Blogging and the City

Το διάβασα στην τελευταία Athens Voice:

Η URBAN ΛΕΞΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Μπλογκοδιάρροια. Το να γράφει κανείς σ' ένα blog μόνο και μόνο για ν' ανεβάσει μια καταχώριση, όχι επειδή του συνέβη κάτι ενδιαφέρον κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Γ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ




Σύμφωνα με τον επιστημονικό αυτόν ορισμό, κοιτάζω το προηγούμενό μου ποστ (ελληνιστί καταχώριση), και κάποια παρόμοια, και θέλω να κρυφτώ κάτω από το γραφείο μου από την ντροπή -παρ' όλο που έχω κάνει την αυτοκριτική μου αποκαλώντας τα με την, έστω λιγότερο επιστημονική, έκφραση "ξεπέτες".
Παρά ταύτα, επειδή την εβδομάδα που διανύουμε θα είμαι (και αυτήν) στην κυριολεξία στη γαλέρα, και τίποτα ενδιαφέρον δεν αναμένεται να μου συμβαίνει κατά τη διάρκεια της ημέρας, τη δε ερχόμενη σκοπεύω να μου συμβαίνουν ενδιαφέροντα πράγματα κάθε μέρα, αλλά δεν θα είμαι εδώ τριγύρω για να τα περιγράφω, λέω να απαλλάξω το Αγαπημένο μου Ημερολόγιο από την μπλογκοδιάρροια έως τις 10-11 Ιουνίου, οπότε, για λίγες τουλάχιστον καταχωρίσεις, θα μπορώ να πληρώ αναδρομικά το κριτήριο αξιοπρέπειας του μπλόγκερ που εμμέσως έθεσε ο κ. Γ. Δημητρακόπουλος (ενδιαμέσως, για να μην είναι τραυματική η... εγκράτεια, μπορεί να παρεκκλίνω με κανένα σχολιάκι).

Take five (in my face!)

The singing buttler by Jack Vettriano


After the rain has fallen

Το μοναδικό μου διάλειμμα, για σήμερα.

(ΥΓ. Ποιος θα μου πει πώς κεντράρουν έναν υπότιτλο; Έχω πολλήηηη δουλειά για να το ψάξω μόνη μου).

Ασκήσεις θάρρους

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ
Απόψε, ένα φθινοπωρινό
ανοιξιάτικο-προς-καλοκαιρινό βράδυ
Ή μήπως πρέπει να γράψω
ένα ανοιξιάτικο-προς-καλοκαιρινό
φθινοπωρινό βράδυ;
Ο χρόνος προηγείται ή ο τρόπος;
Περισσεύει η εμπειρία στον λόγο
κι ωστόσο απόψε προσφεύγω
στη Γραμματική των Συναισθημάτων
για το ο μη γένοιτο
του μοιραίου λάθους



(Πρόκειται για τη χθεσινή "ξεπέτα του Σαββάτου στο γραφείο, Νο2". Φυσικά και ντράπηκα να το "ανεβάσω" _έχει και η ελαφρότητα τα όριά της_ κι ας χάλαγε το γούρι. Αλλά σήμερα, με την απόσταση μιας μέρας και των δύσχρηστων, "ξένων" πλήκτρων του λάτπτοπ μιας φίλης, μου' ρθε η διάθεση να κάνω μια ζαβολιά στον εαυτό μου· μου κλείνω λοιπόν το μάτι και πατάω το publish).

Γράψε μου ένα γράμμα

Όλα άρχισαν με ένα άστοχο κλικ, με το οποίο «έδωσα» τα σπασμένα μου Windows XP στο σύστημα, προκαλώντας την παραπλανητικά καθησυχαστική αντίδρασή του «ενδέχεται να έχετε πέσει θύμα πλαστογραφημένου λογισμικού… μπλα μπλα… θέλετε να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα με επίλυση τώρα ή επίλυση αργότερα…». Με ένα δεύτερο άστοχο κλικ, η δις εξαμαρτήσασα και πάντως όχι σοφή γυνή, επέλεξα το τώρα (ατυχέστατα, αν σκεφτεί κανείς ότι συνήθως επιλέγω το αργότερα _ή και το ποτέ) και οδήγησα το σύστημα του υπολογιστή μου ένα βήμα πριν από το απόλυτο σκοτάδι· τα πάντα εξαφανίστηκαν από την οθόνη μου (Έναρξη, μπάρα εργασίας, αρχεία) και έμεινε μόνο, άσπιλος και ακηλίδωτος με όλη του τη σκοτεινή υποβλητικότητα ο καταπληκτικός πίνακας του Έντουαρντ Χόπερ, αυτός του προηγούμενου ποστ. Τίποτα δεν διόρθωσε την κατάσταση: απανωτά κλικ, κλοτσιές, τυφλή χρήση των πλήκτρων εντολών, o άκαρδος υπολογιστής μου παρέμεινε ασυγκίνητος.
ΟΚ! Ανάπνευσα βαθιά και είπα, για αλλαγή, να δω το ποτήρι μισογεμάτο. Να δω την (ενδεχόμενη) καταστροφή ως αφορμή για αναβίωση παλιών συγκινήσεων. Ξέθαψα από το χρονοντούλαπο ένα άθικτο οικολογικό τετράδιο Ecofilia, με υπέροχες, γενναιόδωρα μεγάλες υπόλευκες σελίδες, και το αγαπημένο μου στιλό με τη χοντρούτσικη μπίλια, και στρώθηκα, η ευσυνείδητη μπλόγκερ, να ετοιμάσω ένα ποστάκι που θα δακτυλογραφούσα έτοιμο σήμερα στη δουλειά.

