Δευτέρα, Δεκεμβρίου 31, 2007

Περιμένοντας...

Ο χώρος έξω από το Everest, απέναντι από το Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς, παραμυθένιο δάσος χάρη στ' αναρίθμητα πολύχρωμα (και παραδόξως καλαίσθητα) φωτάκια. Το σαββατόβραδο με την επίσημη αμφίεση που επιβάλλεται για τις τελευταίες βραδιές του χρόνου: κυανό, παγωμένο και διαυγές. Τα χέρια μου ζεστά, το ένα από το γάντι και το άλλο, γυμνό, από το χάρτινο κύπελλο με τη ζεστή σοκολάτα. Μόνη _με τον τρόπο που η μοναξιά είναι μαγεία: δυο στενά παραπάνω με περιμένει η ζεστή, υποφωτισμένη, φιλόξενη αίθουσα του μικρού θεάτρου και η νεανική παράσταση (ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι) που καθυστερεί ν’ αρχίσει· και αγαπημένοι άνθρωποι. Μα, προς ώρας, μόνη _με τον τρόπο που η μοναξιά είναι απολύτως ελευθερία.
Ένας μουσουδάκος που περιμένει κι αυτός τους δικούς του δεμένος σ’ ένα θάμνο με κοιτάζει με υγρό, καλεστικό βλέμμα, ωστόσο πισωπατά όταν κινούμαι προς το μέρος του. Είναι ήρεμος αλλά επιφυλακτικός _ανήκει αλλού· λαχταράω να τον χαϊδέψω, αλλά είμαι δειλή _δεν θα τον πλησιάσω άλλο. Το χάδι μου μετεωρίζεται και εξαχνώνεται στην παγωμένη ατμόσφαιρα (πότε χάνεται ένα χάδι, όταν δεν το δώσεις ή όταν δεν το φανταστείς καν;)
Aκόμη κι οι ματαιώσεις μου, απόψε, έχουν άρωμα κυκλάμινου και γεύση σοκολάτας, και περιμένουν με γαλήνη και γενναιότητα να συναντήσουν έναν ακόμη «καινούργιο» χρόνο, όπου (το 'γραψα, θυμάμαι, και πέρυσι!), τίποτα δεν (θα) έχει αλλάξει, τίποτα δεν (θα) είναι όπως παλιά.

(Θα ‘ταν πάνω κάτω την ίδια ώρα που εκείνη η γυναίκα πηδούσε στα παγωμένα νερά του Ισθμού αγκαλιά με τον τρίχρονο γιο της. Άραγε με ποιον τρόπο η δική της μοναξιά ήταν εφιαλτική αντί για μαγική, τι γεύση και τι μυρωδιά είχαν οι δικές της ματαιώσεις; Ποια ήταν η τελευταία σκέψη στο μυαλό της, η τελευταία εικόνα στα μάτια της, πριν από το απελπισμένο, το τρελό, το τραγικά γενναίο, το άγριο, το φονικό άλμα; Τι υπήρξε πιο δυνατό _η βία, η αποξένωση, η αρρώστια;_ από τη θέρμη του παιδικού στήθους πάνω στο δικό της, ποιο ανεκπλήρωτο τόσο αβάσταχτο που ακύρωνε την εκπλήρωση της δημιουργημένης Ζωής; Πότε έπαψε αμετάκλητα να περιμένει το Καινούργιο από τον Χρόνο; )



Και ξαφνικά νιώθω περιούσια _μ' αυτά που έχω· μ' αυτά που "έχω"· μ' αυτά που δεν έχω, από επιλογή μου έστω και ασυνείδητη. Και ευγνώμων _στην Tύχη; στη στατιστική;_ που μου επιτρέπουν να είμαι "ακόμη ζωντανή, στη σκηνή" και να διαπράττω (ακόμη) ατιμώρητη την ύβρι να περιμένω από την πραγματική ζωή το άχρονο παραμύθι.

Καλή _ολοκαίνουργια_ χρονιά!

19 σχόλια:

Τάσος Ν. Καραμήτσος είπε...

Δεν θέλω να χαλάσω τη μοναξιά και τη γαλήνη σου
Θέλω μόνο να σου ανταποδώσω τις ευχές:
Καλή_ολοκαίνουργια_χρονιά!

genna είπε...

fili se touto to gluko apologismo
monaxias, etsi glukos na einai panta...
afhnw ki ena dakru gia thn aggalh ths gennaias? manas
na eisai kala koritsaki mou, ugeia panw ap' ;ola ola t' alla briskoumai tropous na ta boleuoume

fili gluko!

adaeus είπε...

