Cape Cod morning

Cape Cod Morning by Edward Hopper (1950)

Δυσκολεύομαι να φανταστώ τι βρίσκεται πίσω από την ίσια, πειθαρχημένη πλάτη της. Ο άντρας της ζωής της, που κοιμάται ροχαλίζοντας ελαφρά, με μια υποψία παιδικού χαμόγελου στο στόμα, και που δεν θα τον άφηνε ποτέ –κι ας μην του αρέσουν κανενός είδους ταξίδια, κι ας μην τη ρωτάει ποτέ αν της αρέσουν εκείνης– γιατί είναι στ’ αλήθεια καλός άνθρωπος και την αγαπάει πολύ, με τον τρόπο του; Τα κοιμισμένα κατάξανθα παιδάκια της, αγκαλιά με το αρκουδάκι της η μια και με το γάντι του μπέιζμπολ ο άλλος, που δεν μετάνιωσε ποτέ –ποτέ!– που τα ‘φερε στον κόσμο κι ας νιώθει μια απροσδιόριστη ναυτία όταν της λένε ότι είναι μια καλή Αμερικανίδα μάνα, που εκπληρώνει το χρέος της στην οικογένεια και στην πατρίδα; Ο κατάκοιτος γέρος πατέρας της που λαγοκοιμάται, σταματώντας για λίγο να απαιτεί σαδιστικά τη συνεχή παρουσία και τις αποκλειστικές υπηρεσίες της –παρά την οικονομική του άνεση– με τον οποίο είναι δεμένη με σκοτεινά μυστικά ζωής; Μόνο ο άδειος, λουσμένος στο μελωμένο φως του πρωινού ήλιου, τοίχος του νοικιασμένου για λίγες μέρες εξοχικού –ίσως κι ένα παλιό σεκρετέρ όπου βολεύει τη βαριά γραφομηχανή της και τα εκατοντάδες γραπτά των φοιτητών της στο τμήμα Αγγλικής Λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο;



Ξέρω όμως με βεβαιότητα τι βρίσκεται μπροστά στο επίμονο και προσηλωμένο βλέμμα της: η θάλασσα. Ξύπνησε πολύ πρωί, όσο όλα είναι ακόμη βυθισμένα στη σιωπηλή αυγινή πάχνη, για να προλάβει να τη δει μόνη (να δει τη θάλασσα που είναι ακόμη μόνη, πριν αλώσουν την παραλία της οι ορδές των παραθεριστών με τις ομπρέλες, πριν ταράξουν τη γαλήνη της τα κότερα και οι βάρκες με τους θορυβώδεις καθημερινούς επιβάτες)· όσο διατηρεί ακόμη το χρυσαφί επίχρισμα της ανατολής, γεμάτη από αόρατες υποσχέσεις ταξιδιών και λαγνείας και ανέμων που θα ελευθερώσουν, επιτέλους, τα σφιχτοδεμένα μαλλιά της.

‘Ο,τι με μαγεύει σε αυτό το υποβλητικό εικαστικό αφήγημα είναι το ακυρωμένο κόκκινο αυτών των μαλλιών... και το αταξίδευτο χρυσογάλαζο της πρωινής θάλασσας.

Στη Νάσια ("άμα δεν θυμάσαι δεν ισχύει"), που για χάρη της ανταποκρίθηκα στην αγγαρεία που μου έβαλε η μαμά της

Στη Σ. που ατενίζει πάντα τη θάλασσα, ακόμη κι όταν δεν τη βλέπει…

-------------------------------------------------------------------------------------

ΥΓ1. Κατέγραψα τη φαντασίωσή μου βιαστικά και prima vista, κοιτώντας τη φωτογραφία , και μετά "γκουγκλάροντας" βρήκα ανάμεσα σε άλλα και αυτό και συνειδητοποίησα γιατί μου αρέσουν τόσο πολύ οι πίνακες του Χόπερ.

