Μεταφράσεις πολύ προσωπικές

Στη μετάφραση, αλλόγλωσση και ενδογλωσσική, μάλλον δεν χάνεται τελικά η ποίηση, παρά τον πασίγνωστο (και αμφιλεγόμενα "μεταφρασμένο")αφορισμό του Ρόμπερτ Φροστ. Σύμφωνα με μια πολύ ταπεινή γνώμη, η ποίηση, όταν και όπου πραγματικά υπάρχει, με κάποιο μαγικό τρόπο δεν χάνεται ποτέ. Αυτό που χάνεται στη "μετάφραση" είναι η στιγμιαία αυταπάτη πως ό,τι διαβάζεις, όπως ακριβώς το "διαβάζεις" τη μαγική πρώτη φορά πριν αρχίσουν οι αναλύσεις και τα «τι θέλει να πει ο ποιητής», είναι "δικό" σου· πως γράφτηκε για σένα ή πως το έγραψες _γιατί το είχες ήδη σκεφτεί ή νιώσει_ αυτούσιο, εσύ.

Στη συνέχεια, ο μεταφράζων σπεύδει να πάρει όλα του τα ρίσκα –ή κανένα· κι αλίμονο στο αποτέλεσμα, αν πισωγυρίσει και σκεφτεί τα κερδισμένα και τα χαμένα.

Get this widget Track details eSnips Social DNA

"Alone in Kyoto", από το σάουντρακ της ταινίας Lost in Translation

ΥΓ. Σε ό,τι αφορά τις μεταφραστικές προσπάθειες αυτού του μπλογκ _καθότι ερασιτεχνικές_ τα ρίσκα απαγορεύονται από ένστικτο αυτοσυντήρησης. Κι αν παραταθεί η αυθαίρετη ευδαιμονία της μαγικής πρώτης φοράς, ενεργοποιείται πάραυτα ο αυτόματος ορθομεταφραστής (κατά το "αυτόματος ορθογράφος") για να αποκαταστήσει την τάξη και να σώσει το πρωτότυπο.