Τρίτη, Οκτωβρίου 30, 2007

Τρικυμίες!

Get this widget Track details eSnips Social DNA


Θα σου γράψω ακόμη πως απόψε έφτιαξα ένα ποίημα. Ποτέ πριν δεν είχα φτιάξει ποιήματα, κι έτσι τούτο εδώ δεν είναι όπως θα ‘πρεπε να είναι. Όμως θα το διαβάσεις και θα το ‘χεις στη σκέψή σου όταν θα με θυμάσαι. Γιατί λέει:

Σ’ έχω φτωχύνει αθώα μου καρδιά.
Είμαι μακριά σου όταν βρίσκομαι κοντά.
Σ’ έκανα πλούσια, αγάπη μου ακριβή.
Είμαι κοντά σου όταν δεν είμαστε μαζί.

Και τώρα πήρα κουράγιο και θα σου γράψω το μυστικό για το οποίο δεν ξέρεις τίποτε.

Πρέπει να ξέρεις, λοιπόν, Αρντ, πως όταν βρισκόμουν καταμεσής στην καταιγίδα του Κβάζεφιορδ, πάνω στο Σόφι Χόζεβίνεκλ, δεν φοβήθηκα ούτε στο ελάχιστο.

Ο κόσμος στην Κρίστιανσαντ με λέει ηρωίδα. Αλλά ηρωίδα είναι εκείνη η κοπέλα που βλέπει τον κίνδυνο και τον φοβάται μα τον αψηφά. Εγώ όμως δεν τον είδα και δεν κατάλαβα πως υπήρχε κίνδυνος.

Αλίμονο, Αρντ, την ίδια εκείνη ώρα ο καλός σου πατέρας τριγυρνούσε κυριευμένος από φόβο για το Σόφι Χόζεβίνκελ και η μητέρα του Φερντινάντ ήταν βυθισμένη στο φόβο και την αγωνία για τον γιο της. Και καταλαβαίνω τώρα, και το βλέπω καλά, ότι είναι ωραίο για έναν άνθρωπο να φοβάται, κι ακόμη βλέπω ξεκάθαρα ότι εκείνος που δεν φοβάται είναι ολομόναχος κι αποδιωγμένος, ένας απόκληρος μεταξύ των ανθρώπων. Εγώ, όμως, εγώ δεν φοβήθηκα ούτε στο ελάχιστο.

Διότι νόμισα ή πίστεψα κάτι που εσύ από μόνος σου ποτέ δεν μπορείς να φανταστείς, αλλά που τώρα εγώ θα στο εξηγήσω. Νόμισα ότι η καταιγίδα ήταν η καταιγίδα στο έργο Η τρικυμία, στο οποίο επρόκειτο σύντομα να παίξω ένα ρόλο, και που το είχα διαβάσει πάνω από εκατό φορές. Εγώ σ’ αυτήν είμαι ο Άριελ, πνεύμα του αέρα, κι ένας τρανός μάγος, ο Πρόσπερος, είναι ο αφέντης μου. Κι εκείνη τη νύχτα νόμισα πως αν το Σόφι Χόζεβίνκελ βυθιζόταν, εγώ θα μπορούσα να απογειωθώ και να φτερουγίσω μακριά του. Όταν άκουσα τους ναύτες να φωνάζουν «Όλα χαμένα» τότε αναγνώρισα τα λόγια και νόμισα πως το ναυάγιο του πλοίου μας ήταν το ναυάγιο στην πρώτη σκηνή. Κι όταν φώναξαν απεγνωσμένα «Ελέησέ μας!» αναγνώρισα κι αυτά τα λόγια. Κι ο Θεός να μ’ ελεήσει τώρα εμένα, γιατί γέλασα πολύ εις βάρος τους μέσα στην καταιγίδα.

Μου λένε ότι εκείνη τη νύχτα φώναξα πολλές φορές τον καημένο τον Φερντινάντ. Αλλά κι αυτό έγινε για τον ίδιο λόγο, κι επειδή ο ήρωας στο έργο ονομάζεται Πρίγκιπας Φερντινάντ. Κι έτσι, πάνω στο Σόφι Χόζεβίνκελ, ήταν ο Άριελ που μέσα στο βουητό της ανεμοθύελλας φώναζε με δυνατή φωνή κοντά του τον Πρίγκιπα Φερντινάντ.