ΥΓ2. Και επειδη το παιχνιδάκι της έμπνευσης ιστοριών από πίνακες ή φωτογραφίες κατακυρώθηκε ως "catch the ball", πετάω το μπαλάκι (εντελώς προαιρετικά και καθόλου δεν πειράζει αν δεν το πιάσει) στην καινούργια επισκέπτρια της μπλογκόσφαιρας και του μπλογκ μου Emilly, με τα θερμά καλωσορίσματά μου, για να πάρει μια ιδέα του τι μπορεί να κάνει κανείς όταν δεν έχει τίποτα καλύτερο στη ζωή του _Just(me) joking!!!

(The Singing Butler by Jack Vettriano)

Αίτημα

Dive into the sea by Michael McDyer

Δέξου με. Ξέπλυνε από πάνω μου τ’ αποκαΐδια της μεγάλης φωτιάς (κι όλων των εμπρησμών) και την ενοχή της συν-ενοχής (κι όλες τις ενοχές), βρέξε την ψυχή μου, θόλωσε το βλέμμα μου με τη διαύγειά σου. Αγκάλιασέ με, μπες μέσα μου, πότισέ με με τα αρχέγονα νετρίνα της αιωνιότητάς σου _ ύστατο αντίδοτο στον τρόμο του χρόνου.
Διώξε μου τα όνειρα, στείλε μου όνειρα. Νανούρισέ με.

Στον αφρό σου, στον βυθό σου, δέξου με.

Get this widget Share Track details

΄
Έτυχε και φέτος δεν έχω κάνει μπάνια ακόμη· θα κάνω το πρώτο μου στα μήτρια ύδατα (ο πατέρας μου δεν κολυμπούσε ποτέ, η μητέρα μου με μύησε στη μαγεία της σχέσης με τη θάλασσα).

Ανεμοδαρμένα ύψη

Τη βεράντα μου, στον τέταρτο, την έδερνε σήμερα όλη μέρα ο άνεμος. Άγριος άνεμος, τραμπούκος, έριξε κάτω την αδυνατούλα τη λουίζα μου και κανα δυο ακόμη από τις μικρότερες γλάστρες, έκανε φύλλα φτερά τα σώματα των κυριακάτικων εφημερίδων πριν καν επιδοθώ στο φιλόδοξο εγχείρημα του ξεφυλλίσματός τους, προκάλεσε τις γκρινιάρικες αμπελοφιλοσοφίες μου _"σ' αυτή τη χώρα έχει χάσει το μέτρο μέχρι και ο καιρός "(με κ μικρό, όχι βεβαίως ο συν-μπλόγκερ, που δεν το χάνει ποτέ) _ κι εκεί που μάζευα σελίδα-σελίδα ό,τι έμελλε να αποτελέσει την ψυχαγωγία του υπόλοιπου πρωινού μου, αφού για μπάνιο ούτε λόγος, ήρθε και κόλλησε στο πρόσωπό μου μια από αυτές, από τα "Ενθέματα" της Κυριακάτικης Αυγής, με Το γλωσσάριο των ανθέων του Νίκου Εγγονόπουλου σε περίοπτη θέση.

Tο διάβασα έτσι όρθια καταμεσής της βεράντας και, καθώς σήκωσα το βλέμμα, μού φάνηκε πως είδα στον ορίζοντα τον τρομαχτικό δραπέτη του ασκού του Αιόλου ν' αλλάζει όψη και να μου κλείνει πονηρά (και με μια υποψία τρυφερότητας) το μάτι.



ΤΟ ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ ΤΩΝ ΑΝΘΕΩΝ
την ποίησιν ή την δόξα;
την ποίηση
το βαλάντιο ή την ζωή;
τη ζωή
Χριστόν ή Βαρραββάν;
Χριστόν
την Γαλάτειαν ή μιαν καλύβην;
την Γαλάτεια
την Τέχνη ή τον θάνατο;
την Τέχνη
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη

την Ηρώ ή τον Λέανδρο;
την Ηρώ
την σάρκα ή τα οστά;
την σάρκα
τη γυναίκα ή τον άνδρα;
τη γυναίκα
το σχέδιον ή το χρώμα;
το χρώμα
την αγάπη ή την αδιαφορία;
την αγάπη
το μίσος ή την αδιαφορία;
το μίσος
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
τον πόλεμο

