Working girl

Μια γρήγορη αφιέρωση σε ένα σκληρά εργαζόμενο κορίτσι, με αγάπη από ένα άλλο εργαζόμενο κορίτσι (χμ...)

Coming of age

Comig of age pattern by Rocwell Society


Πίστευα πάντα ότι οι άνθρωποι ενηλικιώνονται πραγματικά σε τρεις φάσεις, ή τρεις φορές: όταν αποκτούν παιδιά, όταν ορφανεύουν οι ίδιοι και από τους δυο γονείς τους (ασχέτως της κατάστασης στην οποία βρίσκονταν αυτοί τα τελευταία χρόνια της ζωής τους) και όταν έρθει η στιγμή να παραδεχτούν ευθαρσώς, αιτιολογημένα, και με απόλυτη ειλικρίνεια, «ενώπιον του φοβερού βήματος» του εαυτού τους, ότι οι επιλογές τους για να ζήσουν τη ζωή που ήθελαν (εκτός από τις οριακές καταστάσεις υγείας) ήταν πάντα απείρως περισσότερες από αυτές που υποτίθεται ότι τους επέτρεψαν η οικογένεια, οι σύντροφοί τους, η εκάστοτε οικονομική τους κατάσταση, οι μοχθηροί άνθρωποι γύρω τους, το Κόμμα (λέμε τώρα…), ο καπιταλισμός, η πουτάνα η τύχη τους.
Θεωρώντας ότι, εκτός από το δεύτερο, προσφάτως εκπλήρωσα και το τρίτο κριτήριο, γιορτάζω τη (μερική) ενηλικίωσή μου.

ΥΓ1. Το σχόλιο δεν είναι, προφανώς, κοινωνικοπολιτικό, αλλά αυστηρά υπαρξιακό.
ΥΓ2. Όπα ρε μεγάλη! Μέσα στην πρωτοτυπία σε βρίσκω!
ΥΓ3. Το ανέκδοτο με τον λαγό που πήδαγε την αρκούδα θυμίζει τίποτα;

Όσα παίρνει ο (νότιος) άνεμος

South Wind by Shigeki Tomura


Χθες βράδυ, καθώς περπατούσα και με φύσαγε η ερμαφρόδιτη νοτιά των τελευταίων ημερών, σκέφτηκα πως αυτός ο άνεμος διαθέτει τα βασικά συστατικά της αποπλάνησης: υπόσχεση και απειλή. Θαυμάζω τους ανθρώπους που εξερευνούν με γενναιότητα την απειλή, αλλά με θεωρώ τυχερή που μου αρκεί η καθησύχαση της υπόσχεσης.
Έτσι, έδεσα σφιχτά το φουλάρι μου που κινδύνευε να παρασυρθεί και πήρα μια βαθιά ανάσα.

Ψέματα. Έλυσα το φουλάρι μου εντελώς, περιμένοντας να δω τι θα γίνει, αλλά εκείνο έμεινε πάνω στους ώμους μου χαϊδεύοντάς μου τον λαιμό, ενώ ο νοτισμένος αέρας μού ψιθύριζε απειλητικά ότι είχε εκπληρώσει τις υποσχέσεις του.


«Ζερβά μας ο νοτιάς φυσάει και μας τρελαίνει…» (Από το Μυθιστόρημα του Γιώργου Σεφέρη).

Ο κόσμος είναι απλός

Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ' ανοιχτά

τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.

(από τον Ερωτικό λόγο του Γιώργου Σεφέρη)

(ΥΓ. Επειδή πολλοί μου λένε τελευταία ότι χρειάζομαι διακοπές, λέω να κάνω μια κράτηση σε κείνο το ψηλότερο συννεφάκι, που τώρα μοιάζει με πουλί. Για όσο κρατήσει...)

