Το παραμύθι:
...όπου η ανιδιοτέλεια και η κοινή λογική ενός θετού πατέρα μεταμορφώνουν μια υπεροπτική ξύλινη μαριονέτα σε ένα ευαίσθητο αληθινό παιδάκι που μιλάει σαν όλα τα συνομήλικά του και πηγαίνει στο σχολείο με τη λαχτάρα να μάθει γράμματα.
Το αντιπαραμύθι:
...όπου η ματαιοδοξία και η ακρισία δύο φυσικών γονιών μεταμορφώνουν ένα ευαίσθητο αληθινό παιδάκι σε υπεροπτική ξύλινη μαριονέτα που μιλάει μεγαλίστικα και κουνά δασκαλίστικα την ευπροσάρμοστη μύτη της μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας.
Η πραγματικότητα:
...όπου η Είδηση, εξαιτίας των επικρατούντων εκδοτικών και δημοσιογραφικών ηθών, χάνει το δημοκρατικό της δικαίωμα να θεωρείται αληθινή, έστω και μόνο μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
Αλλά δεν μου αρέσει αυτό το ποστ. Δασκαλίστικο σαν τα λόγια της μαριονέτας μού βγήκε.
3 σχόλια:
Μπράβο ρε συ! Μπράβο!
Πολλά γράφτηκαν για την αθλιότητα αυτή. Εγραψε εξαιρετικά ποστ ο old boy εδώ και εδώ. Επέλεξα να μη γράψω πουθενά κανένα σχόλιο για το θέμα. Γιατί είχα θυμώσει. Δεν γράφω ποτέ όταν είμαι θυμωμένος.
Ο τρόπος που το έθεσες, η διάσταση που του έδωσες, φέρνει μια γλυκιά μελαγχολία.
Και όταν με πιάνει η μελαγχολία, πάντα γράφω.
Ντροπή τους. Και στους γονείς, και στην εφημερίδα, και στους διανοούμενους που ανακάλυψαν στο πλαστό πρόσωπο του αγοριού έναν καινούργιο ήρωα του Ντίκενς.
Καρικατούρα το έκαναν το παιδί.
Το "σοφό παιδί" της εφημερίδας δεν έχει καμιά σχέση με τον άτακτο και ψεύτη πινόκιο του παραμυθιού.
Εκτός και αν κάνεις υπαινιγμό ότι όσο κατασκευασμένος είναι ο ένας είναι και ο άλλος.
Δε θα σχολίάσω το γεγονός, γιατί δε θέλω να έχω καμιά σχέση με τον τρόπο που προβάλλονται τα γεγονότα. Μου άρεσε όμως η παρομοίωση που έκανες.
Δημοσίευση σχολίου