Μη σου τύχει...

Henry Purcell, (Di...

Η MenieK είναι επίμονο κορίτσι. She won’t take no for an answer! Η απάντησή της στην απάντηση-υπεκφυγή μου στην πρό(σ)κληση που μου έκανε για το μπλογκοπαίγνιον των ημερών (ή μήπως ξεπεράστηκε ήδη και είμαι τραγικά ανεπίκαιρη; ) δεν μου άφησε πολλά περιθώρια: «καλή η προσπάθεια να ξεφύγεις, αλλά δενννννν…»!!!
Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι, τεχνικά, σαφείς:
Παίρνεις ανά χείρας το πλησιέστερο προς εσένα βιβλίο (ποια στιγμή, ακριβώς, δεν ορίζουν ωστόσο οι κανόνες, άρα ευλόγως υποθέτουμε ότι εννοεί τη στιγμή που τους διαβάζουμε, άρα όντας στον χώρο όπου είναι εγκατεστημένος το πισί ή το λάπτοπ μας). Το ανοίγεις στη σελίδα 123, μετράς πέντε περιόδους (δηλαδή, πέντε λογικές ενότητες ανάμεσα σε δύο τελείες) και αντιγράφεις την έκτη, έβδομη και όγδοη περίοδο. Τέλος (προβλεπόμενο), κάνε πάσα της αγγαρείας σε πέντε συμπλόγκερ σου. That’s all.

Προσπάθησα να επιχειρηματολογήσω με τον τρόπο μου ότι αυτά τα παιγνίδια, εκ των πραγμάτων, μόνο «αυθόρμητα» δεν μπορούν να είναι: τρανή απόδειξη ο Adaeus που ομολογεί κιόλας ευθαρσώς το (αναγκαστικά) στημένο του πράγματος (αν εγώ εφάρμοζα ευλαβικά τους κανόνες, θα έπρεπε να γράψω οδηγίες από το το βιβλίο IMS, Training Centers, Βασικές Έννοιες πληροφορικής, Windows XP, Word 2002, Internet, εκδόσεις Β. Γκιούρδας Εκδοτική _ή λήμματα από τον κολλητό μου τον "Μπάμπη", το Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη, αυτά είναι στην κυριολεξία το δεξί μου χέρι. Ε, «δε λέει»). Αλλά η MenieK κλπ...κλπ... Από την άλλη, ένα παιχνίδι είναι πάντα ένα παιχνίδι, αλίμονο στον άνθρωπο που, μέχρι να πεθάνει, δεν εξακολουθεί να δίνει το "παρών" σε όποιο παιχνίδι "τον παίζουν" ακόμη!

Eπέλεξα λοιπόν κι εγώ, με τη σειρά μου, να «πειράξω» λιγάκι τους κανόνες: όντας (ως συνήθως) αμφίθυμη, μετά το ευρηματικό (sic) σχόλιό μου στης Μeniek, ως προς το αν άξιζε ν' αφιερώσω χρόνο γι' αυτό το παιχνίδι, έκλεισα τον υπολογιστή και πήρα στα χέρια ένα πρόσφατο απόκτημα, που πιθανότατα θα είναι από τα "πλησιέστερά" μου για πολύ καιρό: John Donne, The Major Works, σειρά Oxford World’s Classics, εκδόσεις Oxford University Press. Τότε, ξανασκέφτηκα το παιχνίδι. Άνοιξα το βιβλίο στη σελίδα 123, μέτρησα προσεκτικά 5 τελείες και αντιγράφω πιστά την έκτη και την έβδομη περίοδο, που συμβαίνει να είναι οι τελευταίες στροφές από το ποίημα The Ecstasy(η όγδοη είναι η αρχή άλλου ποιήματος, οπότε την παραλείπω ως άσχετη):

To our bodies turn we then, that so

Weak men on love reveal'd may look ;

Love's mysteries in souls do grow,

But yet the body is his book.



And if some lover, such as we,

Have heard this dialogue of one,

Let him still mark us, he shall see

Small change when we're to bodies gone.

(John Donne, The Ecstasy, from Songs and Sonnets)

Antonio Canova, Cupid and Soul (1787-93)

Βέβαια, ούτε λόγος να μεταφράσω John Donne... χάριν παιδιάς, έτσι παραθέτω απλώς το ποίημα και καθείς ας καταλάβει ό,τι μπορεί και ό,τι θέλει.
(Όσο για να χρεώσω άλλους με το πικρόν τούτο ποτήριον, δεν μου το επιτρέπει η αριστοκρατική μου ανατροφή και οι δημοκρατικές μου (μπλογκο)πεποιθήσεις _αν και δεν θα με "χάλαγε" να πειράξω λιγάκι τις αγαπημένες μου Νερίνα και Κερασιά, μιας κι ούτε αυτές μου είχαν χαριστεί στο παρελθόν _αλλά πολύ παλιά, λέμε!)

