Του Ιουνίου που αποχωρεί

Περικλής Λύτρας, Σπίτι με θέα τη θάλασσα

Την ώρα που η καταληκτική τρίλια της Εσπερινής Συμφωνίας των πουλιών συνηχεί με το εναρκτήριο, αναποφάσιστο ακόμη, τρίξιμο του τριζονιού _λεπτά πριν αρχίσει ο γκιόνης να καρφώνει ρυθμικά τους μικρούς δωρικούς λυγμούς του στον ασάλευτο αέρα· την ώρα που ο κόσμος απεκδύεται τη βεβαιότητα (βαρβαρότητα;) των χρωμάτων και των σχημάτων και, βαθιανασαίνοντας αγιόκλημα και ηλιοκαμένα σπάρτα, βυθίζεται στην ιαματική ασάφεια των αποχρώσεων (το ροδί, το μοβ, οι διάφανες σκιές)· την άχρονη και άχραντη εκείνη ώρα της παραμυθίας και της εξιλέωσης, σκέψου με _μία μοναδική φορά: ίσως τότε με συγχωρέσεις που σε σκέφτομαι.

Υ.Γ. Αργία μήτηρ πάσης κακίας ή η απίστευτη βλακεία να κουβαλάς λάπτοπ στην εξοχή (ειδικά τον Ιούνιο).