Untitled

XCI

THE LOOK of Thee, what is it like?
Hast thou a hand or foot,
Or mansion of Identity,
And what is thy Pursuit?

Thy fellows,—are they Realms or Themes?
Hast thou Delight or Fear
Or Longing,—and is that for us
Or values more severe?

Let change transfuse all other traits,
Enact all other blame,
But deign this least certificate—
That thou shalt be the same.

Emily Dickinson

De profundis, και εγώ...

Βλέπω ότι τις μέρες που ήμουν στο «κρεβάτι του πόνου», η παρέα _η μικρή, η δική μου, και ο ευρύτερος «χώρος», βρήκε ένα λίγο αυθάδικο, λίγο αυτάρεσκο και πάντως διασκεδαστικό αποκριάτικο παιχνίδι, του στιλ «κατεβάστε τις μάσκες». Αν και ούτε οι μάσκες ούτε οι Απόκριες ως γιορτή ήταν ποτέ το φόρτε μου, λέω να παίξω ετεροχρονισμένα, μιας και κάποιοι καλοθελητές (λέγε τους Κερασιά, Νερίνα, Σπείρα, Rockerblogger) με «δείξανε» και μένα.

Τον τίτλο De profundis είδα ότι πρόφτασε και τον χρησιμοποίησε αντιστοίχως ο Rockerblogger, αλλά επειδή, όπως βγήκε τούτο το "πόνημα", με εκφράζει απολύτως, τον δανείζομαι, ελπίζω με την άδειά του :))


1. Την πρώτη μου αποκάλυψη την έχω κάνει ήδη: στις 4/2 έκλεισα τα 48, είμαι «σχεδόν μισού αιώνα», όπως είπε _με τις καλύτερες προθέσεις_ κάποιος πολύ αξιόλογος νέος άνθρωπος (αλλά επειδή, ως γνωστόν, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, έπαιρνα αντικαταθλιπτικά για μία εβδομάδα _πλάκα κάνω, καλέ μου Jason :)) ). Θα 'θελα πολύ να έχω συγκρατηθεί και να υλοποιήσω, έστω ηλεκτρονικά, τις τρελές φαντασιώσεις μου (εννοώ, το ότι, για διάφορους ανεξήγητους λόγους, νιώθω σταθερά ίδια ηλικιακά από τα είκοσί μου), αλλά αφού είχα, από κεκτημένη ταχύτητα, «δηλωθεί» στον Blogger, δεν μπορούσα πια να κάνω αλλιώς.

2. Δεν είμαι καθόλου περήφανη για τα πράγματα που ΔΕΝ έκανα σε αυτόν τον σχεδόν μισό αιώνα. Με την ιδιότητα του μοναχοπαιδιού δύο σχετικά μεγάλων στην ηλικία και (ως συνήθως) ανασφαλών γονέων, με την αδυναμία μου να απαγκιστρώνομαι από ανθρώπους, σχέσεις και καταστάσεις με την αυτοκαλλιέργεια ενοχών ως ύψιστο ταλέντο (ου μην και χόμπι) στέρησα από τον εαυτό μου ρόλους και δράσεις που επιθυμούσα διακαώς και έζησα έως τώρα μια σχετικά συνηθισμένη πραγματική ζωή και μια οργιώδη φανταστική (η οποία τουλάχιστον, in the end of the day, αποδείχθηκε σωτήρια για την ψυχική και πνευματική μου ισορροπία). Και βέβαια, η μεγάλη τύψη της ζωής μου είναι που δεν έδωσα τη μάχη με τον εαυτό μου και με τις συνθήκες για να κάνω ένα παιδί.
Για τα λιγοστά πράγματα που έκανα, τόσο για όσα γούσταρα όσο για όσα μετάνιωσα, έχω να πω μόνο, με τη φωνή του Διονύση Σαββόπουλου: φτάσαμε στ’ ανείπωτα, μην πετάξεις τίποτα.

3. Με αγγίζουν βαθύτατα τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, λατρεύω την «μπαμπαδίστικη» φωνή του, ακόμη και τη χιλιοφορεμένη στολή του παραμυθά την οποία ντύνεται στις παραστάσεις του. Εντάξει, φτύστε με τώρα!

4. Λατρεύω το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό στους ανθρώπους, κι εγώ δεν διαθέτω ούτε στο ελάχιστο (παρά μόνο καλλιεργημένο, του «θερμοκηπίου», στον γραπτό λόγο). Στην καθημερινή μου ζωή βρίσκω μονίμως λόγους να είμαι αγχωμένη, θλιμμένη, ενοχική, αλλά αν είμαι σε καλή φυσική κατάσταση μπορώ και να μην το δείχνω καθόλου, και έτσι οι πιο πολλοί με γνωρίζουν ως «χαζό παιδί χαρά γεμάτο».

