Une bonne nuit

CHILD

Your clear eye is the one absolutely beautiful thing.
I want to fill it with color and ducks,
The zoo of the new
Whose name you meditate --
April snowdrop, Indian pipe,
Little

Stalk without wrinkle,
Pool in which images
Should be grand and classical

Not this troublous
Wringing of hands, this dark
Ceiling without a star

Sylvia Plath

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Το καθάριο βλέμμα σου είναι η μόνη απόλυτη ομορφιά.
Θέλω να τον γεμίσω με χρώματα και πάπιες,
Τον ζωολογικό κήπο του καινούργιου
Που τ' όνομά του αναλογίζεσαι-
Απριλιάτικε γάλανθε, ινδιάνικη πίπα,
Μικρέ

Μίσχε αρυτίδωτε,
Λιμνούλα που θα 'πρεπε να αντανακλάς
Εικόνες μεγάλες και σπουδαίες

Κι όχι αυτό το αγωνιώδες
Μπλέξιμο των χεριών, αυτό το σκοτεινό
Ταβάνι χωρίς ούτ' ένα αστέρι.

(Αφιερωμένο. Για φυλαχτό...)

Αναγκάστηκα να (ξανα)διαβάσω Σύλβια Πλαθ. Όχι ότι δεν με σαγηνεύει η ποίησή της. Μα είναι σαγήνη σκοτεινή και μαρτυρική, και συνήθως οι στίχοι της (ένας προς έναν) πονάνε σαν χειρουργικό εργαλείο που μπήγεται μέσα σου επιδέξια και ευθύβολα, αλλά χωρίς αναισθητικό. Δεν νομίζω ότι το κυριακάτικο απόγευμα, με το γνωστό context, αντέχει αυτά που αναγκάστηκα να ξαναδιαβάσω.
Ωστόσο βρήκα κάπου το παραπάνω, απ' όσο ξέρω ένα από τα λιγότερο "παινεμένα" της, όπου τουλάχιστον υπονοεί, δεν ξεφωνίζει, τη φρίκη που της υποβάλλουν η ευφυΐα, η ευαισθησία, η δημιουργικότητα και η τρέλα (η θεία μανία) με τις οποίες την προίκισαν και την καταράστηκαν οι Μοίρες της, αφήνοντας την αρχετυπική μάνα να εκφράσει με άπειρη τρυφερότητα όλη τη λατρεία και το σπαραγμό για ό,τι πιο πολύτιμο μέλλει (και το ξέρει) ν΄απαρνηθεί εξαιτίας τους.

Dedicated

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Steve Bloom, Dedication

Άλλον πίνακα σκόπευα να χρησιμοποιήσω σαν αφορμή για ποστ, αλλά μου θύμισαν το τραγούδι από τo Reflections του Μάνου Χατζιδάκι (το οποίο έτυχε να μου βρίσκεται στην υπέροχη εκτέλεση των Raining Pleasure), βρήκα γκουγκλίζοντας αυτόν που μου ταίριασε, βιάζομαι κιόλας γιατί έχω πολλή δουλειά σήμερα και είπα να θυμηθώ τις "ξεπέτες" μου και να σκαρώσω ένα ποστ χωρίς στόχο, χωρίς νόημα και χωρίς διδακτικό περιεχόμενο.

Just to say "hello"...

Out of fashion

ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ...

Αυτοί δεν είναι οι δρόμοι που γνωρίσαμε
Aλλότριο πλήθος έρπει τώρα στις λεωφόρους
Αλλάξαν και των προαστίων οι ονομασίες
Υψώνονται άσυλα στα γήπεδα και στις πλατείες.
Ποιος περιμένει την επιστροφή σου; Εδώ οι επί-
γονοι
Λιθοβολούν τους ξένους, θύουν σ' ομοιώματα,
Είσαι ένας άγνωστος μες το άγνωστο εκκλησία-
σμα
Κι από τον άμβωνα αφορίζουνε τους ξένους
Ρίχνουνε στους αλλόγλωσσους κατάρες
Εσύ στους σκοτεινούς διαδρόμους χώσου
Στις δαιδαλώδεις κρύπτες που δεν προσεγγίζει
Ούτε φωνή αγριμιού ή ήχος τυμπάνου·
Εκεί δεν θα σε βρουν. Γιαί αν σ΄αφορίσουν
Κάποιοι _αναπόφευκτα_ στα χείλη τους θα
σε προφέρουν
Οι σκέψεις σου θ' αλλοιωθούν, θα σου αποδώ-
σουν
Ψιθυριστά προθέσεις, θα σε υμνήσουν.
Με τέτοιες προσιτές επιτυχίες θα ηττηθείς.
Τεντώσου απορρίπτοντας των λόγων σου την
πανοπλία
Κάθε εξωτερικό περίβλημά σου περιττό
Και της Σιωπής το μέγα διάστημα, έτσι,
Τεντώσου να πληρώσεις συμπαγής.

