Κυριακή, Φεβρουαρίου 04, 2007

Καθημερινές διαδρομές




Κάθε μεσημεράκι ξαμολιέμαι στην μπλογκόσφαιρα σαν πιτσιρίκι στην παιδική χαρά. Μαγεύομαι με τα "παραμύθια" μας, ανεβοκατεβαίνω στις κούνιες και στις τσουλήθρες των σχολίων, παίζω με τα μουσικά κουτιά των radio-blogs και με τα χρώματα των εικόνων, είμαι ξένοιαστη, ενίοτε αληθινά χαρούμενη, είμαι ό,τι θέλω και επικοινωνώ με ανθρώπους που με "βλέπουν" όπως θέλω, δηλαδή όπως νιώθω μέσα μου.

Κάποια βράδια, αυτόν τον καιρό, επισκέπτομαι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων συγγενών, στους οποίους ξέσπασε σχεδόν σαν κεραυνός στα κεφάλια μια καλπάζουσα άνοια της θείας μου, με όλα τα τυπικά συμπτώματα: βαριά κατάθλιψη (επίσης με όλα τα τυπικά συμπτώματα: παραίτηση από τη φροντίδα του εαυτού και άρνηση να τη δεχτεί από άλλους, κυκλοθυμία, ανορεξία), μείωση ικανότητας επικοινωνίας και δραματικός περιορισμός του λόγου, κατατονία, που ίσως οφείλεται και στη φαρμακευτική αγωγή (με όλα τα τυπικά συμπτώματα: υπνηλία, πολύωρη παραμονή στο κρεβάτι, σωματική έκπτωση) και ό,τι παθολογικό μπορεί να προκύψει απ' όλα αυτά, εκτός από μια καρδιά που λειτουργεί τέλεια, προοιωνιζόμενη ζοφερό το εναπομείναν μέλλον.
Δεν μπορώ να κάνω πολλά, εκτός από το να της προσφέρω λίγα χάδια και να προσπαθώ να στηρίξω συναισθηματικά τον θείο μου που έχει χάσει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του και ψυχολογικά και πρακτικά, αφού λόγω διάφορων συγκυριών, πέρα από το να θρηνήσει για την "απώλεια" της συντρόφου του, πρέπει να επιφορτιστεί μόνος _ως μη ώφειλε σύμφωνα με τα ελληνικά ήθη_ τα γηρατειά και των δυο τους.

Μετά, τη νύχτα, με αναστημένους όλους τους δαίμονες από τα γηρατειά των δικών μου γονιών, γυρνώ στο σπίτι, κρύβομαι σε αγκαλιές, και ζητώ διαβεβαίωση πως σε μας δεν συμβεί αυτό, ότι εμένα κανείς δεν θα μ' αφήσει να φτάσω ως εκεί _υποσχέσεις που δεν μπορούν και δεν πρέπει να δίνονται. Ξενυχτάμε δίπλα στο αναμμένο τζάκι με μουσικές, κι εγώ μισοσυνειδητά μισοασυνείδητα προσπαθώ να κλείσω το τώρα σε μια κρυστάλλινη σφαίρα που δεν θά καθρεφτίζει το μέλλον...

Το πρωί ξυπνώ από το λαμπρό πρωινό φως του ακυρωμένου (έως σήμερα) φετινού χειμώνα και κοιτάζομαι στον καθρέφτη να μετρήσω αλλαγές από την προηγούμενη μέρα, σημάδια για τα μελλούμενα. Αγουροξυπνημένη δεν μπορώ να διακρίνω τίποτε, χαμογελώ στο είδωλό μου, απαγγέλλω δυνατά τα λόγια της φίλης
Κατερίνας "ποτέ δεν θα είσαι νεότερη από αυτή τη στιγμή" και αρχίζω να ξετυλίγω τα δώρα της πρώτης μέρας της υπόλοιπης ζωής μου.

Σήμερα κλείνω τα 48.

19 σχόλια:

Mh Xeirotera είπε...

Xronia Polla ke kala!

Me apasxolei ki' emena auto to aveveo meta. Grigora omos me "sozei" h skepsh oti, mporei na mhn pistevo sthn kalosynh tu mellontos, empistevome omos to xiumor tu. Ap' auto (ke monon ap' auto) isos sotho... isos sta xeria mias ponetikhs anipsias pu tha akuei sto onoma Andrianh (to onoma ths manas mu).

Me agaph...

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Καλο κουραγιο...
Σε καταλαβαινω απολυτα...
Η καλη ψυχολογια σε αυτες τις περιπτωσεις,ειναι οτι καλυτερο για ολους.
Να κανεις ο,τι μπορεις.