Ετσι περίμενε αυτός ο χρόνος, μοναχικός κι αυτός, σε κάποια γωνία αυτής της πόλης... να συναντήσει εσένα, να συναντήσει αυτό το υπέροχο γραπτό, να το αφήσει να κυλήσει σαν τη Μουσική των βιολιών και των τσέλων ... Τι σημασία έχει αν αλλάζει κάτι? ή αν φέρνει κάτι... Το δεδομένο είναι ότι αλλάζουμε εμείς, μεγαλώνουμε, γινόμαστε καλύτεροι, διαβάζοντας εσένα, γράφοντας τα δικά μας, βαδίζοντας ευτυχείς ενίοτε, εκόντες άκοντες προς το βέβαιο...
Τι θα έχει μείνει στο τέλος?
Η ανάσα μας...
Τι καλό μου άφησε κληρονομιά το 2007?
Μεταξύ άλλων και σένα...
Καλή Χρονιά :)

kyriaz είπε...

χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω...
Πολύ όμορφο ποστ...
Καλή Χρονιά!

Καπετάνισσα είπε...

Ω, πόσες προσδοκίες...
Κι αναμονές κι ευχές χιλιομασημένες...
Χμ...
Όχι να έχεις ό,τι θέλεις, μα... αυτό που έχεις, να το θέλεις.
Τούτο θα μουρμουρίσω για σε, έτσι, σα δώρο.

Δώρο μυρωμένο με της αγάπης τον ανθό!
Φέτος, το 2008 δηλ., η αγάπη των ανθρώπων να ριζοβολά εντός σου κι όμορφα παραμύθια να κεντάς μες στης ζωής τις διαδρομές...
Και να λες "μα πόσο ίδιο μου φαίνεται αυτό που όλο αλλάζει!"

dodo είπε...

Μοναξιά που είναι "μαγεία" και "ελευθερία"- μοναξιά δραστήρια, χώρος γιά περισυλλογή, αναζήτηση, αποδοχή. Και δημιουργία...

Καλή, "παραμυθένια" χρονιά! ;-)

just me είπε...

Τάσο μου,
αν ένας ποιητής καταφέρει να παρεισφρήσει στη μοναξιά και "χαλάσει" τη γαλήνη κάποιου, μόνο σε καλό μπορεί να βγει! :)
Σ' ευχαριστώ, καλή και δημιουργική χρονιά και σε σένα.
----------------------------------
Genna,
ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια. Οι δικές μου ευχές στο "σπίτι" σου!
---------------------------------
Adaeus,
δεν συγκινούνε έτσι απότομα ανθρώπους της ηλικίας μας!!!
:)
Καλή μας χρονιά!
-----------------------------------
Kyriaz,
δική μου είναι η χαρά, που επιστρέφεις! Τα υπόλοιπα στο μπλογκ σου. Σ' ευχαριστώ.
Καλή σου χρονιά!
-----------------------------------
Πατριώτισσά μου,
χίλια ευχαριστώ, ό,τι επιθυμείς να σου δώσει η καινούργια χρονιά (δηλαδή υγεία και αγάπη, αγάπη, αγάπη, θαρρώ αυτά πως είναι πρώτα στη λίστα σου _και μουσικές και εικόνες και ταξίδια και δημιουργία στη συνέχεια! :)
-----------------------------------
Dodos,
σ' ευχαριστώ τόσο πολύ! Και σε σένα, ίδιες ευχές με ό,τι άλλο ονειρεύεσαι!

Χαρυβδιςς είπε...

kalh moy th thatan h zwh mas xwris ayta poy exoyme ayta poy den exoyme ayta poy perimenoyme ki ayta poy prospathoyme na apofygoume? Mpliax mia ania sketh.....

speira είπε...

Έχεις έναν ολοδικο σου τρόπο να γλυκαίνεις το μέσα μου.
Καλύτερη χρονιά.

Μετεωρίτης είπε...

ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ
το κείμενο...

Με άγγιξε.
Για πάρα πολλά χρόνια απολάμβανα την άγρια ομορφιά της ελευθερίας, συναίσθημα που έρχεται μέσα από τις απλές, καθημερινές στιγμές μας, μέσα από μικρές "λεπτομέρειες"..

Αμα διαχειριζόμαστε ΣΩΣΤΑ την μοναξιά... όλα καλά.

Μου άρεσε πάρα-πάρα πολύ το κείμενο, βλέπεις, σε είχα συνηθίσει σε πιο σύντομα posts και ενθουσιάστηκα!!

Φιλιά πολλά ξαδέλφη-ψυχή!!!!

Να είσαι πάντα καλά
και να ακολουθείς την καρδιά,
σε όποιον δρόμο κι αν σε πάει...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!

red&black είπε...

