The Kitchen Maid by Jan Vermeer
Η μαμά μου, όταν εξαντλούσε όλη την τυπική ρητορεία περί του γιατί οφείλει μια γυναίκα να ξέρει να μαγειρεύει, κατέφευγε στο διαχρονικό επιχείρημα «εξάλλου, ο έρωτας περνάει απ’ το στομάχι», κάνοντας την εξεγερμένη, πνευματικά νεόπλουτη μετέφηβη να ορκίζεται ότι αυτή δεν επρόκειτο να ταΐσει ποτέ τέτοιο φαλλοκρατικό στομάχι, και αν όλα τα αντρικά στομάχια ήταν φαλλοκρατικά, να της έλειπε και ο έρωτας.
Τι να κάνει κι η καημένη η μαμά μου, τόσα της είχαν μάθει τόσα έλεγε! Αν όμως μου πέρναγε το ίδο μήνυμα όχι στην παραδοσιακή του μορφή, αλλά σουρεαλιστικά αναποδογυρισμένο, όπως το επεξεργάστηκε ο καθόλα πρωτότυπος Αθήναιος, όλα θα ήταν διαφορετικά.
Αν ήξερα ότι μπορούσα να αποπλανήσω έναν άντρα λέγοντάς του ότι τον σκέφτομαι σαν ένα γυαλιστερό, μυώδες, κοκκινογάλαζο χταπόδι που μοσχοβολάει βινεγκρέτ και φρέσκια ρίγανη και με αγκαλιάζει σφιχτά με τα δυνατά του πλοκάμια, ή ότι κάποιος με φαντασιώνεται σαν μια τρεμάμενη crème brulée στολισμένη και αρωματισμένη με πέταλα λουλουδιών και βότανα, θα παρατούσα αυθωρεί τους ογκώδεις τόμους της Σιμόν ντε Μποβουάρ (που, in the end of the day, δεν άξιζαν και πολλά) και θα χωνόμουν στην ταπεινή κουζινούλα της μαμάς μου για να κρατήσω μερικές σημειώσεις από τη Χρύσα Παραδείση.
(Η ανάγνωση του άρθρου του κ. Αθήναιου στον ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΟ της κυριακάτικης ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, τον οποίο πλέον μελετώ ανελλιπώς, συνέπεσε με την τυχαία επανεύρεση του ξεχασμένου "Τετραδίου Συνταγών" της μαμάς μου, στο βάθος ενός χάρτινου κουτιού με παλιές φωτογραφίες.
Το τραγούδι, εκτός από τον γαστριμαργικό τίτλο, είναι άσχετο με τη μαγειρική, αλλά σχετικότατο με τη νοσταλγία).
24 σχόλια:
To synesthimatiko ypovathro ths magirikhs... magireveis ke meta zitas th kefali tu allou epi pinaki... Yperoxo post :)
Η τελευταία που θα διαφωνούσα είμαι εγώ, εντάξει ίσως με μια μικρή, τόση δα διαφοροποίηση.
Καλό σου βράδυ
Mμμμμμ! με τραβηξαν από τη μυτη οι μυρωδιες και με εφεραν εδω μπροστά σ' αυτο το εύγεστο post, αλλά να αυτόν τον άντρα-χταποδι πρέπει να τον φάμε;
Konstantine, gi auto mageirevo ta stoixeiodi, oxi poly syxna kai lately, I've started considering vegeterianism. Gia na eimaste oloi hsyxoi.
Nεράιδa, τι δεν σου αρέσει, το λιαστό χταπόδι ή η κρεμ μπριλέ;
Σπείρα, λες να μας πέσει βαρύς;;;
(το πραγματικά εύγευστο είναι το κείμενο του Αθήναιου, διάβασέ το).
Το τραγούδι, εκτός από τον γαστριμαργικό τίτλο, είναι άσχετο με τη μαγειρική, αλλά σχετικότατο με τη νοσταλγία.
Πριν από λίγο καιρό ανέβασα ένα ποστ για τον Don Mclean.
Διηγήθηκα την ιστορία του "Vincent", με τις συνήθεις φανταστικές αuθαιρεσίες μου (όπως μου αρέσει να λέω:)
Είχα σκοπό να διηγηθώ την ιστορία του "American Pie" που αναφέρεται - όπως σωστά γράφεις - ΚΑΙ στη νοσταλγία του για τα αθώα παιδικά χρόνια της δεκαετίας του πενήντα στην Αμερική, και για την απώλεια αυτής της αθωώτητας, αλλά έχει μείνει στην ιστορία ως το τραγούδι που θρηνεί για τη Μέρα Που Πέθανε Η Μουσική.