5. Σιχαίνομαι να μιλώ για τον εαυτό μου και σιχαίνομαι πιο πολύ να μιλούν οι άλλοι για μένα (κυρίως αν με επαινούν). Παλιότερα, νόμιζα ότι αυτό ήταν μετριοφροσύνη, που σημαίνει να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι και να μην έχεις αυταπάτες, αλλά εδώ και πολλά χρόνια έμαθα ότι η μετριοφροσύνη είναι μια περιφρονητέα, κιτς ιδιότητα της κατηγορίας εκείνης των ανθρώπων που η σύγχρονη μαζική κοινωνιολογία αποκαλεί, σε άπταιστα ελληνικά, loosers. Δεν με άλλαξε σε τίποτα αυτή η γνώση.


Εντάξει, τα είπα (με τα μέτρα τα δικά μου αυτό δεν είναι κείμενο, είναι στριπτίζ _τουλάχιστον θα μετανιώνω για ένα πράγμα λιγότερο από αυτά που δεν έχω κάνει (;) στη ζωή μου).
Θα συνεχίσετε να με παίζετε τώρα;

Τραγούδι: "Μην πετάξεις τίποτα" του Διονύση Σαββόπουλου· το Radioblog, μέχρι το οποίο έχουν φτάσει οι τεχνικές μου γνώσεις, προφανώς δεν το "παίζει".


YΓ. Από τη μικρή μου λίστα, οι περισσότεροι έχουν παίξει ή προσκληθεί να παίξουν. Ίσως θα ‘θελαν να σηκώσουν το γάντι οι ποιητές μας Γιάννης και Τάσος, ο Jason και η καλή μου Αίσθησις, που νομίζω ότι της αρέσουν οι ενδοσκοπήσεις.

A room with a view

Girl Looking out the Window by Edvard Munch

Σήμερα τα χαράματα ξύπνησα από έναν άγριο πονοκέφαλο, συνέπεια αλόγιστων ηλεκτρονικών (κομπιουτερικών και στη συνέχεια dvd-ακών) καταχρήσεων, με την αόριστα απειλητική παραισθητική εντύπωση ότι η ζεστή και φιλόξενη κρεβατοκάμαρα (η οποία ωστόσο εξακολουθούσε να είναι ζεστή και φιλική σαν κουκούλι και μέσα στην παραίσθηση) αποτελούσε το εσωτερικό μιας οθόνης.
Ζαλισμένη, έτρεξα κι άνοιξα το πιο κοντινό παράθυρο. Ο έξω κόσμος, απόμακρος και γκρίζος από την υγρασία, ψυχρός από την πρωινή παγωνιά, ήταν, ευτυχώς, ακόμη εκεί.

ΥΓ. Από Δευτέρα κομμένες οι καταχρήσεις!

Στερνή μου γνώση!

The Kitchen Maid by Jan Vermeer


Η μαμά μου, όταν εξαντλούσε όλη την τυπική ρητορεία περί του γιατί οφείλει μια γυναίκα να ξέρει να μαγειρεύει, κατέφευγε στο διαχρονικό επιχείρημα «εξάλλου, ο έρωτας περνάει απ’ το στομάχι», κάνοντας την εξεγερμένη, πνευματικά νεόπλουτη μετέφηβη να ορκίζεται ότι αυτή δεν επρόκειτο να ταΐσει ποτέ τέτοιο φαλλοκρατικό στομάχι, και αν όλα τα αντρικά στομάχια ήταν φαλλοκρατικά, να της έλειπε και ο έρωτας.

Τι να κάνει κι η καημένη η μαμά μου, τόσα της είχαν μάθει τόσα έλεγε! Αν όμως μου πέρναγε το ίδο μήνυμα όχι στην παραδοσιακή του μορφή, αλλά σουρεαλιστικά αναποδογυρισμένο, όπως το επεξεργάστηκε ο καθόλα πρωτότυπος Αθήναιος, όλα θα ήταν διαφορετικά.
Αν ήξερα ότι μπορούσα να αποπλανήσω έναν άντρα λέγοντάς του ότι τον σκέφτομαι σαν ένα γυαλιστερό, μυώδες, κοκκινογάλαζο χταπόδι που μοσχοβολάει βινεγκρέτ και φρέσκια ρίγανη και με αγκαλιάζει σφιχτά με τα δυνατά του πλοκάμια, ή ότι κάποιος με φαντασιώνεται σαν μια τρεμάμενη crème brulée στολισμένη και αρωματισμένη με πέταλα λουλουδιών και βότανα, θα παρατούσα αυθωρεί τους ογκώδεις τόμους της Σιμόν ντε Μποβουάρ (που, in the end of the day, δεν άξιζαν και πολλά) και θα χωνόμουν στην ταπεινή κουζινούλα της μαμάς μου για να κρατήσω μερικές σημειώσεις από τη Χρύσα Παραδείση.



