Περιμένοντας...

Ο χώρος έξω από το Everest, απέναντι από το Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς, παραμυθένιο δάσος χάρη στ' αναρίθμητα πολύχρωμα (και παραδόξως καλαίσθητα) φωτάκια. Το σαββατόβραδο με την επίσημη αμφίεση που επιβάλλεται για τις τελευταίες βραδιές του χρόνου: κυανό, παγωμένο και διαυγές. Τα χέρια μου ζεστά, το ένα από το γάντι και το άλλο, γυμνό, από το χάρτινο κύπελλο με τη ζεστή σοκολάτα. Μόνη _με τον τρόπο που η μοναξιά είναι μαγεία: δυο στενά παραπάνω με περιμένει η ζεστή, υποφωτισμένη, φιλόξενη αίθουσα του μικρού θεάτρου και η νεανική παράσταση (ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι) που καθυστερεί ν’ αρχίσει· και αγαπημένοι άνθρωποι. Μα, προς ώρας, μόνη _με τον τρόπο που η μοναξιά είναι απολύτως ελευθερία.
Ένας μουσουδάκος που περιμένει κι αυτός τους δικούς του δεμένος σ’ ένα θάμνο με κοιτάζει με υγρό, καλεστικό βλέμμα, ωστόσο πισωπατά όταν κινούμαι προς το μέρος του. Είναι ήρεμος αλλά επιφυλακτικός _ανήκει αλλού· λαχταράω να τον χαϊδέψω, αλλά είμαι δειλή _δεν θα τον πλησιάσω άλλο. Το χάδι μου μετεωρίζεται και εξαχνώνεται στην παγωμένη ατμόσφαιρα (πότε χάνεται ένα χάδι, όταν δεν το δώσεις ή όταν δεν το φανταστείς καν;)
Aκόμη κι οι ματαιώσεις μου, απόψε, έχουν άρωμα κυκλάμινου και γεύση σοκολάτας, και περιμένουν με γαλήνη και γενναιότητα να συναντήσουν έναν ακόμη «καινούργιο» χρόνο, όπου (το 'γραψα, θυμάμαι, και πέρυσι!), τίποτα δεν (θα) έχει αλλάξει, τίποτα δεν (θα) είναι όπως παλιά.

(Θα ‘ταν πάνω κάτω την ίδια ώρα που εκείνη η γυναίκα πηδούσε στα παγωμένα νερά του Ισθμού αγκαλιά με τον τρίχρονο γιο της. Άραγε με ποιον τρόπο η δική της μοναξιά ήταν εφιαλτική αντί για μαγική, τι γεύση και τι μυρωδιά είχαν οι δικές της ματαιώσεις; Ποια ήταν η τελευταία σκέψη στο μυαλό της, η τελευταία εικόνα στα μάτια της, πριν από το απελπισμένο, το τρελό, το τραγικά γενναίο, το άγριο, το φονικό άλμα; Τι υπήρξε πιο δυνατό _η βία, η αποξένωση, η αρρώστια;_ από τη θέρμη του παιδικού στήθους πάνω στο δικό της, ποιο ανεκπλήρωτο τόσο αβάσταχτο που ακύρωνε την εκπλήρωση της δημιουργημένης Ζωής; Πότε έπαψε αμετάκλητα να περιμένει το Καινούργιο από τον Χρόνο; )



Και ξαφνικά νιώθω περιούσια _μ' αυτά που έχω· μ' αυτά που "έχω"· μ' αυτά που δεν έχω, από επιλογή μου έστω και ασυνείδητη. Και ευγνώμων _στην Tύχη; στη στατιστική;_ που μου επιτρέπουν να είμαι "ακόμη ζωντανή, στη σκηνή" και να διαπράττω (ακόμη) ατιμώρητη την ύβρι να περιμένω από την πραγματική ζωή το άχρονο παραμύθι.

Καλή _ολοκαίνουργια_ χρονιά!

Silent night...

Silent Night, by Anthony Tomaselli


...αλλά όχι τόσο σιωπηλή ώστε να μην ευχηθώ, δυνατά και ολόψυχα,

καλές γιορτές και καλή χρονιά σε όλους μας!

Get this widget Track details eSnips Social DNA

(δεν διεκδικεί εύσημα μουσικού βάθους, αλλά μου φαίνεται μια χαρά χαλαρωτικό και φευγάτο ύστερα από ένα φρενιτιώδες καταναγκαστ... εεεε, καταναλωτικό απόγευμα μέσα στο θρυλούμενο πνεύμα των Χριστουγέννων, για παράδειγμα)

The rest is silence

All those places
Where I recall the memories
That gripped me
And pinned me down

I go to these places
Intending to think
To think of nothing
No anticipate

And somehow expect
You'll find me there
That by some miracle
You'd be aware

Get this widget Track details eSnips Social DNA

I'd risen this morning
Determined to break
The spell of my longing
And not to think

I freed myself from my family
I freed myself from work
I freed myself
I freed myself
And remained alone

And in my thinking
Steal you away
Though you never wanted me
Anyway

Silence

Silence...

(PJ Harvey, White Chalk, "Silence")



Ας πούμε... τυχαία επιλογή, από ένα άλμπουμ που μου ασκεί μια σκοτεινή και απρόσμενη γοητεία.
The rest is silence.

Christmas time is here!

Αν είναι να παραδοθώ ταπεινωτικά γι' αλλη μια φορά στο ακατανίκητο, ως φαίνεται, "πνεύμα των Χριστουγέννων", ας προβάλλω τουλάχιστον τις πολιτικά ορθές αντιστάσεις μου, κάτι σαν την γκρίνια του γλυκού μου του Τσάρλι Μπράουν. (Κερνάω την "παράσταση", αν η Nερίνα "βάλει" τα μελομακάρονα για το διάλειμμα, και πάω να κατεβάσω τα στολίδια, η εν πολλαίς ιδεολογικαίς παραχωρήσεις περιπεσούσα αμφισβητίας, γιατί το ασυγκράτητο έτερον "οικιακό πνεύμα" κοντεύει να περιπέσει με τη σειρά του σε σοβαρή κατάθλιψη, αφού δεν έχει σιγουρευτεί ακόμη για τις φετινές εορταστικές προθέσεις μου).

Καλό μήνα και καλά στολίσματα!

Une bonne nuit

CHILD

Your clear eye is the one absolutely beautiful thing.
I want to fill it with color and ducks,
The zoo of the new
Whose name you meditate --
April snowdrop, Indian pipe,
Little

Stalk without wrinkle,
Pool in which images
Should be grand and classical

Not this troublous
Wringing of hands, this dark
Ceiling without a star

Sylvia Plath

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Το καθάριο βλέμμα σου είναι η μόνη απόλυτη ομορφιά.
Θέλω να τον γεμίσω με χρώματα και πάπιες,
Τον ζωολογικό κήπο του καινούργιου
Που τ' όνομά του αναλογίζεσαι-
Απριλιάτικε γάλανθε, ινδιάνικη πίπα,
Μικρέ

Μίσχε αρυτίδωτε,
Λιμνούλα που θα 'πρεπε να αντανακλάς
Εικόνες μεγάλες και σπουδαίες

Κι όχι αυτό το αγωνιώδες
Μπλέξιμο των χεριών, αυτό το σκοτεινό
Ταβάνι χωρίς ούτ' ένα αστέρι.

(Αφιερωμένο. Για φυλαχτό...)

Αναγκάστηκα να (ξανα)διαβάσω Σύλβια Πλαθ. Όχι ότι δεν με σαγηνεύει η ποίησή της. Μα είναι σαγήνη σκοτεινή και μαρτυρική, και συνήθως οι στίχοι της (ένας προς έναν) πονάνε σαν χειρουργικό εργαλείο που μπήγεται μέσα σου επιδέξια και ευθύβολα, αλλά χωρίς αναισθητικό. Δεν νομίζω ότι το κυριακάτικο απόγευμα, με το γνωστό context, αντέχει αυτά που αναγκάστηκα να ξαναδιαβάσω.
Ωστόσο βρήκα κάπου το παραπάνω, απ' όσο ξέρω ένα από τα λιγότερο "παινεμένα" της, όπου τουλάχιστον υπονοεί, δεν ξεφωνίζει, τη φρίκη που της υποβάλλουν η ευφυΐα, η ευαισθησία, η δημιουργικότητα και η τρέλα (η θεία μανία) με τις οποίες την προίκισαν και την καταράστηκαν οι Μοίρες της, αφήνοντας την αρχετυπική μάνα να εκφράσει με άπειρη τρυφερότητα όλη τη λατρεία και το σπαραγμό για ό,τι πιο πολύτιμο μέλλει (και το ξέρει) ν΄απαρνηθεί εξαιτίας τους.