Πεντάλεπτο διάλειμμα για ονειροπόληση

The Beach at Sainte-Adresse by Claude Monet

Συννεφιά, για αλλαγή από τις θηριώδεις λιακάδες των τελευταίων εβδομάδων. Αυτή η φωτεινή όμως, που αφήνει να της ξεφεύγουν ισχνές δέσμες ηλιαχτίδων. Και θάλασσα. Πρασινογάλαζη, με μπαλώματα θαμπού ασημιού εκεί που πέφτουν οι δραπέτισσες ηλιαχτίδες, ταραγμένη αλλά χωρίς άγρια κύματα. Χλιαρή νοτιά, με τα αρώματα του γενέθλιου τόπου, ηδονική και λίγο εκνευριστική, σε συνεχή διάλογο με τις αισθήσεις. Το καστανό, υγρό, αγαπησιάρικο και σοφό βλέμμα ενός αδέσποτου μουσούδα και η θέρμη του κεφαλιού του κάτω από το χάδι.
Και ένα τραγούδι από τον φάκελο «Τα τραγούδια μου». Μελαγχολικό, λίγο μελό, πολύ μελό, υπέροχα μελό, με το σχεδόν παιδικό παράπονο στη φωνή του Ντάμιεν Ράις να διερμηνεύει ιδανικά αυτή την ονειρική αμφιθυμική διάθεση στο μεταίχμιο της ανεκπλήρωτης επιθυμίας και της επιθυμίας μη εκπλήρωσης.



Η εικονική ονειροπόληση δεν έχει μαγεία, είναι όμως μαγική. Με ένα κλικ μπορείς να την αναπαραγάγεις όσες φορές θέλεις· με άλλο ένα να την εξαφανίσεις...
Το πεντάλεπτο τελείωσε.

Καλές δουλειές!

Γιατί ταλαιπωρείτε οπαδούς και πολέμιους, κ. Μαριέτα, και δεν τους ενημερώνετε ότι, έτσι κι αλλιώς, η σύνδεση της ελληνικής Παιδείας με την Αγορά έχει σχεδόν ολοκληρωθεί; (Η παραπάνω επιγραφή, από το εργοτάξιο των νέων εγκαταστάσεων του Υπουργείου Παιδείας, απέχει καμιά διακοσαριά το πολύ μέτρα από την παρακάτω επιγραφή):




Σε λίγες μέρες έχει και εκπτώσεις...

Ανάληψη ευθύνης

ΡΟΥΚΕΤΑ

Δεν είναι ούτε η θάλασσα
δεν είναι ούτε ο κόσμος
το γαλάζιο τούτο φως
στα δάχτυλά μας

κάτω από τα βλέφαρα
χίλιες αντένες
ψάχνουν ζαλισμένες
τον ουρανό

κόκκινο γαρούφαλο
μοναχό στη γλάστρα
στάθηκες σαν έγραφα
μπρος μου σαν αγάπη

ήταν μια ελαφίνα
κίτρινη σα θειάφι
κι ήταν ένας πύργος
από χρυσάφι

μέτρησαν τα χρόνια τους
πέντε κοράκια
μάλωσαν και σκόρπισαν
σαν πεντάλφα

τα μαλλιά της όμορφης
τ’ άσπρισαν τα κρίνα
στο κορμί της όμορφης
έγραψα βιβλία.

Δεν μπορώ να ζω
όλο με παγόνια
μήτε να ταξιδεύω μερόνυχτα
μέσα στα μάτια της γοργόνας.

(Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος)


Εγώ αυτή τη ΡΟΥΚΕΤΑ θα εκτόξευα, αν πίστευα πως η ποίηση στις μέρες μας εξακολουθεί να θεωρείται επικίνδυνη.

L' art de la fugue

Compartment C, Car 293
by Edward Hopper




H μόνη τέχνη στην οποία επιδίδομαι με επιτυχία είναι το παιχνίδι με τις λέξεις... δηλαδή το scrabble.
:))

Like a rainbow

Τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια με κάνουν (ακόμη) να κλαίω. Αρκετά άλλα με ταξιδεύουν και με παρηγορούν, σαν στοργικά χάδια. Έχω και κάμποσα που μου φτιάχνουν τη διάθεση, τη στιγμή που τα ακούω ή που τα σιγοψιθυρίζω (ποτέ δυνατά, δυστυχώς το γονίδιο της καλλιφωνίας του μπαμπά μου δεν ήταν τόσο εγωιστικό που να επιθυμεί να διαιωνιστεί).

Τραγούδια που με «φτιάχνουν», όμως, εμένα την ίδια, που μπαίνουν στα κύτταρά μου, που μου προκαλούν διονυσιακή έκσταση, που με κάνουν να θέλω να χορέψω μπροστά σε κοινό (δεν χορεύω σχεδόν ποτέ) και να τα τραγουδήσω (και) δυνατά, ξεχωρίζω λίγα, και ένα από αυτά ένιωσα έντονη επιθυμία να το έχω διαθέσιμο σήμερα, όλη τη μέρα. (Γιατί; Για κανέναν προφανή λόγο. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…)

Just testing...