Στο έργο αυτό υπάρχει επίσης κι ένα όμορφο νησί γεμάτο ήχους, τόνους και γλυκιά μουσική κι εκεί στο τέλος βγαίνουν σώοι όλοι οι ναυαγοί. Κι εγώ νόμισα, μέσα στη χιονοθύελλα, πως το νησί δεν ήταν μακριά.

Ναι, τώρα τα ξέρεις όλα. Κι αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορείς να με κρατήσεις, γιατί ανήκω αλλού κι εκεί πρέπει τώρα να πάω. Γιατί ξέρω πως μπορεί να ξεχάσεις ό,τι συνέβη κάποτε. Αλλά το ίδιο θα γινόταν πάντα, ό,τι κι αν συνέβαινε ανάμεσά μας. Ναι, «ως οι εν τω ύπνω πίνοντες και έσθοντες, και εξαναστάντων μάταιον αυτών το ενύπνιον, και ον τρόπον ενυπνιάζεται ο διψών ως πίνων και εξαναστάς έτι διψά, η δε ψυχή αυτού εις κενόν ήλπισεν».

(Κάρεν Μπλίξεν, Ανέκδοτα του πεπρωμένου, «Τρικυμίες», εκδ. Αλεξάνδρεια)


ΥΓ1.Στο γραφείο μου πάνω μισοτελειωμένα το Σουέλ της Ιωάννας Καρυστιάνη, το Χιόνι του Ορχάν Παμούκ και άλλα τινά που τα είχα αγοράσει με αληθινό ενδιαφέρον, όμως ξαφνικά ένιωσα την ισχυρή παρόρμηση να καταφύγω στις γοητευτικές ιστορίες της σοφής παραμυθούς της νιότης μου, της Κάρεν Μπλίξεν. Και, βέβαια, άνοιξα τα Ανέκδοτα του πεπρωμένου τυχαία μεν, αλλά άσφαλτα, στην ιστορία και στη σελίδα που ακριβώς ταίριαζε σε όσα είχα στον νου μου _με συνέπεια να παραβώ την αρχή μου και να ανεβάζω τώρα κείμενο μεγαλύτερο από μία «οθονιά». Αν κάποιοι μπήκαν στον κόπο να το διαβάσουν μέχρι τέλους, δεδομένου ότι είναι αποσπασματικό και προσωπικού ενδιαφέροντος, ζητώ ειλικρινά συγγνώμη _αλλά ένας από τους λόγους ύπαρξης αυτού του μπλογκ (καλώς ή κακώς) είναι για την,επώδυνη πλην εκτονωτική, άσκηση στη (μερική) διατύπωση προσωπικών φόβων (και άλλων τινών συναισθημάτων) σε δημόσιους χώρους.
ΥΓ2. Το Clarinet Concerto In A major, K. 622 (Adagio) ήταν από τα αγαπημένα της Μπλίξεν.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 24, 2007

Γι' αυτό ακριβώς...

We shall not cease from exploration
And the end of all our exploring
Will be to arrive where we started
And know the place for the first time.
Through the unknown, unremembered gate
When the last of earth left to discover
Is that which was the beginning;
At the source of the longest river
The voice of the hidden waterfall
And the children in the apple-tree
Not known, because not looked for
But heard, half-heard, in the stillness
Between two waves of the sea.
Quick now, here, now, always—
A condition of complete simplicity
(Costing not less than everything)
And all shall be well and
All manner of thing shall be well
When the tongues of flame are in-folded
Into the crowned knot of fire
And the fire and the rose are one.