Dedicated

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Steve Bloom, Dedication

Άλλον πίνακα σκόπευα να χρησιμοποιήσω σαν αφορμή για ποστ, αλλά μου θύμισαν το τραγούδι από τo Reflections του Μάνου Χατζιδάκι (το οποίο έτυχε να μου βρίσκεται στην υπέροχη εκτέλεση των Raining Pleasure), βρήκα γκουγκλίζοντας αυτόν που μου ταίριασε, βιάζομαι κιόλας γιατί έχω πολλή δουλειά σήμερα και είπα να θυμηθώ τις "ξεπέτες" μου και να σκαρώσω ένα ποστ χωρίς στόχο, χωρίς νόημα και χωρίς διδακτικό περιεχόμενο.

Just to say "hello"...

Out of fashion

ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ...

Αυτοί δεν είναι οι δρόμοι που γνωρίσαμε
Aλλότριο πλήθος έρπει τώρα στις λεωφόρους
Αλλάξαν και των προαστίων οι ονομασίες
Υψώνονται άσυλα στα γήπεδα και στις πλατείες.
Ποιος περιμένει την επιστροφή σου; Εδώ οι επί-
γονοι
Λιθοβολούν τους ξένους, θύουν σ' ομοιώματα,
Είσαι ένας άγνωστος μες το άγνωστο εκκλησία-
σμα
Κι από τον άμβωνα αφορίζουνε τους ξένους
Ρίχνουνε στους αλλόγλωσσους κατάρες
Εσύ στους σκοτεινούς διαδρόμους χώσου
Στις δαιδαλώδεις κρύπτες που δεν προσεγγίζει
Ούτε φωνή αγριμιού ή ήχος τυμπάνου·
Εκεί δεν θα σε βρουν. Γιαί αν σ΄αφορίσουν
Κάποιοι _αναπόφευκτα_ στα χείλη τους θα
σε προφέρουν
Οι σκέψεις σου θ' αλλοιωθούν, θα σου αποδώ-
σουν
Ψιθυριστά προθέσεις, θα σε υμνήσουν.
Με τέτοιες προσιτές επιτυχίες θα ηττηθείς.
Τεντώσου απορρίπτοντας των λόγων σου την
πανοπλία
Κάθε εξωτερικό περίβλημά σου περιττό
Και της Σιωπής το μέγα διάστημα, έτσι,
Τεντώσου να πληρώσεις συμπαγής.

(Μανόλης Αναγνωστάκης, Τα ποιήματα 1941-1971)

Τα πρώτα χρόνια που έπαψα να πηγαίνω στην πορεία του Πολυτεχνείου (ως σύμβολο της άλλης, της Μεγάλης Πορείας κατά Κούντερα εννοώντας την) καθόμουνα και το διάβαζα, κάθε τέτοια μέρα, και έπειθα τον εαυτό μου ότι εδώ βρισκόταν η απολύτως αιτιολογημένη απάντησή μου στο γιατί. Πάει καιρός πολύς που επιτέλους του ομολόγησα (του εαυτού μου) ότι το ποίημα αποτελούσε προσωπική τοποθέτηση του Αναγνωστάκη και ότι αν πίστευα πως υπήρχε λόγος να απαντήσω εγώ στα δικά μου αδιέξοδα, θα έπρεπε να βρω μια ολόδική μου απάντηση –ή να γράψω ένα ολόδικό μου ποίημα.

Και η απάντηση και το ποίημα περιμένουν ακόμη στα αζήτητα της σύλληψης (κι η ανάγκη να υπάρξουν μου φαίνεται μερικές φορές τόσο μάταιη...)



Αλλά πάλι...

The dark night of the soul

Όχι απαραίτητα με μυστικιστική (απλώς με λίγο φευγάτη) διάθεση...
(Και γιατί θυμήθηκα τη "μάγισσα" Λορίνα, πώς αλλιώς, τακτοποιώντας τα cd μου, η καλή νοικοκυρά!)

In the woods

Πήγα βόλτα στο δάσος. Στη μύτη μου ακόμη οι μυρωδιές από το βρεγμένο χώμα, τις πευκοβελόνες και την ψυχρή υγρασία του αέρα, στ' αφτιά μου ακόμη υπέροχα κελαηδίσματα _παραμυθιάστηκα ότι άκουσα αηδόνι, που δεν ξέρω αν έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Αλλά όταν σταμάτησα έκθαμβη μπροστά σε αυτό το αυτοφυές έργο τέχνης, βεβαιώθηκα ότι δεν θα ανέβαζα ένα φθινοπωρινό, ούτε καν ένα κυριακάτικο ποστ. Για έναν ανεξήγητο λόγο, η καρδιά μου απόψε ταυτίστηκε με αυτή την ταπεινή, αλλά τόσο γενναία ύπαρξη, που βγήκε στο αντάρτικο, ενάντια σε όλα τα κλισέ της φθινοπωρινής μελαγχολίας.


ΥΓ1 Αφήστε με να κάνω μια μαντεψιά. Ποιος θα ομιλήσει με... ποδοσφαιρικό σχόλιο;
:) :) :)
ΥΓ2. Εννοείται, το ποστ δεν αφορά ούτε τό εκλογικό αποτέλεσμα στο ΠΑΣΟΚ _τι μπέρδεμα με αυτό το χρώμα, Θεέ μου!

Όνειρα γλυκά...

"I'd rather learn from one bird how to sing
than teach ten thousand stars how not to dance"
e.e. cummings

(Προτιμώ να μάθω από ένα πουλί να τραγουδώ
παρά να διδάξω δέκα χιλιάδες αστέρια να μη χορεύουν )

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Τ' απόβραδα της Κυριακής θέλω πάντα κάτι να πω, κι η ασθμαίνουσα καθημερινότητα που ξημερώνει απειλητικά μου αφαιρεί τον λόγο (νομίζει, γιατί όλο και κάποιος στίχος θα βρεθεί αν ψαχουλέψω τις τσέπες μου, ελεημοσύνη από κάποιο πουλί-δάσκαλο, για να με κρατήσει κοντά στα άστρα που χορεύουν ανενόχλητα μιας και, παρόλη τη μαγεία των στίχων του κάμινγκς, δεν θα μου πέρναγε ποτέ από το μυαλό να τα διδάξω να σταματήσουν).

(η ευχή για όσους φοβούνται ότι απόψε θα έχουν ανήσυχο ύπνο, αλλά και για τα χειμωνιάτικα και τα καλοκαιρινά ρούχα μου, που θα κοιμηθούν αγκαλιά στον καναπέ και όχι στις ντουλάπες τους, ως ώφειλα).

Τρικυμίες!

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Θα σου γράψω ακόμη πως απόψε έφτιαξα ένα ποίημα. Ποτέ πριν δεν είχα φτιάξει ποιήματα, κι έτσι τούτο εδώ δεν είναι όπως θα ‘πρεπε να είναι. Όμως θα το διαβάσεις και θα το ‘χεις στη σκέψή σου όταν θα με θυμάσαι. Γιατί λέει:

Σ’ έχω φτωχύνει αθώα μου καρδιά.
Είμαι μακριά σου όταν βρίσκομαι κοντά.
Σ’ έκανα πλούσια, αγάπη μου ακριβή.
Είμαι κοντά σου όταν δεν είμαστε μαζί.

Και τώρα πήρα κουράγιο και θα σου γράψω το μυστικό για το οποίο δεν ξέρεις τίποτε.

Πρέπει να ξέρεις, λοιπόν, Αρντ, πως όταν βρισκόμουν καταμεσής στην καταιγίδα του Κβάζεφιορδ, πάνω στο Σόφι Χόζεβίνεκλ, δεν φοβήθηκα ούτε στο ελάχιστο.

Ο κόσμος στην Κρίστιανσαντ με λέει ηρωίδα. Αλλά ηρωίδα είναι εκείνη η κοπέλα που βλέπει τον κίνδυνο και τον φοβάται μα τον αψηφά. Εγώ όμως δεν τον είδα και δεν κατάλαβα πως υπήρχε κίνδυνος.

