Ας είναι. Όσοι έχουν ακόμη κουράγιο να δρουν πραγματικά και καθημερινά για την Ουτοπία, ας το κάνουν, μόνο καλό μπορεί να προκύψει από τη δράση έναντι της ακινησίας, έτσι κι αλλιώς. Όσοι πάλι βίωσαν την απομάγευση της "οργανωμένης δράσης" με τη μορφή και την έννοια που τη συναντάμε τουλάχιστον στη χώρα μας σήμερα, και των οραμάτων όχι για έναν καλύτερο αλλά για έναν Καλό κόσμο, ας καταφύγουν για μια ακόμη φορά στην τέχνη. Που δεν αλλάζει τον κόσμο (όχι πια τουλάχιστον), αλλά τον λειαίνει, τον κάνει πάντα πιο ανεκτό.
Σε κάθε περίπτωση, προσωπικά αντέχω ακόμη να δηλώνω πίστη στο μότο αυτού του μπλογκ: στους στίχους του Αμερικανού ποιητή George Oppen (1908-1984), που διερεύνησε τις δυνατότητες αλλαγής του κόσμου και μέσα από την πολιτική και μέσα από την καλλιτεχνική δράση (τόσο συνδυάζοντάς τες όσο και διαχωρίζοντάς τες _αφού επί είκοσι τρία συναπτά έτη, όσο δραστηριοποιούνταν έντονα στις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αμερικής, είχε σταματήσει να γράφει και να δημοσιεύει ποιήματα, για να επανέλθει μετά την απόσυρσή του σοφότερος και να δώσει ένα σημαντικό ποιητικό έργο) :
Obsessed, bewildered
Βy the shipwreck
Οf the singular
We have chosen the meaning
Of being numerous
Κυριευμένοι από έμμονες ιδέες, ζαλισμένοι
απ' το ναυάγιο
της μοναδικότητας
επιλέξαμε τη βαρύτητα
του Πληθείναι.
(σημείωση δική μου: με όποιο τρόπο)
(George Oppen, Περί πληθείναι, μετ. Ιωνάθαν Μπεργκ, εκδόσεις Γαβριηλίδης)
| Η ιστορία του πρίγ... |
Καληνύχτα, Κεμάλ...
16 σχόλια:
όταν ξεκίνησα το μπλογκ, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα αποκτούσα τέτοιους φίλους, φίλη μου...
τα σέβη μου σε σας και στην πίστη σας...
Emeina arketes nyxtes aipnos apo to zouzounisma enos kounoupiou.
Kata tis proines ores me eperne o ypnos.
Otan ksipnusa, ligo argotera, evriska mesa sth palamh mu ena fyllo.
Kalhmera :)
p.s. yparxei ke h geologikh optikh dear... ksereis poses fores me esose? Ametrites.
Για τιμωρία σου, δεν θα παραδεχτώ δημόσια ότι είναι ίσως το καλύτερο ποστ που έχεις γράψει από τότε που πετούσες μπουκάλια στο πέλαγος :)
"Σ' αυτήν εδώ την έρμη γη που ο άνθρωπος μαθαίνει
Πρώτα να βασανίζεται κι ύστερα να πεθαίνει
Καλότυχος που τη ζωή λίγον καιρό γλεντήσει
Μα πιο καλότυχη η ψυχή που αγέννητη απομένει"
[Ομάρ Καγιάμ]
Παιδική αμαρτία η ανάγκη απολογισμού μια ενέργειας καλή μου.
Μου αρέσει που γυρνάμε ο καθείς στό "σπίτι" του, ειδικά μετά τη γνώση ότι το σπίτι του είναι στ' αλήθεια σπίτι σε κοινή θέα.
Καληνύχτα just me
Πολύ περιεκτικοί στίχοι, πολύ εμπνευσμένο post, με εσωτερική δόνηση.
Θα έλεγα, όσοι απομαγεύονται, ας καταφύγουν στο βαθύτερο είναι τους-βοηθά σίγουρα η τέχνη σ'αυτό-που είναι το μυστικό καταφύγιο και η πηγή γνησιότητας, ο τόπος που ακούμε τα μύχια και απελευθερωτικά λόγια της ψυχής μας.
Υ.Γ. Η διεύθυνσή μου είναι: aisthisis1.blogspot.com
Αν και ξημέρωσε πια, εκτός από «Καληνύχτα, Κεμάλ», μάλλον θα πρέπει να αναφωνήσουμε _με αρκετά λιγότερη θλίψη, ομολογουμένως_ και «Bon nuit, Ségo», αν και ό,τι προσπάθησε να συμβολίσει δεν είναι παρά μια ισχνή εικόνα ενός καλύτερου (και πάντως όχι του απόλυτα Καλού) κόσμου.