Ταξίδια

Ένα ποίημα σαν πίνακας Γιαπωνέζου ζωγράφου της περιόδου του Έντο γραμμένο από έναν σύγχρονο Ιρλανδό. Καθόλου κακό ταξίδι για το τέλος μιας άχαρης μέρας...
(Τι μουσική θα ταίριαζε, όμως; Κι έχω άραγε αποδώσει σωστά τον προτελευταίο στίχο;)



Katsushika Hokusai, Pink and Red Peonies Blown to the Left in a Breeze and a Butterfly

ΚΟΚΚΟΣ ΡΥΖΙΟΥ

Τύλιξε το ποίημά μου γύρω απ' τα κινέζικά ξυλάκια σου για να τα κρατήσεις καθαρά.
Μόλις που σε ξέρω. Δεν θέλω να πεθάνεις. Τα ονόματά μας
χωράνε σ’ έναν κόκκο ρυζιού σαν τα δυο σπουργίτια του Χοκουσάι,
ή, σαν το αλογάκι της Παναγίας και την κίτρινη πεταλούδα,
είμαστε μια παρέα στον κήπο όπου τίποτε δεν φυτρώνει άλλο από πέτρες.
Δεν καταλαβαίνω τους χαρακτήρες: φως του ήλιου μέσ' απ' τα φύλλα,
ένα πλέγμα από κισσό, σαν δάχτυλα που χαϊδεύουν ένα κύπελλο, το πρόσωπό σου
σε θραύσματα εκεί που ένας κυπρίνος φιλά το φεγγάρι, ο καταρράκτης
όπου τα πτερύγιά του θα στροβιλιστούν πέρα απ' το βλέμμα μας ανεβαίνοντας προς τον ουρανό.
Τύλιξε το ποίημά μου γύρω απ' τα κινέζικα ξυλάκια σου για να τα κρατήσεις καθαρά.
Σημαίνει αυτό ότι δεν θα έχω πάρει ένα και μόνο φιλί για πάντα;
Το ασύλληπτο στήθος σου γίνεται ο βωμός του μεταξοσκώληκα.

Michael Longley

Katsushika Hokusai, Swimming Carp

A GRAIN OF RICE

Wrap my poem around your chopsticks to keep them clean.
I hardly know you. I do not want you to die. Our names
Fit on to a grain of rice like Hokusai’s two sparrows,
Or else, like the praying mantis and the yellow butterfly,
We are a crowd in the garden where nothing grows but stones.
I do not understand the characters: sunlight through leaves,
An ivy pattern like fingers caressing a bowl, your face
In splinters where a carp kisses the moon, the waterfall
Up which its fins will spiral out of sight and into the sky.
Wrap my poem around your chopsticks to keep them clean.
Does it mean I shall not have taken one kiss for ever?
Your unimaginable breasts become the silk-worm’s shrine.

Homework

(BIRTHDAY, by Louise Glück)

ΓΕΝΕΘΛΙΑ

Παραδόξως, μπορώ να κοιτάζω
πενήντα χρόνια πίσω. Κι εκεί, στην άκρη του βλέμματος,
μια ανθρώπινη ύπαρξη ήδη εντελώς αναγνωρίσιμη,
με τα χέρια πλεγμένα στα γόνατα και τα μάτια
ν’ ατενίζουν το μέλλον με τον τρόμο
και μαζί την απελπισία μιας ψυχής που περιμένει τον αφανισμό.

Εντελώς οικεία, αν κι ακόμη, βέβαια, πολύ νέα.
Να κοιτάζει τυφλά μπροστά, με την έκφραση κάποιου που ατενίζει το απόλυτο σκοτάδι.
Και να σκέφτεται _που σήμαινε, θυμάμαι, τις απόπειρες του μυαλού
να εμποδίσει την αλλαγή.

Οικεία, αναγνωρίσιμη, αλλά ήδη βαθιά μόνη, ήδη απελπισμένη.
Δεν ανταποκρίνεται, κατά την άποψή της, στον ορισμό
του παιδιού, κάποιου που έχει τα πάντα να περιμένει με λαχτάρα.

Έτσι μοιάζουν οι άλλοι· έτσι, επομένως, είναι.
Φλερτάροντας αδιάκοπα με τη φωτογραφική μηχανή, πολλοί απ΄αυτούς
χαμογελώντας πραγματικά με απόλυτη πειστικότητα_

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Τη θυμάμαι αυτή την ηλικία. Ποτισμένη από αμφισβήτηση κι απέχθεια για τον εαυτό της
και την ίδια στιγμή πλημμυρισμένη με περιφρόνηση για τα κοινά, για το συνηθισμένο· διαρκώς
παραδομένη στη μοναξιά, στη θλιβερή παραμυθία της αντίληψης, σ’ ένα μέλλον
απόλυτα κυριαρχημένο απ’ το τραγικό, που δεν χρησίμευε στην τεράστια επιθυμία
παρά για να το αποκρούσει_

Αυτό είναι το πρόβλημα με τη σιωπή:
δεν μπορεί κάποιος να ελέγξει τις ιδέες του.
Γιατί δεν είναι ιδέες, είναι η αλήθεια.

Όλες οι άμυνες, η πνευματική ακαμψία, το επίμονο
ξεγύμνωμα του καθημερινού για ν’ αποκαλύψει το τραγικό,
στην πραγματικότητα ήταν μόνο αφελής αντίληψη του κόσμου.

Εννοώντας το μερικό, το μεταβαλλόμενο, το ρευστό_
όλα όσα αποκλείει το απόλυτο. Καθόμουν στο σκοτάδι, στο σαλόνι.
Τα γενέθλια είχαν τελειώσει. Αναλογιζόμουν, φυσικά, τον χρόνο.
Θυμάμαι το πώς, σχεδόν ταυτόχρονα,
η καρδιά μου σκίρτησε περιχαρής και κατέρρευσε
μέσα σε οδυνηρή αγωνία. Το σκίρτημα_ το μισό που δεν μέτρησα_
αυτό ήταν η ευτυχία· να τι σήμαινε η λέξη.

Λουίζ Γκλικ


(ΥΓ. Για το κουραστικό παιχνιδάκι με τις αποχρώσεις της γραμματοσειράς φταίει ο Blogger, που επέμενε να έχει άποψη για το "σπάσιμο" των στίχων.)