Αλίμονο, Αρντ, την ίδια εκείνη ώρα ο καλός σου πατέρας τριγυρνούσε κυριευμένος από φόβο για το Σόφι Χόζεβίνκελ και η μητέρα του Φερντινάντ ήταν βυθισμένη στο φόβο και την αγωνία για τον γιο της. Και καταλαβαίνω τώρα, και το βλέπω καλά, ότι είναι ωραίο για έναν άνθρωπο να φοβάται, κι ακόμη βλέπω ξεκάθαρα ότι εκείνος που δεν φοβάται είναι ολομόναχος κι αποδιωγμένος, ένας απόκληρος μεταξύ των ανθρώπων. Εγώ, όμως, εγώ δεν φοβήθηκα ούτε στο ελάχιστο.

Διότι νόμισα ή πίστεψα κάτι που εσύ από μόνος σου ποτέ δεν μπορείς να φανταστείς, αλλά που τώρα εγώ θα στο εξηγήσω. Νόμισα ότι η καταιγίδα ήταν η καταιγίδα στο έργο Η τρικυμία, στο οποίο επρόκειτο σύντομα να παίξω ένα ρόλο, και που το είχα διαβάσει πάνω από εκατό φορές. Εγώ σ’ αυτήν είμαι ο Άριελ, πνεύμα του αέρα, κι ένας τρανός μάγος, ο Πρόσπερος, είναι ο αφέντης μου. Κι εκείνη τη νύχτα νόμισα πως αν το Σόφι Χόζεβίνκελ βυθιζόταν, εγώ θα μπορούσα να απογειωθώ και να φτερουγίσω μακριά του. Όταν άκουσα τους ναύτες να φωνάζουν «Όλα χαμένα» τότε αναγνώρισα τα λόγια και νόμισα πως το ναυάγιο του πλοίου μας ήταν το ναυάγιο στην πρώτη σκηνή. Κι όταν φώναξαν απεγνωσμένα «Ελέησέ μας!» αναγνώρισα κι αυτά τα λόγια. Κι ο Θεός να μ’ ελεήσει τώρα εμένα, γιατί γέλασα πολύ εις βάρος τους μέσα στην καταιγίδα.

Μου λένε ότι εκείνη τη νύχτα φώναξα πολλές φορές τον καημένο τον Φερντινάντ. Αλλά κι αυτό έγινε για τον ίδιο λόγο, κι επειδή ο ήρωας στο έργο ονομάζεται Πρίγκιπας Φερντινάντ. Κι έτσι, πάνω στο Σόφι Χόζεβίνκελ, ήταν ο Άριελ που μέσα στο βουητό της ανεμοθύελλας φώναζε με δυνατή φωνή κοντά του τον Πρίγκιπα Φερντινάντ.

Στο έργο αυτό υπάρχει επίσης κι ένα όμορφο νησί γεμάτο ήχους, τόνους και γλυκιά μουσική κι εκεί στο τέλος βγαίνουν σώοι όλοι οι ναυαγοί. Κι εγώ νόμισα, μέσα στη χιονοθύελλα, πως το νησί δεν ήταν μακριά.

Ναι, τώρα τα ξέρεις όλα. Κι αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορείς να με κρατήσεις, γιατί ανήκω αλλού κι εκεί πρέπει τώρα να πάω. Γιατί ξέρω πως μπορεί να ξεχάσεις ό,τι συνέβη κάποτε. Αλλά το ίδιο θα γινόταν πάντα, ό,τι κι αν συνέβαινε ανάμεσά μας. Ναι, «ως οι εν τω ύπνω πίνοντες και έσθοντες, και εξαναστάντων μάταιον αυτών το ενύπνιον, και ον τρόπον ενυπνιάζεται ο διψών ως πίνων και εξαναστάς έτι διψά, η δε ψυχή αυτού εις κενόν ήλπισεν».

(Κάρεν Μπλίξεν, Ανέκδοτα του πεπρωμένου, «Τρικυμίες», εκδ. Αλεξάνδρεια)


ΥΓ1.Στο γραφείο μου πάνω μισοτελειωμένα το Σουέλ της Ιωάννας Καρυστιάνη, το Χιόνι του Ορχάν Παμούκ και άλλα τινά που τα είχα αγοράσει με αληθινό ενδιαφέρον, όμως ξαφνικά ένιωσα την ισχυρή παρόρμηση να καταφύγω στις γοητευτικές ιστορίες της σοφής παραμυθούς της νιότης μου, της Κάρεν Μπλίξεν. Και, βέβαια, άνοιξα τα Ανέκδοτα του πεπρωμένου τυχαία μεν, αλλά άσφαλτα, στην ιστορία και στη σελίδα που ακριβώς ταίριαζε σε όσα είχα στον νου μου _με συνέπεια να παραβώ την αρχή μου και να ανεβάζω τώρα κείμενο μεγαλύτερο από μία «οθονιά». Αν κάποιοι μπήκαν στον κόπο να το διαβάσουν μέχρι τέλους, δεδομένου ότι είναι αποσπασματικό και προσωπικού ενδιαφέροντος, ζητώ ειλικρινά συγγνώμη _αλλά ένας από τους λόγους ύπαρξης αυτού του μπλογκ (καλώς ή κακώς) είναι για την,επώδυνη πλην εκτονωτική, άσκηση στη (μερική) διατύπωση προσωπικών φόβων (και άλλων τινών συναισθημάτων) σε δημόσιους χώρους.
ΥΓ2. Το Clarinet Concerto In A major, K. 622 (Adagio) ήταν από τα αγαπημένα της Μπλίξεν.

Γι' αυτό ακριβώς...

We shall not cease from exploration
And the end of all our exploring
Will be to arrive where we started
And know the place for the first time.
Through the unknown, unremembered gate
When the last of earth left to discover
Is that which was the beginning;
At the source of the longest river
The voice of the hidden waterfall
And the children in the apple-tree
Not known, because not looked for
But heard, half-heard, in the stillness
Between two waves of the sea.
Quick now, here, now, always—
A condition of complete simplicity
(Costing not less than everything)
And all shall be well and
All manner of thing shall be well
When the tongues of flame are in-folded
Into the crowned knot of fire
And the fire and the rose are one.

Δεν θα πάψουμε να εξερευνούμε
Κι όλης μας της εξερεύνησης το τέλος
Θα είναι να φθάσουμε εκεί που ξεκινήσαμε
Και να γνωρίσουμε για πρώτη φορά τον τόπο.
Μέσα από την άγνωστη πύλη, που ξαναθυμόμαστε
Όταν το τελευταίο που έμεινε στη γη να ανακαλύψουμε
Είναι αυτό που ήταν η αρχή·
Στην πηγή του πιο απέραντου ποταμού
Η φωνή του κρυμμένου καταρράκτη
Και τα παιδιά μέσα στη μηλιά
Που δεν τα ξέραμε, γιατί δεν ψάξαμε γι’ αυτά
Αλλά τ’ ακούσαμε, τα μισοακούσαμε, στη σιγαλιά
Ανάμεσα σε δυο κύματα της θάλασσας.
Γρήγορα τώρα, εδώ, τώρα, πάντα –
Μια κατάσταση τέλειας απλότητας
(Που δεν στοιχίζει λιγότερο από τα πάντα)
Και όλα θα πάνε καλά και
Το καθετί θα πάει καλά
Όταν οι γλώσσες της φλόγας θα διπλωθούν
Μες στο στεφανωμένο κόμπο της φωτιάς
Κι η φωτιά και το ρόδο θα γίνουν ένα.

(Τέσσερα κουαρτέτα, «Little Gidding”, Θ. Σ. Έλιοτ, εκδ. Ίκαρος, Μετ. Έφη Αθανασίου)

---------------------------------
Στο πρώτο ποίημα της συλλογής, στο «Burnt Norton”, ένας στίχος λέει:

Go, go, go, said the bird: human kind
Cannot bear very much reality

Φύγε, φύγε, φύγε, είπε το πουλί. Το ανθρώπινο είδος
Δεν μπορεί ν’ αντέξει πάρα πολλή πραγματικότητα.

Φθινόπωρο στην πόλη

Marc Chagall, Violοniste bleu

Απόψε το σούρουπο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου το αμφιθυμικό φθινόπωρο έμοιαζε αμετάκλητα με άνοιξη, τα δυο εξιλαστήρια κτίρια αντιμάχονταν ακόμη τη ζοφερή προοπτική τους κι εγώ αφέθηκα να παρασυρθώ από τη συγκινητική μελωδία ενός βιολιού που ερχόταν από το μισοσκότεινο βάθος του δρόμου και, αντί να στρίψω αριστερά, συνέχισα να προχωρώ ίσια, ξέροντας ωστόσο ότι, πριν να φτάσω στην πηγή της μουσικής, θα έπρεπε να κάνω μεταβολή και να ακολουθήσω το προαποφασισμένο δρομολόγιο.