Δεν θα πάψουμε να εξερευνούμε
Κι όλης μας της εξερεύνησης το τέλος
Θα είναι να φθάσουμε εκεί που ξεκινήσαμε
Και να γνωρίσουμε για πρώτη φορά τον τόπο.
Μέσα από την άγνωστη πύλη, που ξαναθυμόμαστε
Όταν το τελευταίο που έμεινε στη γη να ανακαλύψουμε
Είναι αυτό που ήταν η αρχή·
Στην πηγή του πιο απέραντου ποταμού
Η φωνή του κρυμμένου καταρράκτη
Και τα παιδιά μέσα στη μηλιά
Που δεν τα ξέραμε, γιατί δεν ψάξαμε γι’ αυτά
Αλλά τ’ ακούσαμε, τα μισοακούσαμε, στη σιγαλιά
Ανάμεσα σε δυο κύματα της θάλασσας.
Γρήγορα τώρα, εδώ, τώρα, πάντα –
Μια κατάσταση τέλειας απλότητας
(Που δεν στοιχίζει λιγότερο από τα πάντα)
Και όλα θα πάνε καλά και
Το καθετί θα πάει καλά
Όταν οι γλώσσες της φλόγας θα διπλωθούν
Μες στο στεφανωμένο κόμπο της φωτιάς
Κι η φωτιά και το ρόδο θα γίνουν ένα.

(Τέσσερα κουαρτέτα, «Little Gidding”, Θ. Σ. Έλιοτ, εκδ. Ίκαρος, Μετ. Έφη Αθανασίου)

---------------------------------
Στο πρώτο ποίημα της συλλογής, στο «Burnt Norton”, ένας στίχος λέει:

Go, go, go, said the bird: human kind
Cannot bear very much reality

Φύγε, φύγε, φύγε, είπε το πουλί. Το ανθρώπινο είδος
Δεν μπορεί ν’ αντέξει πάρα πολλή πραγματικότητα
.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 18, 2007

Φθινόπωρο στην πόλη

Marc Chagall, Violοniste bleu

Απόψε το σούρουπο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου το αμφιθυμικό φθινόπωρο έμοιαζε αμετάκλητα με άνοιξη, τα δυο εξιλαστήρια κτίρια αντιμάχονταν ακόμη τη ζοφερή προοπτική τους κι εγώ αφέθηκα να παρασυρθώ από τη συγκινητική μελωδία ενός βιολιού που ερχόταν από το μισοσκότεινο βάθος του δρόμου και, αντί να στρίψω αριστερά, συνέχισα να προχωρώ ίσια, ξέροντας ωστόσο ότι, πριν να φτάσω στην πηγή της μουσικής, θα έπρεπε να κάνω μεταβολή και να ακολουθήσω το προαποφασισμένο δρομολόγιο.

(τελικά, κανείς δεν γλιτώνει από τη γοητεία αυτού του δρόμου!)




ΥΓ. Δεν κλέβω ιδεές από τον Κωνσταντίνο, απλώς συμβαίνει κοντά στην Αρεοπαγίτου να βρίσκεται η οδοντίατρός μου!

Δευτέρα, Οκτωβρίου 15, 2007

Ο "άλλος" Έγκον Σίλε...

Περιμένοντας την πολυσυζητημένη έκθεση, περιμένοντας την ώρα να περάσει για να τελειώσει μια, δυστυχώς και δυσοίωνα, άεργη μέρα (και περιμένοντας, πάντα, τη βροχή που δεν λέει να πέσει εκεί όπου βρίσκομαι εγώ _και να με ξεπλύνει).

Egon Schiele, Autumn Sun





Egon Schiele, Autumn Trees

Πέμπτη, Οκτωβρίου 11, 2007

Ζαβολιές...

David Farren, Late afternoon rain


Δεν θα βρέξει επιτέλους, ν' ακούσω Madrugada;


(Your vision's travelled far today
So why don't you run away
Your vision's travelled far today
Like in the times when you say
)

Κυριακή, Οκτωβρίου 07, 2007

Της Κυριακής (ή του λυκόφωτος)

Ρενέ Μαγκρίτ, Η αυτοκρατορία του φωτός
("...αυτή η ταυτόχρονη παρουσία της ημέρας και της νύχτας έχει τη δύναμη να εκπλήσσει και να γοητεύει. Αυτή τη δύναμη την ονομάζω ποίηση"_Ρ. Μαγκρίτ)