Ανώνυμος είπε...

Τις καλύτερες ευχές μου.....
Και μακάρι το μέλλον να είναι όπως το φαντάζεσαι....

ioeu είπε...

Πολύτιμη
Ολοκαίνουργια φίλη μου, να
Λάμπει η
Ύπαρξη σου για πολλά πολλά
Χρόνια μέσα σε
Ρόδινα
Όνειρα
Νεανικής
Ηρεμίας.

(η ακροστιχίδα...ατελής, οι ευχές όμως από καρδιάς!)

speira είπε...

H δεύτερη παράγραφος ξυπνάει φόβους, που μπορεί να έχουμε όλοι. Μου θύμισε και την ταινια Iris (για την Iris Murdoch). Αλλά μετά κλείνεις το μάτι πονηρά στον εορτασμό του παρόντος, του εαυτού σου του τωρινού, και του δώρου της ζωής. Εδώ είναι το ταξίδι. Χρόνια γεμάτα γεύσεις γλυκές και μυρωδιές θαλασσινες.

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

"ποτέ δεν θα είσαι νεότερη από αυτή τη στιγμή". Στα δύσκολα δοκίμασε και το Μαγιακοφσκικό "Ω! Περίμενε, αυτό θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε".
Ε, συνέβη και σε εσένα.νηβηνξδχγβηνξμ. Δεν το σβήνω, είναι οι ευχές του Μαντού, εδώ που τα λέμε περισσότερο συγκροτημένες απο το δικό μου κείμενο μου φαίνονται.
Η γνωστή οικογένεια σε πλήρη σύνθεση σου εύχεται όλες οι αγκαλιές που θες δικές σου.

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Και όχι τσουλήθρα σήμερα, βρέχει. Αχ εσείς τα σημερινά παιδιά, έχετε γενέθλια και νομίζετε ότι μεγαλώσατε κιόλας. Και όχι φούστα στη παιδική χαρά.

dodo είπε...

Σαρανταοκτώ κ ε ρ δ ι σ μ έ ν α χρόνια- να τα υπερδιπλασιάσεις!

Jason είπε...

Ααα πολύ όμορφα...
Σαρανταοχτώ χρόνια είναι σχεδόν μισός αιώνας ζωής, και σίγουρα έχουν τη δική τους ιστορία.
Μένουν αλλά τόσα και περισσότερα για να ζωγραφίσουν κι αυτά τη δική τους.
Συνέχεια στην προηγούμενη, ή διαφορετική, είναι θέμα επιλογής.

Χρόνια πολλά!

kerasia είπε...

Θυμάσαι την ταινία "Κάτι κουρασμένα παλικάρια" που ο Κωνσταντάρας γουστάρει μικρούλες και μόνο μικρούλες και έχει φτιάξει ένα λεύκωμα με όλους τους διάσημους άντρες που παντρεύτηκαν πιπίνια;
Σε αυτό το λεύκωμα δίπλα στις φωτογραφίες αυτών των ανδρών, όπως ο Σαρλώ, που τους είχε για πρότυπο έγραφε κάτι σχόλια

Δύο από αυτά τα σχόλια θα τα ενώσω για να φτιάξω την ευχή μου για τα γεννέθλιά σου:

"ΟΛΕ Ο ΤΑΥΡΟΣ!, ΝΑ ΜΑΣ ΖΗΣΕΙΣ ΑΡΧΗΓΕ!!!"

just me είπε...

Καλημέρα, καλή εβδομάδα και σας ευχαριστώ όλους για τις συγκινητικές ευχές σας. Για έναν περίεργο λόγο δεν θύμησα σε κανένα από το "πραγματικό" περιβάλλον μου τα γενέθλιά μου (και όσοι τα θυμήθηκαν τα θυμήθηκαν, εξάλλου ούτε εγώ δίνω τόση σημασία), ένιωσα όμως την ανάγκη να τα μοιραστώ με εσάς, τους "άλλους", με το context που τα συνόδευε φέτος, έτσι όπως το ένιωθα.

Κωνσταντίνε
Χίλια ευχαριστώ, ξανά, αφενός που το είχες στο μυαλό σου όλον αυτό τον καιρό, και που μου ευχήθηκες με κάθε ευκαιρία, με τόσες πολλές ευχές, που θα με συνοδεύουν για πολύ-πολύ καιρό.

Πρέζα ΤV
Καλωσήλθες και σ' ευχαριστώ. Ελπίζω και εύχομαι να μην με "καταλαβαίνεις απόλυτα" λόγω παρόμοιων εμπειριών.