(τελικά, κανείς δεν γλιτώνει από τη γοητεία αυτού του δρόμου!)

Get this widget Track details eSnips Social DNA

ΥΓ. Δεν κλέβω ιδεές από τον Κωνσταντίνο, απλώς συμβαίνει κοντά στην Αρεοπαγίτου να βρίσκεται η οδοντίατρός μου!

Ο "άλλος" Έγκον Σίλε...

Περιμένοντας την πολυσυζητημένη έκθεση, περιμένοντας την ώρα να περάσει για να τελειώσει μια, δυστυχώς και δυσοίωνα, άεργη μέρα (και περιμένοντας, πάντα, τη βροχή που δεν λέει να πέσει εκεί όπου βρίσκομαι εγώ _και να με ξεπλύνει).

Egon Sciele, Four Trees

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Egon Schiele, Autumn Sun

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Egon Schiele, Autumn Trees

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Ζαβολιές...

David Farren, Late afternoon rain


Δεν θα βρέξει επιτέλους, ν' ακούσω Madrugada;

(Your vision's travelled far today
So why don't you run away
Your vision's travelled far today
Like in the times when you say)

Της Κυριακής (ή του λυκόφωτος)

Ρενέ Μαγκρίτ, Η αυτοκρατορία του φωτός

("...αυτή η ταυτόχρονη παρουσία της ημέρας και της νύχτας έχει τη δύναμη να εκπλήσσει και να γοητεύει. Αυτή τη δύναμη την ονομάζω ποίηση"_Ρ. Μαγκρίτ)

Κάποιες στιγμές, κάποια κυριακάτικα δειλινά ο χρόνος χάνει την ηλικία του, ο χώρος γίνεται μια ασυνόρευτη θάλασσα, καθώς τα περιγράμματα των όγκων αμβλύνονται και τα χρώματα συναιρούνται, και μια αντίστροφη Μεγάλη Έκρηξη, μια Μικρή Κατάρρευση, συντελείται μέσα σε φαινομενική ακινησία και απόλυτη σιωπή, συρρικνώνοντας μνήμες, όνειρα, φόβους, επιθυμίες, αγάπες και ενοχές _ό,τι φουσκώνει το μπαλόνι της ύπαρξής σου _ σε μια ελάχιστη κουκκίδα συνείδησης, όχι λιγότερο θαυμάσια, ανεξήγητη και αδιαπραγμάτευτη από το Σύμπαν που σε περιέχει.

Get this widget Track details eSnips Social DNA

...enframing in September του Στέλιου Τσαγκρή
(ελπίζω ο φωτογράφος να μου συγχωρήσει την κάπως αυθαίρετη χρήση της· αυτή η φωτογραφία με έχει μαγέψει και μου γεννά περίπου τα ίδια συναισθήματα με τον πίνακα του Μαγκρίτ _με παραπέμπουν και τα δύο στο ίδιο εσωτερικό τοπίο)

Τουλάχιστον...

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
(ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ, ΠΑΡΙΣΙ 1978)

Άρθρο 1.
Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και τη δυνατότητα υπάρξεως.

Άρθρο 2.
Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου.
Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου.
Αντιθέτως, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για το καλό των ζώων. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδος, προσοχής και προστασίας εκ μέρους του ανθρώπου.

Άρθρο 3.
Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή απάνθρωπη συμπεριφορά. Αν η θανάτωση ενός ζώου θεωρηθεί υποχρεωτική, πρέπει να γίνεται στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς καμία πρόκληση αγωνίας για το ζώο.

Άρθρο 4.
Κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στον φυσικό του χώρο- γη, θάλασσα, αέρα- και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους. Η στέρηση ελευθερίας του ζώου, ακόμη και αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς, είναι αντίθετη με τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του.

Άρθρο 5.
Κάθε ζώο, που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο, δικαιούται να ζήσει με τον ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του. Η διαφοροποίηση αυτών των συνθηκών από τον άνθρωπο έχει σκοπούς κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη με τη Διακήρυξη.

Άρθρο 6.
Κάθε ζώο που αποτελεί σύντροφο του ανθρώπου έχει δικαιώματα διάρκειας ζωής ανάλογης με τη φυσική του μακροβιότητα.Η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.

Άρθρο 7.
Αναφορικώς με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση της δουλειάς πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυση τους υποχρεωτική.

Άρθρο 8.
Οποιοσδήποτε πειραματισμός επί των ζώων- ιατρικός, επιστημονικός, κ.λ.π.- αντιτίθεται προς τα δικαιώματα των ζώων, εφόσον προκαλεί πόνο σωματικό ή ψυχικό. Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού επί των ζώων από άλλες υπάρχουσες τεχνικές.

Άρθρο 9.
Τα ζώα που εκτρέφονται για τη διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται, να τρέφονται, να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου ή αγωνίας.

Άρθρο 10.

Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων για τη διασκέδαση του ανθρώπου. Η έκθεση των ζώων και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή του ζώου.

Άρθρο 11.
Κάθε πράξη που χωρίς λόγο προκαλεί τον θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα έναντι της ζωής.

Άρθρο 12.
Κάθε πράξη που προκαλεί τον θάνατο μεγάλου αριθμού άγριων ζώων αποτελεί γενοκτονία, έγκλημα έναντι του είδους. Η μόλυνση και η οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος οδηγούν στη γενοκτονία.

Άρθρο 13.
Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο. Κάθε τηλεοπτική και κινηματογραφική σκηνή βίας με θύματα ζώα πρέπει να απαγορευτεί και μόνο οι σκηνές που έχουν σκοπό να ενημερώσουν για τα δικαιώματα των ζώων οφείλουν να προβάλλονται.

Άρθρο 14.
Οι οργανισμοί προστασίας και προασπίσεως των ζώων πρέπει να αντιπροσωπεύονται από κάθε κυβέρνηση. Τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν από τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου.

Δημήτρη Μυταρα, Περιπλάνηση (Τα αδέσποτα σκυλιά)

(Στη Μέλη και στη "μάνα" της που μου θύμισαν πρωί πρωί ότι σήμερα είναι η Παγκόσμια Μέρα των Ζώων _κι ας αντιπαθούμε και οι τρεις τις "παγκόσμιες" μέρες-άλλοθι· στον Μαντού· στον Μέρλιν της Ραλούς που όλοι οι μπλογκοφίλοι θα θυμόμαστε· στον Skipper, τον πρώτο... διαδικτυακό μουσούδα που γνώρισα.
Πρωτίστως και κυρίως, όμως, στον Μότσαρτ και στα ακόμη πιο άτυχα πλάσματα, τα χιλιάδες αδέσποτα και /ή ποικιλιτρόπως κακοποιούμενα ζώα της ανάλγητης, απάνθρωπης και απανθρωποποιημένης τούτης χώρας. Είναι το λιγότερο, το ελάχιστο που μπορούμε να θυμόμαστε, και όχι βέβαια μία μέρα τον χρόνο.

Τα υπόλοιπα ποικίλλουν από ένα χάδι στο κεφαλάκι ενός μοναχικού αδέσποτου, φαΐ, φροντίδα για τα άρρωστα και τα χτυπημένα, ακτιβισμός για ν' αποτρέπουμε την κακομεταχείρισή τους, διαπαιδαγώγηση των παιδιών και ένα ζεστό και αγαπησιάρικο σπίτι όσοι μπορούμε να τους το προσφέρουμε. (Δεν παίρνω άριστα στην αξιολόγηση _κάθε άλλο· δεν κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου όταν το σκεφτώ· μα πάλι, αυτό που βλέπω δεν είναι ακριβώς εφιάλτες, είναι μόνο _πάντα_ένα ζευγάρι υγρά μάτια γεμάτα από την αγάπη, την αμέριστη κατανόηση και τη βαθιά ενστικτώδικη σοφία που έχουν να μας διδάξουν οι συγκάτοικοί μας στον μικρό και ίσως τυχαίο πλανήτη μας).

Toujours des mots

Parce que des mots,
Il y en a tant
Qu'il y en a trop...

