Τα μολυβένια μου στρατιωτάκια παραταγμένα:
Ανάσα ρυθμική από το διπλανό δωμάτιο
(όνειρα γλυκά _δεν θ’ αργήσω)
Μια φωτογραφία _η Μικρή μου Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων
(το χαμόγελο του Γάτου, ευτυχώς, της παραστέκεται)
Μερικά βιβλία (και το πιο πρόσφατο _το πολύτιμο)
Ένα Andante πολυαγαπημένο στα ηχεία
Ένα μήνυμα που λουλουδιάζει στην οθόνη μου
(παλιό μα καινούργιο για τις ανάγκες της βραδιάς)
Αστεία μηνύματα φίλων στο τηλέφωνό μου
Φωτογραφίες ταξιδιών_σπαράγματα φωτεινών αναμνήσεων
Ένα ποτήρι λευκό κρασί, μισογεμάτο (μισοάδειο δεν θα το πω απόψε)
Μικρός στρατός, αθώος και άμαθος
(του εχθρού είναι πανίσχυρος και ύπουλος)
Ωστόσο μ’ αυτόν θα πολεμήσω
(θα πολεμήσω _το αποφάσισα)
Ακόμη κι αν χρειαστεί να σκιαμαχήσω όλη τη νύχτα
θα τις τρέψω σε άτακτη υποχώρηση τις Δυνάμεις του Σκότους
Η πρώτη _επισήμως_ Κυριακή του φθινοπώρου που ξημερώνει
δεν θα είναι η χάρη που μου δόθηκε (και φέτος)
αλλά η μάχη που θα έχω κερδίσει
(ο πόλεμος μοιάζει χαμένος από καιρό
αλλά πάλι κάθε πόλεμος είναι μια σειρά από μάχες)
(Σήμερα «έφυγε» η μητέρα ενός συναδέλφου. ‘Αρρωστη, όχι από γηρατειά. Την ίδια δεν την ήξερα και ό,τι είχα να πω σε κείνον του το είπα. Αυτό δεν είναι κατευώδιο. Είναι ξόρκι για τις Σκιές και τους Φόβους που κρούουν τα τύμπανα του πολέμου, κάθε που το ζοφερό παρόν με φέρνει αντιμέτωπη με το σκοτεινό παρελθόν και το αναπόδραστο μέλλον).
22 σχόλια:
μα φευγουμε, αλήθεια, ή απλά ζούμε μέσα στη μνήμη? ολοζώντανοι?...
πεθαίνει ποτέ η αγάπη?
η αλήθεια της?
Με συγκινεί έτσι οπως εκτίθεται η σκέψη σου. Μου δινει ερεθίσματα επιστροφής, αλλά και φυγής στο μέλλον ταυτοχρόνως. Δεν ξέρω αν είναι εύκολο να κοιτάς προς τα πίσω και παράλληλα να δηλώνεις αποφασισμένος να δώσεις τις μάχες σου. Ειλικρινά δεν ξέρω.Ευχομαι να είναι αυριο όλες οι μάχες οι δικές σου κερδισμένες με τη γνώση σου, αλλα και λίγο με το σπαθί σου.
Ριτς
Έτσι φωτεινά που είναι γραμμένο τούτο, δεν μπορεί, θα το διώξει το σκοτάδι, θα το συρρικνώσει και θα το περιορίσει στις άκρες...
Αν κρίνω από τα σχόλια, υπάρχουν και μερικοί εθελοντές εδώ γύρω, που συμπαρατασσόμεθα :) Καλό βράδυ Κυριακής, καλή νέα βδομάδα :)
αναπόδραστο γαμότι μου...
Καλό σου βράδυ
Εννοείται ότι σας μετρώ όλους στον μολυβένιο στρατό μου!
