Γι' αυτό ακριβώς...

We shall not cease from exploration
And the end of all our exploring
Will be to arrive where we started
And know the place for the first time.
Through the unknown, unremembered gate
When the last of earth left to discover
Is that which was the beginning;
At the source of the longest river
The voice of the hidden waterfall
And the children in the apple-tree
Not known, because not looked for
But heard, half-heard, in the stillness
Between two waves of the sea.
Quick now, here, now, always—
A condition of complete simplicity
(Costing not less than everything)
And all shall be well and
All manner of thing shall be well
When the tongues of flame are in-folded
Into the crowned knot of fire
And the fire and the rose are one.

Δεν θα πάψουμε να εξερευνούμε
Κι όλης μας της εξερεύνησης το τέλος
Θα είναι να φθάσουμε εκεί που ξεκινήσαμε
Και να γνωρίσουμε για πρώτη φορά τον τόπο.
Μέσα από την άγνωστη πύλη, που ξαναθυμόμαστε
Όταν το τελευταίο που έμεινε στη γη να ανακαλύψουμε
Είναι αυτό που ήταν η αρχή·
Στην πηγή του πιο απέραντου ποταμού
Η φωνή του κρυμμένου καταρράκτη
Και τα παιδιά μέσα στη μηλιά
Που δεν τα ξέραμε, γιατί δεν ψάξαμε γι’ αυτά
Αλλά τ’ ακούσαμε, τα μισοακούσαμε, στη σιγαλιά
Ανάμεσα σε δυο κύματα της θάλασσας.
Γρήγορα τώρα, εδώ, τώρα, πάντα –
Μια κατάσταση τέλειας απλότητας
(Που δεν στοιχίζει λιγότερο από τα πάντα)
Και όλα θα πάνε καλά και
Το καθετί θα πάει καλά
Όταν οι γλώσσες της φλόγας θα διπλωθούν
Μες στο στεφανωμένο κόμπο της φωτιάς
Κι η φωτιά και το ρόδο θα γίνουν ένα.

(Τέσσερα κουαρτέτα, «Little Gidding”, Θ. Σ. Έλιοτ, εκδ. Ίκαρος, Μετ. Έφη Αθανασίου)

---------------------------------
Στο πρώτο ποίημα της συλλογής, στο «Burnt Norton”, ένας στίχος λέει:

Go, go, go, said the bird: human kind
Cannot bear very much reality

Φύγε, φύγε, φύγε, είπε το πουλί. Το ανθρώπινο είδος
Δεν μπορεί ν’ αντέξει πάρα πολλή πραγματικότητα.