(γιατί λέξεις υπάρχουν τόσο πολλές, που περισσεύουν... ή κάπως έτσι)

Η φίλη είπε "μου επιτρέπετε να βάλω Εντίθ Πιαφ", οι άλλοι συναίνεσαν κι εγώ δεν μπορούσα να φέρω αντίρρηση, γιατί ήμουν η οικοδέσποινα. Ωστόσο, από τη στιγμή που πάτησε το play ήμουν σίγουρη ότι το τραγούδι θα δραπέτευε από τα ηχεία, θα κρυβόταν κάπου κάτω από τον καναπέ, πίσω από κάποιον πίνακα, στο πυκνό φύλλωμα του πιο θαλερού από τους μπέντζαμιν της βεράντας (τελικά, ξεπετάχτηκε μέσα από το πορτοφολάκι για τα ψιλά, σήμερα που έψαχνα για εισιτήριο) και θα υποδεχόμουν τον Οκτώβρη με τη χαρμολύπη της μελωδίας και με τη σπαρακτική γενναιότητα και σοφία αυτής της φωνής που γνώρισε από πολύ νωρίς ότι είναι ανοησία να αρνείσαι και ματαιότητα να αποδέχεσαι την ευμετάβλητη αλήθεια των λέξεων.

ΥΓ. Έτσι κι αλλιώς, συμφωνώ με τον Ρίλκε (Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή) ότι "τα περισσότερα απ΄όσα μας συμβαίνουν δεν μπορούμε να τα εκφράσουμε, ξετυλίγονται σε μια σφαίρα που ποτέ καμία λέξη δεν την καταπάτησε".

Καλόν Οκτώβρη!

Δευτερεύουσαι δόξαι

Ουκ έστι τον λάθρα τι ποιούντα ων συνέθεντο προς αλλήλους εις το μη βλάπτειν μηδέ βλάπτεσθαι πιστεύειν ότι λήσει, καν μυριάκις επί του παρόντος λανθάνη· μέχρι γαρ καταστροφής άδηλον ει λήσει.

Κανένας από αυτούς που κρυφά κάνει κάτι ενάντια σε αυτά που συμφώνησαν οι άνθρωποι μεταξύ τους για να μη βλάπτουν και να μη βλάπτονται, δεν μπορεί να επαναπαύεται πως θα περνά απαρατήρητος, κι ας έχει μέχρι τώρα χίλιες φορές ξεφύγει· γιατί δεν είναι βέβαιο πως δεν θα αποκαλυφθεί ώσπου να πεθάνει.

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
(Άπαντα, Κύριαι δόξαι, XXXV, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ)

Ραφαήλ, Η Σχολή των Αθηνών

Τώρα θα μου πείτε, απ' όλη την αρχαιοελληνική γραμματεία γιατί εμένα μου ήρθε στο μυαλό αυτή η σχετικά απλοϊκή και αυτονόητη "δόξα". Ξέρω 'γω... επειδή, δυστυχώς, δεν παίζω και στα δάχτυλα την αρχαιοελληνική γραμματεία για να παραπέμψω (αυτή τη στιγμή που μου κατέβηκε) σε κάτι άλλο αντίστοιχο αλλά πιο βαρυσήμαντο, αλλά και επειδή μου ταίριαξε η λεπταίσθητη ειρωνία της υπονοούμενης απειλής:

Ούτε Θεία Δίκη (την οποία νομίζω δεν την υποληπτόταν ιδιαίτερα ο Επίκουρος), ούτε Ερινύες, ούτε Κόλαση, ούτε "μάγκα μου, έλα στη γωνία να σου ψιθυρίσω δυο κουβεντούλες για να μάθεις να φέρεσαι".
Η ίδια η αποκάλυψη είναι από μόνη της τιμωρία. Ακριβώς γιατί ενδέχεται να μη χρησιμέψει σε κανέναν και σε τίποτε, να πάει χαμένη δηλαδή.

Από αυτά που θα ονόμαζα, παραφράζοντας τη Νερίνα, "όταν μια (εργαζόμενη) γυναίκα πίνει, για να μην παραφερθεί".

Στα όπλα!

Τα μολυβένια μου στρατιωτάκια παραταγμένα:
Ανάσα ρυθμική από το διπλανό δωμάτιο
(όνειρα γλυκά _δεν θ’ αργήσω)
Μια φωτογραφία _η Μικρή μου Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων
(το χαμόγελο του Γάτου, ευτυχώς, της παραστέκεται)
Μερικά βιβλία (και το πιο πρόσφατο _το πολύτιμο)
Ένα Andante πολυαγαπημένο στα ηχεία
Ένα μήνυμα που λουλουδιάζει στην οθόνη μου
(παλιό μα καινούργιο για τις ανάγκες της βραδιάς)
Αστεία μηνύματα φίλων στο τηλέφωνό μου
Φωτογραφίες ταξιδιών_σπαράγματα φωτεινών αναμνήσεων
Ένα ποτήρι λευκό κρασί, μισογεμάτο (μισοάδειο δεν θα το πω απόψε)

Μικρός στρατός, αθώος και άμαθος
(του εχθρού είναι πανίσχυρος και ύπουλος)
Ωστόσο μ’ αυτόν θα πολεμήσω
(θα πολεμήσω _το αποφάσισα)
Ακόμη κι αν χρειαστεί να σκιαμαχήσω όλη τη νύχτα
θα τις τρέψω σε άτακτη υποχώρηση τις Δυνάμεις του Σκότους
Η πρώτη _επισήμως_ Κυριακή του φθινοπώρου που ξημερώνει
δεν θα είναι η χάρη που μου δόθηκε (και φέτος)
αλλά η μάχη που θα έχω κερδίσει
(ο πόλεμος μοιάζει χαμένος από καιρό
αλλά πάλι κάθε πόλεμος είναι μια σειρά από μάχες)

(Σήμερα «έφυγε» η μητέρα ενός συναδέλφου. ‘Αρρωστη, όχι από γηρατειά. Την ίδια δεν την ήξερα και ό,τι είχα να πω σε κείνον του το είπα. Αυτό δεν είναι κατευώδιο. Είναι ξόρκι για τις Σκιές και τους Φόβους που κρούουν τα τύμπανα του πολέμου, κάθε που το ζοφερό παρόν με φέρνει αντιμέτωπη με το σκοτεινό παρελθόν και το αναπόδραστο μέλλον).

Η καθημερινότητα σε κόντρα ρόλο

Robert Beremy, Woman playing cello, 1928

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

KAI ψήφισα _όσο πιο ώριμα και υπεύθυνα μπόρεσα, νομίζω· KAI άποψη για το εκλογικό αποτέλεσμα έχω, όπως κι οι υπόλοιποι συν-μπλόγκερ, και άμα θέλετε πάμε για ποτάκι να τη συζητήσουμε· KAI δούλεψα πεντέξι ώρες διεκπεραιώνοντας ευσυνείδητα την _προς ώρας_ βαρετή και _μάλλον σίγουρα_ επισφαλή δουλίτσα μου· KAI τα δικαιώματά μου, στο μέτρο του δυνατού, υπεράσπισα.
Νομίζω λοιπόν ότι κέρδισα επαξίως το δικαίωμα να φαντάζομαι το υπόλοιπο της ημέρας μου, όπως θα ήθελα (θα μπορούσε; θα έπρεπε; θα του όφειλα;) να είναι _συμβολικά, πάντα, περιγράφοντάς το.

Καλό βράδυ.

Καταλαβαίνω καλά ή έχω χαζέψει με τα κεριά και τα ποιήματα;;;

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=5109904,19156496,27056016,41368848,49250960

Μικρές Ιθάκες

Καλοτάξιδη, καρδούλα μου! Δεν σου εύχομαι να μη συναντήσεις Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες στον δρόμο σου, σε κανέναν δεν θα έδινα μια τέτοια ανούσια και στερητική ευχή. Εύχομαι μόνο να τους αντιμετωπίζεις με κουράγιο, πείσμα και φαντασία, όπως πάλεψες για τη ζωούλα σου, και στα λιμάνια να υπάρχουν πάντα κάποιοι που θα παίρνουν πάνω τους τούς φόβους, τις αγωνίες και τα σκοτάδια σου _όπως θα κάνουμε στο μεσημεριανό σχόλασμα με τη δυσανάλογα βαριά σάκα που θα σηκώνεις στους μικροσκοπικούς σου ώμους. 