Ναταλία
Καλωσήλθες κι εσύ και σ' ευχαριστώ πολύ. Προσπαθώ να μη φαντάζομαι το μέλλον, αλλά να έχω ένα παρόν που θα με βοηθήσει να το ζήσω όπως κι αν είναι.

Γιάννη,
Η ακροστιχίδα είναι τέλεια κι εγώ έχω να πω μόνο: ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Από καρδιάς!

Σπείρα μου
Σ' ευχαριστώ διπλά: για τις υπέροχες ευχές σου και που δεν με μαλλώνεις για την εμμονή στο... προσφιλές μου θέμα!
;)

Νεράιδα
Τη δική μου αγκαλιά στην οικογένεια "σε πλήρη σύνθεση". Ποιος νομίζει ότι μεγάλωσε; Ρώτα τον Κωνσταντίνο, έχουμε αναλύσει τον αναγνωρίσιμο χαρακτήρα "χαζό παιδί χαρά γεμάτο".

Dodos
Σ' ευχαριστώ πολύ, αλλά επίτρεψέ μου να μη δεχθώ ολόκληρη την ευχή. Εκτός αν μου βρεις τρόπο να είμαι στα ενενήντα έξι μου μια αυτάρκης μπλόγκερ!
:))

Jason
...μισός αιώνας ζωής! Με τελείωσες, λέμε!!!
Πλάκα κάνω, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ, αυτό το ζωγραφίσουν είναι ό,τι πιο ωραίο ως προοπτική για τα χρόνια που έρχονται.
Να είσαι καλά!

Κερασιά
Τώρα, εσένα δεν μπορώ να σου παραβγώ σε ευφηολογήματα. Απλά σ' ευχαριστώ για τις ευχές, σ' ευχαριστώ και για την ιδιότητά σου ως "ηθικής αυτουργού" σε τούτο εδώ το πόνημα που, παρ' όλη τη (συνεχιζόμενη) γκρίνια μου, μού πρόσφερε χαρές και νέους φίλους.

just me είπε...

@ Κερασιά, συμπλήρωμα
... και γιατί, μικρή σοφή, πραγματικά έχω επηρεαστεί θετικά από τότε που μου είπες "ποτέ δεν θα είσαι νεότερη από σήμερα"!

kerasia είπε...

Διορθώσεις:
(Σε ξενερώνω τώρα αλλά εσύ είσαι μανιακή με την αποτατάσταση των πραγμάτων)
1. Η ταινία κατά πάσα πιθανότητα είναι το "Τι 30 τι 40 τι 50"
2. Οπου Σαρλώ γράψε Τσάρλι Τσάπλιν
Η ουσία βεβαίως παραμένει η ίδια

Ωραία μέρα σήμερα!!

Καπετάνισσα είπε...

Ψυχή κοριτσόπουλου αφουγκράστηκα.
Κι εκεί θα κουρνιάσω.
Να πάρω χάδια και να δώσω κανακέματα.
Τρυφερά.
Είσαι λιακάδα, ξέρε το.
Και τα χρόνια που είναι εδώ, μια ανάσα παρακάτω, να σε ζεστάνουν σαν καλοκαίρια.

Ευτυχισμένη. Είσαι.

just me είπε...

@Κερασιά
Εγώ καινούργια ηλικία, εσύ καινούργια ταυτότητα.
A nice day, indeed!

@Καπετάνισσα
Όμορφο δώρο τα λόγια σου, πατριώτισσα (τελικά κατάλαβα ότι είσαι ΚΑστελιανή, εγώ από παραδίπλα, αλλά ένας είναι ο τόπος) και δεκτό μετά χαράς το πάρε-δώσε που προτείνεις.
Σ' ευχαριστώ από καρδιάς.

Αίσθησις είπε...

Χρόνια ζωηρά, χρόνια δημιουργικά και μεταμορφωτικά.
Οσο για τους φόβους που περιγράφεις, θάθελα να προλάβω, πριν φτάσει η εξαθλιωτική φθορά,...μια καλή δόση μορφίνης.

Ανώνυμος είπε...

Χρόνια πολλά καί καλά [έστω καί μεθεόρτια]

just me είπε...

Αίσθησις, σ' ευχαριστώ πολύ. Nα υποθέσω ότι μπορούμε να μοιραστούμε τις εγκυκλοπαιδικές σου γνώσεις για τη μορφίνη, just in case; :)

Στέλιο, ποτέ δεν είναι αργά για ευχές. Σ' ευχαριστώ.

o kairos είπε...

Αντε,και στα αντιστροφα με υγεια.