σου ευχομαι

καλη χρονια

με υγεια

just me είπε...

Χάρυβδιςς,
αυτό το ποιητικότατο "μπλιαχ", μ' "έστειλε"! Δεν κοροϊδεύω, όταν με παίρνει από κάτω η "σοβαρότητα" και η σοβαροφάνεια, θα προσπαθώ να λέω όχι "αχ", αλλά "μπλιαχ", σαν ξόρκι!
:))
Φιλιά και "καλή χρονιά" και από εδώ!
-----------------------------------
Σπειρούλα μου!
Σ' ευχαριστώ για τη φρέσκια-φρέσκια επίσκεψη, επιφυλάσσομαι να στην ανταποδώσω συντομότατα στο σπίτι σου!!!
(αν όντως γλυκαίνει το ήδη τόσο γλυκό μέσα σου, σταμάτα σε παρακαλώ να με διαβάζεις, θα σου ανέβει το ζάχαρο και θα τρέχουμε)
:)))
----------------------------------
"Ξαδερφούλα",
πανέμορφο δεν ξέρω αν μπορείς να το πεις, απλώς ήταν τα συναισθήματα μιας βραδιάς ολίγον επιμελημένα γλωσσικώς, και βέβαια, όπως αντιλήφθηκες, μια κρίση... φλυαρίας, για τα δικά μου δεδομένα.
:)))
Φιλιά κι από μένα!
----------------------------------
Red and Black,
καλωσήρθες κι εσύ και η καινούργια χρονιά!
:)
Τις ευχές μου!

Ν.Α. Λάμπης είπε...

«AΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΟΡΘΗ (η γνώμη του), ΚΡΙΘΗΚΕ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΑ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ»...

Αυτό έλεγε η κυβερνητική ανακοίνωση!!!
Στάλθηκε στο «ψυγείο» ο Δασάρχης της Πάρνηθας, όχι γιατί έκανε το άλφα ή βήτα σοβαρό σφάλμα στην άσκηση των καθηκόντων του (που ΔΕΝ είναι η κατάσβεση των πυρκαγιών, αυτή είχε υπαχθεί στο τότε Υπ. Δημ. ...Αταξίας, από το Υπ. Γεωργίας, που υπάγονται οι Δασικοί) αλλά γιατί είπε ότι κάποια τμήματα του δρυμού της Πάρνηθας ΔΕΝ θα αναζωογονηθούν, επειδή η καταστροφή ήταν πολύ μεγάλη, έφτασε στις ρίζες...

Και αυτό ήταν κακό για την κυβέρνηση. Και «τού 'κοψαν το κεφάλι». Σύνηθες θα πείτε... Ο παλιός Καραμανλής είχε πεί κάποτε ότι στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που γίνονται και ΔΕΝ ΛΕΓΟΝΤΑΙ και άλλα που λέγονται και δεν γίνονται...

Ο νεώτερος Καραμανλής όμως, πιθανότατα λόγω της ουσιαστικής απουσίας «αξιωματικής» αντιπολίτευσης, έχει αποθρασυνθεί εντελώς και ωμά, ωμότατα, «είπε» στον Δασάρχη (και σε κάθε άλλον δημόσιο υπάλληλο):

Ξέρεις και κάνεις πολλά αλλά ΔΕΝ μάς βοηθάς να κοροϊδεύουμε τον κόσμο.
Άρα δεν μάς κάνεις, κάτσε στη γωνία.

Αυτό δεν σημαίνει το «απαράδεκτη επικοινωνιακά», δηλαδή προπαγανδιστικά , που λέγαμε παλιότερα (και ορθότερα και εντιμότερα...);;;
Διαφωνεί κανείς;;;

«Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους...».

Όχι για να υπερασπιστούμε τον συγκεκριμένο Δασάρχη απλώς, του οποίου ο υπογράφων κάν δεν συγκράτησε το όνομά του ακούγοντας στο ραδιόφωνο την ανακοίνωση, αλλά το δικαίωμα κάθε δημόσιου υπάλληλου, κάθε πολίτη να ΜΗΝ είναι φερέφωνο της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Να δηλώσουμε την αντίθεσή μας σ' αυτή την ΩΜΗ φαυλότητα των κυβερνώντων, που τόσο "καλά" (και τόσο γρήγορα!!!) «αντέγραψαν» κάποιες, τις χειρότερες, πρακτικές, προηγούμενων...

Διότι ΔΕΝ υπάρχει μεγαλύτερη, τερατωδέστερη, φαυλότητα από την παραπάνω κυβερνητική ενέργεια και, ακόμα περισσότερο, την ΕΠΙΣΗΜΗ ανακοίνωσή της.

