κάτι για να λέμε

Katsushika Hokusai, Waves and Birds, c. 1825

πουλιά φευγάτα

ανάδρομα πετάνε

σε κρύους τόπους

Αν δεν φιλοδοξούσε να γίνει χαϊκού όταν μεγαλώσει, μπορεί και να έλεγε "λόγια φευγάτα"... Επίσης, θα το έσβηνα, αν δεν λυπόμουν την ονειρική ζωγραφιά του Χοκουσάι, γιατί αμέσως μετά μου απαγγείλανε αληθινή ποίηση _έναν υπέροχο ενδεκασύλλαβο (Νονά, ξέρεις κάτι;... ):

Μ΄ αρέσει η βροχή τα μεσημέρια

"Sólo un instante"

Ennio Morricone, "Gabriel's oboe" from The mission

[...]

_η ζωή, πότε ήταν πράγματι δική μας;
πότε είμαστε ό,τι είμαστε στ’ αλήθεια;
και μόνοι μας εν τέλει είμαστε πάντα
μονάχα ένα κενό, μια ζάλη, σ’ έναν
καθρέφτη μορφασμοί, ναυτία και τρόμος,
δεν είν’ ποτέ η ζωή δική μας, είναι
άλλων, δεν είναι κανενός, όλοι είμαστε
η ζωή _ψωμί του ήλιου για τους άλλους,
όλους τους άλλους που είμαστε ίδιοι_,
είμαι ένας άλλος όταν είμαι, οι πράξεις μου
είν’ πιο δικές μου όταν ανήκουν σ’ όλους,
για να ’μαι εγώ πρέπει να είμαι άλλος,
να βγω απ’ το εγώ, να με ζητήσω σ’ άλλους,
τους άλλους που δεν είναι αν δεν υπάρχω,
τους άλλους που πληρούν την ύπαρξή μου,
είμαι δεν έχει ή εγώ, εμείς μονάχα,
πάντα η ζωή είναι άλλη, αλλού, πιο πέρα,
πέρ’ από σένα ή εμένα, πάντα ορίζοντες,
ζωή που μας ποθεί και μας διχάζει,
μας δίνει πρόσωπο και το τσακίζει,
πείνα του είναι, ω θάνατε, ψωμί όλων,

[...]

ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΣ, Ηλιόπετρα, μετάφραση-επίμετρο Κώστας Κουτσουρέλης, δίγλωσση έκδοση, Μαΐστρος, Αθήνα 2007

(εκεί που το οφείλω...)

το ταξίδι μιας γκρίζας μέρας μέσα στο φως

(μουσική: Wim Mertens, Often a bird, 1996)

κάποτε με ταξίδευε ο γκρίζος ήχος της βροχής ∙ σήμερα έχω ανάγκη_σήμερα πρέπει_ ν' ακούω χρώματα

Υ. Γ. Ο Καντίνσκι και η μουσική

Sanctuaries

ΚΥΡΙΩΣ


γλυκαμένη από τον θυσανωτό

μπλε της ψίθυρο

η ποίηση

κυρίως

δυναμώνει τον ήχο

της σιωπής

Μαρία Λαϊνά, Σημεία στίξεως, εκδ. Στιγμή, 1991 (α' εκδ. Κέδρος, 1979)
(πρώτο ποίημα)



Anne Clark, Poem without words

Paul Klee, Walpurgis Night, 1935

ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

5


Δεν είχα προφτάσει

Βρισκόμουν στο φως

και μετατοπιζόμουν μαζί του

Ένα οποιοδήποτε φεγγάρι

μπορούσε να μ' ακουμπήσει

Ένιωθα πως αυτό θα περνούσε

πως τελικά

.........θα είχα έναν τόπο να μείνω

.................................................ένα οποιοδήποτε φεγγάρι.

Μαρία Λαϊνά, Σημεία στίξεως, εκδ. Στιγμή, 1991 (α' έκδοση Κέδρος, 1979)
(τελευταίο ποίημα)

Max Ernst, Sanctuary, 1965

Shministim

http://www.december18th.org/

Pablo Picasso, Guernica, 1937



Η πόλη μας πολιορκήθηκε το μεσημέρι
η πόλη μας πολιορκούμενη ανακάλυψε
το πρόσωπό της είπε ψέματα
το χρώμα.
Δεν έχω σχέση εγώ, αιχμάλωτη, μ’ έναν ήλιο
που γυαλίζει τα παράσημα των κατακτητών,
τα παπούτσια των χορευτών.
Εγώ δεν έχω σχέση, δρόμοι, παρά μονάχα
με τους αριθμούς των νεκρών σας.
Καείτε το καταμεσήμερο!!!
Σα να ‘χεις βγει απ’ το βιβλίο των Θρήνων.
Τρύπες φωτός στο ακρογιαλένιο πρόσωπό σου
μου επιστρέφουν
το πρόσωπό μου και
με πλημμυρίζουν
με τον παλιό ενθουσιασμό για τους γονιούς μου.
Πίστευα μόνο σ’ ό,τι κάνει την καρδιά
ταβέρνα κι αγορά, μα βγαίνω τώρα
απ’ τα καρφιά αυτού μου του σταυρού και ψάχνω
μιαν άλλη πηγή για τις αστραπές
μια νέα μορφή για το πρόσωπο της αγαπημένης.
Είδα τους δρόμους να σκοτώνουνε τα ονόματά τους
και τη σειρά τους∙ κι εσύ είσαι
σου μπαλκονιού τον ίσκιο που μικραίνει
μάτια χωρίς πρόσωπο, μα η φωνή σου
διαπερνά τον μαραμένο πίνακα. Η πόλη μας
πολιορκήθηκε το μεσημέρι. Η πόλη μας
στην πολιορκία ανακάλυψε το πρόσωπό της.

Μαχμούντ Νταρουίς, "Υπεράσπιση της σουρεαλιστικής ζωγραφικής", από την έκδοση Παλαιστινιακή Ποίηση, 1987, της Γενικής Ένωσης Παλαιστινίων Φοιτητών Ελλάδας

Όσο υπάρχουν και στις δυο όχθες (τούτου του κόσμου) παιδιά και ποιητές να κεντρίζουν τη συνείδησή μας όταν αποκοιμιέται εξαντλημένη από τον παραλογισμό της βίας και του άκρατου εγωκεντρισμού μας, ίσως υπάρχει ακόμη ελπίδα. Ίσως, λεω...