Το άρωμα του μανδραγόρα

"Στη είσοδό σου στη ζωή, δεν παίζεις κανένα ρόλο. Όμως, την έξοδό σου είσαι σε θέση να την προετοιμάσεις με τον τρόπο που ταιριάζει στο πώς έζησες και τι βαθύτερα καταστάλαξε μέσα σου. Είναι όταν αρχίζει να σιγοσβήνει το φωτάκι της ζωής σου, τότε που φυσικά διερωτάσαι ποιο ήταν, είναι, το νόημά της, ποιος είσαι, και βέβαιος ότι σαν πολλοστημόριο ύλης με ειδική δομή και λειτουργία που σου επιτρέπει να φαντάζεσαι πως είσαι σχεδόν το σύμπαν, μέσα στο άπειρο του τελευταίου θα σβήσεις οριστικά, είναι τότε, λέω, που σε πιάνει μια ακατανίκητη έλξη να ξαναζήσεις σ' ό,τι καλύτερο, βαθύτερο έφτιαξε στη σκέψη, στην τέχνη, στην ομορφιά, ο άνθρωπος.

Και ιδιαίτερα σ' ενδιαφέρουν τα συμπεράσματα, οι τελευταίες γνώμες και πράξεις όμως, στις οποίες συνάνθρωποί σου εξαιρετικοί κατέληξαν. Αυτό προσπαθώ να κάνω στα τελευταία μου καλοκαίρια που τα περνώ ακόμα, όπως συνήθισα, μ' ένα κλαρί μανδραγόρα στο χέρι να με ναρκώνει."

ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΑΠΤΗΣ, απόσπασμα από το λογοτεχνικό κείμενο Έξοδος "δια θαλάσσης", που περιλαμβάνεται στο βιβλίο Νοκτούρνο, εκδ. ΑΓΡΑ, 2005.

Get this widget Share Track details

Όχι, καλά είμαι εγώ, το θέμα του παραπάνω αποσπάσματος δεν έχει να κάνει με τη δική μου διάθεση, ως τέτοιο. Απλώς, μου συνέβη η κλασική μεταφυσική σύμπτωση (έτσι λένε στα μέρη μου τα αποτελέσματα της ακαταστασίας) : ψάχνοντας για κάτι στη βιβλιοθήκη μου, να μου πέφτει στα χέρια (ενίοτε και στο κεφάλι) κάτι άλλο _στην προκειμένη περίπτωση αυτό το μικρό βιβλιαράκι της Άγρας, λίγο μετά τη συνήθη, παθιασμένη και ατελέσφορη συζήτηση με φίλους της γενιάς μου γύρω από την "πολιτική", τους "πολιτικούς", την (πάλαι ποτέ) "επανάσταση", τους "διανοούμενους" (εγώ αγαπώ τη λέξη "στοχαστές") και τους ανθρώπους...

(δεν βρήκα κάτι πιο "επίσημο" σε λινκ, και παραθέτω αυτό, που απηχεί και τη δική μου εκτίμηση, και ελπίζω να μη θεωρείται λογοκλοπή αυτού του είδους το "λινκάρισμα")