Ας είναι, για τα καθ’ ημάς καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Γιάννη,
Δικά σου λόγια θα επαναλάβω: οι φίλοι κερδίζονται.
Και είναι από τα κέρδη που κάνουν τον κόσμο καλύτερο...
Kale mou Konstantine,
Ego filla den exo vrei, alla, opos leei kai o Giannis, eimai poly tyxerh pou synexizo na vrisko akomh filous!
Kalhmera kai se sena!
P.S. Ego eimai h telftaia poy tha diafonouse me th geologiki prooptiki, fysika! ;-)
Αγαπητέ Tin Man,
Για τιμωρία μου, Κύριε;;
Και γιατί, αν μπορώ να ρωτήσω, θα επιθυμούσατε την τιμωρία μιας άγνωστής σας κυρίας;
Ωστόσο η βικτοριανή ανατροφή μου επιβάλλει να σας καλωσορίσω στα μέρη μου και να σας ευχαριστήσω για τη φιλοφρόνησή σας.
Καίσαρα,
Οι όμορφοι αυτοί στίχοι κλίνουν όλοι την ανατολίτικη μελαγχολία που θα μπορούσαν, αλλά εγώ, μοσχαναθρεμένη στην αγκαλιά του του δυτικού ορθολογισμού, δεν θα μπορούσα ποτέ να το εκφράσω έτσι, ούτε στις πιο μαύρες στιγμές μου.
Καλή μου Νεράιδα,
«Παιδική ασθένεια» μπορεί να το έλεγα, «παιδική αμαρτία» όμως δεν είναι, αφού τα παιδιά δεν έχουν ακόμη αναπτύξει (ευτυχώς) συστήματα ηθικής ώστε να έχει οποιοδήποτε νόημα ο όρος «αμαρτία» γι ‘αυτά, ούτε τους έχουν επιβληθεί ακόμη είτε έξωθεν είτε μέσα από εσωτερικές διεργασίες η ανάγκη να δρουν βάσει σχεδίου και απολογισμών.
Μη με καληνυχτίζεις, δεν είμαι «βαθιά νυχτωμένη», ούτε τόσο πολιτικά αφελής. Και δεν χρησιμοποίησα τυχαία τη λέξη «απομάγευση». Ξέρω ότι πίσω από κάθε πρόθεση (ακόμη και η πιο καλή, από αυτές που ωστόσο στρώνουν τον δρόμο για την κόλαση) υπάρχει και μια σκοτεινότερη ή απλώς μια δεύτερη πλευρά. Απλώς, από την εποχή που δεν συμβιβαζόμουν με τίποτε λιγότερο από το να χτυπάω τον τοίχο των Χειμερινών Ανακτόρων με το κεφάλι μου έχει τρέξει πολύ νερό στο ποτάμι και ξέρω πια ότι, αντί να πεθάνω με σπασμένο κεφάλι κάτω από τον κραταιό ίσκιο του, κάτι περισσότερο θα πετύχω αν προσπαθώ να τον παρακάμψω χρησιμοποιώντας τις τρυπούλες και τις κερκόπορτες που μου παρέχουν οι ίδιοι οι φύλακές του. Εξάλλου, αυτό δεν θα μου έλεγες αν, την εποχή των Χειμερινών Ανακτόρων, συναντιόμαστε σε διπλανά έδρανα του αμφιθεάτρου; ;-)
Καλή σου μέρα, από το διάφανο σπίτι μου, που γνωρίζω πολύ καλά ότι είναι στη θέα τόσο των επιτελείων των παρόχων ηλεκτρονικών υπηρεσιών όσο και του τελευταίου καταμετρητή επίσκεψης ιστοσελίδων που οι ίδιοι μας παρέχουν. Αλλά αποδέχομαι τη σύμβαση• πώς αλλιώς εμείς οι δύο, ας πούμε, θα μπορούσαμε να μιλάμε τώρα;
Καλημέρα σε σένα και στις νεραϊδούλες.
Αίσθησις,
Ναι, κάτι μέσα μου μ’ έσπρωξε να τα πω αυτά, παρακάμπτοντας την ειλημμένη μου απόφαση να ασχολούμαι με αυστηρά «ιδιωτικά» θέματα _και το κείμενο της Αμνηστίας ήταν μόνο μια αφορμή. Ήταν ίσως και η ευκαιρία να μιλήσω λίγο για τον Oppen, η ποίηση του οποίου, αν και «ακόσμητη» και τραχιά, με έλκει πολύ (το ίδιο και η προσωπικότητά του). Συμφωνώ με αυτά που λες.
