Cape Cod morning

Cape Cod Morning by Edward Hopper (1950)

Δυσκολεύομαι να φανταστώ τι βρίσκεται πίσω από την ίσια, πειθαρχημένη πλάτη της. Ο άντρας της ζωής της, που κοιμάται ροχαλίζοντας ελαφρά, με μια υποψία παιδικού χαμόγελου στο στόμα, και που δεν θα τον άφηνε ποτέ –κι ας μην του αρέσουν κανενός είδους ταξίδια, κι ας μην τη ρωτάει ποτέ αν της αρέσουν εκείνης– γιατί είναι στ’ αλήθεια καλός άνθρωπος και την αγαπάει πολύ, με τον τρόπο του; Τα κοιμισμένα κατάξανθα παιδάκια της, αγκαλιά με το αρκουδάκι της η μια και με το γάντι του μπέιζμπολ ο άλλος, που δεν μετάνιωσε ποτέ –ποτέ!– που τα ‘φερε στον κόσμο κι ας νιώθει μια απροσδιόριστη ναυτία όταν της λένε ότι είναι μια καλή Αμερικανίδα μάνα, που εκπληρώνει το χρέος της στην οικογένεια και στην πατρίδα; Ο κατάκοιτος γέρος πατέρας της που λαγοκοιμάται, σταματώντας για λίγο να απαιτεί σαδιστικά τη συνεχή παρουσία και τις αποκλειστικές υπηρεσίες της –παρά την οικονομική του άνεση– με τον οποίο είναι δεμένη με σκοτεινά μυστικά ζωής; Μόνο ο άδειος, λουσμένος στο μελωμένο φως του πρωινού ήλιου, τοίχος του νοικιασμένου για λίγες μέρες εξοχικού –ίσως κι ένα παλιό σεκρετέρ όπου βολεύει τη βαριά γραφομηχανή της και τα εκατοντάδες γραπτά των φοιτητών της στο τμήμα Αγγλικής Λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο;



Ξέρω όμως με βεβαιότητα τι βρίσκεται μπροστά στο επίμονο και προσηλωμένο βλέμμα της: η θάλασσα. Ξύπνησε πολύ πρωί, όσο όλα είναι ακόμη βυθισμένα στη σιωπηλή αυγινή πάχνη, για να προλάβει να τη δει μόνη (να δει τη θάλασσα που είναι ακόμη μόνη, πριν αλώσουν την παραλία της οι ορδές των παραθεριστών με τις ομπρέλες, πριν ταράξουν τη γαλήνη της τα κότερα και οι βάρκες με τους θορυβώδεις καθημερινούς επιβάτες)· όσο διατηρεί ακόμη το χρυσαφί επίχρισμα της ανατολής, γεμάτη από αόρατες υποσχέσεις ταξιδιών και λαγνείας και ανέμων που θα ελευθερώσουν, επιτέλους, τα σφιχτοδεμένα μαλλιά της.

‘Ο,τι με μαγεύει σε αυτό το υποβλητικό εικαστικό αφήγημα είναι το ακυρωμένο κόκκινο αυτών των μαλλιών... και το αταξίδευτο χρυσογάλαζο της πρωινής θάλασσας.

Στη Νάσια ("άμα δεν θυμάσαι δεν ισχύει"), που για χάρη της ανταποκρίθηκα στην αγγαρεία που μου έβαλε η μαμά της

Στη Σ. που ατενίζει πάντα τη θάλασσα, ακόμη κι όταν δεν τη βλέπει…

-------------------------------------------------------------------------------------

ΥΓ1. Κατέγραψα τη φαντασίωσή μου βιαστικά και prima vista, κοιτώντας τη φωτογραφία , και μετά "γκουγκλάροντας" βρήκα ανάμεσα σε άλλα και αυτό και συνειδητοποίησα γιατί μου αρέσουν τόσο πολύ οι πίνακες του Χόπερ.

ΥΓ2. Και επειδη το παιχνιδάκι της έμπνευσης ιστοριών από πίνακες ή φωτογραφίες κατακυρώθηκε ως "catch the ball", πετάω το μπαλάκι (εντελώς προαιρετικά και καθόλου δεν πειράζει αν δεν το πιάσει) στην καινούργια επισκέπτρια της μπλογκόσφαιρας και του μπλογκ μου Emilly, με τα θερμά καλωσορίσματά μου, για να πάρει μια ιδέα του τι μπορεί να κάνει κανείς όταν δεν έχει τίποτα καλύτερο στη ζωή του _Just(me) joking!!!

(The Singing Butler by Jack Vettriano)