Σάββατο, Οκτωβρίου 25, 2008

Αχ, αν αυτό ήταν αρκετό...

Παρίσι, Rue de Seine, 2007


Georges Brassens, Heureux qui comme Ulysse

Κάποτε περνώ μπρος από μικρομάγαζα, στη rue de Seine λόγου χάρη. Έμποροι με παλιά πράγματα, ή μικρά παλαιοβιβλιοπωλεία, ή πωλητές χαλκογραφιών με κατάφορτες προθήκες. Κανείς δεν μπαίνει ποτέ στο κατάστημά τους, προφανώς δεν έχουν δουλειές. Όταν όμως κοιτάξει κανείς μέσα, κάθονται, κάθονται και διαβάζουν αμέριμνοι∙ δε φροντίζουνε για το αύριο, δε φοβούνται για μια επιτυχία, έχουν ένα σκύλο, που κάθεται μπρος τους, ευδιάθετος, ή μια γάτα, που κάνει την ησυχία ακόμη πιο μεγαλύτερη, καθώς γλιστράει στο μάκρος απ' τις σειρές των βιβλίων, σα να 'σβηνε τα ονόματα απ' τις ράχες τους.
Αχ, αν ήταν αυτό αρκετό: επιθύμησα κάποτε ν' αγοράσω μια τέτοια γεμάτη προθήκη και να καθισω πίσω από κει μ' ένα σκύλο για είκοσι χρόνια.

(Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Οι σημειώσεις του Μάλτε Λαουρίντς Μπρίγκε, μετ. Δημ. Στ. Δήμου, εκδ. ΤΟ ΡΟΔΑΚΙÒ)


Robert Doisneau, Jacques Prevert, 1955


(αφιερωμένο στον φίλο που θα ταξιδέψει σύντομα στο Παρίσι, στον φίλο που ΘΑ συνταξιδέψει σύντομα με τον Μάλτε Λαουρίντς Μπρίγκε, στη φίλη που μάχεται με κουράγιο και ψυχή για τα ταξίδια που δεν έχει κάνει ακόμη∙ και σε μένα, που είχα υπογραμμίσει αυτό το απόσπασμα από το 1993, όταν είχα αγοράσει το βιβλίο, έκπληκτη γιατί η εικόνα αυτών των αράδων ήταν ένα dejà-vu, άσχετο αρχικά με το Παρίσι, που με συνοδεύει από τα παιδικά μου χρόνια _μέχρι απόψε, που δεν έχω ακόμη αποδεχτεί ότι, δυστυχώς, αυτό δεν είναι αρκετό...)

Κυριακή, Οκτωβρίου 19, 2008

Η επιμονή της μνήμης

Σαλβαδόρ Νταλί, Η επιμονή της μνήμης


Η Ανάμνηση ξανά πια δεν βλασταίνει
‘Ο,τι κι αν κάνεις, αν χάσει τις ρίζες_
Το Χώμα κι αν σωριάσεις γύρω-γύρω
Και όρθια καταφέρεις να τη στήσεις
Ίσως ξεγελαστεί η Οικουμένη
Αλλ’ όμως το Φυτό δεν θ’ αναστήσεις_
Η Μνήμη η γνήσια φορά παπούτσια
Φτιαγμένα από την Αντοχή του Κέδρου_
Μα ούτε να Την κόψεις θα μπορέσεις
Αν έχει έστω μια φορά βλαστήσει_
Πάλι τα σιδερένια της Μπουμπούκια
Θ’ ανθίσουνε, όσες φορές κι αν πέσουν_


(Emily Dickinson, poem 1508)



Wim Mertens, Often a bird

Τάδε έφη Έμιλυ. Εγώ, πάλι, λέω (άσχετα):
Ξεχνώ σημαίνει αρκούμαι να θυμάμαι.

Σάββατο, Οκτωβρίου 11, 2008

1(a



by e.e. cummings (CP673)


...ή πώς γίνεται να ειπωθούν και να ζωγραφιστούν ταυτοχρόνως ΟΛΑ με τέσσερις μοναδικές λέξεις (το "ζωγραφιστούν" δεν αφορά τον ατμοσφαιρικό, κατά τα άλλα, πίνακα του Πρέστον και το ποστ δεν αφορά τίποτα που να μπορεί να ειπωθεί καν με λέξεις -δηλαδή, τίποτα).


Get this widget Track details eSnips Social DNA

Τετάρτη, Οκτωβρίου 01, 2008

Always...



To look life in the face, always, to look life in the face and to know it for what it is. At last to know it, to love it for what it is, and then, to put it away. Leonard, always the years between us, always the years. Always the love. Always the hours.


Καλόν Οκτώβριο!