Κάποιες στιγμές, κάποια κυριακάτικα δειλινά ο χρόνος χάνει την ηλικία του, ο χώρος γίνεται μια ασυνόρευτη θάλασσα, καθώς τα περιγράμματα των όγκων αμβλύνονται και τα χρώματα συναιρούνται, και μια αντίστροφη Μεγάλη Έκρηξη, μια Μικρή Κατάρρευση, συντελείται μέσα σε φαινομενική ακινησία και απόλυτη σιωπή, συρρικνώνοντας μνήμες, όνειρα, φόβους, επιθυμίες, αγάπες και ενοχές _ό,τι φουσκώνει το μπαλόνι της ύπαρξής σου _ σε μια ελάχιστη κουκκίδα συνείδησης, όχι λιγότερο θαυμάσια, ανεξήγητη και αδιαπραγμάτευτη από το Σύμπαν που σε περιέχει.






...enframing in September του Στέλιου Τσαγκρή
(ελπίζω ο φωτογράφος να μου συγχωρήσει την κάπως αυθαίρετη χρήση της· αυτή η φωτογραφία με έχει μαγέψει και μου γεννά περίπου τα ίδια συναισθήματα με τον πίνακα του Μαγκρίτ _με παραπέμπουν και τα δύο στο ίδιο εσωτερικό τοπίο)

Πέμπτη, Οκτωβρίου 04, 2007

Τουλάχιστον...

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
(ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ, ΠΑΡΙΣΙ 1978)

Άρθρο 1.
Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και τη δυνατότητα υπάρξεως.

Άρθρο 2.
Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου.
Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου.
Αντιθέτως, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για το καλό των ζώων. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδος, προσοχής και προστασίας εκ μέρους του ανθρώπου.

Άρθρο 3.
Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή απάνθρωπη συμπεριφορά. Αν η θανάτωση ενός ζώου θεωρηθεί υποχρεωτική, πρέπει να γίνεται στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς καμία πρόκληση αγωνίας για το ζώο.

Άρθρο 4.
Κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στον φυσικό του χώρο- γη, θάλασσα, αέρα- και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους. Η στέρηση ελευθερίας του ζώου, ακόμη και αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς, είναι αντίθετη με τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του.

Άρθρο 5.
Κάθε ζώο, που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο, δικαιούται να ζήσει με τον ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του. Η διαφοροποίηση αυτών των συνθηκών από τον άνθρωπο έχει σκοπούς κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη με τη Διακήρυξη.

Άρθρο 6.
Κάθε ζώο που αποτελεί σύντροφο του ανθρώπου έχει δικαιώματα διάρκειας ζωής ανάλογης με τη φυσική του μακροβιότητα.Η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.

Άρθρο 7.
Αναφορικώς με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση της δουλειάς πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυση τους υποχρεωτική.

Άρθρο 8.
Οποιοσδήποτε πειραματισμός επί των ζώων- ιατρικός, επιστημονικός, κ.λ.π.- αντιτίθεται προς τα δικαιώματα των ζώων, εφόσον προκαλεί πόνο σωματικό ή ψυχικό. Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού επί των ζώων από άλλες υπάρχουσες τεχνικές.

Άρθρο 9.
Τα ζώα που εκτρέφονται για τη διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται, να τρέφονται, να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου ή αγωνίας.

Άρθρο 10.


Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων για τη διασκέδαση του ανθρώπου. Η έκθεση των ζώων και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή του ζώου.

Άρθρο 11.
Κάθε πράξη που χωρίς λόγο προκαλεί τον θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα έναντι της ζωής.

Άρθρο 12.
Κάθε πράξη που προκαλεί τον θάνατο μεγάλου αριθμού άγριων ζώων αποτελεί γενοκτονία, έγκλημα έναντι του είδους. Η μόλυνση και η οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος οδηγούν στη γενοκτονία.

Άρθρο 13.
Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο. Κάθε τηλεοπτική και κινηματογραφική σκηνή βίας με θύματα ζώα πρέπει να απαγορευτεί και μόνο οι σκηνές που έχουν σκοπό να ενημερώσουν για τα δικαιώματα των ζώων οφείλουν να προβάλλονται.

