Κάτι για να λέμε

Δωμάτιο αγοριού

Ένας φίλος είδε τα δωμάτια
Του Κητς και του Σέλεϋ
Στη λίμνη, και είδε ότι «δεν ήταν παρά
Δωμάτια αγοριών» και συγκινήθηκε
Απ’ αυτό. Και στ’ αλήθεια το δωμάτιο ενός ποιητή
Είναι το δωμάτιο ενός αγοριού
Και φαντάζομαι ότι οι γυναίκες το ξέρουν.

Ίσως ο αν-όμορφος τραπεζίτης
Είναι συναρπαστικός για μια γυναίκα, ένας άντρας
Κι όχι ένα αγόρι που προσπαθεί
Ν’ ανασάνει πάνω στο σώμα ενός κοριτσιού.

Τζορτζ Όπεν

Boy’s Room

A friend saw the rooms
Of Keats and Shelley
At the lake, and saw «they were just
Boys’ rooms» and was moved
By that. And indeed a poet’s room
Is a boy’s room
And I suppose that women know it.

Perhaps the unbeautiful banker
Is exciting to a woman, a man
Not a boy gasping
For breath over a girl’s body.

George Oppen


Τυχαία (πάντα έτσι λέω, αλλά πάντα τυχαία είναι, ορκίζομαι!) έπεσα πάνω στο ποίημα του αγαπημένου μου (έχω ξαναγράψει) George Oppen, τον οποίο έχω γνωρίσει κυρίως από το εμβληματικό έργο του, το Of Being Νumerous. Και σήμερα είδα αυτό κι έμεινα άφωνη. Για τη συγκίνηση που καταφέρνει να μεταδώσει, παρά το ότι τηρεί (τυπικά γι’ αυτόν) την απόσταση από τους ίδιους του τούς στίχους και από τον αναγνώστη (ακόμη και όταν χρησιμοποιεί τη φορτισμένη λέξη «συγκινήθηκε»)· για την πονηριά «a friend saw»…«and saw» _ένας φίλος; μια φίλη; για το καταπληκτικό «εφέ» με το «gasping for breath», που αρχικά το απέδωσα «λαχανιάζοντας» σαν απλή εικονο-ακουστική απόδοση της ερωτικής πράξης, μέχρι που έριξα μια ματιά στις βιογραφίες των δυο αναφερόμενων ποιητών, οι οποίοι πέθαναν και οι δυο νεότατοι _σχεδόν «αγόρια»_ ο μεν Κητς από φυματίωση, σε μια κρίση άσθματος, ο δε Σέλεϋ από πνιγμό στη θάλασσα· και για τη διπλή αμφισημία των δύο τελευταίων στίχων, που θα μπορούσαν να μιλάνε, επίσης, για τη συνεύρεση του, εσαεί νέου στο πνεύμα, ποιητή με την εσαεί ερωμένη του, την ποίηση _συνεύρεση που διαθέτει (εσαεί), υποθέτω (οι γυναίκες το ξέρουν), τα στοιχεία της πρωτόγνωρης ερωτικής πράξης : δέος, υπέρτατη ηδονή και στιγμιαίο θάνατο.

(Συγχωρήστε με γι’ αυτή την υπερανάλυση. Θα έπρεπε να διαπομπεύουν όποιον, επώνυμο ή άγνωστο, επαγγελματία ή ερασιτέχνη, αποτολμά περιττές κουβέντες και υποθέσεις πάνω στον ποιητικό λόγο _ ο οποίος οφείλει να εξασφαλίζει μόνος την επικοινωνία του με τον (αληθινό) αναγνώστη του, και αυτό να είναι και το εύσημό του. Αλλά παρασύρθηκα…)

Υ.Γ. Κι ελπίζω να με συγχωρήσει ο (σαφώς γενναιόψυχος) φίλος Adaeus, που για δεύτερη φορά στη διάρκεια της γνωριμίας μας του επιστρέφω πρόσκληση για παιχνίδι (αυτό με τα δύο τραγούδια που θα λέγαμε αντί "σ' αγαπώ" κλπ.), αλλά δυο απανωτά μπλογκοπαίχνιδα μου 'ρχονταν λίγο βαριά _άσε που δεν γίνεται να «πειράζω» συνεχώς τους κανόνες!