Τρίτη, Φεβρουαρίου 20, 2007

De profundis, και εγώ...

Βλέπω ότι τις μέρες που ήμουν στο «κρεβάτι του πόνου», η παρέα _η μικρή, η δική μου, και ο ευρύτερος «χώρος», βρήκε ένα λίγο αυθάδικο, λίγο αυτάρεσκο και πάντως διασκεδαστικό αποκριάτικο παιχνίδι, του στιλ «κατεβάστε τις μάσκες». Αν και ούτε οι μάσκες ούτε οι Απόκριες ως γιορτή ήταν ποτέ το φόρτε μου, λέω να παίξω ετεροχρονισμένα, μιας και κάποιοι καλοθελητές (λέγε τους Κερασιά, Νερίνα, Σπείρα, Rockerblogger) με «δείξανε» και μένα.

Τον τίτλο De profundis είδα ότι πρόφτασε και τον χρησιμοποίησε αντιστοίχως ο Rockerblogger, αλλά επειδή, όπως βγήκε τούτο το "πόνημα", με εκφράζει απολύτως, τον δανείζομαι, ελπίζω με την άδειά του :))


1. Την πρώτη μου αποκάλυψη την έχω κάνει ήδη: στις 4/2 έκλεισα τα 48, είμαι «σχεδόν μισού αιώνα», όπως είπε _με τις καλύτερες προθέσεις_ κάποιος πολύ αξιόλογος νέος άνθρωπος (αλλά επειδή, ως γνωστόν, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, έπαιρνα αντικαταθλιπτικά για μία εβδομάδα _πλάκα κάνω, καλέ μου Jason :)) ). Θα 'θελα πολύ να έχω συγκρατηθεί και να υλοποιήσω, έστω ηλεκτρονικά, τις τρελές φαντασιώσεις μου (εννοώ, το ότι, για διάφορους ανεξήγητους λόγους, νιώθω σταθερά ίδια ηλικιακά από τα είκοσί μου), αλλά αφού είχα, από κεκτημένη ταχύτητα, «δηλωθεί» στον Blogger, δεν μπορούσα πια να κάνω αλλιώς.

2. Δεν είμαι καθόλου περήφανη για τα πράγματα που ΔΕΝ έκανα σε αυτόν τον σχεδόν μισό αιώνα. Με την ιδιότητα του μοναχοπαιδιού δύο σχετικά μεγάλων στην ηλικία και (ως συνήθως) ανασφαλών γονέων, με την αδυναμία μου να απαγκιστρώνομαι από ανθρώπους, σχέσεις και καταστάσεις με την αυτοκαλλιέργεια ενοχών ως ύψιστο ταλέντο (ου μην και χόμπι) στέρησα από τον εαυτό μου ρόλους και δράσεις που επιθυμούσα διακαώς και έζησα έως τώρα μια σχετικά συνηθισμένη πραγματική ζωή και μια οργιώδη φανταστική (η οποία τουλάχιστον, in the end of the day, αποδείχθηκε σωτήρια για την ψυχική και πνευματική μου ισορροπία). Και βέβαια, η μεγάλη τύψη της ζωής μου είναι που δεν έδωσα τη μάχη με τον εαυτό μου και με τις συνθήκες για να κάνω ένα παιδί.
Για τα λιγοστά πράγματα που έκανα, τόσο για όσα γούσταρα όσο για όσα μετάνιωσα, έχω να πω μόνο, με τη φωνή του Διονύση Σαββόπουλου: φτάσαμε στ’ ανείπωτα, μην πετάξεις τίποτα.

3. Με αγγίζουν βαθύτατα τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, λατρεύω την «μπαμπαδίστικη» φωνή του, ακόμη και τη χιλιοφορεμένη στολή του παραμυθά την οποία ντύνεται στις παραστάσεις του. Εντάξει, φτύστε με τώρα!

4. Λατρεύω το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό στους ανθρώπους, κι εγώ δεν διαθέτω ούτε στο ελάχιστο (παρά μόνο καλλιεργημένο, του «θερμοκηπίου», στον γραπτό λόγο). Στην καθημερινή μου ζωή βρίσκω μονίμως λόγους να είμαι αγχωμένη, θλιμμένη, ενοχική, αλλά αν είμαι σε καλή φυσική κατάσταση μπορώ και να μην το δείχνω καθόλου, και έτσι οι πιο πολλοί με γνωρίζουν ως «χαζό παιδί χαρά γεμάτο».