(Μανόλης Αναγνωστάκης, Τα ποιήματα 1941-1971)

Τα πρώτα χρόνια που έπαψα να πηγαίνω στην πορεία του Πολυτεχνείου (ως σύμβολο της άλλης, της Μεγάλης Πορείας κατά Κούντερα εννοώντας την) καθόμουνα και το διάβαζα, κάθε τέτοια μέρα, και έπειθα τον εαυτό μου ότι εδώ βρισκόταν η απολύτως αιτιολογημένη απάντησή μου στο γιατί. Πάει καιρός πολύς που επιτέλους του ομολόγησα (του εαυτού μου) ότι το ποίημα αποτελούσε προσωπική τοποθέτηση του Αναγνωστάκη και ότι αν πίστευα πως υπήρχε λόγος να απαντήσω εγώ στα δικά μου αδιέξοδα, θα έπρεπε να βρω μια ολόδική μου απάντηση –ή να γράψω ένα ολόδικό μου ποίημα.

Και η απάντηση και το ποίημα περιμένουν ακόμη στα αζήτητα της σύλληψης (κι η ανάγκη να υπάρξουν μου φαίνεται μερικές φορές τόσο μάταιη...)



Αλλά πάλι...

The dark night of the soul

Όχι απαραίτητα με μυστικιστική (απλώς με λίγο φευγάτη) διάθεση...
(Και γιατί θυμήθηκα τη "μάγισσα" Λορίνα, πώς αλλιώς, τακτοποιώντας τα cd μου, η καλή νοικοκυρά!)

In the woods

Πήγα βόλτα στο δάσος. Στη μύτη μου ακόμη οι μυρωδιές από το βρεγμένο χώμα, τις πευκοβελόνες και την ψυχρή υγρασία του αέρα, στ' αφτιά μου ακόμη υπέροχα κελαηδίσματα _παραμυθιάστηκα ότι άκουσα αηδόνι, που δεν ξέρω αν έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Αλλά όταν σταμάτησα έκθαμβη μπροστά σε αυτό το αυτοφυές έργο τέχνης, βεβαιώθηκα ότι δεν θα ανέβαζα ένα φθινοπωρινό, ούτε καν ένα κυριακάτικο ποστ. Για έναν ανεξήγητο λόγο, η καρδιά μου απόψε ταυτίστηκε με αυτή την ταπεινή, αλλά τόσο γενναία ύπαρξη, που βγήκε στο αντάρτικο, ενάντια σε όλα τα κλισέ της φθινοπωρινής μελαγχολίας.


ΥΓ1 Αφήστε με να κάνω μια μαντεψιά. Ποιος θα ομιλήσει με... ποδοσφαιρικό σχόλιο;
:) :) :)
ΥΓ2. Εννοείται, το ποστ δεν αφορά ούτε τό εκλογικό αποτέλεσμα στο ΠΑΣΟΚ _τι μπέρδεμα με αυτό το χρώμα, Θεέ μου!

Όνειρα γλυκά...

"I'd rather learn from one bird how to sing
than teach ten thousand stars how not to dance"
e.e. cummings

(Προτιμώ να μάθω από ένα πουλί να τραγουδώ
παρά να διδάξω δέκα χιλιάδες αστέρια να μη χορεύουν )

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Τ' απόβραδα της Κυριακής θέλω πάντα κάτι να πω, κι η ασθμαίνουσα καθημερινότητα που ξημερώνει απειλητικά μου αφαιρεί τον λόγο (νομίζει, γιατί όλο και κάποιος στίχος θα βρεθεί αν ψαχουλέψω τις τσέπες μου, ελεημοσύνη από κάποιο πουλί-δάσκαλο, για να με κρατήσει κοντά στα άστρα που χορεύουν ανενόχλητα μιας και, παρόλη τη μαγεία των στίχων του κάμινγκς, δεν θα μου πέρναγε ποτέ από το μυαλό να τα διδάξω να σταματήσουν).

(η ευχή για όσους φοβούνται ότι απόψε θα έχουν ανήσυχο ύπνο, αλλά και για τα χειμωνιάτικα και τα καλοκαιρινά ρούχα μου, που θα κοιμηθούν αγκαλιά στον καναπέ και όχι στις ντουλάπες τους, ως ώφειλα).