Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007

The purple rose of Cairo

(Την μπαλιά _στη μούρη :)))_ πήρα από τον Γιάννη και τη Νερίνα και τη δίνω, σύμφωνα με τις διακηρυγμένες πεποιθήσεις μου, σε όποιον θέλει να συμμετάσχει)

Επτά ταινίες από ανθρώπους που λάτρεψαν τον κινηματογράφο δεν διαλέγονται εύκολα. Έτσι υιοθετώ κι εγώ τη λογική του ενός κριτηρίου, και καταγράφω εν τάχει και κάπως τυχαία επτά ταινίες που δεν είναι όλες, προφανώς, αυτές που θεωρώ καλύτερες ως σινεφίλ, είναι όμως αυτές που επισφράγισαν τη σχέση μου με τον έβδομη τέχνη, τη νοσταλγική εποχή που η μεγάλη οθόνη ήταν για μένα η πόρτα για το όνειρο.


1. Όσα παίρνει ο άνεμος (Gone with the wind, 1939, Βίκτορ Φλέμινγκ).
Για τους προφανείς λόγους που άρεσε σε όλα τα κοριτσόπουλα των δεκαετιών του 40, του 50, του 60, του 70 και, ίσως, του 80. Είχα διαβάσει το βιβλίο πριν κλείσω τα δέκα μου και, ευλόγως, τότε ήταν τα πάντα για μένα: λογοτεχνία, ιστορία, ρομάντζο, φαντασίωση και εικόνα. H πραγματική καλλιτεχνική εμπειρία, που ήρθε αργότερα, δεν τ’ άλλαξε αυτό.

2. Η περιπέτεια του «Ποσειδώνα» ( The Poseidon adventure, 1972, Ρόναλντ Νιμ).
Η πρώτη ταινία καταστροφής, στον όχι και τόσο μακρινό απόηχο του ναυαγίου του «Ηρακλείου», του 1965, που είχε συγκλονίσει την Κρήτη_ και επειδή επανέρχονταν τα λάιτ μοτίβ της εφηβείας μου: η κρυφή έλξη μιας νεαρής προς έναν μεγάλο άντρα, και ηγέτη στην «περιπέτεια», που συνέβαινε να είναι ο γοητευτικότατος τότε Τζιν Χάκμαν, αλλά και η συνάντηση καθημερινών ανθρώπων με ακραίες συνθήκες ζωής και θανάτου.

3. Απαγορευμένα παιχνίδια (Jeux interdits, 1952, Ρενέ Κλεμάν).
Πρωί Κυριακής στην Κινηματογραφική Λέσχη των Χανίων, δεκατριάχρονη και μόνη, στις πρώτες εξόδους μου χωρίς γονεϊκή συνοδεία. Συγκλονίστηκα, καθώς από τότε ταυτιζόμουν με το πώς βίωναν καθημερινοί άνθρωποι τον πόλεμο, με υπέβαλε η σκοτεινή ασπρόμαυρη φωτογραφία και γιατί το κλάμα της ήδη ορφανεμένης μικρής Πολέτ πάνω στη βομβαρδισμένη γέφυρα, αγκαλιά με το σκοτωμένο σκυλί της, θα με συνοδεύει μέχρι να πεθάνω.

4. Τα καλύτερά μας χρόνια (The way we were, 1973, Σίντνεϊ Πόλακ).
Γιατί τα είχε όλα όσα χρειαζόταν για να ισορροπήσει ιδεολογικά και συναισθηματικά μια νεαρή που είχε μόλις ανακαλύψει την Αμερική και _δυστυχώς αμέσως μετά :)))_ τον μαρξισμό.

5. Ένας προφήτης μα τι προφήτης (The life of Brian, 1979, Tέρι Τζόουνς) .
Γιατί, βοηθούσης μιας υπέροχης φοιτητοπαρέας και της καλοκαιρινής βραδιάς στο «Βοξ», δεν θυμάμαι να έχω ξαναγελάσει μέχρις εσχάτων συνεπειών σε ταινία, γευόμενη την άφατη νεανική ηδονή του ανίερου, καταλυτικού χιούμορ των Μόντι Πάιθον.

6. Καζαμπλάνκα (Casablanca, 1942, Μάικλ Κέρτιζ).
Γιατί «Θα έχουμε πάντα το Παρίσι».

7. Θωρηκτό Ποτέμκιν (Brenenosetz Potemkin, 1925, Σεργκέι Αϊζενστάιν).
Στην "Αλκυονίδα", νομίζω. Here it starts.

12 σχόλια:

kyriaz είπε...

Στο 3 και στο 6 συμπίπτουμε απολύτως...
Κι οι άλλες όμως,εκλεκτές...
Καληνύχτα.

ioeu είπε...

δεν έχω κλάψει πιο πολύ στη ζωή μου... (εύχομαι να κλαίω μόνο σε ταινίες...)

στην τελευταία σκηνή... Μισέλ...Πωλέτ...
στον παγερό σταθμό

όλα εκεί
η αγάπη
η εγκατάλειψη
η ανερμήνευτη, ανερμήνευτη απώλεια

μα πιο πολύ ξέρεις γιατί συγκινούμαι?

που σου άρεσε, φίλη μου

dodo είπε...

"...η μεγάλη οθόνη ήταν για μένα η πόρτα για το όνειρο".