Gget Share Track details

[αφού μ' αυτό το τραγούδι στα χειλάκια σε βρήκε το καινούργιο σου ξεκίνημα, σου το αφιερώνω με όλη την αγάπη που σου έχω_για τον Bach και τον Beethoven θα σου μιλήσω αργότερα :)))) ]

Το άρωμα του μανδραγόρα

"Στη είσοδό σου στη ζωή, δεν παίζεις κανένα ρόλο. Όμως, την έξοδό σου είσαι σε θέση να την προετοιμάσεις με τον τρόπο που ταιριάζει στο πώς έζησες και τι βαθύτερα καταστάλαξε μέσα σου. Είναι όταν αρχίζει να σιγοσβήνει το φωτάκι της ζωής σου, τότε που φυσικά διερωτάσαι ποιο ήταν, είναι, το νόημά της, ποιος είσαι, και βέβαιος ότι σαν πολλοστημόριο ύλης με ειδική δομή και λειτουργία που σου επιτρέπει να φαντάζεσαι πως είσαι σχεδόν το σύμπαν, μέσα στο άπειρο του τελευταίου θα σβήσεις οριστικά, είναι τότε, λέω, που σε πιάνει μια ακατανίκητη έλξη να ξαναζήσεις σ' ό,τι καλύτερο, βαθύτερο έφτιαξε στη σκέψη, στην τέχνη, στην ομορφιά, ο άνθρωπος.

Και ιδιαίτερα σ' ενδιαφέρουν τα συμπεράσματα, οι τελευταίες γνώμες και πράξεις όμως, στις οποίες συνάνθρωποί σου εξαιρετικοί κατέληξαν. Αυτό προσπαθώ να κάνω στα τελευταία μου καλοκαίρια που τα περνώ ακόμα, όπως συνήθισα, μ' ένα κλαρί μανδραγόρα στο χέρι να με ναρκώνει."

ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΑΠΤΗΣ, απόσπασμα από το λογοτεχνικό κείμενο Έξοδος "δια θαλάσσης", που περιλαμβάνεται στο βιβλίο Νοκτούρνο, εκδ. ΑΓΡΑ, 2005.

Get this widget Share Track details

Όχι, καλά είμαι εγώ, το θέμα του παραπάνω αποσπάσματος δεν έχει να κάνει με τη δική μου διάθεση, ως τέτοιο. Απλώς, μου συνέβη η κλασική μεταφυσική σύμπτωση (έτσι λένε στα μέρη μου τα αποτελέσματα της ακαταστασίας) : ψάχνοντας για κάτι στη βιβλιοθήκη μου, να μου πέφτει στα χέρια (ενίοτε και στο κεφάλι) κάτι άλλο _στην προκειμένη περίπτωση αυτό το μικρό βιβλιαράκι της Άγρας, λίγο μετά τη συνήθη, παθιασμένη και ατελέσφορη συζήτηση με φίλους της γενιάς μου γύρω από την "πολιτική", τους "πολιτικούς", την (πάλαι ποτέ) "επανάσταση", τους "διανοούμενους" (εγώ αγαπώ τη λέξη "στοχαστές") και τους ανθρώπους...

(δεν βρήκα κάτι πιο "επίσημο" σε λινκ, και παραθέτω αυτό, που απηχεί και τη δική μου εκτίμηση, και ελπίζω να μη θεωρείται λογοκλοπή αυτού του είδους το "λινκάρισμα")

Debate

ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΔΟΚΙΜΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ

Οι τσαγκαράδες να φτιάσουν όπως πάντα γερά παπούτσια

Οι εκπαιδευτικοί να συμμορφώνονται με το αναλυτικό πρόγραμμα του Υπουργείου

Οι τροχονόμοι να σημειώνουν με σχολαστικότητα τις παραβάσεις

Οι εφοπλιστές να καθελκύουν διαρκώς νέα σκάφη

Οι καταστηματάρχες ν' ανοίγουν και να κλείνουν σύμφωνα με το εκάστοτε ωράριο

Οι εργάτες να συμβάλλουν ευσυνείδητα στην άνοδο του επιπέδου παραγωγής

Οι αγρότες να συμβάλλουν ευσυνείδητα στην κάθοδο του επιπέδου καταναλώσεως

Οι φοιτητές να μιμούνται τους δασκάλους τους και να μην πολιτικολογούν

Οι ποδοσφαιριστές να μη δωροδοκούνται πέραν ενός λογικού ορίου

Οι δικαστές να κρίνουν κατά συνείδησιν και εκτάκτως μόνον, κατ' επιταγήν

Ο τύπος να μη γράφει ό,τι πιθανόν να εμβάλλει εις ανησυχίαν τους φορτοεκφορτωτάς

Οι ποιητές όπως πάντα να γράφουν ωραία ποιήματα.


Σημ.: Πρόκειται περί προσχεδίου, ως ο τίτλος, και προσφέρεται εις ελευθέραν δημοσίαν συζήτησιν. Μετά τας ακουσθησομένας απόψεις θα γίνει τελική επεξεργασία υπό ομάδος εγκρίτων Ποιητών και θα παραδοθεί εις το κοινό προς γνώσιν και αναμόρφωσιν.

(Μανόλης Αναγνωστάκης, "Προσχέδιο δοκιμίου πολιτικής αγωγής", Τα ποιήματα. 1941 - 1971, εκδ. Στιγμή).




Σημ. ιστολογίου: Στα νεοελληνικά η "δημοσία συζήτησις" ονομάζεται "debate" (ο ξενόγλωσσος επιθετικός προσδιορισμός "ελευθέρα" περιγράφει αυτό που θα παρακολουθήσουμε απόψε στις οθόνες μας).

Get this widget Share Track details

Ας είναι...
Φτάνει να εξακολουθούν οι ποιητές να γράφουν πάντα ωραία ποιήματα.

Νυχτερινό...

Είναι τα παιδιά που ανάβουν τις φωτιές και φωνάζουν μπροστά στις φλόγες μέσα στή ζεστή νύχτα
(Μήπως έγινε ποτές φωτιά που να μην την άναψε κάποιο παιδί, ω Ηρόστρατε)
..............................................................................................................................................................
Μα εσύ που γνώρισες τη χάρη της πέτρας πάνω στο θαλασσόδαρτο βράχο
το βράδυ που έπεσε η γαλήνη
άκουσες από μακριά την ανθρώπινη φωνή της μοναξιάς και της σιωπής
μέσα στο κορμί σου
τη νύχτα εκείνη του Άι-Γιάννη
όταν έσβησαν όλες οι φωτιές
και μελέτησες τη στάχτη κάτω από τ' αστέρια.

Γιώργος Σεφέρης, Ο κ. Στράτης Θαλασσινός, Πέντε ποιήματα του κ. Σ. Θαλασσινού, (Δ'. Φωτιές του Αϊ-Γιάννη)



Οι πορτοκαλιές φλόγες των μεταμεσονύχτιων κεριών, θερμή αντίστιξη στο παγωμένο ασάλευτο φως της αποδημούσας σελήνης, αυτοσχεδιάζουν λεπταίσθητες όσο και παθιασμένες πιρουέτες στο άγγιγμα ενός ελαφρού, αναποφάσιστου (ακόμη) βοριά.

Στην αγκαλιά μου ποιήματα _διάφορα... Λόγια στο ημίφως, στίχοι-φλόγες που χορεύουν κι αυτοί τον δικό τους τελετουργικό χορό.

Περνώ σαν υπνωτισμένη την παλάμη πάνω από τις πραγματικές φλόγες, καθυστερώντας _γιατί;_ ν' αγγίξω τις άλλες...
Γαλήνη (γαλήνη;).

Και ξαφνικά ένα μετείκασμα απειλής στις παρυφές του φλόγινου κύκλου... και μια (καίρια) μαχαιριά ενοχής...

(η ύβρις· ποιος θρήνος, ποια ψυχή ανθρώπου ή ζώου δραπέτισσα από το πυρπολημένο σαρκίο της, ποιο κουφάρι δέντρου, ποια καθημερινότητα θα σε συγχωρέσει για την πολυτέλεια να μαγεύεσαι ακόμη στη θέα της φλόγας, να κρύβεσαι ακόμη στην τέχνη για να ξεφύγεις από την πραγματική ζωή;)

Σβήνω τα κεριά, συσκοτίζω τα λόγια και αναθέτω στην ουράνια Μόνα Λίζα _το αινιγματικό, ποιητικό φως της δεν φτάνει, ωστόσο, για διάβασμα_ να μεσολαβήσει στο Σύμπαν (όπου όλοι κι όλα ανήκουμε) για τη λήθη του (και τη μνήμη μας).

Get this widget Share Track details

(το ποστ της προπερασμένης Παρασκευής, για τη μουσική του Ζμπίγκνιου Πράισνερ δεν ευτύχησε, συμβολική θυσία στο παρανάλωμα ...)