(Κάτι σαν το "διορίζεσαι εθεολοντής" _ο Adaeus που κατατάχτηκε οικειοθελώς θα έχει έξτρα μερίδα στο συσσίτιο)
:)))
Καλημέρα, καλή εβδομάδα!
Κρατάω την αποφαση σου να πολεμησεις, και θα στην ανεμίζω καθε φορά που κατι θα παει να σε ριξει.
Hrtha gia na su po efxaristo gia to minima su, ke tora den ksero ti na po...
Just you, u r special.
Auto!
Sτά όπλα, στα όπλα αδελφές μου!
καλημέρα, just genna!
Speira,
Konstantine mou,
Genna,
στον στρατό μου κι εσείς!
David Santos,
Hello to you, too.
Good evening!
Τι μου θύμισες τώρα! Καθότι μίζερος και περίεργος με τα φαγητά και καλομαθημένος από τη μανούλα μου (που την έχασα πέρσι) όταν παρουσιάστηκα να υπηρετήσω τη θητεία μου, κατάφερα να χάσω 14 κιλά σε 21 μέρες (από 83 σε 69), γι'αυτό ελπίζω το συσσίτιο να έχει κάποια ποιότητα!!!!!
Μιά αγκαλιά σφιχτή σφιχτή σφιχτή σφιχτή σφιχτή σφιχτή.
Παρελθόν μου σκοτεινό
Μέλλον μου αβέβαιο
Το παρόν αβάσταχτο
Μη με κηνυγάτε
Μη με κηνυγάτε!
Adaeus,
με κρητική κουζίνα βολεύεσαι;
:))
Ellinida,
κι από μένα (μέχρι νεωτέρας)
;)
Emilly,
ας το μετατρέψουμε, λοιπόν, σε παιχνίδι. Ας παίξουμε κυνηγητό (κι ας ξέρουμε ποιος θα νικήσει στο τέλος)...
(με την ευκαιρία μήπως ξέρεις τι έγινε το Σκυλάκι; αν περάσει από τα μέρη σου, πες του ότι ανησυχώ και ότι (ε, ναι) μου λείπει!)
Aγαπητέ κακέ μπελά,
είχα γράψει κάποτε, προ ...αμνημονεύτων περίπου χρόνων, ένα άρθρο ενάντια στην προϊούσα τότε (τώρα έχει πλήρως επικρατήσει...) χρήση της ποδοσφαιρικής ορολογίας στην πολιτική.
Με βάζεις σε κακό μπελά να γράψω ένα τώρα για την χρήση πολεμικής ορολογίας στον καθημέραν βίον.
Όχι. Δεν θα φορτώσω το blog σου με τέτοια, θα φορτώσω το δικό μου. Μιά παρατήρηση μόνο: Γράφοντας με τόση ευαισθησία, πώς κατάφερες και κατάληξες με έκφραση σαν την ασήκωτη «αναπόδραστο μέλλον»;
Το όποιο σκοτεινό παρελθόν και το όποιο ζοφερό παρόν, δεν κάνει ΑΝΑΠΟΔΡΑΣΤΟ το μέλλον. Διαφωνείς;
Αγαπητέ Ν.Α. Λάμπη,
...το μέλλον για το οποίο μιλώ είναι οριστικά και αμετάκλητα αναπόδραστο [εκτός αν ξέρεις κάτι παραπάνω από σίγουρη πηγή :). Επίσης, η φράση την οποία θα περίμενα να μη μου συγχωρήσεις (μπας και τη συγχωρώ εγώ στον εαυτό μου) ήταν το "στα όπλα!"
:)))
Φόρτωσε το μπλογκ μου με ό,τι θες, ευπρόσδεκτος και χαρά μου, μόνο που εγώ προσωπικά αδυνατώ να διαβάσω κείμενο που ξεπερνά την "οθονιά" και, δυστυχώς, δεν έχω καιρό για να συμμετάσχω σε πολύ μεγάλες συζήτήσεις΄(αλλά είμαι... ευάλωτη στους πειρασμούς, άρα μην το πάρεις τοις μετρητοίς).