νυν ή αεί
αεί
αυτόν ή άλλον;
αυτόν
εσένα ή άλλον
εσένα
το άλφα ή το ω μέγα;
το άλφα
την εκκίνηση ή την άφιξη;
την εκκίνηση
την χαράν ή την λύπην;
την χαρά
την λύπην ή την ανίαν
την λύπη
τον άνθρωπο ή τον πόθο;
τον πόθο
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη

ν' αγαπιέσαι ή ν' αγαπάς
ν' αγαπώ

Νίκος Εγγονόπουλος

Being around

Between sea and sky by Gregory J. Lawler

Get this widget Share Track details

Σ' αυτή που μου θύμισε την Αφροδίτη Μάνου ένα "βαρύ" μεσημέρι μιας ορφανεμένης καθημερινότητας...

...και σε όλους μας, καλό σαββατοκύριακο!

Ποίηση

(By Vanessa Julian Ottie)


Σε είδα όνειρο, αλλά είσαι και αλήθεια


Μη σας περνά από τον νου ότι έχω σαλτάρει αυτές τις μέρες (έχω σαλτάρει αυτές τις μέρες!) και το 'ριξα στη σύνθεση στίχων! Η φράση ολόκληρη, σαν φυσική συνέχεια ενός γλυκύτατου αγουροξυπνημένου χαμόγελου, ήταν:

-Νονά, σε είδα όνειρο, αλλά είσαι και αλήθεια!

Μου χάρισαν, λοιπόν, δύο στίχους αυτές τις παράξενες μέρες. Και μου φαίνεται ότι αξίζει τον κόπο να σαλτάρω συχνότερα, αν πρόκειται να παίρνω τέτοια δώρα.

Ο πανηγυρικός της ημέρας

(ή Τα καινούργια ρούχα του βασιλιά...)

Πέρυσι, σαν χθες (που ήταν μια άεργη Παρασκευή στο γραφείο), καθώς "ξεφύλλιζα" το μπλογκ του Νίκου Δήμου (το μόνο που ήξερα, τότε), έπεσα πάνω σε ένα σχόλιο που "ξύπνησε την Κνίτισσα" μέσα μου, όπως λένε κάποιοι φίλοι όταν θέλουν να με πειράξουν (εγώ κάνω ότι πειράζομαι· ωστόσο, μυστικά, αναλογίζομαι με νοσταλγικη τρυφερότητα, όχι τον συγκεκριμένο κομματικό χώρο, αλλά το κορίτσι εκείνο που σκιαμαχούσε με αμεριμνησία και συγχρόνως με περισσή σοβαρότητα θέλοντας να πιστεύει πως βρισκόταν πραγματικά στον Πόλεμο _και πως θα τον κέρδιζε). Επειδή πόρρω απέχουν οι ηρωικές αυτές εποχές, το παραπάνω νοητικό λοξοδρόμημα μπορεί άνετα να εκληφθεί και ως πρώιμη εκδήλωση αλτσχάιμερ· ας είναι, μακάρι να λέω μόνο τέτοια όταν θα έρθει αυτή η ώρα...

Λοιπόν, το ξαναπιάνω από την αρχή: ήθελα να απαντήσω στο σχόλιο _κάτι περί δημοκρατίας, αν θυμάμαι καλά_ως νόμιζα ότι όφειλα, και η Ηθική Αυτουργός με πληροφόρησε, καθότι ελαφρώς πιο προχωρημένη, ότι πρέπει να δημιουργήσω κι εγώ μπλογκ, αφού ο κ. Δήμου δεν δεχόταν ανώνυμα σχόλια (ένα "νικ" χρειαζόταν μόνο, αλλά ούτε εκείνη τα ήξερε καλά τότε). Δεν ήθελα και πολύ για να με ιντριγκάρει κάτι καινούργιο στο Διαδίκτυο, το οποίο ήδη με ξετρέλαινε, και μια και δυο (δηλαδή και τρεις και τέσσερις και πέντε, θυμάμαι ότι πολύ παιδεύτηκα) να τος ο Κακός Μπελάς, που η παιγνιώδης διάθεση της στιγμής, η επίγευση της ταλαιπωρίας από τη δημιουργία του και ένα προαίσθημα μελλοντικών ταλαιπωριών τού χάρισαν τέτοιο άκομψο όνομα.