Ίσως τη διηγηθώ σε κάποιο επόμενο ποστ.
Πριν από λίγες μέρες επίσης, όταν είδα στο μπλογκ της Kerasia ένα ποστ για τον Jim Morrisson, της έγραψα ένα σχόλιο παραπέμποντας την σε σχετικό ποστ μου για το τραγικό "Τέλος" του. Μου απάντησε με ένα ευγενικό "ευχαριστώ που με βοηθήσατε να ανακαλύψω το μπλογκ σας", ενώ εγώ ήθελα να τη βοηθήσω να ανακαλύψει τους δαίμονες που κυνηγούσαν τον Μόρισον από παιδί..
(Ελπίζω να μην μου απαντήσεις κι εσύ το ίδιο:)
ΥΓ
Μου αρέσουν οι "συνταγές" του Αθήναιου, και μάλλον του αρέσουν οι ροκ ιστορίες μου:)
@rockerblogger
Έτυχε την ιστορία του Μόρισον να την γνωρίζω αρκετά καλά πριν τη διηγηθείς εσύ.
Αφού σε ενόχλησε ότι είπα ότι γράφεις ενδιαφέροντα πράγματα το παίρνω πίσω.
Kerasia, δεν με ενόχλησε αυτό. Με απογοήτευσε η τότε απάντηση σου, που τη θεώρησα εντελώς τυπική.
Όταν είδα το ποστ σου θεώρησα δεδομένο οτι σου αρέσει ο Μόρισον, και ήλπιζα με το δικό μου σχόλιο να προκαλέσω μια σχετική συζήτηση στο μπλογκ σου, όχι στο δικό μου.
Τέλος πάντως, αν σε έθιξε κάτι που είδες στο σημερινό μου σχόλιο και που εγώ δεν είδα, ζητώ ταπεινά συγνώμη. Η απάντηση σου σήμερα δείχνει καλή αίσθηση του χιούμορ, και ομολογώ ότι ο θυμός σού προσδίδει γοητεία:)
(Just me, συγνώμη για την αναστάτωση. Μάλλον δεν είμαι καλός στις πρώτες επισκέψεις στα μπλογκς των άλλων:)
Αγαπητέ RockerBlogger
Καλωσήλθες, in the first place. Μη στενοχωριέσαι, για κάποιο λόγο το’ χει το μπλογκ μου να προκαλεί τέτοιες μικροαναστατώσεις, οι οποίες τουλάχιστον μέχρι σήμερα καταλήγουν σε θερμές σχέσεις, ευτυχώς. Οπότε, μάλλον για καλό θα είναι κι αυτή.
:)
Επί της ουσίας, μόλις επισκέφτηκα και μελέτησα το ποστ σου για τον Vincent, όπου με παραπέμπεις. Εξαιρετική η έμπνευση με τις ιστορίες πίσω από τα τραγούδια και εξαιρετικά εμπνευσμένο το συγκεκριμένο fiction. Όσο για την πραγματική ιστορία του, δεν θέλω να σε απογοητέψω κι εγώ, αλλά τυχαίνει να την ξέρω, χάρη σε κάποιον άλλο “rockerblogger”, με τον οποίο τυχαίνει επίσης να μοιάζετε στο φυζίκ, στα μουσικά και στα ταξιδιωτικά γούστα. Έτσι δεν έχω να προσθέσω κάτι επί του παρόντος. Την ιστορία της μέρας που πέθανε η μουσική την ήξερα επίσης (από μόνη μου αυτή τη φορά), αλλά το συγκεκριμένο τραγούδι τη συγκεκριμένη χθεσινή μέρα, είχε να κάνει, στ’ αλήθεια, με νοσταλγία ή καλύτερα με αναμνήσεις.
Σε κάθε περίπτωση χάρηκα πολύ που ανακάλυψες το μπλογκ μου. Να τα λέμε. Μόνο πες μου τι θέλεις να σου γράφω, για να μη σε απογοητέψω ξανά.
αλλά τυχαίνει να την ξέρω, χάρη σε κάποιον άλλο “rockerblogger”, με τον οποίο τυχαίνει επίσης να μοιάζετε στο φυζίκ, στα μουσικά και στα ταξιδιωτικά γούστα.
