Έτος Μότσαρτ

Τον λένε Μότσαρτ. Εδώ σταματάει κάθε ομοιότητά του με τον τετράποδο σταρ του Χόλιγουντ, Μπετόβεν, καθώς ο Μότσαρτ δεν ζει σε ένα αμερικάνικο μεσοαστικό σπίτι-με-γρασίδι-στην-είσοδο, δεν υπάρχουν γλυκά, ευαίσθητα και ενήλικης αυτάρκειας παιδάκια να τον φροντίζουν και να παίζουν μαζί του, ούτε είναι τόσο πολύτιμος ώστε να αποτελεί το αντικείμενο του πόθου των κλασικών «κακών» που ξεσηκώνουν τον κόσμο για να τον αποκτήσουν, κάνοντάς τον, έτσι, διάσημο. Ο Μότσαρτ ζει σε ένα ανήλιαγο κομμάτι μιας ούτως ή άλλως μίζερης αυλής, κοιμάται στο υγρό τσιμέντο και αντικρίζει μονίμως ένα ντουβάρι μήκους πεντέξι μέτρων παραλλήλως του οποίου βολτάρει πάνω-κάτω· ενίοτε, όταν τα αφεντικά του ξυπνάνε ευλογημένα από κανένα καλό όνειρο, του επιτρέπουν να μείνει λίγο στο μπροστινό κομμάτι της αυλής, που το βλέπει λίγος ήλιος και έχει χώμα (το σκάψιμο του οποίου, ως απασχόληση, αποτελεί και το έγκλημα που έχει προκαλέσει τον ιδρυματισμό του στο πίσω μέρος). Σε ένα τέτοιο τυχερό διάλειμμα (μάλλον σε μια σειρά τέτοιων διαλειμμάτων) έγινε η γνωριμία μας και τώρα, κάθε που τύχει να συμπέσουν οι έξοδοί μας, προσπερνά τα εμπόδια που θέτουν οι μισοσπασμένες και παραμελημένες γλάστρες και χώνει το κεφάλι του, με επιδεξιότητα που όμως με τρομάζει, ανάμεσα στα κάγκελα παίρνοντας μια το κατά δύναμη αναπαυτική θέση για του χαϊδέψω το κεφάλι. Δεν βαριέται ποτέ πρώτος (κι ούτε εγώ θα βαριόμουν, αν ήταν δυνατόν)· όμως δεν μοιάζει και χαρούμενος. Δέχεται τα χάδια με μια στωική μελαγχολία, με ορθάνοιχτα μάτια, και μόνο η ουρά του, που κουνάει αδιάκοπα, φανερώνει την απόλαυσή του –αν έχει αποκρυπτογραφηθεί σωστά η γλώσσα του σώματος των σκύλων. Την υπόλοιπη μέρα κοιμάται με τις ώρες ή είναι ξαπλωμένος αδρανής, εκτός και αν η έντονη μυρωδιά κάποιου συγγενή του τον βγάλει από την απάθεια και του ξυπνήσει τα ένστικτά του.

Τα αφεντικά του είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, πρώτης γενιάς Αθηναίοι, που είτε κάποια αταβιστική παρόρμηση είτε, αντίθετα, (αν κρίνουμε από το όνομα του Μότσαρτ) η φαντασίωση λίγου τηλεοπτικού glamour τούς έπεισε ότι έπρεπε οπωσδήποτε να έχουν σκύλο. Που δεν τον βγάζουν βόλτα, γιατί είναι ορμητικός «και δεν τον κάνουν καλά» (για εκπαίδευση σκύλου και ιδιοκτήτη δεν έχουν ακούσει, ούτε θέλουν να ακούσουν)· δεν τον αφήνουν στην μπροστινή αυλή γιατί χαλάει τις γλάστρες και φοβίζει τους γείτονες «επειδή είναι μαύρος και έχει άσχημη φωνή»· δεν τον χαϊδεύουν –δεν τους έχω δει ποτέ-–γιατί προφανώς μνησικακούν επειδή δεν πεθαίνει μόνος του, αφού αυτοί δεν είναι δα και τέρατα να τον σκοτώσουν οι ίδιοι.

Δεν τον φωνάζω ποτέ Μότσαρτ. Του σφυράω και του λέω «είσαι καλός…καλός». Γνωρίζει το σφύριγμά μου, ίσως και τον ήχο του «καλός», είμαστε γείτονες τρία χρόνια τώρα. Και πάντα έρχεται στα κάγκελα –τώρα τελευταία όλο και πιο αργά– κοιτώντας με αυτό το στωικό, χωρίς χαρά βλέμμα που είναι σαν να λέει «για σένα το κάνω».

Και δεν μιλάω για την Christmas ή τα χιλιάδες άλλα θύματα της αλαζονείας και της αναλγησίας του Homo neohellenicus “sapiens”, αλλά μόνο για τον Μότσαρτ, που στο κάτω-κάτω έχει εξασφαλισμένα φαΐ και στέγη (; ).

Υ.Γ. Δεν είναι ποστ για Παρασκευή αυτό, το ξέρω, αλλά φταίει που σήμερα είχε «άδεια αυλισμού» ο Μότσαρτ και ξαναβρεθήκαμε ύστερα από αρκετές μέρες.
Επίσης, σήμερα είθισται να μιλάμε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Αλλά νομίζω ότι το διαχρονικό αίτημα μιας ανθρώπινης κοινωνίας δεν φτωχαίνει –αντίθετα– αν συμπεριλάβει και τα δικαιώματα των συγκατοίκων του ανθρώπου στον πλανήτη Γη.