Ρενέ Μαγκρίτ, Η αυτοκρατορία του φωτός ("...αυτή η ταυτόχρονη παρουσία της ημέρας και της νύχτας έχει τη δύναμη να εκπλήσσει και να γοητεύει. Αυτή τη δύναμη την ονομάζω ποίηση"_Ρ. Μαγκρίτ)
Κάποιες στιγμές, κάποια κυριακάτικα δειλινά ο χρόνος χάνει την ηλικία του, ο χώρος γίνεται μια ασυνόρευτη θάλασσα, καθώς τα περιγράμματα των όγκων αμβλύνονται και τα χρώματα συναιρούνται, και μια αντίστροφη Μεγάλη Έκρηξη, μια Μικρή Κατάρρευση, συντελείται μέσα σε φαινομενική ακινησία και απόλυτη σιωπή, συρρικνώνοντας μνήμες, όνειρα, φόβους, επιθυμίες, αγάπες και ενοχές _ό,τι φουσκώνει το μπαλόνι της ύπαρξής σου _ σε μια ελάχιστη κουκκίδα συνείδησης, όχι λιγότερο θαυμάσια, ανεξήγητη και αδιαπραγμάτευτη από το Σύμπαν που σε περιέχει.
...enframing in September του Στέλιου Τσαγκρή
(ελπίζω ο φωτογράφος να μου συγχωρήσει την κάπως αυθαίρετη χρήση της· αυτή η φωτογραφία με έχει μαγέψει και μου γεννά περίπου τα ίδια συναισθήματα με τον πίνακα του Μαγκρίτ _με παραπέμπουν και τα δύο στο ίδιο εσωτερικό τοπίο)
15 σχόλια:
Είναι εξαιρετικά τα τοπία εντός σου :)
...γούφ!..γούφ-γούφ!
:) +
:) +
!
Η παρέα μαζί σου μου μαθαίνει πολλά για τους ανθρώπους και με κάνει καλύτερο!
Διαπίστωσα ότι το προηγούμενο σχόλιό μου δεν δημοσιεύτηκε! Φταίω εγώ που δεν το μυρίστηκα...
Έλεγε,
"Σήμερα που είναι η ημέρα των ζώων, εγώ δεν γιορτάζω. Είμαι αντιδραστικό".
H φωτογραφία καταπληκτική και το post έχει, όπως πάντα, νοηματική και αισθητική αρτιότητα.
Αυτή η μελαγχολία του Kυριακάτικου απογεύματος! Λες να σταματήσει όταν παρουμε σύνταξη;!
Δύσκολη η ανάλυση του κειμένου. Νοηματικοί συσχετισμοί που αφορούν την πονηριά του χρόνου. Κάνω λάθος ;
Μαγκρίτ, αριστουργηματικός. Και ο Τσαγκρής αισθησιακός
Και να σκεφθεί κανείς ότι οι άνθρωποι αλλάζουν, το κοινωνικό γίγνεσθαι αλλαζει, μεταμορφώνεται και το...ΠΑΣΟΚ σκαλίζει τις στάχτες του παρελθόντος. Πώς γίνεται ;
σε χαιρετω
κάπου, εδώ "γύρω", το έχω ξαναδεί του Μαγκρίτ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μού αρέσει πάντα.
Και τού Τσαγκρή υπέροχο.
Many thanks, Madam!
Καληνύχτα.
Καλημέρα.
Μια μικρή προσπάθεια να φύγουν λίγο τα σύννεφα ίσως...;
Να φυσήξω ίσως...;
Με τρομάζουν οι Μικρές Κατάρρευσεις περισσότερο και από τις Μεγάλες Εκρήξεις.
Εχουν περάσει σχεδόν 30 ωρες από το κυριακάτικο δειλινό.
Ελπίζω όλα καλά.
Ελπίζω όλα καλύτερα...
Αμα γράφεις και μεις διαβάζουμε και ακούμε αυτά, όλα γίνονται πιο εύκολα... πιο όμορφα :) Καλημέρα.
Συγκινήθηκα τώρα! Έγραψα ό,τι έγραψα σε πραγματικό χρόνο την Κυριακή το βραδάκι, γιατί ένιωσα έτσι όπως αμυδρά κατάφερα να περιγράψω με τις λέξεις (πάντα οι λέξεις!) _και το 'γραψα για μένα. Δεν πίστευα ότι θα έβγαζε το παραμικρό νόημα για οποιονδήποτε άλλο. Τώρα μου λέτε αυτά... τι να πω!
-----------------------------------
meniek,
τα μοιράζομαι, όσο μπορούν και όσο πρέπει τέτοια τοπία να κοινοποιούνται.
-----------------------------------
Σκυλάκι μου καλό!
:))))
(το άλλο σχόλιό σου τελικά "δημοσιεύτηκε" και σου απαντώ εκεί)
-----------------------------------
Αίσθησις,
δεδομένου ότι αυτό το ιδιαίτερο συναίσθημα (ή αίσθηση) του δειλινού της Κυριακής το κουβαλάω από τα παιδικά μου χρόνια, δεν βλέπω τον τρόπο (ίσως ούτε τον λόγο) να αλλάξει όταν πάρω σύνταξη, δεν έχει να κάνει με τα ένσημα! Σ' ευχαριστώ και σε φιλώ.
