"Stone Deaf" by James Marsh
Ο ανάλγητος blogger αποφάσισε να με καταδικάσει στη σιωπή, στο μόνο post που ήθελα απελπισμένα ανταπόκριση, για ν' ακούσω δυο παραμυθητικά λόγια, έστω και ψεύτικα. Ας είναι όμως... Σαν να ήμουν η Πολυάνα, θα παρηγορηθώ με τη σκέψη ότι τουλάχιστον δεν είμαι ακόμη στην ηλικία της βιολογικής κωφότητας. Ή ότι τον ήχο της σιωπής μπορείς να τον "ακούς" όσο όμορφο τον φαντάζεσαι. Ή, τέλος πάντων, ότι είμαι μια... κουφή γκόμενα.
Υ.Γ. Κακόγουστη είναι η τελευταία φράση, το ξέρω, αλλά, λέμε, παρηγοριά θέλω...
10 σχόλια:
Tο ατυχήσαν ποστ, που ο blogger δεν θέλει ούτε να το ξέρει, γιατί μόλις ανέβασα το σημερινό το εξαφάνισε (ήμαρτον, ούτε ο David Copperfield!!!)
Aποχαιρετισμός στην Αλεξάνδρεια (κατά Κωνσταντίνο Καβάφη) ή στην Αλεξάνδρα (κατά Leonard Cohen)
(ή... χαιρέτα μου τον πλάτανο)
Τις προάλλες επωφελήθηκα από τις παρενέργειες της αθηναϊκής βροχής στο κυκλοφοριακό για να επιδοθώ στη σεμνή τελετή των αποχαιρετισμών και των καλωσορισμάτων (μια παλιμπαιδίστικη αλληγορία για να γίνεται πιο ανεκτή η αγγαρεία που σε απλά οικοκυρικά αποκαλείται "ανεβάζω τα καλοκαιρινά-κατεβάζω τα χειμωνιάτικα" _και τούμπαλιν).
Καθώς τα ρούχα που σκοπεύω να χαρίσω ή να πετάξω σωριάζονταν το ένα μετά το άλλο στό ψάθινο καλάθι, σκέφτηκα ότι τα τελευταία χρόνια οι μόνιμοι αποχαιρετισμοί πολλαπλασιάζονται ιλλιγιωδώς. Και συνειδητοποίησα ότι δεν αποχαιρετώ πλέον τα ίδια τα ρούχα, αλλά αυτό που ήμουν φορώντας τα.
Ας μπορούσα μόνο να το κάνω με τη στωική αξιοπρέπεια του Καβάφη και του Cohen!
Κάνε τα ρούχα σου έναν σωρό, βάλτους φωτιά και χόρεψε ζειμπέκικο γύρω από τη φωτιά ως άλλος Κούρκουλος, "Η ζωή εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι μου".
Αυτά παθαίνεις που δεν ακούς ελληνικά τραγούδια. Όσα σε βασανίζουν θα είχαν καεί προπολού.
Κάποτε είχα σκεφτεί τον ορισμό της μοναξιάς ως εξής :
Να επιστρέφεις σπίτι, αργά, μετά από ένα μπουκάλι κρασί και ένα «γυμνό» Ζεϊμπέκικο, και να μην έχεις κανένα να μιλήσεις, ενώ έχεις τόσα πολλά να πεις.
Μη στεναχωριέσαι για το εξαφανισμένο ποστ. Σκέψου τους στίχους που μου θύμισε.
Κόπιασε κόρη, στου ονείρου μου τ’αλώνι
δεν θα γεράσουμε ποτέ στο υπογράφω.
Δες το όπως βλέπω εγώ το εξαφανισμένο μου μπλογκ. Ως ένα μπουκάλι στο πέλαγος.
Θυμάσαι;
Τώρα λοιπόν που έβγαλες τις ωτοασπίδες, έχω να σου πω πως δεν χρειάζεται να ανησυχείς περί αξιοπρέπειας, γιατί έχεις χιούμορ, αμεσότητα και είσαι just ο εαυτός σου.
Δεν ξέρω γιατί σε κάθε στροφή πρέπει να πονάμε τόσο, αν θες φωνάζουμε μαζί το πόσο σκληρό και άδικο είναι, όμως νομίζω η μόνη απάντηση που θα πάρουμε είναι:
that's life!
