Κυριακή, Σεπτεμβρίου 02, 2007

Νυχτερινό...

Είναι τα παιδιά που ανάβουν τις φωτιές και φωνάζουν μπροστά στις φλόγες μέσα στή ζεστή νύχτα
(Μήπως έγινε ποτές φωτιά που να μην την άναψε κάποιο παιδί, ω Ηρόστρατε)

..............................................................................................................................................................
Μα εσύ που γνώρισες τη χάρη της πέτρας πάνω στο θαλασσόδαρτο βράχο
το βράδυ που έπεσε η γαλήνη
άκουσες από μακριά την ανθρώπινη φωνή της μοναξιάς και της σιωπής
μέσα στο κορμί σου
τη νύχτα εκείνη του Άι-Γιάννη
όταν έσβησαν όλες οι φωτιές
και μελέτησες τη στάχτη κάτω από τ' αστέρια.

Γιώργος Σεφέρης, Ο κ. Στράτης Θαλασσινός, Πέντε ποιήματα του κ. Σ. Θαλασσινού, (Δ'. Φωτιές του Αϊ-Γιάννη)



Οι πορτοκαλιές φλόγες των μεταμεσονύχτιων κεριών, θερμή αντίστιξη στο παγωμένο ασάλευτο φως της αποδημούσας σελήνης, αυτοσχεδιάζουν λεπταίσθητες όσο και παθιασμένες πιρουέτες στο άγγιγμα ενός ελαφρού, αναποφάσιστου (ακόμη) βοριά.

Στην αγκαλιά μου ποιήματα _διάφορα... Λόγια στο ημίφως, στίχοι-φλόγες που χορεύουν κι αυτοί τον δικό τους τελετουργικό χορό.

Περνώ σαν υπνωτισμένη την παλάμη πάνω από τις πραγματικές φλόγες, καθυστερώντας _γιατί;_ ν' αγγίξω τις άλλες...
Γαλήνη (γαλήνη;).

Και ξαφνικά ένα μετείκασμα απειλής στις παρυφές του φλόγινου κύκλου... και μια (καίρια) μαχαιριά ενοχής...

(η ύβρις· ποιος θρήνος, ποια ψυχή ανθρώπου ή ζώου δραπέτισσα από το πυρπολημένο σαρκίο της, ποιο κουφάρι δέντρου, ποια καθημερινότητα θα σε συγχωρέσει για την πολυτέλεια να μαγεύεσαι ακόμη στη θέα της φλόγας, να κρύβεσαι ακόμη στην τέχνη για να ξεφύγεις από την πραγματική ζωή;)

Σβήνω τα κεριά, συσκοτίζω τα λόγια και αναθέτω στην ουράνια Μόνα Λίζα _το αινιγματικό, ποιητικό φως της δεν φτάνει, ωστόσο, για διάβασμα_ να μεσολαβήσει στο Σύμπαν (όπου όλοι κι όλα ανήκουμε) για τη λήθη του (και τη μνήμη μας).



Get this widget Share Track details

(το ποστ της προπερασμένης Παρασκευής, για τη μουσική του Ζμπίγκνιου Πράισνερ δεν ευτύχησε, συμβολική θυσία στο παρανάλωμα ...)

11 σχόλια:

kerasia είπε...

Μου πεσε βαρύ το ποστάκι. Τίποτα σε γκομενικό έχουμε να γράψουμε;

Επειδή όμως αυτό μου λαχε να διαβάσω σήμερα θα μεταφέρω εδώ το σχόλιο του Καιρού πριν μερικές μέρες στην τελευταία σελίδα της Ελευθεροτυπίας που έλεγε περίπου τα εξής:
«Κάθε χρόνο του Άη Γιαννιού πηδάμε τις φωτιές, φέτος μας το ανταπέδωσαν».
Και επικαιρότητα και γκομενικό! Αμ πώς;

adaeus είπε...

Δεν κρύβεσαι στην τέχνη για να αποφύγεις την πραγματική ζωή... Η τέχνη είναι ζωή και ανάγκη μαζί και η ζωή τέχνη... Εγώ τα βλέπω απόλυτα συνυφασμένα τα δύο... Σβήνεις τα κεριά, αλλά το φως από το γραπτό σου παραμένει :)

speira είπε...

Καλημέρα. Με συνεπήρε το πικρογλυκο ποστ. Καλώς σε βρήκα

genna είπε...

...με την ίδια αγκαλιά κοιμηθήκαμε
τα όνειρα λευκά...

H KAΛHMEPA MΠOPEI EYXH ME ΛIΓO ΦΩΣ NA ΦEPEI, KAΛHMEPA ΓΛYKIA MOY!

just me είπε...

Κερασιά,
(Μου πεσε βαρύ το ποστάκι)
Και γιατί άλλο είναι οι φίλοι, καρδιά μου, αν όχι για να μοιράζονται τα βάρη των φίλων τους;
:)
ΥΓ1. Αν είχα τις εμπνεύσεις του Καιρού, θα ήμουν ο Καιρός! Αλίμονο, δεν είμαι!
YΓ2. Έχει (εμμέσως) και γκομενικό: το διάβασε ο καλός μου και ρώταγε "τώρα, εσύ, μ' αγαπάς ή τσάμπα πίνΕΙΣ";"
:DDD (να 'σαι καλά, κοπελιά, είχα να γελάσω έτσι πριν από τις φωτιές!)


Adaeus,
Ποιο φως; Εδώ και οι φίλοι (δες παραπάνω) με έχουν πάρει στο ψιλό...
:))

Σπειρούλα μου,
καλώς τη μου!!! Θα σου ευχόμουν καλό χειμώνα, αλλά φοβάμαι ότι πάλι θα με "κράξουν"!
Τα λέμε...

genna,
να είσαι καλά, σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια και την ευχή σου.

ioeu είπε...

αλίμονο αν αφήσουμε να μας αρπάξουν τη μαγεία.

η ωραιότητα είναι μέσα μας, αναπόδραστη, αγαπητή...

dodo είπε...

Σεπτεμβριάτικη διάθεση;...

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Εγώ πάλι επειδή λείπει και ο Κωνσταντίνος, συμφωνώ και με τη Κερασιά και με τον Καιρό. Αμ πως!
Καλό σου βράδυ :))))))))

MenieK είπε...

O Mallarmé θα ήτο υπερήφανος κυρία μου...

just me είπε...

Γιάννη,
συμφωνώ απολύτως !!!

Dodos,
ε, δεν πάνε όλοι το Σεπτέμβριο διακοπές, κάποιοι επιστρέφουν...
;)

Νεράιδα,
Ο Konstantinos λείπει όντως (και μας λείπει τα μάλα)
(Τώρα αφού εσύ πρέπει να συμφωνήσεις με κάποιον απαραιτήτως, διάβασε την απάντησή μου στην Κερασιά _να μην τα ξαναλέω και βαριέμαι)
:)))


Ma chère Meniek,
δεν ξέρω τι θα ήτο ο Μαλαρμέ αν ζούσε, είμαι σίγουρη όμως ότι τώρα θα τρίζουν τα κόκαλά του!!!
(ωστόσο, ευχαριστώ τόσο για τα _πάντα_ καλά λόγια σας, κυρία μου!)

ellinida είπε...

Οτι πιό ωραίο διάβασα σήμερα. Ευχαριστώ, το είχα ανάγκη.