5. Σιχαίνομαι να μιλώ για τον εαυτό μου και σιχαίνομαι πιο πολύ να μιλούν οι άλλοι για μένα (κυρίως αν με επαινούν). Παλιότερα, νόμιζα ότι αυτό ήταν μετριοφροσύνη, που σημαίνει να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι και να μην έχεις αυταπάτες, αλλά εδώ και πολλά χρόνια έμαθα ότι η μετριοφροσύνη είναι μια περιφρονητέα, κιτς ιδιότητα της κατηγορίας εκείνης των ανθρώπων που η σύγχρονη μαζική κοινωνιολογία αποκαλεί, σε άπταιστα ελληνικά, loosers. Δεν με άλλαξε σε τίποτα αυτή η γνώση.


Εντάξει, τα είπα (με τα μέτρα τα δικά μου αυτό δεν είναι κείμενο, είναι στριπτίζ _τουλάχιστον θα μετανιώνω για ένα πράγμα λιγότερο από αυτά που δεν έχω κάνει (;) στη ζωή μου).
Θα συνεχίσετε να με παίζετε τώρα;

Τραγούδι: "Μην πετάξεις τίποτα" του Διονύση Σαββόπουλου· το Radioblog, μέχρι το οποίο έχουν φτάσει οι τεχνικές μου γνώσεις, προφανώς δεν το "παίζει".


YΓ. Από τη μικρή μου λίστα, οι περισσότεροι έχουν παίξει ή προσκληθεί να παίξουν. Ίσως θα ‘θελαν να σηκώσουν το γάντι οι ποιητές μας Γιάννης και Τάσος, ο Jason και η καλή μου Αίσθησις, που νομίζω ότι της αρέσουν οι ενδοσκοπήσεις.

17 σχόλια:

Mh Xeirotera είπε...

Apo tis pio endiaferuses symmetoxes sto pexnidi ton 5 apokalipseon.

Cheers!

rockerblogger είπε...

α- το de profundis το δανείστηκα κι εγώ, οπότε δεν θα σου ζητήσω πνευματικά δικαιώματα:)

β- βασικό σύνθημα μου στη ζωή: Δεν μετανιώνουμε τόσο για αυτά που κάναμε, αλλά για εκείνα που δεν τολμήσαμε να κάνουμε.

γ- αναρωτιέμαι κι εγώ ποιοι και αν θα συνεχίσουν να με παίζουν μετά την εκ βαθέων εξομολόγηση!
(αλλά, πίστεψε με, δεν δίνω τόση σημασία πια)

speira είπε...

Καλημερα!!
Μια χαρα κατεβατό μας γραψατε παρά τις απειλές σε βάρος της σωματικής ακεραιότητας μας. Και καλα, εμενα με εσωσε η μουσική, αυτό το άλλο αθώο πλασμα ζει;

Ανώνυμος είπε...

Καλημερα!!!!!

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Εγώ θα σε παίζω, εσύ θα με παίζεις;

kerasia είπε...

"Ο χρόνος που μετράει σε λίγο δεν θα είναι εδώ,
θα τον φάω ή θα με φάει, αυτά είχα να σου πω"
δια στόματος Διονύση

just me είπε...

Απ' ό,τι βλέπω, μάλλον θα συνεχίσετε να με παίζετε. Ευχαριστώ!

Κωνσταντίνος = από τις πιο ενδιαφέρουσες συμμετοχές στο παιχνίδι του blogging.

Rockerblogger, ευχαριστώ για τη γενναιοδωρία σου να μου δανείσεις τον δανεικό τίτλο!

Η γνωστή χρησμοδότις μού διεμήνυσε να σου πω: σε κρίνουσι σε παίξουσι ου σε τιμωρήσουσι (αλλά, ως γνωστόν, το παιχνίδι παίζεται στη στίξη, αν έχεις δυσκολίες συμβουλέψου τον ioeu)
:)))

Σπείρα, εφτάψυχο είναι το αθώο πλάσμα, για δες με τι θράσος μου απάντησε στο μπλογκ της!

Τρελές φαντασιώσεις: Καληνύχτα!!!!!

Nερίνα, άσε κάτω τους κύβους μου, παλιοκόριτσο!!!
(Μουτς!)

Κερασιά, θα τον φάω, θα τον φάω, μήπως μου αφήνετε και επιλογή εσύ και ο Διονύσης;
(Άντε, τη γλίτωσες πάλι, για χάρη της Σπείρας που δεν θέλω να της απομυθοποιήσω την εικόνα σου ως αθώου πλάσματος).

ralou είπε...