Oι παλιοί εαυτοί που αποχαιρετάς είναι απόδειξη ότι εξελίσσεσαι και είσαι ζωντανή.
Οσο για τον τελευταίο αποχαιρετισμό, λέω συχνά στον εαυτό μου: ο θάνατόςμου είναι ένα κομμάτι της ζωής μου-το τελευταίο.
Δεν έχω άλλο τρόπο να τον αντιμετωπίσω απ' το να ζω το παρόν με έντονα συγκινησιακό τρόπο.Οπως είπε ο Σαρτρ: όσο πιο ανάξια η ζωή τόσο πιο ανυπόφορος ο θάνατος.
Τέλος, οι αποχαιρετισμοί που με πονάνε περισσότερο και με κάνουν κομμάτια, είναι των αγαπημένων μου...οπως είπε αλλού ο Καβάφης:
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα
Επίσης το φύλλο της φωτογραφίας σου έκλεινε μέσα του όλο το φθινόπωρο και δήλωνε έναν αποχαιρετισμό καθώς έπεφτε στη γη.
Ηταν πολύ όμορφο.
@Κερασιά
Δεν φταίει το ότι δεν ακούω ελληνικά τραγούδια, αλλά μάλλον το ότι δεν χορεύω ζεϊμπέκικο. Αν, πάντως, ακολουθήσω τη συνταγή σου, θα βάλω μάλλον τη Μελίνα Κανά να τραγουδά "και στη φουφού του καστανά στάχτη να γίνεις, σατανά" (είδες που, τελικά, ακούω και ελληνικά τραγούδια;)
:)
@Κασσιανός
Από τότε που μου άφησες τους στίχους του Αποστολάκη, τούς ψιθυρίζω συνεχώς, σαν μάντρα. Αλλά ποιος βεβαιώνει το γνήσιον της υπογραφής;
;)
@Αίσθησις
Κάθε λέξη σου και δική μου σκέψη. Αλλά εκείνο το "αισθήματα των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα" φορές-φορές με κομματιάζει. Θα αποχαιρετούσα πανευτυχής εκατοντάδες ρούχα και "ενδύματα" για να εξαγοράζω την εκτίμηση που τους στέρησα...
Σας ευχαριστώ όλους σας πολύ.
(ακόμη και τον blogger, τώρα που το ξανασκέφτομαι μήνυμα αισιοδοξίας μου έστειλε κι εκείνος, αρνούμενος να δεχτεί το συγκεκριμένο ποστ)
:))
"Aποχαιρετισμός στην Αλεξάνδρεια"
-Εάν σού αναφέρω πόσες χιλιάδες φορές τό έχω κάνει αυτό μέ τίς φωτογραφίες μου ίσως καί νά μήν χωράει τό ιστορικό μου καί η βιβλιοθήκη τής Αλεξάνδρειας...
"ανεβάζω-κατεβάζω_και τούμπαλιν"...
καί προχωράς,
(δημιουργική ανασφάλεια...)
Χαιρετισμούς
Στέλιος
Στέλιο, καλησπέρα. Η αλήθεια είναι ότι όλοι παλεύουμε με τις Αλεξάνδρειές μας· αυτά που αποχαιρετάμε μπορεί να διαφέρουν για τον καθένα, ή σε κάθε φάση της ζωής μας, αλλά η ουσία παραμένει: αποχαιρετισμός, αποχωρισμός, και... αντικατάσταση.
Πού σε βρίσκουμε να σου αφήνουμε δυο σχόλια, πχ. πόσο ωραία είναι φωτό σου Last autumnal departures (ενδεικτικά ανάμεσα σε άλλες, δεν έχω προλάβει να εξερευνήσω το site σου);
Σ'ευχαριστώ!
Μέσα στό "...blow up frames"(κάτω-κάτω).
Οταν έχεις χρόνο ρίξε μιά ματιά καί στό "post room" μου,τά βρίσκεις όλα από τήν κεντρική μου σελίδα.
"Υ.Γ. Κακόγουστη είναι η τελευταία φράση, το ξέρω, αλλά, λέμε, παρηγοριά θέλω..."
Ο ώμος μου στη διάθεση σας κυρία μου.
Όμορφη νύχτα
Νερίνα
Δημοσίευση σχολίου