Κρείττον το σιγάν

Γράφω μόνο και μόνο γιατί ντρέπομαι να αφήσω ένα χαζοχαρούμενο ποστ να κλείνει, έστω άθελά του, το μάτι στις φλόγες της αμεριμνησίας μας_ άλλος λόγος δεν υπάρχει· όλα έχουν ειπωθεί, και έτσι κι αλλιώς δεν ξέρω, αυτή την άγρια ώρα που δε λέει να ημερέψει, ποιες λέξεις θα μπορούσαν να περιγράψουν με εντιμότητα τα συναισθήματα και σε ποιον θα χρησίμευε η πολυτέλεια των δικών μου, άκαπνων, συναισθημάτων.

(Φοβάμαι, όμως, τώρα. Φοβάμαι ότι, όταν οι εφιαλτικές φλόγες σβήσουν και ο άνεμος διώξει τ' αποκαΐδια από τα πρόσωπά μας, ένας άλλος εφιάλτης θα πάρει τη θέση τους: θα κοιταχτούμε στους καθρέφτες μας και θα είμαστε πάλι, πάντα, οι ίδιοι...)

Καλό χειμώνα!

(προσωπικά, παραβλέπω το ελληνοχριστιανικό σημαινόμενο των συμβόλων και κρατώ μόνο το Φως!)




Θεωρώ κακοψυχία το να εύχεται κάποιος "καλό χειμώνα" μόλις επιστρέφει από τις δικές του διακοπές, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες το ποστ και ο (φαινομενικά) αντιφατικός τίτλος αποτελούν την κοινωνική προσφορά του μπλογκ στην ψυχολογική αντιμετώπιση του επερχόμενου τρίτου (ας ελπίσουμε όχι φαρμακερού) καύσωνα!

Αντίστιξη στο προηγούμενο

Ο Παράδεισος πληρώνεται.'Εστω και συμβολικά. Έστω και μόνο με την πολυτέλεια της συλλογικής ενοχής.

Κι αν ετοιμάζομαι για δεύτερη (μικρή) απόδραση από την καθημερινή μας κόλαση, είναι γιατί δεν χαλάω χατίρια και δεν είμαι party-spoiler. Αλλά φεύγω με μισή καρδιά. Η άλλη μισή... εκεί πέρα βρίσκεται. Και δεν είναι μεγαλοστομία. Μονάχα που νιώθω ότι μόνο γι' αυτό είμαι ικανή πια: να λυπάμαι. Να λυπάμαι απέραντα για ένα σωρό πράγματα και να ντρέπομαι απέραντα που αυτό είναι όλο κι όλο ό,τι μπορώ πια να μοιραστώ με άλλους ανθρώπους, αφού κατέληξα να θεωρώ πως, στις μέρες μας, η λύπη μπορεί να εξανθρωπίζει περισσότερο από τη μαζική δράση από κεκτημένη ταχύτητα και πως η ανθρωπιστική συνείδηση είναι πιο πολύτιμη (και εν δυνάμει πιο αποτελεσματική) από την πολιτική _τουλάχιστον από αυτή που διακηρύσσεται εν χορδαίς και οργάνοις και που χρειάζεται κομματικό ή άλλο ονοματεπώνυμο.



Ελλείψει ιδεών και προετοιμασίας, ας είναι αυτό και η πρώτη μου συνεισφορά, από εδώ σε πρώτη φάση, στο πολύ ενδιαφέρον μπλογκ που με προσκάλεσε (μαζί με πολλούς άλλους συν-ιστολόγους, φαντάζομαι) να συμμετέχω στην καλή δουλειά που φαίνεται ότι κάνει.

"Πώς πέρασα τις διακοπές μου" Έκθεσις της μαθητρίας...

Στα δεξιά της ισόγειας βεράντας ένας ευκάλυπτος πυκνός, φιλόξενο σπίτι τζιτζικιών _ένα τους ξεμοναχιάστηκε (σιωπηλό) στο σχοινί της απλώστρας μας.

Μπροστά ένα χωράφι με βούρλα και καλάμια που μοιάζουν να κάνουν αδιάκοπα έρωτα με το απαλό αεράκι που φυσάει σιγοσφυρίζοντας και στην αγκαλιά τους μια βάρκα (βάρκα στη στεριά, μακριά από την παραλία! _πάντα με υποβάλλει αυτή η εικόνα) άσπρη, με μια φαρδιά πορτοκαλιά λουρίδα στα πλάγια. Αμέσως μετά, το κυκλαδίτικο βουνό, σαν τοίχος από πέτρα και από χώμα με μοναδικό στολίδι τις τεχνητές ξερολιθιές, γκρίζο στο φως του πρωινού ήλιου. Ένα εγκαταλειμμένο σπίτι στους πρόποδές του, λίγο πιο πάνω από ένα υποτυπώδες μαντρί _οι κατσίκες, καμιά εικοσαριά, έχουν γίνει η καθημερινή παρέα μας και το μοναδικό αντικείμενο της ενασχόλησής μας τις ώρες της ραστώνης στη βεράντα· συνηθίσαμε να τις παρατηρούμε, με τα κυάλια ή με γυμνό μάτι, όλες τις ώρες της ημέρας: πώς ξεμυτάνε πρωί πρωί, πώς σκαρφαλώνουν σε παράταξη όλο και πιο ψηλά αναζητώντας τροφή και δροσερό αγέρα, πώς μαζεύονται στις σκιές όταν πλησιάζει μεσημέρι· πώς βελάζουν _σχεδόν αναγνωρίζουμε φωνές _πώς ζουν μαζί (ποιες είναι οι πιο ανεξάρτητες και «την κάνουν» ξέχωρα από το κοπάδι, ποια η πιο τεμπέλα που αράζει, ποιες οι πιο σκανδαλιάρες που παίζουν σπρώχνοντας η μία την άλλη)· πώς απλώνεται ο ήχος από τα κουδούνια τους στον αέρα _σαν να «βλέπουμε» τα ηχητικά κύματα να σχηματίζουν τους ομόκεντρους αέρινους κύκλους τους.
Πάνω από την κορυφογραμμή ο πρωινός ουρανός, φωτεινός γαλάζιος απέναντί μας και ασπριδερός από την πλευρά της ανατολής που δεν φαίνεται από εδώ που κάθομαι, και πίσω της το πάντα ελκυστικό άγνωστο (άλλο βουνό, άλλη λαγκαδιά, θάλασσα; σπίτια, χωράφια, ερημιές;)



Ο ήχος από το ρυθμικό πηγαινέλα ενός ελαφρού μόνιμου κύματος στα βότσαλα της παραλίας καμιά εκατοστή μέτρα πιο πέρα. Η απόλυτη μουσική, η απόλυτη παραμυθία. Δεν έχω βάλει ακουστικά στ’ αφτιά μου, δεν έχω νιώσει την ανάγκη καμιάς ανθρώπινης μουσικής όσες μέρες είμαι εδώ.
Δεν έχω νιώσει ούτε την ανάγκη του γραπτού λόγου, όσες μέρες είμαι εδώ. Στην αγκαλιά μου, σαν μωρό που το νανουρίζω αφηρημένα, η υπέροχη Αυτοβιογραφία του φωτός του Γιώργου Γραμματικάκη, δεύτερη ανάγνωση (και το μόνο που μου είχε φανεί ταιριαστό για τον τόπο, την επικράτεια του φωτός), αλλά κι αυτό όχι για πολύ. Τίποτε δεν αντέχω να με αποσπά από το να υπάρχω απλώς μέσα στους αρχέγονους ήχους και στην αρχέγονη φωτοσκιά και ν’ ανατριχιάζω ηδονικά, σαν τα καλάμια, από το ολόδροσο ολόφρεσκο αεράκι _αίσθηση προ πολλού ματαιωμένη και ακυρωμένη από τον αστικό καύσωνα και τη μεταλλική κρυάδα του κλιματιστικού.

Το μεσημέρι η θάλασσα θ’ αποκτήσει αυτό το απερίγραπτο κυανοπράσινο χρώμα, διάστικτο με το εκτυφλωτικό χρυσό στραφτάλισμα κάτω από τον κυκλαδίτικο ήλιο, και τα βουνά δεξιά και αριστερά θ’ αλλάξουν το γκρίζο τους με ένα έντονο, ζεστό καστανό. Οι ήχοι της παραλίας θ’ ανεβαίνουν ψηλά και θα εξατμίζονται μέσα στην αραιή μεσημεριανή ατμόσφαιρα.