(τόσο εύκολο ήταν;!)

Η τρύπα στο ημερολόγιο

Μια από αυτές τις μικρές συμπτώσεις που τσιγκλίζουν μερικές φορές τον ορθολογισμό μου οδήγησε τις προάλλες στα χέρια μου ένα βιβλίο καταχωνιασμένο σε κάποιο ράφι της βιβλιοθήκης μου. Πρόκειται για το Ο Τιμπάλντο και η τρύπα στο ημερολόγιο (ελλ. εκδ. ΕΚΚΡΕΜΕΣ), του Abner Shimony, ενός φιλόσοφου και θεωρητικού φυσικού, τo οποίο είναι ένα γοητευτικό υβρίδιο νεανικής λογοτεχνίας και εκλαϊκευμένης αστρονομίας με φόντο τη θαυμαστή εποχή της Αναγέννησης: μέσα από την ιστορία ενός προικισμένου δωδεκάχρονου αγοριού που «σκεφτόταν για λογαριασμό του» περιγράφεται το επιστημονικό και πολιτισμικό περιβάλλον στο οποίο πραγματοποιήθηκε η αντικατάσταση του ιουλιανού ημερολογίου από το γρηγοριανό, μέσω της κατάργησης δέκα ολόκληρων ημερών το έτος 1582.
Η σύμπτωση ήταν ότι το βιβλίο βρέθηκε λίγες ώρες ύστερα από μια κοινότοπη, και γι’ αυτό παραμυθητική, συζήτηση επικαιρότητας για το νόημα της μέτρησης του χρόνου, τη σχέση φυσικού και κοινωνικού χρόνου, την παρωχημένη πλέον υπερβολή στον γιορτασμό της πρωτοχρονιάς και της αλλαγής του ημερολογιακού χρόνου κλπ. κλπ.

«Υπάρχουν τρία είδη κόσμων: o μεγάλος κόσμος, ο μεσαίος κόσμος και πολλοί μικροί κόσμοι. Ο μεγάλος κόσμος είναι ο κόσμος της φύσης, που αποτελείται από τα άστρα, τον Ήλιο, τους πλανήτες, το φεγγάρι, τη Γη και όλα όσα βρίσκονται πάνω στη Γη. Ο μεσαίος κόσμος είναι ο κόσμος της ανθρώπινης κοινωνίας με τα έθνη, τις κυβερνήσεις, τους στρατούς, τις θρησκείες, τα εργοστάσια, τα χωράφια, τα σχολεία, τις οικογένειες και οτιδήποτε άλλο έχει φτιαχτεί από τους ανθρώπους. Οι πολλοί μικροί κόσμοι είναι οι ξεχωριστοί άνθρωποι. Κάθε άντρας, γυναίκα και παιδί είναι ένας μικρός κόσμος, που όμως διαμορφώνεται και επηρεάζεται από τον μεσαίο κόσμο της ανθρώπινης κοινωνίας, συχνά με παράξενους και εκπληκτικούς τρόπους. Διαμορφώνεται και επηρεάζεται επίσης από τον μεγάλο κόσμο της φύσης, μερικές φορές με τρόπους που δεν θα μπορούσε να τους προβλέψει»…

…«Αφού έχουμε τόσους καλούς φυσικούς χρονομέτρες [ηλιακό και σεληνιακό κύκλο, κινήσεις πλανητών], τι τα θέλουμε τα ημερολόγια; Η απάντηση έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι κοινωνικά ζώα. Δεν ζούμε μόνο στον μεγάλο κόσμο της φύσης, αλλά και στον μεσαίο κόσμο των ανθρώπινων κοινωνιών. Τα ημερολόγια χρειάζονται για να συντονίζουν τις κοινωνικές δραστηριότητες»…



Αφιερωμένο σε έναν ξεχωριστό «μικρό κόσμο», στη Μικρή μου _σχεδόν τετράχρονη_ Πριγκίπισσα, που μπορεί να της ξεφεύγει ακόμη «αύριο δεν πήγα στο σχολείο γιατί ήμουν άρρωστη», αλλά όταν μου λέει «νονά, εμείς οι δύο θα είμαστε φίλες για πάντα», με πείθει ότι αντιλαμβάνεται μια χαρά τι αντιπροσωπεύει ο χρονικός προσδιορισμός για πάντα: το μαγικό ξόρκι που, αν το πιστέψεις, μπορεί να κλείσει όλες τις τρύπες του ημερολογίου.

Καλή χρονιά!