Κατ αρχάς λίγα τα λόγια σας για τα 48 χρόνια!!
Μήπως πρέπει να σας μιλάω στον πληθυντικό παρακαλώ, όπως πρέπει να μιλάνε μεταξύ τους δύο καθως πρέπει συνομήλικες κυρίες;
Μόνο για αυτή την φορά αγαπητή just me.
To αποκριάτικο παιχνίδι με τις μάσκες δείχνει να το έκανε το θάυμα του.
Να για παράδειγμα με έκανε να δω σε μιά παράγραφο του 2 σας, ενα κομμάτι από τις καταστάσεις που έχω ζήσει και που πίστευα, βλακωδώς, ότι είχα την αποκλειστηκότητα.
Αντιπαρέρχομαι το 3 και το 4 σας, απέχω πολύ από το να ταυτιστώ.
Αλλά το 5 σας!
Ω το 5 σας ειναι αυτό που λέμε φως εξ αποκαλύψεως!
Συχαίνομαι που το παραδέχομαι αλλά δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι.

Θα ήθελα πολύ να σας παίξω αλλά ήμουν πάντα από εκείνα τα ντροπαλά παιδάκια που κάθονται στη γωνιά, κοιτάνε τα άλλα να παιζουν και ονειρεύονται ότι παίζουν κι αυτά και είναι αρχηγοί στο παιχνίδι.
Εσεις... με παίζετε;

Αίσθησις είπε...

Τι να σχολιάσω;! Με συγκινείς!
Οσο για την πρόκληση, είμαι απροετοίμαστη. Διαβάζοντας όσα έγραψες, σκέφτηκα ότι το επόμενο παιχνίδι θα ήθελα να ήταν τι πιστεύουμε ο ένας για τον άλλον στη βουβή μπλογκόσφαιρα, για να μπορώ να σου γράψω όσα πιστεύω για σένα. Σε φιλώ.

Jason είπε...

Ωραίο, αληθινό και ειλικρινές (ως φαίνεται) 5-things-post.
Το σήκωσα το γάντι, αλλά να ξέρεις πως τα 5 πραγματάκια που έγραψα εγώ είναι απλώς λεπτομέρειες...

o kairos είπε...

Ααααα,τι γλυκο πλασμα στη βλογιοσφαιρα.

dodo είπε...

"Τούτο τον χειμώνα, άμα τον πηδήσαμε, γι' άλλα δέκα χρόνια, πες πως καθαρίσαμε".

Ή όχι; ;-)

just me είπε...

Ραλού, θα μιλάμε στον ενικό γιατί συνομήλικες κυρίες μπορεί να είμαστε, το "καθωσπρέπει" είναι προς διερεύνησιν και θα μας πάρει χρόνο :)
Αρχηγός στο παιχνίδι έκανα προφανές ότι δεν ήμουν ποτέ, αλλά όσο παιρνά από το χέρι μου... μετά χαράς σε παίζω!

Αίσθησις, αναγκάστηκα να σε "δείξω", γιατί έτσι όριζε το παιχνίδι, μη νομίζεις ότι κι εγώ χάρηκα στην αρχή. Αλλά, όπως είπα σε έναν φίλο, ήμουν και στο mood για λίγη τσάμπα ψυχανάλυση, κι έτσι πήρα φόρα. Σε φιλώ κι εγώ.

Jason, σου απαντώ πριν διαβάσω το δικό σου. Πολύ καλά έκανες κι έγραψες μόνο λεπτομέρειες, έτσι κι αλλιώς τις ανείπωτες αλήθειες δεν τις έγραψε κανείς μας, θα παραήταν επιπόλαιο. Αλλά για τη χαρά του παιχνιδιού είπαμε να το κάνουμε... See you later.

Kαιρέ, με ευνοϊκούς Καιρούς, γλυκαίνουν οι άνθρωποι...

Dodos, στα 58α γέννεθλιά μου θυμίσου, σε παρακαλώ, να μου αφιερώσεις ένα από τα ωραία σου!
:)))

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Φέρε πίσω τους κύβους μου. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά με 9 αγόρια και εμένα αρχηγό.
Καλή σου μέρα

kyriaz είπε...

Πώς το έλεγε ο Ελύτης;...
"Έξω απ' το ανοιχτό παράθυρο του ονείρου
ξετυλίγεται
η εξομολόγηση..."

just me είπε...

Kyriaz, καλωσήλθες στο φτωχικό μου [το οποίο δεν ξέρω αν θα την αντέξει τόση ποίηση, αλλά κάνει φιλότιμες προσπάθειες να σταθεί στο ύψος της :)) ]

Υ.Γ. Στον Άγιο Παντελεήμονα έζησα την προηγούμενη δεκαετία της ζωής μου _σαν χθες και σαν έναν αιώνα πριν.

Mh Xeirotera είπε...

Ta sevh mu sevasth mu just...

kalhmeraaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa :)