Ο πανηγυρικός της ημέρας

(ή Τα καινούργια ρούχα του βασιλιά...)

Πέρυσι, σαν χθες (που ήταν μια άεργη Παρασκευή στο γραφείο), καθώς "ξεφύλλιζα" το μπλογκ του Νίκου Δήμου (το μόνο που ήξερα, τότε), έπεσα πάνω σε ένα σχόλιο που "ξύπνησε την Κνίτισσα" μέσα μου, όπως λένε κάποιοι φίλοι όταν θέλουν να με πειράξουν (εγώ κάνω ότι πειράζομαι· ωστόσο, μυστικά, αναλογίζομαι με νοσταλγικη τρυφερότητα, όχι τον συγκεκριμένο κομματικό χώρο, αλλά το κορίτσι εκείνο που σκιαμαχούσε με αμεριμνησία και συγχρόνως με περισσή σοβαρότητα θέλοντας να πιστεύει πως βρισκόταν πραγματικά στον Πόλεμο _και πως θα τον κέρδιζε). Επειδή πόρρω απέχουν οι ηρωικές αυτές εποχές, το παραπάνω νοητικό λοξοδρόμημα μπορεί άνετα να εκληφθεί και ως πρώιμη εκδήλωση αλτσχάιμερ· ας είναι, μακάρι να λέω μόνο τέτοια όταν θα έρθει αυτή η ώρα...

Λοιπόν, το ξαναπιάνω από την αρχή: ήθελα να απαντήσω στο σχόλιο _κάτι περί δημοκρατίας, αν θυμάμαι καλά_ως νόμιζα ότι όφειλα, και η Ηθική Αυτουργός με πληροφόρησε, καθότι ελαφρώς πιο προχωρημένη, ότι πρέπει να δημιουργήσω κι εγώ μπλογκ, αφού ο κ. Δήμου δεν δεχόταν ανώνυμα σχόλια (ένα "νικ" χρειαζόταν μόνο, αλλά ούτε εκείνη τα ήξερε καλά τότε). Δεν ήθελα και πολύ για να με ιντριγκάρει κάτι καινούργιο στο Διαδίκτυο, το οποίο ήδη με ξετρέλαινε, και μια και δυο (δηλαδή και τρεις και τέσσερις και πέντε, θυμάμαι ότι πολύ παιδεύτηκα) να τος ο Κακός Μπελάς, που η παιγνιώδης διάθεση της στιγμής, η επίγευση της ταλαιπωρίας από τη δημιουργία του και ένα προαίσθημα μελλοντικών ταλαιπωριών τού χάρισαν τέτοιο άκομψο όνομα.

Απάντησα στο σχόλιο συγυρίζοντας τον "αντιδραστικό" :)), πέρασε η ώρα και μου 'μεινε... ένα μπλογκ που δεν ήξερα τι να το κάνω. Καθώς είμαι δε (ως γνωστόν τοις πάσι πλέον) του "μην πετάξεις τίποτα", είπα να συνεχίσω το πείραμα και να δω τι κάνουν μεταξύ τους οι άλλοι άνθρωποι που ήδη είχαν επιδοθεί σε αυτό το παράξενο σπορ ("απλώς παράξενο;" σκεφτόμουν όλο περιφρονηση με σηκωμένο το φρύδι _και τις ενστάσεις μου τις εξέθεσα από το δεύτερο ήδη ποστ).

Η Ηθική Αυτουργός Κερασιά είχε κάνει το ίδιο, κι έγραφε ήδη "γαμάτα" ποστ. Συνέχισα λίγο το παιχνιδάκι σαν προσωπική αλληλογραφία μαζί της, πήγαμε διακοπές, επιστρέψαμε, εγώ είχα ακόμη χίλιες μύριες αμφιβολίες για τη "σοβαρότητα" του εγχειρήματος, όταν άρχισα να συνηθίζω δεν είχα ξεκάθαρη ιδέα για το τι και πώς ήθελα να γράφω, πιστεύοντας (αυτό δεν άλλαξε μέχρι σήμερα) ότι όλοι ανεξαιρέτως οι υπόλοιποι μπλόγκερ γράφουν καλύτερα και ασχολούνται με πιο ενδιαφέροντα πράγματα από μένα· κι ενώ είχα αποφασίσει να τελειώνω "με αυτή τη βλακεία", έπεσα πάνω στο μπλογκ του Κασσιανού, καινούργιο επίσης, τόσο ατμοσφαιρικό και αέρινο, αλλά που είχε αποφασίσει να το κλείσει _και για κάποιο περίεργο λόγο αισθάνθηκα την ανάγκη να τον πείσω να μην το κάνει, μετά εκείνος μου απάντησε για να μ' ευχαριστήσει και διαβάζοντας ότι κι εγώ είχα αποφασίσει να το κλείσω προσπάθησε να με πείσει να μην το κάνω και με έπεισε _μόνο με την παρουσία του, μετά μου έγραψε κάποια ζεστά σχόλια ο Στέλιος (ο "φωτογράφος ανάμεσά μας" που μιλά πια μόνο με εικονες), που δεν ξέρω από πού με ανακάλυψε, η καλή μου Αίσθησις που μ' εκανε να κοκκινίσω με καλά λόγια και να συγκινηθώ με την... αίσθηση της φιλίας που απόπνεαν αυτά, μετά ανακάλυψα τη Νερίνα, την καλή μου Νεράιδα, που για κάποιο ανεξήγητο λόγο την είδα ως alter ego... Μετά ήρθε ο Γιάννης κι οι στίχοι από τα ποιήματά του αντί σχολίων, αφήνοντάς με άφωνη από έκπληξη και συγκίνηση που βρήκε κάτι στα δικά μου πεζά και αμήχανα λόγια, μετά έπεσα πάνω σε ένα ποστ της Σπείρας που μιλούσε για το βλέμμα των ζώων και "τσίμπησα" και της έγραψα ένα καταχρηστικά μεγάλο πρώτο σχόλιο και μου απάντησε τόσο φιλικά και μου... σύστησε και τη Μέλη της, κάπου εκεί είχε ήδη εμφανιστεί ο Κωνσταντίνος με τα καταπληκτικά του greeklish και τα καταπληκτικότερα μικρά διαμάντια του, όλα αυτά μέσα σε δυο τρεις μήνες...