a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y Ζ

Και τότε έπαθα το πρώτο σοκ. Διαπίστωσα περιδεής ότι το χέρι μου, που έτσι κι αλλιώς δεν άντεχε να σφίξει πολύ σταθερά το στιλό, δεν με υπάκουγε: τα ορνιθοσκαλίσματα που χάραζα με κόπο στη σελίδα αμυδρή μονάχα ομοιότητα είχαν (και πάντως μόνο γραφολόγος θα την εντόπιζε) με τα μεγάλα, στρογγυλά και γεωμετρικά γράμματα εξαιτίας των οποίων μού «ανέθεταν προνομιακά» (βλ. φόρτωναν) κάθε είδους γραφική αγγαρεία σε όλους τους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους όπου είχα δραστηριοποιηθεί σε προ-ηλεκτρονικές εποχές. Επίσης, στο πρώτο δεκάλεπτο αυτής της νοσταλγικής ενασχόλησης, με παρέλυσε το γνωστό μούδιασμα και κάψιμο στον καρπό, που συνήθως αισθάνομαι ύστερα από τουλάχιστον εξάωρη εντατική χρήση του ποντικιού.
Αλλά το μεγάλο σοκ δεν ήταν αυτό. Ήταν που, προσπαθώντας να αναπτύξω όπως όπως κάποιες δομημένες προτάσεις, με τις λέξεις σε λογική σειρά, ένιωσα ότι δεν μπορούσα να ολοκληρώσω τους συλλογισμούς μου· χωρίς τη συνδρομή του πλήκτρου backspace, της διαδικασίας copy-paste, της σάρωσης και της μεταφοράς, οι προτάσεις κομματιάζονταν και σκορπούσαν ήδη μέσα στο μυαλό μου πριν τα θραύσματα σκορπίσουν και πάνω στο χαρτί που όλο γέμιζε μουντζούρες και διαγραφές· οι λέξεις, χωρίς το αναγνωρίσιμο ένδυμα της απρόσωπης, καθαρής και απαράλλακτης γραμματοσειράς, μετατρέπονταν σε ένα συνονθύλευμα γραμμάτων που χόρευαν τρελό χορό μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου, αποσυνδεδεμένες από τις έννοιες που αντιπροσώπευαν.

a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z

Ο καλός μου με βρήκε, στις δυόμισι τη νύχτα, να ορνιθοσκαλίζω με πείσμα λέξεις στο τετράδιό μου, σαν τιμωρημένη μαθήτρια αλλοτινών εποχών. Με κοίταξε σχεδόν με αγωνία ρωτώντας με τα μάτια τι συνέβαινε.
«Αγάπη μου, συρρίκνωσα τα Windows!»
«Γιατί;» ψέλλισε με εκείνο το αξιολάτρευτο ύφος αγουροξυπνημένου μπόμπιρα, ανίκανος, στην κατάσταση αυτή, για κινηματογραφικές αναγωγές και μάλιστα τόσο χαμηλού επιπέδου.
«Για να τα εκδικηθώ! Γιατί εκείνα πρώτα συρρίκνωσαν σε μένα την πιο αξιοθαύμαστη, μοναδική και μαγική δεξιότητα που ανέπτυξε το ανθρώπινο γένος μέσα από επίπονες, ενίοτε αιματηρές περιπέτειες χιλιετιών. Γιατί ακύρωσαν βλάσφημα την εξελικτική πορεία από το ηράκλειο βήμα προς τη χάραξη των βράχων ως τα κρυμμένα μυστικά της Γραμμικής Β’ και τα φωτεινά ιστορημένα χειρόγραφα της σκοτεινής ζωής των μοναχών του Βυζαντίου και της μεσαιωνικής Ευρώπης· αυτή που πρόσφερε, χρυσοφόρο δώρο, στον μίστερ Γκέιτς την οδυνηρή και μαγική περιπέτεια της ανθρώπινης σκέψης για να τη βγάλει στα "παράθυρα". Γιατί το οικολογικό μου τετράδιο και το στιλό που μου είχες χαρίσει με τη συγκινητική αφιέρωση ‘γράψε μου ένα γράμμα’ διεκδίκησαν απόψε τη ζωή τους!»


