Καθημερινές διαδρομές

Κάθε μεσημεράκι ξαμολιέμαι στην μπλογκόσφαιρα σαν πιτσιρίκι στην παιδική χαρά. Μαγεύομαι με τα "παραμύθια" μας, ανεβοκατεβαίνω στις κούνιες και στις τσουλήθρες των σχολίων, παίζω με τα μουσικά κουτιά των radio-blogs και με τα χρώματα των εικόνων, είμαι ξένοιαστη, ενίοτε αληθινά χαρούμενη, είμαι ό,τι θέλω και επικοινωνώ με ανθρώπους που με "βλέπουν" όπως θέλω, δηλαδή όπως νιώθω μέσα μου.

Κάποια βράδια, αυτόν τον καιρό, επισκέπτομαι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων συγγενών, στους οποίους ξέσπασε σχεδόν σαν κεραυνός στα κεφάλια μια καλπάζουσα άνοια της θείας μου, με όλα τα τυπικά συμπτώματα: βαριά κατάθλιψη (επίσης με όλα τα τυπικά συμπτώματα: παραίτηση από τη φροντίδα του εαυτού και άρνηση να τη δεχτεί από άλλους, κυκλοθυμία, ανορεξία), μείωση ικανότητας επικοινωνίας και δραματικός περιορισμός του λόγου, κατατονία, που ίσως οφείλεται και στη φαρμακευτική αγωγή (με όλα τα τυπικά συμπτώματα: υπνηλία, πολύωρη παραμονή στο κρεβάτι, σωματική έκπτωση) και ό,τι παθολογικό μπορεί να προκύψει απ' όλα αυτά, εκτός από μια καρδιά που λειτουργεί τέλεια, προοιωνιζόμενη ζοφερό το εναπομείναν μέλλον.
Δεν μπορώ να κάνω πολλά, εκτός από το να της προσφέρω λίγα χάδια και να προσπαθώ να στηρίξω συναισθηματικά τον θείο μου που έχει χάσει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του και ψυχολογικά και πρακτικά, αφού λόγω διάφορων συγκυριών, πέρα από το να θρηνήσει για την "απώλεια" της συντρόφου του, πρέπει να επιφορτιστεί μόνος _ως μη ώφειλε σύμφωνα με τα ελληνικά ήθη_ τα γηρατειά και των δυο τους.

Μετά, τη νύχτα, με αναστημένους όλους τους δαίμονες από τα γηρατειά των δικών μου γονιών, γυρνώ στο σπίτι, κρύβομαι σε αγκαλιές, και ζητώ διαβεβαίωση πως σε μας δεν συμβεί αυτό, ότι εμένα κανείς δεν θα μ' αφήσει να φτάσω ως εκεί _υποσχέσεις που δεν μπορούν και δεν πρέπει να δίνονται. Ξενυχτάμε δίπλα στο αναμμένο τζάκι με μουσικές, κι εγώ μισοσυνειδητά μισοασυνείδητα προσπαθώ να κλείσω το τώρα σε μια κρυστάλλινη σφαίρα που δεν θά καθρεφτίζει το μέλλον...

Το πρωί ξυπνώ από το λαμπρό πρωινό φως του ακυρωμένου (έως σήμερα) φετινού χειμώνα και κοιτάζομαι στον καθρέφτη να μετρήσω αλλαγές από την προηγούμενη μέρα, σημάδια για τα μελλούμενα. Αγουροξυπνημένη δεν μπορώ να διακρίνω τίποτε, χαμογελώ στο είδωλό μου, απαγγέλλω δυνατά τα λόγια της φίλης
Κατερίνας "ποτέ δεν θα είσαι νεότερη από αυτή τη στιγμή" και αρχίζω να ξετυλίγω τα δώρα της πρώτης μέρας της υπόλοιπης ζωής μου.

Σήμερα κλείνω τα 48.