Une bonne nuit

CHILD

Your clear eye is the one absolutely beautiful thing.
I want to fill it with color and ducks,
The zoo of the new
Whose name you meditate --
April snowdrop, Indian pipe,
Little

Stalk without wrinkle,
Pool in which images
Should be grand and classical

Not this troublous
Wringing of hands, this dark
Ceiling without a star

Sylvia Plath

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Το καθάριο βλέμμα σου είναι η μόνη απόλυτη ομορφιά.
Θέλω να τον γεμίσω με χρώματα και πάπιες,
Τον ζωολογικό κήπο του καινούργιου
Που τ' όνομά του αναλογίζεσαι-
Απριλιάτικε γάλανθε, ινδιάνικη πίπα,
Μικρέ

Μίσχε αρυτίδωτε,
Λιμνούλα που θα 'πρεπε να αντανακλάς
Εικόνες μεγάλες και σπουδαίες

Κι όχι αυτό το αγωνιώδες
Μπλέξιμο των χεριών, αυτό το σκοτεινό
Ταβάνι χωρίς ούτ' ένα αστέρι.

(Αφιερωμένο. Για φυλαχτό...)

Αναγκάστηκα να (ξανα)διαβάσω Σύλβια Πλαθ. Όχι ότι δεν με σαγηνεύει η ποίησή της. Μα είναι σαγήνη σκοτεινή και μαρτυρική, και συνήθως οι στίχοι της (ένας προς έναν) πονάνε σαν χειρουργικό εργαλείο που μπήγεται μέσα σου επιδέξια και ευθύβολα, αλλά χωρίς αναισθητικό. Δεν νομίζω ότι το κυριακάτικο απόγευμα, με το γνωστό context, αντέχει αυτά που αναγκάστηκα να ξαναδιαβάσω.
Ωστόσο βρήκα κάπου το παραπάνω, απ' όσο ξέρω ένα από τα λιγότερο "παινεμένα" της, όπου τουλάχιστον υπονοεί, δεν ξεφωνίζει, τη φρίκη που της υποβάλλουν η ευφυΐα, η ευαισθησία, η δημιουργικότητα και η τρέλα (η θεία μανία) με τις οποίες την προίκισαν και την καταράστηκαν οι Μοίρες της, αφήνοντας την αρχετυπική μάνα να εκφράσει με άπειρη τρυφερότητα όλη τη λατρεία και το σπαραγμό για ό,τι πιο πολύτιμο μέλλει (και το ξέρει) ν΄απαρνηθεί εξαιτίας τους.