De profundis, και εγώ...

Βλέπω ότι τις μέρες που ήμουν στο «κρεβάτι του πόνου», η παρέα _η μικρή, η δική μου, και ο ευρύτερος «χώρος», βρήκε ένα λίγο αυθάδικο, λίγο αυτάρεσκο και πάντως διασκεδαστικό αποκριάτικο παιχνίδι, του στιλ «κατεβάστε τις μάσκες». Αν και ούτε οι μάσκες ούτε οι Απόκριες ως γιορτή ήταν ποτέ το φόρτε μου, λέω να παίξω ετεροχρονισμένα, μιας και κάποιοι καλοθελητές (λέγε τους Κερασιά, Νερίνα, Σπείρα, Rockerblogger) με «δείξανε» και μένα.

Τον τίτλο De profundis είδα ότι πρόφτασε και τον χρησιμοποίησε αντιστοίχως ο Rockerblogger, αλλά επειδή, όπως βγήκε τούτο το "πόνημα", με εκφράζει απολύτως, τον δανείζομαι, ελπίζω με την άδειά του :))


1. Την πρώτη μου αποκάλυψη την έχω κάνει ήδη: στις 4/2 έκλεισα τα 48, είμαι «σχεδόν μισού αιώνα», όπως είπε _με τις καλύτερες προθέσεις_ κάποιος πολύ αξιόλογος νέος άνθρωπος (αλλά επειδή, ως γνωστόν, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, έπαιρνα αντικαταθλιπτικά για μία εβδομάδα _πλάκα κάνω, καλέ μου Jason :)) ). Θα 'θελα πολύ να έχω συγκρατηθεί και να υλοποιήσω, έστω ηλεκτρονικά, τις τρελές φαντασιώσεις μου (εννοώ, το ότι, για διάφορους ανεξήγητους λόγους, νιώθω σταθερά ίδια ηλικιακά από τα είκοσί μου), αλλά αφού είχα, από κεκτημένη ταχύτητα, «δηλωθεί» στον Blogger, δεν μπορούσα πια να κάνω αλλιώς.

2. Δεν είμαι καθόλου περήφανη για τα πράγματα που ΔΕΝ έκανα σε αυτόν τον σχεδόν μισό αιώνα. Με την ιδιότητα του μοναχοπαιδιού δύο σχετικά μεγάλων στην ηλικία και (ως συνήθως) ανασφαλών γονέων, με την αδυναμία μου να απαγκιστρώνομαι από ανθρώπους, σχέσεις και καταστάσεις με την αυτοκαλλιέργεια ενοχών ως ύψιστο ταλέντο (ου μην και χόμπι) στέρησα από τον εαυτό μου ρόλους και δράσεις που επιθυμούσα διακαώς και έζησα έως τώρα μια σχετικά συνηθισμένη πραγματική ζωή και μια οργιώδη φανταστική (η οποία τουλάχιστον, in the end of the day, αποδείχθηκε σωτήρια για την ψυχική και πνευματική μου ισορροπία). Και βέβαια, η μεγάλη τύψη της ζωής μου είναι που δεν έδωσα τη μάχη με τον εαυτό μου και με τις συνθήκες για να κάνω ένα παιδί.
Για τα λιγοστά πράγματα που έκανα, τόσο για όσα γούσταρα όσο για όσα μετάνιωσα, έχω να πω μόνο, με τη φωνή του Διονύση Σαββόπουλου: φτάσαμε στ’ ανείπωτα, μην πετάξεις τίποτα.

3. Με αγγίζουν βαθύτατα τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, λατρεύω την «μπαμπαδίστικη» φωνή του, ακόμη και τη χιλιοφορεμένη στολή του παραμυθά την οποία ντύνεται στις παραστάσεις του. Εντάξει, φτύστε με τώρα!

4. Λατρεύω το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό στους ανθρώπους, κι εγώ δεν διαθέτω ούτε στο ελάχιστο (παρά μόνο καλλιεργημένο, του «θερμοκηπίου», στον γραπτό λόγο). Στην καθημερινή μου ζωή βρίσκω μονίμως λόγους να είμαι αγχωμένη, θλιμμένη, ενοχική, αλλά αν είμαι σε καλή φυσική κατάσταση μπορώ και να μην το δείχνω καθόλου, και έτσι οι πιο πολλοί με γνωρίζουν ως «χαζό παιδί χαρά γεμάτο».

5. Σιχαίνομαι να μιλώ για τον εαυτό μου και σιχαίνομαι πιο πολύ να μιλούν οι άλλοι για μένα (κυρίως αν με επαινούν). Παλιότερα, νόμιζα ότι αυτό ήταν μετριοφροσύνη, που σημαίνει να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι και να μην έχεις αυταπάτες, αλλά εδώ και πολλά χρόνια έμαθα ότι η μετριοφροσύνη είναι μια περιφρονητέα, κιτς ιδιότητα της κατηγορίας εκείνης των ανθρώπων που η σύγχρονη μαζική κοινωνιολογία αποκαλεί, σε άπταιστα ελληνικά, loosers. Δεν με άλλαξε σε τίποτα αυτή η γνώση.


Εντάξει, τα είπα (με τα μέτρα τα δικά μου αυτό δεν είναι κείμενο, είναι στριπτίζ _τουλάχιστον θα μετανιώνω για ένα πράγμα λιγότερο από αυτά που δεν έχω κάνει (;) στη ζωή μου).
Θα συνεχίσετε να με παίζετε τώρα;

Τραγούδι: "Μην πετάξεις τίποτα" του Διονύση Σαββόπουλου· το Radioblog, μέχρι το οποίο έχουν φτάσει οι τεχνικές μου γνώσεις, προφανώς δεν το "παίζει".


YΓ. Από τη μικρή μου λίστα, οι περισσότεροι έχουν παίξει ή προσκληθεί να παίξουν. Ίσως θα ‘θελαν να σηκώσουν το γάντι οι ποιητές μας Γιάννης και Τάσος, ο Jason και η καλή μου Αίσθησις, που νομίζω ότι της αρέσουν οι ενδοσκοπήσεις.