Περιμένοντας...

Ο χώρος έξω από το Everest, απέναντι από το Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς, παραμυθένιο δάσος χάρη στ' αναρίθμητα πολύχρωμα (και παραδόξως καλαίσθητα) φωτάκια. Το σαββατόβραδο με την επίσημη αμφίεση που επιβάλλεται για τις τελευταίες βραδιές του χρόνου: κυανό, παγωμένο και διαυγές. Τα χέρια μου ζεστά, το ένα από το γάντι και το άλλο, γυμνό, από το χάρτινο κύπελλο με τη ζεστή σοκολάτα. Μόνη _με τον τρόπο που η μοναξιά είναι μαγεία: δυο στενά παραπάνω με περιμένει η ζεστή, υποφωτισμένη, φιλόξενη αίθουσα του μικρού θεάτρου και η νεανική παράσταση (ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι) που καθυστερεί ν’ αρχίσει· και αγαπημένοι άνθρωποι. Μα, προς ώρας, μόνη _με τον τρόπο που η μοναξιά είναι απολύτως ελευθερία.
Ένας μουσουδάκος που περιμένει κι αυτός τους δικούς του δεμένος σ’ ένα θάμνο με κοιτάζει με υγρό, καλεστικό βλέμμα, ωστόσο πισωπατά όταν κινούμαι προς το μέρος του. Είναι ήρεμος αλλά επιφυλακτικός _ανήκει αλλού· λαχταράω να τον χαϊδέψω, αλλά είμαι δειλή _δεν θα τον πλησιάσω άλλο. Το χάδι μου μετεωρίζεται και εξαχνώνεται στην παγωμένη ατμόσφαιρα (πότε χάνεται ένα χάδι, όταν δεν το δώσεις ή όταν δεν το φανταστείς καν;)
Aκόμη κι οι ματαιώσεις μου, απόψε, έχουν άρωμα κυκλάμινου και γεύση σοκολάτας, και περιμένουν με γαλήνη και γενναιότητα να συναντήσουν έναν ακόμη «καινούργιο» χρόνο, όπου (το 'γραψα, θυμάμαι, και πέρυσι!), τίποτα δεν (θα) έχει αλλάξει, τίποτα δεν (θα) είναι όπως παλιά.

(Θα ‘ταν πάνω κάτω την ίδια ώρα που εκείνη η γυναίκα πηδούσε στα παγωμένα νερά του Ισθμού αγκαλιά με τον τρίχρονο γιο της. Άραγε με ποιον τρόπο η δική της μοναξιά ήταν εφιαλτική αντί για μαγική, τι γεύση και τι μυρωδιά είχαν οι δικές της ματαιώσεις; Ποια ήταν η τελευταία σκέψη στο μυαλό της, η τελευταία εικόνα στα μάτια της, πριν από το απελπισμένο, το τρελό, το τραγικά γενναίο, το άγριο, το φονικό άλμα; Τι υπήρξε πιο δυνατό _η βία, η αποξένωση, η αρρώστια;_ από τη θέρμη του παιδικού στήθους πάνω στο δικό της, ποιο ανεκπλήρωτο τόσο αβάσταχτο που ακύρωνε την εκπλήρωση της δημιουργημένης Ζωής; Πότε έπαψε αμετάκλητα να περιμένει το Καινούργιο από τον Χρόνο; )



Και ξαφνικά νιώθω περιούσια _μ' αυτά που έχω· μ' αυτά που "έχω"· μ' αυτά που δεν έχω, από επιλογή μου έστω και ασυνείδητη. Και ευγνώμων _στην Tύχη; στη στατιστική;_ που μου επιτρέπουν να είμαι "ακόμη ζωντανή, στη σκηνή" και να διαπράττω (ακόμη) ατιμώρητη την ύβρι να περιμένω από την πραγματική ζωή το άχρονο παραμύθι.

Καλή _ολοκαίνουργια_ χρονιά!