Έτσι εξηγείται ο τίτλος τού άρθρου σου- ωραία επιλογή...

Mh Xeirotera είπε...

Kalhmera...

Jason είπε...

Κοινώς, εδώ και 27 χρόνια δεν έχει βγει τόσο μεγάλο έργο ε...;

Alkyoni είπε...

1. Όσα παίρνει ο άνεμος (Gone with the wind, 1939, Βίκτορ Φλέμινγκ).
Για τους προφανείς λόγους που άρεσε σε όλα τα κοριτσόπουλα των δεκαετιών του 40, του 50, του 60, του 70 και, ίσως, του 80. Είχα διαβάσει το βιβλίο πριν κλείσω τα δέκα μου και, ευλόγως, τότε ήταν τα πάντα για μένα: λογοτεχνία, ιστορία, ρομάντζο, φαντασίωση και εικόνα. H πραγματική καλλιτεχνική εμπειρία, που ήρθε αργότερα, δεν τ’ άλλαξε αυτό."
Είχες κι εσύ το ογκώδες πράσινο βιβλίο;; πριν απ τα 10 το χα διαβάσει κι εγώ...πόσο ήμουν αλήθεια;; καλοκαίρι Τετάρτης προς Πέμπτη Δημοτικού...Από τότε και μέχρι τώρα που μαι 38 στα 39 φέτος το καλοκαίρι το διαβάζω ξανά και ξανά μια φορά το χρόνο...κι ας ξέρω όλο το βιβλίο απ έξω..
Τα φορέματα της Σκάρλετ,η κουρτίνα που γινε φόρεμα...λεπτομέρειες...αλλά..
Κι όταν στην επαρχιακή πόλη που έμενα -γυμνάσιο ήμουν τότε- παίχτηκε στο σινεμά 3ωρη ταινία,την είδα 2 φορές συνεχόμενες την ίδια μέρα
:)
Καλημέρα σου

ellinida είπε...

Χιχι κι'έλεγα ότι όλο και κάποιος θα βρεθεί να με κράξει. Κοίτα να δεις που δεν βρέθηκε κανείς.:))
Ιιιιι the way we are, τι κλάμα έχω ρίξει με αυτήν την ταινία, δεν την χάνω ποτέ.
Θεικοί ήταν οι Μόντυ Πάιθονς.
Ευτυχώς το κοριτσάκι με το νεκρό σκυλάκι δεν το πέτυχα ποτέ, καλά που μου το είπες κιόλας να μην το δω ποτέ. :)))
Καζαμπλάνκα στάνταρ.
Καλημέρα.

Alkyoni είπε...

μα πόσο βλάκας μπορεί να μαι;;
είδα στο σχόλιό σου just me και σου απάντησα ακόμη δεν είδα το μπλογκ σου...
φταίει το ότι γέλασα με το κακός μπελάς κι αυτό μου χει μείνει στη μνήμη όχι το just me :)

just me είπε...

kyriaz, χρωστάς άλλες πέντε ταινίες.
;))

Γιάννη, δεν άντεξα να μνημονεύσω την τελευταία σκηνή.
Κάποιοι από μας πρέπει να προσέχουμε πια τις συγκινήσεις, φίλε μου...
:)

Dodos, χμ, όλα τα "πιάνει" το βλέμμα του καλλιτέχνη!
:)

Κonstantine, kati mou leei pos exeis logo pou shmera perases san kleftis.
:))))
Kalo sou vrathi kai glyka oneira.


Jason, παραλίγο να μην απαντήσω σε κανέναν, γιατί ντρεπόμουν να σου πω ότι αρχικά δεν κατάλαβα σε τι αναφέρεσαι. Αλλά υποθέτω πως εννοείς ότι καθετί που έχει την πρωτιά στην ψυχή μας, από το πρώτο φιλί μέχρι την πρώτη ταινία που μας συγκίνησε και πάει λέγοντας, θα παραμένει πάντα ανεπανάληπτο ανεξαρτήτως μεταγενέστερων εμπειριών και ανεξαρτήτως αντικειμενικών (αν υπάρχουν τέτοια) κριτηρίων.

Αλκυόνη, εγώ το βλαμμένο είχα ερωτευτεί τον Άσλεϊ και όχι τον Ρετ, το πιστεύεις;
:))))
ΥΓ. Μe is "Just me". "Κακός μπελάς" είναι το μπλογκ μου, με το οποίο διατηρώ μια σαδομαζοχιστική σχέση.

Ελληνίδα, ευτυχώς που εμένα δεν μου έτυχε κανένας Ρόμπερτ Ρεντφορντ όσο καιρό ήμουν στο Κόμμα, γιατί όπως με θυμάμαι τότε... θα τον είχα παρατήσει κι εγώ (και ύστερα από χρόνια θα αυτοκτονούσα):))))

Jason είπε...

Εγώ απλώς παρατήρησα ότι από τις 7 ταινίες σου, η πιο πρόσφατη έχει χρονολογία πριν από 27 χρόνια... :)

Mh Xeirotera είπε...

Ontos... (tha epanalavmana kati palio alla asto kalytera)

Kalo Savvatokyriako.

Take it easy :)

ellinida είπε...

Ιιιι και θρησκεία θα άλλαζα για μιά αγάπη, πόσο μάλλον το κόμμα:)))