-----------------------------------
Ρίτσα μου,
για να απομυθοποιούμε τα πράγματα, η μόνη του δυσκολία προκύπτει από το ό,τι το "κείμενο" (ούτε καν σαν τέτοιο δεν το είδα) ήταν πολύ προσωπικό, όπως έγραψα παραπάνω και γράφτηκε παρορμητικά, την ίδια σχεδόν στιγμή που βίωνα αυτό το συναίσθημα (δεν ξέρω αν υπάρχει φιλολογικός όρος γι' αυτή τη διαδικασία).
Για το ερώτημά σου, που το εκλαμβάνω ως ρητορικό, έλα μου ντε, πώς γίνεται;
:)
ν.α. λάμπησ,
Το έχεις δει (του Μαγκρίτ), αν μη αλλού, στο εξώφυλλο της έξοχης "Αυτοβιογραφίας του φωτός", του Γιώργου Γραμματικάκη, και στο πίσω "αφτί" του εξωφύλλου έχει μια θαυμάσια ανάλυση του συγγραφέα για τον πίνακα και τη σχέση του με το φως. Όσο για τον Στέλιο Τσαγκρή, η δουλειά του βρίσκεται στο σάιτ του, στο λινκ που δίνω, και εμένα τουλάχιστον μου αρέσει πάρα πολύ.
You are so welcome, Sir!
:)
-----------------------------------
Ραλού, γλυκιά μου,
καλώς σε ξαναβρίσκω και απο 'δώ. Όχι, δεν ήταν σύννεφα αυτή τη φορά. Δεν ήταν καν "γκρίζο". Ήταν "λυκόφως", αλλά και πάλι όχι αναγκαστηκά με σκοτεινό περιεχόμενο. Και η "μικρή κατάρρευση" δεν ήταν ψυχολογική κατάρρευση, ήταν ένα περίεργο σχήμα λόγου για να περιγράψω αυτή τη συγκέντρωση στην ουσία της ύπαρξης, την απέκδυση των "φυσικών" ιδιοτήτων του εαυτού (ή κάπως έτσι).
Φύσα όμως, εσύ, καλού κακού, και κυρίως φύσα να μας δροσίζεις με τα δικά σου ατμοσφαιρικά και αισθαντικά κείμενα που μας είχαν λείψει!
Καλημέρα σου
-----------------------------------
Αdaeus,
μακάρι να ήταν πραγματικά έτσι, πέρα από τη δική σου καλή διάθεση! Μέρα νύχτα θα έγραφα ό,τι μου κατέβαινε στο κεφάλι (γιατί περί αυτού πρόκειται!).
:)
Καλή-καλή μέρα και σε σένα!
-----------------------------------
[πώς με καταφέρατε σήμερα να μη γράψω εξυπνάδες, που πεθαίνω γι' αυτές; :)))]
Ναι, γιατί μέσα από τη Μικρή Κατάρρευση γεννιέται κάτι που είναι σημαντικό. Που σε απελευθερώνει, σε καθιστά γόνιμη και σου υπενθυμίζει πως το Καλό υπάρχει εμπρός σου. Ίσως δεν εξηγείται, νοιώθεται. Και αυτό που περιγράφεις είναι, νομίζω, η προϋπόθεση για να μπορέσει κανείς να το νοιώσει.
:)
τα σύννεφα, το φως, το έξω και το μέσα μας,
οι δικές μας ώρες οι πολύ προσωπικές, αυτές που θέλουμε να πούμε κάτι, οι άλλοι που βλέπουν πίσω απ' αυτό κάτι ίδιο ή περίπου ίδιο μ' εμάς,
συναντιόμαστε?
καί ναι, και όχι, αρκεί που εδώ τα λέμε
και τώρα ώρα δειλινού για καλό βράδυ, γλυκέ μου μπελά!
Emilly,
έχεις δίκιο, δεν εξηγείται (και ίσως δεν πρέπει να περιγράφεται), νιώθεται. Έλα όμως που υπάρχει πάντα ο πειρασμός των λέξεων!
:)
--------------------------------
genna,
φαίνεται ότι οι "εκλεκτοί συγγενείς" με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, στον τόπο ή στην ουτοπία,συναντιούνται.
:)
Eνα χαμογελάκι αφήνω.
Μικρή κατάρρευση που μάς επιστρέφει στα θεμέλια.
Έχεις δίκιο γιά την φωτογραφία, είναι σαν συνέχεια τού πίνακα.
Καλημερα...για καποιο λόγο σου στελν ω σχολια αλλά δεν περνάνε. Και χθες σου εστειλα και δεν πέρασε. ΠΟύ να οφειλεται, άραγε, αυτο; Ποιος μας επιβουλεύεται;
ριτς
Ελληνίδα,
αντιχαμόγελο (λίγο ετεροχρονισμένο) και σε σένα, καλή μου!
:)
-----------------------------------
Dodos,
περασατικά σου και από 'δώ, μας ανησύχησες.
Ναι, με μεταφέρουν στο ίδιο "όνειρο".
-----------------------------------
Ρίτσα,
λες να υπάρχει "έξωθεν δάκτυλος" που έχει σκοπό να καταδικάσει στη μοναξιά το ταπεινό μου μπλογκ;
:)
Ας είναι, εγώ πιστεύω περισσότερο στις αντίθετες "συνωμοσίες", δηλαδή ότι το Σύμπαν συνωμοτεί για να επικοινωνήσουν δυο άνθρωποι που το θέλουν (σόρι για το κλισεδάκι, αντιπαθώ και τον Κοέλο, αλλά βολεύει πού και πού)
:)))
-----------------------------------
Καλό σαββατοκύριακο!
Δημοσίευση σχολίου