Απάντησα στο σχόλιο συγυρίζοντας τον "αντιδραστικό" :)), πέρασε η ώρα και μου 'μεινε... ένα μπλογκ που δεν ήξερα τι να το κάνω. Καθώς είμαι δε (ως γνωστόν τοις πάσι πλέον) του "μην πετάξεις τίποτα", είπα να συνεχίσω το πείραμα και να δω τι κάνουν μεταξύ τους οι άλλοι άνθρωποι που ήδη είχαν επιδοθεί σε αυτό το παράξενο σπορ ("απλώς παράξενο;" σκεφτόμουν όλο περιφρονηση με σηκωμένο το φρύδι _και τις ενστάσεις μου τις εξέθεσα από το δεύτερο ήδη ποστ).

Η Ηθική Αυτουργός Κερασιά είχε κάνει το ίδιο, κι έγραφε ήδη "γαμάτα" ποστ. Συνέχισα λίγο το παιχνιδάκι σαν προσωπική αλληλογραφία μαζί της, πήγαμε διακοπές, επιστρέψαμε, εγώ είχα ακόμη χίλιες μύριες αμφιβολίες για τη "σοβαρότητα" του εγχειρήματος, όταν άρχισα να συνηθίζω δεν είχα ξεκάθαρη ιδέα για το τι και πώς ήθελα να γράφω, πιστεύοντας (αυτό δεν άλλαξε μέχρι σήμερα) ότι όλοι ανεξαιρέτως οι υπόλοιποι μπλόγκερ γράφουν καλύτερα και ασχολούνται με πιο ενδιαφέροντα πράγματα από μένα· κι ενώ είχα αποφασίσει να τελειώνω "με αυτή τη βλακεία", έπεσα πάνω στο μπλογκ του Κασσιανού, καινούργιο επίσης, τόσο ατμοσφαιρικό και αέρινο, αλλά που είχε αποφασίσει να το κλείσει _και για κάποιο περίεργο λόγο αισθάνθηκα την ανάγκη να τον πείσω να μην το κάνει, μετά εκείνος μου απάντησε για να μ' ευχαριστήσει και διαβάζοντας ότι κι εγώ είχα αποφασίσει να το κλείσω προσπάθησε να με πείσει να μην το κάνω και με έπεισε _μόνο με την παρουσία του, μετά μου έγραψε κάποια ζεστά σχόλια ο Στέλιος (ο "φωτογράφος ανάμεσά μας" που μιλά πια μόνο με εικονες), που δεν ξέρω από πού με ανακάλυψε, η καλή μου Αίσθησις που μ' εκανε να κοκκινίσω με καλά λόγια και να συγκινηθώ με την... αίσθηση της φιλίας που απόπνεαν αυτά, μετά ανακάλυψα τη Νερίνα, την καλή μου Νεράιδα, που για κάποιο ανεξήγητο λόγο την είδα ως alter ego... Μετά ήρθε ο Γιάννης κι οι στίχοι από τα ποιήματά του αντί σχολίων, αφήνοντάς με άφωνη από έκπληξη και συγκίνηση που βρήκε κάτι στα δικά μου πεζά και αμήχανα λόγια, μετά έπεσα πάνω σε ένα ποστ της Σπείρας που μιλούσε για το βλέμμα των ζώων και "τσίμπησα" και της έγραψα ένα καταχρηστικά μεγάλο πρώτο σχόλιο και μου απάντησε τόσο φιλικά και μου... σύστησε και τη Μέλη της, κάπου εκεί είχε ήδη εμφανιστεί ο Κωνσταντίνος με τα καταπληκτικά του greeklish και τα καταπληκτικότερα μικρά διαμάντια του, όλα αυτά μέσα σε δυο τρεις μήνες...

