Δευτερεύουσαι δόξαι

Ουκ έστι τον λάθρα τι ποιούντα ων συνέθεντο προς αλλήλους εις το μη βλάπτειν μηδέ βλάπτεσθαι πιστεύειν ότι λήσει, καν μυριάκις επί του παρόντος λανθάνη· μέχρι γαρ καταστροφής άδηλον ει λήσει.

Κανένας από αυτούς που κρυφά κάνει κάτι ενάντια σε αυτά που συμφώνησαν οι άνθρωποι μεταξύ τους για να μη βλάπτουν και να μη βλάπτονται, δεν μπορεί να επαναπαύεται πως θα περνά απαρατήρητος, κι ας έχει μέχρι τώρα χίλιες φορές ξεφύγει· γιατί δεν είναι βέβαιο πως δεν θα αποκαλυφθεί ώσπου να πεθάνει.

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
(Άπαντα, Κύριαι δόξαι, XXXV, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ)

Ραφαήλ, Η Σχολή των Αθηνών

Τώρα θα μου πείτε, απ' όλη την αρχαιοελληνική γραμματεία γιατί εμένα μου ήρθε στο μυαλό αυτή η σχετικά απλοϊκή και αυτονόητη "δόξα". Ξέρω 'γω... επειδή, δυστυχώς, δεν παίζω και στα δάχτυλα την αρχαιοελληνική γραμματεία για να παραπέμψω (αυτή τη στιγμή που μου κατέβηκε) σε κάτι άλλο αντίστοιχο αλλά πιο βαρυσήμαντο, αλλά και επειδή μου ταίριαξε η λεπταίσθητη ειρωνία της υπονοούμενης απειλής:

Ούτε Θεία Δίκη (την οποία νομίζω δεν την υποληπτόταν ιδιαίτερα ο Επίκουρος), ούτε Ερινύες, ούτε Κόλαση, ούτε "μάγκα μου, έλα στη γωνία να σου ψιθυρίσω δυο κουβεντούλες για να μάθεις να φέρεσαι".
Η ίδια η αποκάλυψη είναι από μόνη της τιμωρία. Ακριβώς γιατί ενδέχεται να μη χρησιμέψει σε κανέναν και σε τίποτε, να πάει χαμένη δηλαδή.

Από αυτά που θα ονόμαζα, παραφράζοντας τη Νερίνα, "όταν μια (εργαζόμενη) γυναίκα πίνει, για να μην παραφερθεί".

Στα όπλα!

Τα μολυβένια μου στρατιωτάκια παραταγμένα:
Ανάσα ρυθμική από το διπλανό δωμάτιο
(όνειρα γλυκά _δεν θ’ αργήσω)
Μια φωτογραφία _η Μικρή μου Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων
(το χαμόγελο του Γάτου, ευτυχώς, της παραστέκεται)
Μερικά βιβλία (και το πιο πρόσφατο _το πολύτιμο)
Ένα Andante πολυαγαπημένο στα ηχεία
Ένα μήνυμα που λουλουδιάζει στην οθόνη μου
(παλιό μα καινούργιο για τις ανάγκες της βραδιάς)
Αστεία μηνύματα φίλων στο τηλέφωνό μου
Φωτογραφίες ταξιδιών_σπαράγματα φωτεινών αναμνήσεων
Ένα ποτήρι λευκό κρασί, μισογεμάτο (μισοάδειο δεν θα το πω απόψε)

Μικρός στρατός, αθώος και άμαθος
(του εχθρού είναι πανίσχυρος και ύπουλος)
Ωστόσο μ’ αυτόν θα πολεμήσω
(θα πολεμήσω _το αποφάσισα)
Ακόμη κι αν χρειαστεί να σκιαμαχήσω όλη τη νύχτα
θα τις τρέψω σε άτακτη υποχώρηση τις Δυνάμεις του Σκότους
Η πρώτη _επισήμως_ Κυριακή του φθινοπώρου που ξημερώνει
δεν θα είναι η χάρη που μου δόθηκε (και φέτος)
αλλά η μάχη που θα έχω κερδίσει
(ο πόλεμος μοιάζει χαμένος από καιρό
αλλά πάλι κάθε πόλεμος είναι μια σειρά από μάχες)

