Lost in translation

"Ποίηση είναι αυτό που χάνεται στη μετάφραση", κατά τον πασίγνωστο και εν είδει κλισέ χρησιμοποιούμενο από τους πάντες ορισμό του Αμερικανού ποιητή Ρόμπερτ Φροστ, που αξιολογεί προφανώς την ποίηση και όχι τη μετάφραση.

Ωστόσο, αυτό που βρίσκεται στη μετάφραση τι είναι; Το νόημα; Το μήνυμα; H διαμεσολάβηση, δηλαδή η επικοινωνία; Η απολύτως προσωπική απόλαυση που δίνει το βύθισμα_τ0 "χάσιμο"_μέσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια των ανθρώπινων γλωσσών, που συνιστούν, τελικά, την ανθρώπινη Γλώσσα; Ένα καινούργιο, αυθύπαρκτο έργο που κρίνεται ως πρωτογενές ποιητικό προϊόν;

Και τελικά, όποιος δηλώνει "lost in translation" εννοεί ότι νιώθει πως τον "έκλεψαν"_όπως λέμε "χαμένος στα χαρτιά" ή "στο ζύγι"_ ή ότι τον συνεπήρε τόσο πολύ αυτό που διάβασε, ώστε "χάθηκε" μέσα στις λέξεις του, αδιαφορώντας αν είναι αυτόχθονες ή διαμεσολαβημένες;

(Το "άσχετον" του ποστ έχει να κάνει με το ότι, για άλλη μια φορά, βαριέμαι πάρα πολύ με αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή _και "όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, όλη μέρα κοσκινίζει").