Γράψε μου ένα γράμμα

Όλα άρχισαν με ένα άστοχο κλικ, με το οποίο «έδωσα» τα σπασμένα μου Windows XP στο σύστημα, προκαλώντας την παραπλανητικά καθησυχαστική αντίδρασή του «ενδέχεται να έχετε πέσει θύμα πλαστογραφημένου λογισμικού… μπλα μπλα… θέλετε να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα με επίλυση τώρα ή επίλυση αργότερα…». Με ένα δεύτερο άστοχο κλικ, η δις εξαμαρτήσασα και πάντως όχι σοφή γυνή, επέλεξα το τώρα (ατυχέστατα, αν σκεφτεί κανείς ότι συνήθως επιλέγω το αργότερα _ή και το ποτέ) και οδήγησα το σύστημα του υπολογιστή μου ένα βήμα πριν από το απόλυτο σκοτάδι· τα πάντα εξαφανίστηκαν από την οθόνη μου (Έναρξη, μπάρα εργασίας, αρχεία) και έμεινε μόνο, άσπιλος και ακηλίδωτος με όλη του τη σκοτεινή υποβλητικότητα ο καταπληκτικός πίνακας του Έντουαρντ Χόπερ, αυτός του προηγούμενου ποστ. Τίποτα δεν διόρθωσε την κατάσταση: απανωτά κλικ, κλοτσιές, τυφλή χρήση των πλήκτρων εντολών, o άκαρδος υπολογιστής μου παρέμεινε ασυγκίνητος.
ΟΚ! Ανάπνευσα βαθιά και είπα, για αλλαγή, να δω το ποτήρι μισογεμάτο. Να δω την (ενδεχόμενη) καταστροφή ως αφορμή για αναβίωση παλιών συγκινήσεων. Ξέθαψα από το χρονοντούλαπο ένα άθικτο οικολογικό τετράδιο Ecofilia, με υπέροχες, γενναιόδωρα μεγάλες υπόλευκες σελίδες, και το αγαπημένο μου στιλό με τη χοντρούτσικη μπίλια, και στρώθηκα, η ευσυνείδητη μπλόγκερ, να ετοιμάσω ένα ποστάκι που θα δακτυλογραφούσα έτοιμο σήμερα στη δουλειά.

a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y Ζ

Και τότε έπαθα το πρώτο σοκ. Διαπίστωσα περιδεής ότι το χέρι μου, που έτσι κι αλλιώς δεν άντεχε να σφίξει πολύ σταθερά το στιλό, δεν με υπάκουγε: τα ορνιθοσκαλίσματα που χάραζα με κόπο στη σελίδα αμυδρή μονάχα ομοιότητα είχαν (και πάντως μόνο γραφολόγος θα την εντόπιζε) με τα μεγάλα, στρογγυλά και γεωμετρικά γράμματα εξαιτίας των οποίων μού «ανέθεταν προνομιακά» (βλ. φόρτωναν) κάθε είδους γραφική αγγαρεία σε όλους τους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους όπου είχα δραστηριοποιηθεί σε προ-ηλεκτρονικές εποχές. Επίσης, στο πρώτο δεκάλεπτο αυτής της νοσταλγικής ενασχόλησης, με παρέλυσε το γνωστό μούδιασμα και κάψιμο στον καρπό, που συνήθως αισθάνομαι ύστερα από τουλάχιστον εξάωρη εντατική χρήση του ποντικιού.
Αλλά το μεγάλο σοκ δεν ήταν αυτό. Ήταν που, προσπαθώντας να αναπτύξω όπως όπως κάποιες δομημένες προτάσεις, με τις λέξεις σε λογική σειρά, ένιωσα ότι δεν μπορούσα να ολοκληρώσω τους συλλογισμούς μου· χωρίς τη συνδρομή του πλήκτρου backspace, της διαδικασίας copy-paste, της σάρωσης και της μεταφοράς, οι προτάσεις κομματιάζονταν και σκορπούσαν ήδη μέσα στο μυαλό μου πριν τα θραύσματα σκορπίσουν και πάνω στο χαρτί που όλο γέμιζε μουντζούρες και διαγραφές· οι λέξεις, χωρίς το αναγνωρίσιμο ένδυμα της απρόσωπης, καθαρής και απαράλλακτης γραμματοσειράς, μετατρέπονταν σε ένα συνονθύλευμα γραμμάτων που χόρευαν τρελό χορό μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου, αποσυνδεδεμένες από τις έννοιες που αντιπροσώπευαν.

a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z

Ο καλός μου με βρήκε, στις δυόμισι τη νύχτα, να ορνιθοσκαλίζω με πείσμα λέξεις στο τετράδιό μου, σαν τιμωρημένη μαθήτρια αλλοτινών εποχών. Με κοίταξε σχεδόν με αγωνία ρωτώντας με τα μάτια τι συνέβαινε.
«Αγάπη μου, συρρίκνωσα τα Windows!»
«Γιατί;» ψέλλισε με εκείνο το αξιολάτρευτο ύφος αγουροξυπνημένου μπόμπιρα, ανίκανος, στην κατάσταση αυτή, για κινηματογραφικές αναγωγές και μάλιστα τόσο χαμηλού επιπέδου.
«Για να τα εκδικηθώ! Γιατί εκείνα πρώτα συρρίκνωσαν σε μένα την πιο αξιοθαύμαστη, μοναδική και μαγική δεξιότητα που ανέπτυξε το ανθρώπινο γένος μέσα από επίπονες, ενίοτε αιματηρές περιπέτειες χιλιετιών. Γιατί ακύρωσαν βλάσφημα την εξελικτική πορεία από το ηράκλειο βήμα προς τη χάραξη των βράχων ως τα κρυμμένα μυστικά της Γραμμικής Β’ και τα φωτεινά ιστορημένα χειρόγραφα της σκοτεινής ζωής των μοναχών του Βυζαντίου και της μεσαιωνικής Ευρώπης· αυτή που πρόσφερε, χρυσοφόρο δώρο, στον μίστερ Γκέιτς την οδυνηρή και μαγική περιπέτεια της ανθρώπινης σκέψης για να τη βγάλει στα "παράθυρα". Γιατί το οικολογικό μου τετράδιο και το στιλό που μου είχες χαρίσει με τη συγκινητική αφιέρωση ‘γράψε μου ένα γράμμα’ διεκδίκησαν απόψε τη ζωή τους!»


ΥΓ. Το παραπάνω γράφτηκε προχείρως και διαμιάς στον υπολογιστή του γραφείου μου σήμερα και, αναμένοντας τον τεχνικό και με την προοπτική να έχουν χαθεί τα αρχεία μου, το ποτήρι το βλέπω μισο- έως εντελώς άδειο και οι εξυπνάδες μου δεν με παρηγορούν.