Άρθρο 14.
Οι οργανισμοί προστασίας και προασπίσεως των ζώων πρέπει να αντιπροσωπεύονται από κάθε κυβέρνηση. Τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν από τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου.




Δημήτρη Μυταρα, Περιπλάνηση (Τα αδέσποτα σκυλιά)


(Στη Μέλη και στη "μάνα" της που μου θύμισαν πρωί πρωί ότι σήμερα είναι η Παγκόσμια Μέρα των Ζώων _κι ας αντιπαθούμε και οι τρεις τις "παγκόσμιες" μέρες-άλλοθι· στον Μαντού· στον Μέρλιν της Ραλούς που όλοι οι μπλογκοφίλοι θα θυμόμαστε· στον Skipper, τον πρώτο... διαδικτυακό μουσούδα που γνώρισα.
Πρωτίστως και κυρίως, όμως, στον Μότσαρτ και στα ακόμη πιο άτυχα πλάσματα, τα χιλιάδες αδέσποτα και /ή ποικιλιτρόπως κακοποιούμενα ζώα της ανάλγητης, απάνθρωπης και απανθρωποποιημένης τούτης χώρας. Είναι το λιγότερο, το ελάχιστο που μπορούμε να θυμόμαστε, και όχι βέβαια μία μέρα τον χρόνο.

Τα υπόλοιπα ποικίλλουν από ένα χάδι στο κεφαλάκι ενός μοναχικού αδέσποτου, φαΐ, φροντίδα για τα άρρωστα και τα χτυπημένα, ακτιβισμός για ν' αποτρέπουμε την κακομεταχείρισή τους, διαπαιδαγώγηση των παιδιών και ένα ζεστό και αγαπησιάρικο σπίτι όσοι μπορούμε να τους το προσφέρουμε. (Δεν παίρνω άριστα στην αξιολόγηση _κάθε άλλο· δεν κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου όταν το σκεφτώ· μα πάλι, αυτό που βλέπω δεν είναι ακριβώς εφιάλτες, είναι μόνο _πάντα_ένα ζευγάρι υγρά μάτια γεμάτα από την αγάπη, την αμέριστη κατανόηση και τη βαθιά ενστικτώδικη σοφία που έχουν να μας διδάξουν οι συγκάτοικοί μας στον μικρό και ίσως τυχαίο πλανήτη μας).

Δευτέρα, Οκτωβρίου 01, 2007

Toujours des mots

Parce que des mots,
Il y en a tant
Qu'il y en a trop...

(γιατί λέξεις υπάρχουν τόσο πολλές, που περισσεύουν... ή κάπως έτσι)

Η φίλη είπε "μου επιτρέπετε να βάλω Εντίθ Πιαφ", οι άλλοι συναίνεσαν κι εγώ δεν μπορούσα να φέρω αντίρρηση, γιατί ήμουν η οικοδέσποινα. Ωστόσο, από τη στιγμή που πάτησε το play ήμουν σίγουρη ότι το τραγούδι θα δραπέτευε από τα ηχεία, θα κρυβόταν κάπου κάτω από τον καναπέ, πίσω από κάποιον πίνακα, στο πυκνό φύλλωμα του πιο θαλερού από τους μπέντζαμιν της βεράντας (τελικά, ξεπετάχτηκε μέσα από το πορτοφολάκι για τα ψιλά, σήμερα που έψαχνα για εισιτήριο) και θα υποδεχόμουν τον Οκτώβρη με τη χαρμολύπη της μελωδίας και με τη σπαρακτική γενναιότητα και σοφία αυτής της φωνής που γνώρισε από πολύ νωρίς ότι είναι ανοησία να αρνείσαι και ματαιότητα να αποδέχεσαι την ευμετάβλητη αλήθεια των λέξεων.

ΥΓ. Έτσι κι αλλιώς, συμφωνώ με τον Ρίλκε (Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή) ότι "τα περισσότερα απ΄όσα μας συμβαίνουν δεν μπορούμε να τα εκφράσουμε, ξετυλίγονται σε μια σφαίρα που ποτέ καμία λέξη δεν την καταπάτησε".

Καλόν Οκτώβρη!