(Η ανάγνωση του άρθρου του κ. Αθήναιου στον ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΟ της κυριακάτικης ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, τον οποίο πλέον μελετώ ανελλιπώς, συνέπεσε με την τυχαία επανεύρεση του ξεχασμένου "Τετραδίου Συνταγών" της μαμάς μου, στο βάθος ενός χάρτινου κουτιού με παλιές φωτογραφίες.
Το τραγούδι, εκτός από τον γαστριμαργικό τίτλο, είναι άσχετο με τη μαγειρική, αλλά σχετικότατο με τη νοσταλγία).

Lady sings the blues

STRANGE FRUIT

Southern trees bear strange fruit,
Blood on the leaves and blood at the root,
Black bodies swinging in the southern breeze,
Strange fruit hanging from the poplar trees.

Pastoral scene of the gallant south,
The bulging eyes and the twisted mouth,
Scent of magnolias, sweet and fresh,
Then the sudden smell of burning flesh.

Here is fruit for the crows to pluck,
For the rain to gather, for the wind to suck,
For the sun to rot, for the trees to drop,
Here is a strange and bitter crop.



(...because someone else has the blues, but yet she feels shame at it, due to this)

Καθημερινές διαδρομές

Κάθε μεσημεράκι ξαμολιέμαι στην μπλογκόσφαιρα σαν πιτσιρίκι στην παιδική χαρά. Μαγεύομαι με τα "παραμύθια" μας, ανεβοκατεβαίνω στις κούνιες και στις τσουλήθρες των σχολίων, παίζω με τα μουσικά κουτιά των radio-blogs και με τα χρώματα των εικόνων, είμαι ξένοιαστη, ενίοτε αληθινά χαρούμενη, είμαι ό,τι θέλω και επικοινωνώ με ανθρώπους που με "βλέπουν" όπως θέλω, δηλαδή όπως νιώθω μέσα μου.

Κάποια βράδια, αυτόν τον καιρό, επισκέπτομαι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων συγγενών, στους οποίους ξέσπασε σχεδόν σαν κεραυνός στα κεφάλια μια καλπάζουσα άνοια της θείας μου, με όλα τα τυπικά συμπτώματα: βαριά κατάθλιψη (επίσης με όλα τα τυπικά συμπτώματα: παραίτηση από τη φροντίδα του εαυτού και άρνηση να τη δεχτεί από άλλους, κυκλοθυμία, ανορεξία), μείωση ικανότητας επικοινωνίας και δραματικός περιορισμός του λόγου, κατατονία, που ίσως οφείλεται και στη φαρμακευτική αγωγή (με όλα τα τυπικά συμπτώματα: υπνηλία, πολύωρη παραμονή στο κρεβάτι, σωματική έκπτωση) και ό,τι παθολογικό μπορεί να προκύψει απ' όλα αυτά, εκτός από μια καρδιά που λειτουργεί τέλεια, προοιωνιζόμενη ζοφερό το εναπομείναν μέλλον.
Δεν μπορώ να κάνω πολλά, εκτός από το να της προσφέρω λίγα χάδια και να προσπαθώ να στηρίξω συναισθηματικά τον θείο μου που έχει χάσει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του και ψυχολογικά και πρακτικά, αφού λόγω διάφορων συγκυριών, πέρα από το να θρηνήσει για την "απώλεια" της συντρόφου του, πρέπει να επιφορτιστεί μόνος _ως μη ώφειλε σύμφωνα με τα ελληνικά ήθη_ τα γηρατειά και των δυο τους.

Μετά, τη νύχτα, με αναστημένους όλους τους δαίμονες από τα γηρατειά των δικών μου γονιών, γυρνώ στο σπίτι, κρύβομαι σε αγκαλιές, και ζητώ διαβεβαίωση πως σε μας δεν συμβεί αυτό, ότι εμένα κανείς δεν θα μ' αφήσει να φτάσω ως εκεί _υποσχέσεις που δεν μπορούν και δεν πρέπει να δίνονται. Ξενυχτάμε δίπλα στο αναμμένο τζάκι με μουσικές, κι εγώ μισοσυνειδητά μισοασυνείδητα προσπαθώ να κλείσω το τώρα σε μια κρυστάλλινη σφαίρα που δεν θά καθρεφτίζει το μέλλον...

