Τρίτη, Ιανουαρίου 22, 2008

Καρδιές στην Αθήνα



Γιάννης Αδαμάκης, Καρδιά που ταξιδεύει, (Κοραή και Πανεπιστημίου)



Αν έχεις κοιμηθεί με τα γλοιώδη, χυδαία ή παγερά και πάντως απροκάλυπτα κυνικά μούτρα τους στα μάτια σου και τις βάρβαρες ή εκλεπτυσμένες, ανελλήνιστες, «κουφές» και αυτιστικές φωνές τους στ’ αφτιά σου, ή ακόμα κι ύστερα από αναγκαστική συμμετοχή σε κουβέντες για το «επίμαχο» _αφού δύσκολα θα παραλειφθεί από οποιαδήποτε συζήτηση η έστω ακροθιγής ενασχόληση με τις γαργαλιστικές (και εννοώ παραπολιτικές, οι κιτς σεξουαλικές είναι πια το λιγότερο και δεν αφορούν κανένα) λεπτομέρειες του «σκανδάλου»_
(πόσο πια και πού να κρυφτείς από μια τέτοια καθημερινότητα που σε πατάει σαν στρατιωτική μπότα)
τότε ακόμα κι η πολύχρωμη, ευφάνταστη είν’ η αλήθεια, χαρούμενη ευτέλεια των Καρδιών στην Αθήνα στην πρωινή αλκυονίδα λιακάδα σε πείθει ότι είναι τέχνη και σε «στέλνει» για λίγο σε έναν εξωτικό ου-τόπο, παρ’ όλο που οι ίδιες είναι (μαζί με τη δική σου) γειωμένες και αγκυροβολημένες στις σκονισμένες γωνιές της μικρής μας ζαχό-πολης.



(Lynn Anderson, Rose Garden)

(Σιγά το θέμα, λέμε τώρα, αλλά είπα ν’ ανοίξω τα παράθυρα και να το αερίσω λιγάκι το καημένο το μπλογκ…
Και το τραγουδάκι είναι παντελώς άσχετο, αλλά μου φτιάχνει πάντα το κέφι και με «ανεβάζει» κι αυτό μ' έναν απολύτως… προσγειωμένο τρόπο).

Τετάρτη, Ιανουαρίου 09, 2008

Κι η σωτηρία της ψυχής;

Διαβάζω:
Ωραία κορμιά και λυπημένα
ρωτούσατε αν πεθαίνουν οι ψυχές.
Αυτές μόνο πεθαίνουν
Αγλάισμα για σας η λύπη
μα οι ψυχές λυπούνται έως θανάτου
(Βύρων Λεοντάρης, Έως...)

Διαβάζω, ύστερα από λίγες μέρες:
Tο ένα σώμα να υποδεχτεί, να θεραπεύσει (θεράπων) το άλλο. Τις ψυχές τις αφήνουμε στην άκρη, με τους άλλους, που τις πιστεύουν πως υπάρχουν· τα σώματα μόνο ζουν, αγγίζουν άλλα σώματα, η αφή είναι η μόνη, η μόνιμη έως θανάτου ευτυχία.
(Παύλος Μάτεσις, Αλδεβαράν)


Get this widget Track details eSnips Social DNA


Αυτό είναι που λένε "διακειμενικότητα"; Ή απλή σύμπτωση; Ή μεταφυσική, που αποφάσισα ύστερα από πολύ καιρό να διαβάσω πεζογραφία _και ύστερα από πολύ περισσότερο, ελληνική _ και σκοντάφτω σ' αυτό το κόκκινο νήμα από λέξεις που συνδέει τους στίχους του προσφιλούς μου Λεοντάρη με το απόσπασμα από την αμήχανη αλλά συγκινητική νουβέλα του Μάτεσι, και τα δύο με πλάγια γραμματοσειρά, δεύτερες (ονειρικές) φωνές μέσα στο κυρίως έργο;

(Η ατζέντα του 2008, με τα ζωτικής σημασίας ζητήματα του καθημερινού βίου που πρέπει να σκεφτώ και να φροντίσω άμεσα, είναι το τρίτο βιβλιαράκι που κοσμεί σεμνά το γραφείο μου, χωρίς πολλές ελπίδες να την ξεφυλλίσω πριν κοπεί το νήμα και χάσω... και βρω... και χάσω τον δρόμο προς τ' αστέρια).