We are family, now

Όσο είμαι ακόμη θυμωμένη λέω να συνεχίσω να γκρινιάζω λιγάκι, γιατί σε λίγο θα γίνω αρνάκι του Θεού (επισφαλής περσόνα, μέρες που είναι) και δεν πρόκειται να πω κουβέντα, μιας και το θέμα είναι ασήμαντο και προσωπικό, ή ορθότερα εντελώς υποκειμενικό _πλην όμως με απασχολεί εδώ και λίγο καιρό.

Εδώ και λίγο καιρό, λοιπόν, ενημερώθηκα (με τη γνωστή ταχύτητα που ενημερώνομαι περί τα τεχνικά ζητήματα του blogging) ότι αυτοί οι περίφημοι trackers ή counters ή όπως αλλιώς τους λένε, δεν πληροφορούν τον υπερήφανο κάτοχό τους μόνο για το πόσους επισκέπτες έχει τη χαρά να δέχεται στην εστία του, αλλά και για το ονοματάκι της ιστοσελίδας τους, του εξυπηρετητή τους (ελληνιστί server), ου μην και για τη φάτσα αυτών και για το ποιόν τους (καλά, καλά, είμαι υπερβολική _προς το παρόν_ για τη φάτσα, αλλά για το ποιόν, σκεφτείτε το: δεν θα έμπαινε κάποιος στον πειρασμό να θεωρήσει τεμπέλη, αργόσχολο, κουτσομπόλη, μεροληπτικό, καψούρη, ή απλώς φαν και γκρούπι, ή "ψώνιο," κλπ.κλπ. όποιον ενσκήπτει κάθε τρεις και λίγο σε συγκεκριμένο-α μπλογκ; Άσε που τα συλλεγόμενα στοιχεία κάποιων από αυτά είναι σε κοινή θέα για όλους τους επισκέπτες του συγκεκριμένου μπλογκ-φορέα. Δεν είναι πιθανόν, στη χειρότερη των περιπτώσεων, κάποιος να εκμεταλλευτεί τις ακραίες δυνατότητες αυτών των softwares για να βλάψει κάποιον απτά; _οι περισσότεροι ξέρουν έστω και ακροθιγώς την περιπέτεια της Mantalena Parianos).

Και τι σε νοιάζει, θα μου πει κάποιος. Αν δεν γουστάρεις να εκτίθεσαι, μην το κάνεις. Αν θες να το κάνεις (δηλαδή αν είσαι αθεράπευτα τεμπέλα ή αργόσχολη ή κουτσομπόλα ή καψούρα, ή φαν ή γκρούπι ή "ψώνιο" κλπ. κλπ.), τότε δέξου και τις συνέπειες, γιατί καθένας στο σπίτι του ό,τι θέλει κάνει, και κάμερες βάζει, και συναγερμούς, και σύνθημα-παρασύνθημα ζητάει στην είσοδο, και κάθε δικαίωμα έχει. Στο κάτω-κάτω, όλα αυτά δεν είναι προσωπικά. Οι εκπομπές μετράνε θεαματικότητα και ακροαματικότητα, οι εκδότες τιράζ και εκδόσεις και οι μπλόγκερ... δημοφιλία. Κακό είναι;
Όχι. Θεωρητικά όχι. Μόνο που… εμένα η «φάση» αυτή με ξενερώνει, με «χαλάει» για να εκφραστώ πιο μοδάτα... Χάνω τον αυθορμητισμό μου, χάνω την αίσθηση του παιχνιδιού· είμαι και λίγο… αγγλοσαξονικού ταμπεραμέντου _έχω έντονη την ανάγκη της privacy, και εν πάσει περιπτώσει όλο αυτό με παραπέμπει αθέλητα (και άδικα, το αναγνωρίζω) στο γενικότερο... πολυδωρικό κλίμα της εποχής: we've set an eye on you.

Τι θα κάνω; Δεν ξέρω. Δεν είναι ότι νιώθω απειλούμενη ή ντρέπομαι τους λίγους ηλεκτρονικούς φίλους μου (που τους νιώθω πραγματικά ως τέτοιους), αλλά αν δεν καταπολεμήσω αυτό το αόριστα ασφυκτικό αίσθημα όπου βλέπω (ή δεν βλέπω καν, αλλά "νιώθω") ένα λινκ από counter... θα πρέπει να αλλάξω συνήθειες. Να σταματήσω να μπαινοβγαίνω στα μπλογκ με τον αυθόρμητο, παρορμητικό και χαλαρό τρόπο που συνηθίζω. Μία επίσκεψη το πρωί και μία το βράδυ και that’s all. Και να κόψω τις πολλές επισκέψεις στους ξένους. Ξέρω πως έτσι θα χάνω τον «τζερτζελέ», την αίσθηση της παρέας, τo timing της διαδραστικότητας… Ξέρω ότι δεν θα προλαβαίνω μερικές φορές να σχολιάζω, να συμμετέχω στη «ζωντανή» συζήτηση, να λέω αυτό το «γεια» που κάνει αλλιώτικη και πιο χρωματιστή την καθημερινότητά μου ή να αφουγκράζομαι σιωπηλά άλλους σφυγμούς, απολαμβάνοντας αυτή την αμφιλεγόμενη πλην υπαρκτή αίσθηση συντροφικότητας και «οικογενειακότητας».

Ξέρω επίσης πως λέω... ό,τι λέει ο λαγός στην αρκούδα για να περάσει η ώρα. Τίποτα δεν θα κάνω. Θα μπαινοβγαίνω όπου μπαινοβγαίνω, όσες φορές μου έρχεται η διάθεση, όπως έκανα μέχρι τώρα _so what? Αλλά μου ήρθε να το σχολιάσω. Σαν να πίναμε όλοι μαζί καφέ σε ένα cafe και να είχαμε στήσει μια χαζοκουβέντα... για να περάσει η ώρα! Εξάλλου, μια οικογένεια είμαστε πλέον...

Όμως, οι ευχές δεν ταιριάζουν σε ένα γκρινιάρικο ποστ. Οπότε πρέπει να ανεβάσω ακόμη ένα!