Και το δειλινό… το δειλινό… μέσα στη χλιαρή σαν το υγρό του αμνιακού σάκου θάλασσα, θα κολυμπήσω στο χρυσό μονοπάτι του αποχωρούντος ήλιου, μετά ο ορίζοντας θα μετατραπεί στην ιμπρεσιονιστική παλέτα όλων των κόκκινων και των μενεξεδιών του Σύμπαντος, μετά ο ηλιακός δίσκος θα γίνει σαφής, πορτοκαλής και πορφυρός σαν πυρακτωμένο σίδερο, λίγο πριν χαθεί πίσω από τη χαμηλή νέφωση ή την απέναντι στεριά· μετά η μέχρι τώρα σκοτεινή επιφάνεια της θάλασσας θ’ ασπρίσει και θα φωτίσει κάτω από τον ρόδινο ουρανό και το αρχέγονο τραγούδι πάνω στα βότσαλα θα γίνει πιο σιγανό, πιο μακρόσυρτο, πιο μυστηριακό… και θα μπλέξει με τον ψίθυρο των λέξεων που ηχούνε μέσα μου· αμφίσημων λέξεων, αμφίβολης ερμηνείας, αλλά εκείνη τη θεία ώρα τ’ αφτιά της ψυχής ακούνε ό,τι θέλει εκείνη ν’ ακούει και τα πανιά της φαντασίας φτιάχνουν μόνα τούς ανέμους τους...




Τη νύχτα, μέσα στη σχεδόν απόλυτη σιγαλιά, (με εξαίρεση τον αδιάκοπο παφλασμό της θάλασσας), ξαπλωμένοι στην άμμο θ’ αγκαλιάσουμε πάλι μ’ ένα βλέμμα όλο τον ορατό έναστρο ουρανό (τα άστρα, τόσο ξεχασμένα πολλά… και ο Γαλαξίας _πόσα χρόνια είχα να δω τον Γαλαξία!_κάπου κάπου κι ένα πεφταστέρι για το παιδικό παιγνίδι με τις ευχές). Η ίδια πάντα κουβέντα (ίδια πάντα, «μικρή», αφελής και ανεξάντλητη) για το μυστήριο της Αρχής … και η επιθυμία της Γνώσης (η αγωνία της Γνώσης) να σβήνει όλες τις άλλες επιθυμίες _και όλες τις άλλες αγωνίες. Για λίγο…

(Αντί μουσικής επένδυσης, η αναφορά στα ακούσματα αυτών των ημερών).

Από τις πρόχειρες σημειώσεις ενός πρωινού, με επίγνωση ότι η έκθεση της μικρής μαθήτριας που δεν μεγάλωσε ποτέ μπορεί να έπαιρνε άριστα στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου, αλλά στην τάξη των ενηλίκων μοιάζει τόσο απλοϊκή και γραφική…

(Και όχι, το ιστιοφόρο ΔΕΝ είναι δικό μου, ούτε με φιλοξένησε!)
:)

Cape Cod morning

Cape Cod Morning by Edward Hopper (1950)

Δυσκολεύομαι να φανταστώ τι βρίσκεται πίσω από την ίσια, πειθαρχημένη πλάτη της. Ο άντρας της ζωής της, που κοιμάται ροχαλίζοντας ελαφρά, με μια υποψία παιδικού χαμόγελου στο στόμα, και που δεν θα τον άφηνε ποτέ –κι ας μην του αρέσουν κανενός είδους ταξίδια, κι ας μην τη ρωτάει ποτέ αν της αρέσουν εκείνης– γιατί είναι στ’ αλήθεια καλός άνθρωπος και την αγαπάει πολύ, με τον τρόπο του; Τα κοιμισμένα κατάξανθα παιδάκια της, αγκαλιά με το αρκουδάκι της η μια και με το γάντι του μπέιζμπολ ο άλλος, που δεν μετάνιωσε ποτέ –ποτέ!– που τα ‘φερε στον κόσμο κι ας νιώθει μια απροσδιόριστη ναυτία όταν της λένε ότι είναι μια καλή Αμερικανίδα μάνα, που εκπληρώνει το χρέος της στην οικογένεια και στην πατρίδα; Ο κατάκοιτος γέρος πατέρας της που λαγοκοιμάται, σταματώντας για λίγο να απαιτεί σαδιστικά τη συνεχή παρουσία και τις αποκλειστικές υπηρεσίες της –παρά την οικονομική του άνεση– με τον οποίο είναι δεμένη με σκοτεινά μυστικά ζωής; Μόνο ο άδειος, λουσμένος στο μελωμένο φως του πρωινού ήλιου, τοίχος του νοικιασμένου για λίγες μέρες εξοχικού –ίσως κι ένα παλιό σεκρετέρ όπου βολεύει τη βαριά γραφομηχανή της και τα εκατοντάδες γραπτά των φοιτητών της στο τμήμα Αγγλικής Λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο;



Ξέρω όμως με βεβαιότητα τι βρίσκεται μπροστά στο επίμονο και προσηλωμένο βλέμμα της: η θάλασσα. Ξύπνησε πολύ πρωί, όσο όλα είναι ακόμη βυθισμένα στη σιωπηλή αυγινή πάχνη, για να προλάβει να τη δει μόνη (να δει τη θάλασσα που είναι ακόμη μόνη, πριν αλώσουν την παραλία της οι ορδές των παραθεριστών με τις ομπρέλες, πριν ταράξουν τη γαλήνη της τα κότερα και οι βάρκες με τους θορυβώδεις καθημερινούς επιβάτες)· όσο διατηρεί ακόμη το χρυσαφί επίχρισμα της ανατολής, γεμάτη από αόρατες υποσχέσεις ταξιδιών και λαγνείας και ανέμων που θα ελευθερώσουν, επιτέλους, τα σφιχτοδεμένα μαλλιά της.

‘Ο,τι με μαγεύει σε αυτό το υποβλητικό εικαστικό αφήγημα είναι το ακυρωμένο κόκκινο αυτών των μαλλιών... και το αταξίδευτο χρυσογάλαζο της πρωινής θάλασσας.

Στη Νάσια ("άμα δεν θυμάσαι δεν ισχύει"), που για χάρη της ανταποκρίθηκα στην αγγαρεία που μου έβαλε η μαμά της

Στη Σ. που ατενίζει πάντα τη θάλασσα, ακόμη κι όταν δεν τη βλέπει…

-------------------------------------------------------------------------------------

ΥΓ1. Κατέγραψα τη φαντασίωσή μου βιαστικά και prima vista, κοιτώντας τη φωτογραφία , και μετά "γκουγκλάροντας" βρήκα ανάμεσα σε άλλα και αυτό και συνειδητοποίησα γιατί μου αρέσουν τόσο πολύ οι πίνακες του Χόπερ.

ΥΓ2. Και επειδη το παιχνιδάκι της έμπνευσης ιστοριών από πίνακες ή φωτογραφίες κατακυρώθηκε ως "catch the ball", πετάω το μπαλάκι (εντελώς προαιρετικά και καθόλου δεν πειράζει αν δεν το πιάσει) στην καινούργια επισκέπτρια της μπλογκόσφαιρας και του μπλογκ μου Emilly, με τα θερμά καλωσορίσματά μου, για να πάρει μια ιδέα του τι μπορεί να κάνει κανείς όταν δεν έχει τίποτα καλύτερο στη ζωή του _Just(me) joking!!!

(The Singing Butler by Jack Vettriano)

Αίτημα

Dive into the sea by Michael McDyer

Δέξου με. Ξέπλυνε από πάνω μου τ’ αποκαΐδια της μεγάλης φωτιάς (κι όλων των εμπρησμών) και την ενοχή της συν-ενοχής (κι όλες τις ενοχές), βρέξε την ψυχή μου, θόλωσε το βλέμμα μου με τη διαύγειά σου. Αγκάλιασέ με, μπες μέσα μου, πότισέ με με τα αρχέγονα νετρίνα της αιωνιότητάς σου _ ύστατο αντίδοτο στον τρόμο του χρόνου.
Διώξε μου τα όνειρα, στείλε μου όνειρα. Νανούρισέ με.

Στον αφρό σου, στον βυθό σου, δέξου με.

Get this widget Share Track details

΄
Έτυχε και φέτος δεν έχω κάνει μπάνια ακόμη· θα κάνω το πρώτο μου στα μήτρια ύδατα (ο πατέρας μου δεν κολυμπούσε ποτέ, η μητέρα μου με μύησε στη μαγεία της σχέσης με τη θάλασσα).