Το πρωί ξυπνώ από το λαμπρό πρωινό φως του ακυρωμένου (έως σήμερα) φετινού χειμώνα και κοιτάζομαι στον καθρέφτη να μετρήσω αλλαγές από την προηγούμενη μέρα, σημάδια για τα μελλούμενα. Αγουροξυπνημένη δεν μπορώ να διακρίνω τίποτε, χαμογελώ στο είδωλό μου, απαγγέλλω δυνατά τα λόγια της φίλης
Κατερίνας "ποτέ δεν θα είσαι νεότερη από αυτή τη στιγμή" και αρχίζω να ξετυλίγω τα δώρα της πρώτης μέρας της υπόλοιπης ζωής μου.

Σήμερα κλείνω τα 48.

Τα 'χω πάρει, λέμε!!!

Ποιος ισχυρίζεται ότι το Διαδίκτυο είναι η ανώτερη σύγχρονη μορφή δημοκρατίας και το μπλόγκινγκ η πιο ελεύθερη μορφή επικοινωνίας; Σοβαρά; O Κάρολος (που είναι της μόδας να τον σνομπάρουμε, και όλοι _πλην των παροικούντων εις την Ιερουσαλήμ_ έχουμε υποκύψει σ’ αυτήν) το έχει πει: τα αγαθά της ελευθερίας και της δημοκρατίας ανήκουν σε όσους κατέχουν και τα μέσα παραγωγής, και παρέχονται κατά ελεγχόμενες, συνήθως, δόσεις· εκτός και αν αυτά τα τελευταία αφαιρεθούν βίαια από τους κατόχους τους, οπότε και τα δύο πρώτα αγαθά αλλάζουν κατόχους και η ιστορία αρχίζει περίπου από την αρχή (αυτό δεν το είπε ακριβώς έτσι ο Κάρολος, γιατί _ευτυχώς γι’ αυτόν_ δεν πρόλαβε).

Έτσι λοιπόν, ο κατέχων ένα από τα μέσα παραγωγής επικοινωνίας και πληροφόρησης Mr. Blogger, αφού είδε και απόειδε ότι δεν μπορούσε να επιβάλει τα εμπορικά και ποιος ξέρει τι άλλο συμφέροντα του (λέγε με Google) με το καλό, ή με την πονηριά, αποφάσισε να πουλήσει χοντρό τσαμπουκά και να το κάνει με το ζόρι. Όλο το πρωί προσπαθούσα ματαίως να μπω στο dashboard του μπλογκ μου και έπεφτα πάνω σε ένα φαρδύ πλατύ «move your blog to the new version” (sic, ούτε will you please, ούτε you’re kindly requested, τίποτα, σιγά μη μας παρακαλέσει κιόλας). Κάποια στιγμή βαρέθηκα και εκνευρίστηκα, δεν αξίζει δα τόσο κόπο και χρόνο όλη αυτή η ιστορία, είπα να ακολουθήσω τις (ομολογουμένως απλές) οδηγίες και να το κάνω. Και να’ μαι!
Ύστερα από κάμποση ώρα λαχτάρας και αγωνίας, κατά την οποία είχαν χαθεί τα πάντα, δεν μπορούσα να μπω πουθενά και έπεφτα πάνω σε μια σελίδα με ακατανόητα αιτήματα, λίγο χωρίς να το καταλάβω απέκτησα ένα μπλογκ Beta, όπου όλα μου τα λινκ είχαν γίνει κινέζικα και έπρεπε να τα διορθώσω ένα ένα στο template, σχεδόν όλα τα πρόσφατα σχόλια που έχω δεχθεί έγιναν ανώνυμα, στο αρχείο μου και στα αντίστοιχα σχόλια δεν μπορώ να μπω και στο dashboard μπαίνω αφού «υπογράψω» ως παλιός μπλόγκερ με το παλιό username και ο Blogger με ανακατευθύνει στη νέα έκδοση, όπου ξαναϋπογράφω με το νέο username, που είναι (υποχρεωτικά) ο λογαριασμός μου στο Google!!!
Υποψιάζομαι ότι αρκετοί άλλοι πρέπει να έπαθαν κάτι παρόμοιο (για την ώρα, παραδείγματος χάριν, δεν μπορώ να μπω στα μπλογκ του Jason και του Dodos). Δίνω μια μικρή, βραχύβια ευκαιρία στο όλο πράγμα, μήπως η διαδικασία αναβάθμισης δεν έχει τελειώσει ακόμη. Ίδωμεν (αλλά αν δεν δούμε, υπόσχομαι να προσλάβω χάκερ και να κάνω τους τεχνικούς του Blogger να περάσουν τα ίδια και χειρότερα με όσα πέρασα εγώ σήμερα).

Τα’ χω πάρει, λέμε!

ΥΓ1. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν όσων ανησυχούν μήπως δεν είναι πολύ μοντέρνοι που δεν «αναβαθμίστηκαν»!

ΥΓ2. Ήμαρτον, Κύριε, τι με κάνουν να λέω, μεγάλη γυναίκa!