ΥΓ. Το παραπάνω γράφτηκε προχείρως και διαμιάς στον υπολογιστή του γραφείου μου σήμερα και, αναμένοντας τον τεχνικό και με την προοπτική να έχουν χαθεί τα αρχεία μου, το ποτήρι το βλέπω μισο- έως εντελώς άδειο και οι εξυπνάδες μου δεν με παρηγορούν.

The heart of Saturday night

Nighthawks by Edward Hopper

(Looking For) The ...

Μια "ξεπέτα", γιατί το έχω σε κακό να μην ποστάρω, όταν περνάω το απόγευμα του Σαββάτου στη δουλειά.

Καλό σαββατόβραδο, ονειρεμένη νύχτα!

Lost in translation

"Ποίηση είναι αυτό που χάνεται στη μετάφραση", κατά τον πασίγνωστο και εν είδει κλισέ χρησιμοποιούμενο από τους πάντες ορισμό του Αμερικανού ποιητή Ρόμπερτ Φροστ, που αξιολογεί προφανώς την ποίηση και όχι τη μετάφραση.

Ωστόσο, αυτό που βρίσκεται στη μετάφραση τι είναι; Το νόημα; Το μήνυμα; H διαμεσολάβηση, δηλαδή η επικοινωνία; Η απολύτως προσωπική απόλαυση που δίνει το βύθισμα_τ0 "χάσιμο"_μέσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια των ανθρώπινων γλωσσών, που συνιστούν, τελικά, την ανθρώπινη Γλώσσα; Ένα καινούργιο, αυθύπαρκτο έργο που κρίνεται ως πρωτογενές ποιητικό προϊόν;

Και τελικά, όποιος δηλώνει "lost in translation" εννοεί ότι νιώθει πως τον "έκλεψαν"_όπως λέμε "χαμένος στα χαρτιά" ή "στο ζύγι"_ ή ότι τον συνεπήρε τόσο πολύ αυτό που διάβασε, ώστε "χάθηκε" μέσα στις λέξεις του, αδιαφορώντας αν είναι αυτόχθονες ή διαμεσολαβημένες;

(Το "άσχετον" του ποστ έχει να κάνει με το ότι, για άλλη μια φορά, βαριέμαι πάρα πολύ με αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή _και "όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, όλη μέρα κοσκινίζει").

Of Being Numerous...

Η κινητοποίηση τέλειωσε, καιρός πια να μαζέψουμε τα πανό. Και να ξαναγυρίσουμε στις καθημερινές (ή σποραδικές) μας μπλογκοσυνήθειες· στα ποιήματά μας, στα πολιτικά σχόλιά μας, στις πλακίτσες μας, στις εξομολογήσεις μας, στο ξόρκισμα των δαιμόνων μας, σε ό,τι τελοσπάντων έχει αφιερώσει ο καθείς τον ιστοχώρο του. Ίσως αυτή η ομολογουμένως πρωτότυπη ιδέα της Διεθνούς Αμνηστίας _στον βαθμό που υιοθετήθηκε από ικανοποιητικό αριθμό μπλόγκερ ανά τον κόσμο_πέτυχε να δώσει άλλη μια μικρή σκουντιά σε όσους νοιάζονται ακόμη για την ουσιαστική ελευθερία του λόγου χωρίς όρους και αξιολογήσεις και σύνορα· ίσως, επίσης, η ηλεκτρονική φωνή αυτών που ένιωσαν τη σκουντιά να είχε έναν μικρό _όσο το ζουζούνισμα ενός κουνουπιού τη νύχτα_ αντίχτυπο στα αφτιά των απανταχού και παντός είδους λογοκριτών...

Ας είναι. Όσοι έχουν ακόμη κουράγιο να δρουν πραγματικά και καθημερινά για την Ουτοπία, ας το κάνουν, μόνο καλό μπορεί να προκύψει από τη δράση έναντι της ακινησίας, έτσι κι αλλιώς. Όσοι πάλι βίωσαν την απομάγευση της "οργανωμένης δράσης" με τη μορφή και την έννοια που τη συναντάμε τουλάχιστον στη χώρα μας σήμερα, και των οραμάτων όχι για έναν καλύτερο αλλά για έναν Καλό κόσμο, ας καταφύγουν για μια ακόμη φορά στην τέχνη. Που δεν αλλάζει τον κόσμο (όχι πια τουλάχιστον), αλλά τον λειαίνει, τον κάνει πάντα πιο ανεκτό.