Τί τσιτουρίδηδες και μαγγίνες, τι βουλγαράκηδες, τί κουμπάροι και «δικά μας» πολυδωρικά παιδιά...

Εδώ είναι το ζουμί:

Αυτοί που μάς κυβερνούν όχι μόνον κάνουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΝΕΝΤΙΜΕΣ πολιτικές (αλλά και κοινού ποινικού δικαίου κάποιοι...) ενέργειες, αλλά μάς λένε κι όλας ότι μάς θεωρούνε ΤΟΣΟ ΖΩΑ, ώστε να τις δηλώνουν δημόσια.

"Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους...». Πραγματικούς ή ...internet-ικούς, ή και τα δύο, καλλίτερα!

Αλλοιώς καθισμένοι σπιτάκι μας, ας αναφωνήσουμε, στεντορεία τη φωνή, ΤΟΙΟΥΤΟΣ ΕΠΡΕΠΕΝ ΗΜΙΝ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ !!!

Καλή Χρονιά!

3-1-08
Ν.Α. Λάμπης

Υ.Γ.
Εγώ άρχισα στέλνοντας το παρόν προς «πάντα» μπλογκίστα. Αν δεν διαφωνείτε, κάντε το ίδιο. Φάνηκε να πιάνει λίγο τόπο σε άλλες περιπτώσεις... κι όχι μόνον ...ιστότοπο.

Caesar είπε...

Θάθελα να ήμουν η ζεστή σοκολάτα όταν αγγίζει τα χείλη σου και, το πληκτρολόγιό σου όταν γράφεις τόσο ωραία κείμενα ;)
[ποιητική αδεία]

Ανώνυμος είπε...

Ποτέ δεν χάνεται ένα χάδι∙ ακόμη κι αν δεν το δώσεις…
Περίμενα με ανυπομονησία και ήμουν νευρικό, αν και προσπαθούσα να δείχνω ήρεμο. Εκείνη ανήκει αλλού. Μα δεν μπορεί να μην το ξέρει πόσο θέλω ένα χάδι της. Δεν είναι δειλή: Εγώ φταίω. Είναι η ιδέα μου πως η αλήθεια φαίνεται στο πρόσωπο, στο βλέμμα μου. Υποχωρώ. Όμως νιώθω το χάδι της εκείνο στην ατμόσφαιρα, λες και μ’ άγγιξε. Λές και ματαίωσε για λίγο τη μοναξιά μου. Γιατί, όσους περίμενα δεν θά’ρθουν. Οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν αλλά δεν συνεχίσαμε μαζί. Ίσως φταίει το μεταίχμιο. Η αλλαγή του χρόνου!

(_με τον τρόπο του φτωχού πιστού σκυλιού: Καλή χρονιά!)

just me είπε...

Ceasar,
θα ήμουνα υποκρίτρια αν δεν παραδεχόμουν ότι με συγκίνησε το σχόλιό σου (ποιος δεν θα συγκινιόταν άλλωστε), αλλά οφείλω να πω επίσης ότι αν ήμουν η ποιητική αρχή που εκδίδει τις άδειες θα ήμουν λιγάκι πιο... αυστηρή!
;))
Καλή σου χρονιά!
----------------------------------
Φτωχό πιστό μου σκυλάκι,
τελικά (λέω και στον εαυτό μου)είμαστε πλούσιοι με αυτά που δεν έχουμε (ακριβώς γιατί κανείς δεν μπορεί να μας τα πάρει).
:)
Καλή χρονιά και σε σένα!
----------------------------------
N.Α. Λάμπη,
καλή χρονιά!

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Κάνε μου τη χάρη να με φαντάζεσαι..
όμορφη μέρα να έχεις αύριο πια...

just me είπε...

Σε φαντάζομαι, Νεράιδα μου, και το ξέρεις. Ειδικά στα ζόρια μου, σε φαντάζομαι να με αγγίζεις με το ραβδάκι σου και να γίνονται όλα καθαρότερα...
:)))
Καληνύχτα και καλημέρα στη νεραϊδοοικογένεια!

ritsmas είπε...

εδώ καπου σου είχα αφήσει ενα σχολιο.Χάθηκε; Δεν ήρθε ποτέ ; Νομισα ότι εφτασε; Δεν ξέρω. Ηθελα να πω ότι το ποστ ήταν άκρως συγκινητικό, όχι για το σκυλάκι , αλλά για τον τρόπο που κολλάς το υστερόγραφο. Πάντα το υστερόγραφο κρύβει βαθύτατα νοήματα και προτροπές.
ριτς