Μετά, αν και άλλα υπαινισσόμουν, κατά βάθος δεν ήθελα πια να σταματήσω, σ' εκείνη τη "φάση" με συνάντησαν οι υπόλοιποι φίλοι της μπλογκολίστας μου (κι ας με συγχωρήσουν που σταματώ την ονομαστική απαρίθμηση, είναι όλοι εδώ δίπλα _και είναι όλοι φίλοι_αλλά οι προαναφερθέντες είναι το "πακέτο"του μπλογκ), ακόμη κι αν εγώ είχα σταματήσει να τριγυρνάω σε άλλα μπλογκ, γιατί δεν μπορούσα πια να διαχειριστώ τον συγκεκριμένο χρόνο μου για άλλες επαφές... κάποιοι έφυγαν, κάποιοι σιώπησαν, μετά άρχισαν να εμφανίζονται οι... μετεμψυχώσεις _ή μετενσαρκώσεις, ας διαλέξει εκείνος :)_ του επί του παρόντος γνωστού ως Tin Man και να αποκτά σασπένς ο χώρος...

...και κάπως έτσι πέρασε ένας χρόνος. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι όοοολοι οι άλλοι γράφουν πολύ ωραιότερα, και πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα από μένα, εξακολουθώ να γράφω βιαστικά, κυνηγημένα, πρόχειρα, ακατέργαστα, αλλά με όση εσωτερική ειλικρίνεια διαθέτω, πότε γιατί θέλω πράγματι να μοιραστώ κάποια σκέψη ή κάποιο συναίσθημα και, συνήθως, γιατί θέλω να επικοινωνήσω, να πω και να ακούσω "γεια" (οι... ξεπέτες μου) και εξακολουθώ να είμαι τόσο αμφιθυμική όσο και εξαρτημένη από αυτή την ενασχόληση.
Δεν ξέρω μέχρι πότε θα κρατήσει. Έχω αποφασίσει καμιά δεκαριά φορές να το κλείσω. Και την τελευταία στιγμή, με καταλαμβάνει μια ακατανίκητη αίσθηση αποχωρισμού, αν και πλέον έχω συνειδητοποιήσει (και βιώσει) ότι αν κάποιοι άνθρωποι πάρουν μια _οποιουδήποτε είδους_ σχέση στα σοβαρά, όρεξη να υπάρχει, και φαντασία, και δεν χάνονται ποτέ...

Εντάξει, το παρατράβηξα, εγώ που σιχαίνομαι τα μεγάλα κείμενα και την ανάγνωση απο την οθόνη! Αλλά δεν θα με ξαναδείτε τόσο φλύαρη. Δεν ήθελα να επεξεργαστώ αυτά που είπα και να ποζάρω "επιτέλους κι εγώ" με ένα καλό κείμενο. Ήθελα μόνο να τα πω. Σαν να είμαστε παρέα, σαν να πίναμε μαζί. Το έχω ξανακάνει με τους λίγους και πολύτιμους πρώτους φίλους. Το επαναλαμβάνω τώρα, μαζί με τους νέους φίλους που προστέθηκαν στην παρεά (για μένα είναι πάντα εν δυνάμει παρέα).

"Γιορτάζω" τον ένα χρόνο του Κακού Μπελά, δεν τον σνομπάρω πια (αν και εξακολουθώ να τον θεωρώ... μπελά), γι' αυτό το έγραψα εξάλλου το ποστ. Η ευχή μου είναι απλώς του χρόνου, είτε διατηρούμε είτε όχι τα μπλογκ μας, να είμαστε όλοι καλά, τόσο καλά που ακόμη κι αν έχουμε χαθεί, να μην είναι πολυτέλεια να σκεφτόμαστε _με όση λίγη ή περισσότερη νοσταλγία αναλογεί σε ένα τέτοιο εγχείρημα_ τη συντροφιά που, προς το παρόν, μοιραζόμαστε.



Και επειδή το "μελό" περίσσεψε,
καλοί μου μπλογκοσύντροφοι...

...Cheers!!! (à la mode de Mhxeirotera)

...και κάποιος, παρακαλώ, ας διαλέξει και ένα τραγούδι για την περίσταση, γιατί εξαντλήθηκα, Κυριακάτικα, και θα ξαναρχίσω να γκρινιάζω για τους μπελάδες του... Μπελά μου!


(ευγενική χορηγία του κ. ioeu)


(ευγενική χορηγία του Κασσιανού και του Tin Man)