(Σήμερα «έφυγε» η μητέρα ενός συναδέλφου. ‘Αρρωστη, όχι από γηρατειά. Την ίδια δεν την ήξερα και ό,τι είχα να πω σε κείνον του το είπα. Αυτό δεν είναι κατευώδιο. Είναι ξόρκι για τις Σκιές και τους Φόβους που κρούουν τα τύμπανα του πολέμου, κάθε που το ζοφερό παρόν με φέρνει αντιμέτωπη με το σκοτεινό παρελθόν και το αναπόδραστο μέλλον).

Η καθημερινότητα σε κόντρα ρόλο

Robert Beremy, Woman playing cello, 1928

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

KAI ψήφισα _όσο πιο ώριμα και υπεύθυνα μπόρεσα, νομίζω· KAI άποψη για το εκλογικό αποτέλεσμα έχω, όπως κι οι υπόλοιποι συν-μπλόγκερ, και άμα θέλετε πάμε για ποτάκι να τη συζητήσουμε· KAI δούλεψα πεντέξι ώρες διεκπεραιώνοντας ευσυνείδητα την _προς ώρας_ βαρετή και _μάλλον σίγουρα_ επισφαλή δουλίτσα μου· KAI τα δικαιώματά μου, στο μέτρο του δυνατού, υπεράσπισα.
Νομίζω λοιπόν ότι κέρδισα επαξίως το δικαίωμα να φαντάζομαι το υπόλοιπο της ημέρας μου, όπως θα ήθελα (θα μπορούσε; θα έπρεπε; θα του όφειλα;) να είναι _συμβολικά, πάντα, περιγράφοντάς το.

Καλό βράδυ.

Καταλαβαίνω καλά ή έχω χαζέψει με τα κεριά και τα ποιήματα;;;

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=5109904,19156496,27056016,41368848,49250960

Μικρές Ιθάκες

Καλοτάξιδη, καρδούλα μου! Δεν σου εύχομαι να μη συναντήσεις Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες στον δρόμο σου, σε κανέναν δεν θα έδινα μια τέτοια ανούσια και στερητική ευχή. Εύχομαι μόνο να τους αντιμετωπίζεις με κουράγιο, πείσμα και φαντασία, όπως πάλεψες για τη ζωούλα σου, και στα λιμάνια να υπάρχουν πάντα κάποιοι που θα παίρνουν πάνω τους τούς φόβους, τις αγωνίες και τα σκοτάδια σου _όπως θα κάνουμε στο μεσημεριανό σχόλασμα με τη δυσανάλογα βαριά σάκα που θα σηκώνεις στους μικροσκοπικούς σου ώμους. 

Gget Share Track details

[αφού μ' αυτό το τραγούδι στα χειλάκια σε βρήκε το καινούργιο σου ξεκίνημα, σου το αφιερώνω με όλη την αγάπη που σου έχω_για τον Bach και τον Beethoven θα σου μιλήσω αργότερα :)))) ]

Το άρωμα του μανδραγόρα

"Στη είσοδό σου στη ζωή, δεν παίζεις κανένα ρόλο. Όμως, την έξοδό σου είσαι σε θέση να την προετοιμάσεις με τον τρόπο που ταιριάζει στο πώς έζησες και τι βαθύτερα καταστάλαξε μέσα σου. Είναι όταν αρχίζει να σιγοσβήνει το φωτάκι της ζωής σου, τότε που φυσικά διερωτάσαι ποιο ήταν, είναι, το νόημά της, ποιος είσαι, και βέβαιος ότι σαν πολλοστημόριο ύλης με ειδική δομή και λειτουργία που σου επιτρέπει να φαντάζεσαι πως είσαι σχεδόν το σύμπαν, μέσα στο άπειρο του τελευταίου θα σβήσεις οριστικά, είναι τότε, λέω, που σε πιάνει μια ακατανίκητη έλξη να ξαναζήσεις σ' ό,τι καλύτερο, βαθύτερο έφτιαξε στη σκέψη, στην τέχνη, στην ομορφιά, ο άνθρωπος.