Μετά, αν και άλλα υπαινισσόμουν, κατά βάθος δεν ήθελα πια να σταματήσω, σ' εκείνη τη "φάση" με συνάντησαν οι υπόλοιποι φίλοι της μπλογκολίστας μου (κι ας με συγχωρήσουν που σταματώ την ονομαστική απαρίθμηση, είναι όλοι εδώ δίπλα _και είναι όλοι φίλοι_αλλά οι προαναφερθέντες είναι το "πακέτο"του μπλογκ), ακόμη κι αν εγώ είχα σταματήσει να τριγυρνάω σε άλλα μπλογκ, γιατί δεν μπορούσα πια να διαχειριστώ τον συγκεκριμένο χρόνο μου για άλλες επαφές... κάποιοι έφυγαν, κάποιοι σιώπησαν, μετά άρχισαν να εμφανίζονται οι... μετεμψυχώσεις _ή μετενσαρκώσεις, ας διαλέξει εκείνος :)_ του επί του παρόντος γνωστού ως Tin Man και να αποκτά σασπένς ο χώρος...

...και κάπως έτσι πέρασε ένας χρόνος. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι όοοολοι οι άλλοι γράφουν πολύ ωραιότερα, και πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα από μένα, εξακολουθώ να γράφω βιαστικά, κυνηγημένα, πρόχειρα, ακατέργαστα, αλλά με όση εσωτερική ειλικρίνεια διαθέτω, πότε γιατί θέλω πράγματι να μοιραστώ κάποια σκέψη ή κάποιο συναίσθημα και, συνήθως, γιατί θέλω να επικοινωνήσω, να πω και να ακούσω "γεια" (οι... ξεπέτες μου) και εξακολουθώ να είμαι τόσο αμφιθυμική όσο και εξαρτημένη από αυτή την ενασχόληση.
Δεν ξέρω μέχρι πότε θα κρατήσει. Έχω αποφασίσει καμιά δεκαριά φορές να το κλείσω. Και την τελευταία στιγμή, με καταλαμβάνει μια ακατανίκητη αίσθηση αποχωρισμού, αν και πλέον έχω συνειδητοποιήσει (και βιώσει) ότι αν κάποιοι άνθρωποι πάρουν μια _οποιουδήποτε είδους_ σχέση στα σοβαρά, όρεξη να υπάρχει, και φαντασία, και δεν χάνονται ποτέ...

Εντάξει, το παρατράβηξα, εγώ που σιχαίνομαι τα μεγάλα κείμενα και την ανάγνωση απο την οθόνη! Αλλά δεν θα με ξαναδείτε τόσο φλύαρη. Δεν ήθελα να επεξεργαστώ αυτά που είπα και να ποζάρω "επιτέλους κι εγώ" με ένα καλό κείμενο. Ήθελα μόνο να τα πω. Σαν να είμαστε παρέα, σαν να πίναμε μαζί. Το έχω ξανακάνει με τους λίγους και πολύτιμους πρώτους φίλους. Το επαναλαμβάνω τώρα, μαζί με τους νέους φίλους που προστέθηκαν στην παρεά (για μένα είναι πάντα εν δυνάμει παρέα).

"Γιορτάζω" τον ένα χρόνο του Κακού Μπελά, δεν τον σνομπάρω πια (αν και εξακολουθώ να τον θεωρώ... μπελά), γι' αυτό το έγραψα εξάλλου το ποστ. Η ευχή μου είναι απλώς του χρόνου, είτε διατηρούμε είτε όχι τα μπλογκ μας, να είμαστε όλοι καλά, τόσο καλά που ακόμη κι αν έχουμε χαθεί, να μην είναι πολυτέλεια να σκεφτόμαστε _με όση λίγη ή περισσότερη νοσταλγία αναλογεί σε ένα τέτοιο εγχείρημα_ τη συντροφιά που, προς το παρόν, μοιραζόμαστε.



Και επειδή το "μελό" περίσσεψε,
καλοί μου μπλογκοσύντροφοι...

...Cheers!!! (à la mode de Mhxeirotera)

...και κάποιος, παρακαλώ, ας διαλέξει και ένα τραγούδι για την περίσταση, γιατί εξαντλήθηκα, Κυριακάτικα, και θα ξαναρχίσω να γκρινιάζω για τους μπελάδες του... Μπελά μου!


(ευγενική χορηγία του κ. ioeu)


(ευγενική χορηγία του Κασσιανού και του Tin Man)