Σε κάθε περίπτωση, προσωπικά αντέχω ακόμη να δηλώνω πίστη στο μότο αυτού του μπλογκ: στους στίχους του Αμερικανού ποιητή George Oppen (1908-1984), που διερεύνησε τις δυνατότητες αλλαγής του κόσμου και μέσα από την πολιτική και μέσα από την καλλιτεχνική δράση (τόσο συνδυάζοντάς τες όσο και διαχωρίζοντάς τες _αφού επί είκοσι τρία συναπτά έτη, όσο δραστηριοποιούνταν έντονα στις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αμερικής, είχε σταματήσει να γράφει και να δημοσιεύει ποιήματα, για να επανέλθει μετά την απόσυρσή του σοφότερος και να δώσει ένα σημαντικό ποιητικό έργο) :

Obsessed, bewildered

Βy the shipwreck
Οf the singular

We have chosen the meaning
Of being numerous


Κυριευμένοι από έμμονες ιδέες, ζαλισμένοι

απ' το ναυάγιο
της μοναδικότητας

επιλέξαμε τη βαρύτητα
του Πληθείναι.

(σημείωση δική μου: με όποιο τρόπο)

(George Oppen, Περί πληθείναι, μετ. Ιωνάθαν Μπεργκ, εκδόσεις Γαβριηλίδης)

Η ιστορία του πρίγ...

Καληνύχτα, Κεμάλ...

Kλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας

(Ύστερα από έκκληση της Διεθνούς Αμνηστίας)

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα, η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης. Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που αν και η έδρα του είναι στην Νεά Υόρκη αλλά πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.
Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.
Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.
Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;
Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…
Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.
Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.
Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.
Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.
Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;
Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!

Μπες στο http://www.amnesty.org.gr/ και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!

Η γάτα του Schroedinger

(... ή οι παρενέργειες μιας δύσκολης εργασιακής μέρας)

Αν ήμουν γάτα:
α) Μπορεί και να βρισκόμουν ακόμη στις Σπέτσες .
β)Δεν θα δούλευα, και πάντως όχι σε δουλειές που με κάνουν να πλήττω θανάσιμα.
γ)Δεν θα χρειαζόμουν οδοντόβουρτσα, κρέμα προσώπου, πιστωτική κάρτα και εξηγήσεις για να παίρνω τους δρόμους όταν θα ήμουν σαν σήμερα (ο συλλογισμός ανήκει στην Π., αλλά με βρίσκει απολύτως σύμφωνη) .
δ) Δεν επρόκειτο να επιβιώσω για πολύ, με τον χαρακτήρα που 'χω, αλλά πάλι πώς μπορώ να είμαι σίγουρη, αφού αν ήμουν γάτα δεν θα ήμουν αυτή που είμαι για να έχω άποψη;

Ένα γεγονός του μικρόκοσμου, σύμφωνα μ' αυτήν την ερμηνεία [της ανθρώπινης αρχής], υπάρχει, μόνο αν παρατηρηθεί. Τότε και μόνο τότε, αναδύεται στην πραγματικότητα μια από τις δυνατές καταστάσεις του. Η περίφημη γάτα του Schroedinger - θεμελιωτή της Κβαντομηχανικής - η έγκλειστη σ' ένα αδιαφανές κουτί, και απειλούμενη από την τυχαία εκπυρσοκρότηση ενός όπλου, δεν είναι ούτε νεκρή ούτε ζωντανή. Είναι εν δυνάμει και τα δύο. Και μόνον το άνοιγμα του κουτιού - η παρατήρηση - την τοποθετούν οριστικά σ' έναν από τους δύο κόσμους. Έτσι και το Σύμπαν: Για να είναι πραγματικό, πρέπει να εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να υπάρξουν οι παρατηρητές του. "Ο παρατηρητής" λέει ο Wheeler "είναι απαραίτητος για τη δημιουργία του Σύμπαντος, όσο και το Σύμπαν για τη δημιουργία του παρατηρητή". Πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι, παρά την έλξη που εξασκούν παρόμοιες νοητικές ακροβασίες, ελάχιστα γίνονται αποδεκτές από τον επιστημονικό λόγο. (Ελένη Λόππα, από μια παρουσίαση στο comvos.edu.gr)

(Δεν είναι καλλονή, η Σπετσιώτισσα αρχόντισσα;)