Και ιδιαίτερα σ' ενδιαφέρουν τα συμπεράσματα, οι τελευταίες γνώμες και πράξεις όμως, στις οποίες συνάνθρωποί σου εξαιρετικοί κατέληξαν. Αυτό προσπαθώ να κάνω στα τελευταία μου καλοκαίρια που τα περνώ ακόμα, όπως συνήθισα, μ' ένα κλαρί μανδραγόρα στο χέρι να με ναρκώνει."

ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΑΠΤΗΣ, απόσπασμα από το λογοτεχνικό κείμενο Έξοδος "δια θαλάσσης", που περιλαμβάνεται στο βιβλίο Νοκτούρνο, εκδ. ΑΓΡΑ, 2005.

Get this widget Share Track details

Όχι, καλά είμαι εγώ, το θέμα του παραπάνω αποσπάσματος δεν έχει να κάνει με τη δική μου διάθεση, ως τέτοιο. Απλώς, μου συνέβη η κλασική μεταφυσική σύμπτωση (έτσι λένε στα μέρη μου τα αποτελέσματα της ακαταστασίας) : ψάχνοντας για κάτι στη βιβλιοθήκη μου, να μου πέφτει στα χέρια (ενίοτε και στο κεφάλι) κάτι άλλο _στην προκειμένη περίπτωση αυτό το μικρό βιβλιαράκι της Άγρας, λίγο μετά τη συνήθη, παθιασμένη και ατελέσφορη συζήτηση με φίλους της γενιάς μου γύρω από την "πολιτική", τους "πολιτικούς", την (πάλαι ποτέ) "επανάσταση", τους "διανοούμενους" (εγώ αγαπώ τη λέξη "στοχαστές") και τους ανθρώπους...

(δεν βρήκα κάτι πιο "επίσημο" σε λινκ, και παραθέτω αυτό, που απηχεί και τη δική μου εκτίμηση, και ελπίζω να μη θεωρείται λογοκλοπή αυτού του είδους το "λινκάρισμα")

Debate

ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΔΟΚΙΜΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ

Οι τσαγκαράδες να φτιάσουν όπως πάντα γερά παπούτσια

Οι εκπαιδευτικοί να συμμορφώνονται με το αναλυτικό πρόγραμμα του Υπουργείου

Οι τροχονόμοι να σημειώνουν με σχολαστικότητα τις παραβάσεις

Οι εφοπλιστές να καθελκύουν διαρκώς νέα σκάφη

Οι καταστηματάρχες ν' ανοίγουν και να κλείνουν σύμφωνα με το εκάστοτε ωράριο

Οι εργάτες να συμβάλλουν ευσυνείδητα στην άνοδο του επιπέδου παραγωγής

Οι αγρότες να συμβάλλουν ευσυνείδητα στην κάθοδο του επιπέδου καταναλώσεως

Οι φοιτητές να μιμούνται τους δασκάλους τους και να μην πολιτικολογούν

Οι ποδοσφαιριστές να μη δωροδοκούνται πέραν ενός λογικού ορίου

Οι δικαστές να κρίνουν κατά συνείδησιν και εκτάκτως μόνον, κατ' επιταγήν

Ο τύπος να μη γράφει ό,τι πιθανόν να εμβάλλει εις ανησυχίαν τους φορτοεκφορτωτάς

Οι ποιητές όπως πάντα να γράφουν ωραία ποιήματα.


Σημ.: Πρόκειται περί προσχεδίου, ως ο τίτλος, και προσφέρεται εις ελευθέραν δημοσίαν συζήτησιν. Μετά τας ακουσθησομένας απόψεις θα γίνει τελική επεξεργασία υπό ομάδος εγκρίτων Ποιητών και θα παραδοθεί εις το κοινό προς γνώσιν και αναμόρφωσιν.