Με τις υγείες η καινούργια διεύθυνση, ερχόμαστε!
Συγγνώμη αλλά μπήκα στον πειρασμό να λειτουργήσω σαν να ήμασταν όντως στα διπλανά έδρανα ενός αμφιθέατρου, μόνο που οι ρόλοι μας είναι αντεστραμμένοι. Εσύ με την κατανόηση της λογικής του εφικτού και εγώ να χτυπάω το κεφάλι μου όπου προλάβω. Λειτούργησα κάτω απο το βάρος της παιδικής ασθένειας (έχεις δίκιο λάθος η λέξη "αμαρτία") του χώρου μου,πριν ακόμα ψηφίσω κάτι να το έχω αμφισβητήσει...:)
Καλή σου μέρα
Κάτι μου λέει ότι στο παρελθόν βαδίσαμε στα ίδια μονοπάτια... ή εν πάση περιπτώσει με εκφράζουν όσα είπες με αυτό το ποστ. Εύχομαι λοιπόν αυτό το μπλογκ να αυξάνει και να πληθαίνει σε λεξούλες και αισθήματα... Καλή Βδομάδα.
Και γιατί, αν μπορώ να ρωτήσω, θα επιθυμούσατε την τιμωρία μιας άγνωστής σας κυρίας;
Μάλλον έχεις χάσει την επαγγελματική σου διαστροφή!!!
:)))
Νερίνα,
μη μου ζητάς συγγνώμη, προς Θεού!ΉΤαν πολυ αναζωογονητική αυτή η μικρή επιστροφή στα αμφιθέατρα και στους παλιούς καλούς καιρούς!
Στη διάθεσή σου,anytime, για μια... κοντρίτσα για την "Επανάσταση" και την "αναθεώρηση", με τους ρόλους αντεστραμμένους, όμως, για να έχει περισσότερη πλάκα!
Καλή σου μέρα, ξανά.
Adeus,
δεν ήταν και πολλά τα μονοπάτια, τότε, όλο και κάπου θα συναντηθήκαμε, αν σε εκφράζουν, όπως λες, αυτά που έγραψα.
Το μπλογκ σε ευχαριστεί για την ψήφο εμπιστοσύνης.
Καλή εβδομάδα.
Tin Man,
...δεν ξέρω πώς το γνωρίζετε, αλλά όντως έχω γίνει επαγγελματικά πιο ενάρετη, Κύριε· ωστόσο εξακολουθώ να διατηρώ το χιούμορ μου _ αν αυτό μου αποδίδει οποιοδήπτε εύσημο!
:)))
"Καληνύχτα Κεμάλ, αυτος ο κόσμος δεν θ'αλλάξει ποτέ.."
Καλημέρα just me,αν αλλάζαμε το εγώ σε εμείς δεν θ΄αλλαζε λιγάκι ο κόσμος; Ουτοπία! Ναι μπορεί, αλλά τι μου δίνει η πραγμτικότητα για να την πιστέψω;
Εμένα καίγεται ο κώλος μου από δουλειά και εσείς το χετε ρίξει στη συζήτηση και το χειρότερο είναι και ενδιαφέρουσα!
σιχτίρ :P
Σπείρα,
η ουτοπία δεν είναι ότι μπορεί να καλυτερέψει λίγο ο κόσμος αν αλλάξουμε το "εγώ" με το "εμείς", αλλά ακριβώς αυτή η μικρή προαπαιτούμενη αλλαγή _αλλά μου άρεσε αυτό το "τι μου δίνει η πραγματικότητα για να την πιστέψω"!!
Κερασιά, ό,τι καίγεται καλό είναι, στις μέρες μας! (και με την ευκαιρία, δεν κάνεις μόνο εσύ εργασιακή αγγαρεία σε αυτόν τον τόπο, σκέψου και όσους είναι υπεύθυνοι να μας προστατεύουν από τις φωτιές!)
Καληνύχτα, κορίτσια!
Καλό σου απόγευμα. Τα μικρά νερατζάκια αρχίζουν να διαγράφονται, έστω και μικροσκοπικά το νοιώθεις ότι σκάσανε μύτη.
Τα πρόσεξα, καλή μου, και ο ρομαντισμός μου (εξαιτίας του οποίου σας τα έπρηξα με τους νεραντζανθούς τόσες εβδομάδες) αρχίζει να μεταφράζεται σε... εκκρίσεις των σιελογόνων.
Πόσο πρέπει να μεγαλώσουν για να πετύχει το γλυκό;
Όμορφη νύχτα.
Δημοσίευση σχολίου