Οπότε, make yourself at home!
:)))
M'αρέσει η κρητική κουζίνα. Εχω μια ένσταση στα σταμναγκάθια και στους χοχλιούς. Είπαμε είμαι περίεργος. :)
Περίεργος αλλά απλός, δώσμου ντάκο και τσικουδιά ή καμία κρητική γραβιέρα και είμαι άρχοντας.
το μελλον ο σκουπιδιαρης του παρελθοντος σαν συναντα το παρον ουρλιαζει αλαφιασμένο ποιος του εκλεψε την δοξά....
και υστερα μου λες πως η αναμνηση ειναι αυτοβιωσιμη εικονα ..
Γούφ. Γούφ.
Υποφέρω ακόμη.
Το πόδι μου (αριστερά πίσω) δεν έχει περάσει κι ένας θεός ξέρει πόσο καιρό θα μου πάρει για να συνέλθω!
Τα παιδιά (με τα όπλα) άθελά τους με χτύπησαν - δε λέω - μικρός στρατός και άμαθος - όμως πληγώθηκα. Έπαιζαν -δε λέω - αλλά πόσο μπορεί να διαφέρει το παιγνίδι από την πραγματικότητα;
Ωστόσο, τον πόλεμο, που και για κείναι είναι αναπόφευκτος, εύχομαι να τον κερδίσουν, αν είναι για ένα καλύτερο μέλλον...
(Πείνασα ε;)
skouliki,
ευτυχώς που ονομάζεσαι "σκουλίκι" και όχι "κατσαρίδα", γιατί τότε το μπλογκ _παρά το διακηρυγμένο πνεύμα φιλοξενίας που το διέπει_ θα γινόταν πολύ-πολύ αφιλόξενο!
:)))))
Καλωσήλθες!
Σκυλάκι,
Καημενούλι μου, πού πήγες και μπλέχτηκες;
Έλα, περαστικά σου, και τρέξε στο πιατάκι σου (Friskies έχω πάλι, δεν πρόλαβα να μαγειρέψω χθες, αλλά οι πραγματικά πεινασμένοι πρώτα τρώνε και μετά εξεγείρονται).
ΥΓ1. Είμαι, παρά το σημερινό ποστ, αμετανόητα πασιφίστρια. Πιστεύω ότι, για τους αποκλεισμένους από την Εξουσία, όλοι οι πόλεμοι είναι απλώς αναπόφευκτοι,δεν είναι ποτέ αναγκαίοι για ένα καλύτερο μέλλον.
ΥΓ2. Αχ, πώς θα τα βγάλω πέρα με με ένα διανοούμενο σκυλάκι;
@ Σκυλάκι
Και να τον κερδίσουν τον πόλεμο, χαμένον θα τόν έχουν "από χέρι", σκυλάκι μου.
Όπως θα θυμάσαι από την σκυλοϊστορία, κανένας πόλεμος δεν έφερε καλλίτερο μέλλον για τα σκυλάκια.
Ίσως για μερικούς σκυλοαρχηγούς μόνον. Και για λίγον καιρό.
@ Σκουλήκι
Από ό,τι θυμάμαι, τα σκουλήκια είναι οι καλλίτεροι φίλοι των ριζών των δέντρων, γιατί τους προσφέρουν καθαρό αέρα, με τις τρύπες που ανοίγουν, και νέα τροφή με τα φύλλα πού τραβούν μέσα στίς τρύπες.
Εύχομαι και συ να λειτουργήσεις ακριβώς έτσι στα blog μας.
Just me + N.A. Lambi
Γρρρ... γρ....
Το υποκείμενο στην πρόταση δεν είναι τα σκυλάκια, αλλά τα παιδάκια (με τα όπλα). Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων έ;
Σνιφ
Δημοσίευση σχολίου