(Μανόλης Αναγνωστάκης, "Προσχέδιο δοκιμίου πολιτικής αγωγής", Τα ποιήματα. 1941 - 1971, εκδ. Στιγμή).




Σημ. ιστολογίου: Στα νεοελληνικά η "δημοσία συζήτησις" ονομάζεται "debate" (ο ξενόγλωσσος επιθετικός προσδιορισμός "ελευθέρα" περιγράφει αυτό που θα παρακολουθήσουμε απόψε στις οθόνες μας).

Get this widget Share Track details

Ας είναι...
Φτάνει να εξακολουθούν οι ποιητές να γράφουν πάντα ωραία ποιήματα.

Νυχτερινό...

Είναι τα παιδιά που ανάβουν τις φωτιές και φωνάζουν μπροστά στις φλόγες μέσα στή ζεστή νύχτα
(Μήπως έγινε ποτές φωτιά που να μην την άναψε κάποιο παιδί, ω Ηρόστρατε)
..............................................................................................................................................................
Μα εσύ που γνώρισες τη χάρη της πέτρας πάνω στο θαλασσόδαρτο βράχο
το βράδυ που έπεσε η γαλήνη
άκουσες από μακριά την ανθρώπινη φωνή της μοναξιάς και της σιωπής
μέσα στο κορμί σου
τη νύχτα εκείνη του Άι-Γιάννη
όταν έσβησαν όλες οι φωτιές
και μελέτησες τη στάχτη κάτω από τ' αστέρια.

Γιώργος Σεφέρης, Ο κ. Στράτης Θαλασσινός, Πέντε ποιήματα του κ. Σ. Θαλασσινού, (Δ'. Φωτιές του Αϊ-Γιάννη)



Οι πορτοκαλιές φλόγες των μεταμεσονύχτιων κεριών, θερμή αντίστιξη στο παγωμένο ασάλευτο φως της αποδημούσας σελήνης, αυτοσχεδιάζουν λεπταίσθητες όσο και παθιασμένες πιρουέτες στο άγγιγμα ενός ελαφρού, αναποφάσιστου (ακόμη) βοριά.

Στην αγκαλιά μου ποιήματα _διάφορα... Λόγια στο ημίφως, στίχοι-φλόγες που χορεύουν κι αυτοί τον δικό τους τελετουργικό χορό.

Περνώ σαν υπνωτισμένη την παλάμη πάνω από τις πραγματικές φλόγες, καθυστερώντας _γιατί;_ ν' αγγίξω τις άλλες...
Γαλήνη (γαλήνη;).

Και ξαφνικά ένα μετείκασμα απειλής στις παρυφές του φλόγινου κύκλου... και μια (καίρια) μαχαιριά ενοχής...

(η ύβρις· ποιος θρήνος, ποια ψυχή ανθρώπου ή ζώου δραπέτισσα από το πυρπολημένο σαρκίο της, ποιο κουφάρι δέντρου, ποια καθημερινότητα θα σε συγχωρέσει για την πολυτέλεια να μαγεύεσαι ακόμη στη θέα της φλόγας, να κρύβεσαι ακόμη στην τέχνη για να ξεφύγεις από την πραγματική ζωή;)

Σβήνω τα κεριά, συσκοτίζω τα λόγια και αναθέτω στην ουράνια Μόνα Λίζα _το αινιγματικό, ποιητικό φως της δεν φτάνει, ωστόσο, για διάβασμα_ να μεσολαβήσει στο Σύμπαν (όπου όλοι κι όλα ανήκουμε) για τη λήθη του (και τη μνήμη μας).

Get this widget Share Track details

(το ποστ της προπερασμένης Παρασκευής, για τη μουσική του Ζμπίγκνιου Πράισνερ δεν ευτύχησε, συμβολική θυσία στο παρανάλωμα ...)