Νυχτερινό...

Είναι τα παιδιά που ανάβουν τις φωτιές και φωνάζουν μπροστά στις φλόγες μέσα στή ζεστή νύχτα
(Μήπως έγινε ποτές φωτιά που να μην την άναψε κάποιο παιδί, ω Ηρόστρατε)
..............................................................................................................................................................
Μα εσύ που γνώρισες τη χάρη της πέτρας πάνω στο θαλασσόδαρτο βράχο
το βράδυ που έπεσε η γαλήνη
άκουσες από μακριά την ανθρώπινη φωνή της μοναξιάς και της σιωπής
μέσα στο κορμί σου
τη νύχτα εκείνη του Άι-Γιάννη
όταν έσβησαν όλες οι φωτιές
και μελέτησες τη στάχτη κάτω από τ' αστέρια.

Γιώργος Σεφέρης, Ο κ. Στράτης Θαλασσινός, Πέντε ποιήματα του κ. Σ. Θαλασσινού, (Δ'. Φωτιές του Αϊ-Γιάννη)



Οι πορτοκαλιές φλόγες των μεταμεσονύχτιων κεριών, θερμή αντίστιξη στο παγωμένο ασάλευτο φως της αποδημούσας σελήνης, αυτοσχεδιάζουν λεπταίσθητες όσο και παθιασμένες πιρουέτες στο άγγιγμα ενός ελαφρού, αναποφάσιστου (ακόμη) βοριά.

Στην αγκαλιά μου ποιήματα _διάφορα... Λόγια στο ημίφως, στίχοι-φλόγες που χορεύουν κι αυτοί τον δικό τους τελετουργικό χορό.

Περνώ σαν υπνωτισμένη την παλάμη πάνω από τις πραγματικές φλόγες, καθυστερώντας _γιατί;_ ν' αγγίξω τις άλλες...
Γαλήνη (γαλήνη;).

Και ξαφνικά ένα μετείκασμα απειλής στις παρυφές του φλόγινου κύκλου... και μια (καίρια) μαχαιριά ενοχής...

(η ύβρις· ποιος θρήνος, ποια ψυχή ανθρώπου ή ζώου δραπέτισσα από το πυρπολημένο σαρκίο της, ποιο κουφάρι δέντρου, ποια καθημερινότητα θα σε συγχωρέσει για την πολυτέλεια να μαγεύεσαι ακόμη στη θέα της φλόγας, να κρύβεσαι ακόμη στην τέχνη για να ξεφύγεις από την πραγματική ζωή;)

Σβήνω τα κεριά, συσκοτίζω τα λόγια και αναθέτω στην ουράνια Μόνα Λίζα _το αινιγματικό, ποιητικό φως της δεν φτάνει, ωστόσο, για διάβασμα_ να μεσολαβήσει στο Σύμπαν (όπου όλοι κι όλα ανήκουμε) για τη λήθη του (και τη μνήμη μας).

Get this widget Share Track details

(το ποστ της προπερασμένης Παρασκευής, για τη μουσική του Ζμπίγκνιου Πράισνερ δεν ευτύχησε, συμβολική θυσία στο παρανάλωμα ...)