Αν δεν εννοείς κάποιον άλλο, βασίζομαι στην εχεμύθεια σου! OK;)))))))))))
Στη δικιά μου να βασίζεσαι, η εχεμύθεια ήταν πάντα θέμα τιμής για μένα. Στη δική του βασίζεσαι, όμως;
:))))
Δεν εμπιστεύεσαι την.. επαγγελματική σου διαστροφή πλέον;))))))))))))
Μ'άρεσε που φαντασιώθηκες φαγητα!
Το κείμενο πολύ καλογραμμένο. Η απόλαυση είναι...σπουδαίο πράγμα!
...Καλημέρα
Καλωσήλθατε. Τι θα παραγγείλει ο κύριος σήμερα;
:)))
Λένε, ότι ποτέ δεν είναι αργά...
crème brulée[...αλλά δέν βάζω link]
@k. Στέλιο Μαμαλάκη
Bάζω εγώ. Αλλά θα έχετε υπόψιν, φαντάζομαι, ότι στην καθημάς Ανατολή την κρεμ μπριλε τη λένε καζάν ντιπί, ενδιαφέρεστε ακόμη;
Aίσθησις,
Dodos
Help yourselves, too!
:))
απολαυστικότατο τό βρίσκω,είναι καί aphrodisiac;
Δεν ξέρω, εγώ δεν τρώγω γλυκά, γιατί προσέχω το βάρος μου (μην εξαντλήσουμε και το καημένο το χταπόδι!!!)
Μμμμμμμμ.Χορτοοπιτα με λιγο χωριατικο τυρι μεσα και φυλλο φτιαγμενο επι τοπου,ανοιγμενο με τον τραυματισμενο πλαστη.Μμμμμμ.
Οτι η μαμα σου είχε δίκιο, είχε! κι εγω τώρα το κατάλαβα! που 30αριζω και τρεχω πισω απο εναν άντρα "παλαιού τύπου" ο οποίος προσπαθει να με κανει Βασιλισσα της Κουζίνας του. Και προσπαθώ! και ανοιγω τσελεμεντεδες και φτιαχνω οτι του αρέσει(δεν ξέρω όμως αν του αρέσει όπως τα φτιάχνω)... Εγω που απο φοιτήτρια φρόντιζα να βρίσκω γκόμενους που ηξεραν να μαγειρεύουν γιατί αλλιώς θα πεθαίναμε απο την πείνα.Φαλλοκρατικό γουρούνι το λέμε στα 18, άντρα "παλαιού τύπου" στα 30. Είναι σουρεαλιστικό, ίσως γελοίο αλλά και όμορφο συνάμα. Η μαμά σου είχε δίκιο!
Ηώ, καλωσήλθες. Μιας και δεν μπορώ να σε επισκεφτώ εγώ, σου απαντώ από εδώ. Καταλαβαίνω τι λες, αλλά αν η περίπτωση είναι take it or leave it (and you don'τ want to leave it) δεν δοκιμάζεις τουλάχιστον να τον κάνεις να το δει αλλιώς το πράγμα;
Πχ. σαν αρχή δος του να διαβάσει το άρθρο του Αθήναιου, για να δει ότι η φάση "μαγειρεύω επειδη αγαπάω" πάει vice versa.
Στη συνέχεια προσπάθησε να του δείξεις ότι η κουζίνα δεν χρησιμεύει μόνο ως χώρος παρασκευής φαγητού, δείξτου για παράδειγμα την ταινία Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές (με την Τζέσικα Λανγκ αλευρωμένη και τον Τζακ Νίκολσον να πετάει στο πάτωμα τα φρεσκοζυμωμένα ψωμιά για να κάνει χώρο στο ξύλινο μοναστηριακό τραπέζι).
Ή, αν δεν καταλαβαίνει τίποτα, δείξτου τη Σιωπή των Αμνών, αφού βεβαιωθείς ότι θα φτάσει μέχρι την τελευταία σκηνή : "Έχω ένα φίλο για το βραδινό"!!!
Αν ούτε τότε το πάρει το μήνυμα, τότε τι να πω, παρηγορήσου με μια παλαιού τύπου σοφία "η καλή νοικοκυρά είναι αφέντρα και κυρά" και παρακολούθησε και τίποτε ταχύρρυθμες παραδόσεις Τσελεμεντέ ώστε να κατακτήσεις όσο το συντομότερον το στάτους της αφέντρας.
ΥΓ. Ελπίζω να μην παρεξηγηθείς και να εκτιμήσεις το μαύρο χιούμορ μιας πού-με-κατάντησε-ο-έρως μαγείρισσας, που όμως... χαλαρώνει και το ευχαριστιέται!
:))))
Δημοσίευση σχολίου