The purple rose of Cairo

(Την μπαλιά _στη μούρη :)))_ πήρα από τον Γιάννη και τη Νερίνα και τη δίνω, σύμφωνα με τις διακηρυγμένες πεποιθήσεις μου, σε όποιον θέλει να συμμετάσχει)

Επτά ταινίες από ανθρώπους που λάτρεψαν τον κινηματογράφο δεν διαλέγονται εύκολα. Έτσι υιοθετώ κι εγώ τη λογική του ενός κριτηρίου, και καταγράφω εν τάχει και κάπως τυχαία επτά ταινίες που δεν είναι όλες, προφανώς, αυτές που θεωρώ καλύτερες ως σινεφίλ, είναι όμως αυτές που επισφράγισαν τη σχέση μου με τον έβδομη τέχνη, τη νοσταλγική εποχή που η μεγάλη οθόνη ήταν για μένα η πόρτα για το όνειρο.


1. Όσα παίρνει ο άνεμος (Gone with the wind, 1939, Βίκτορ Φλέμινγκ).
Για τους προφανείς λόγους που άρεσε σε όλα τα κοριτσόπουλα των δεκαετιών του 40, του 50, του 60, του 70 και, ίσως, του 80. Είχα διαβάσει το βιβλίο πριν κλείσω τα δέκα μου και, ευλόγως, τότε ήταν τα πάντα για μένα: λογοτεχνία, ιστορία, ρομάντζο, φαντασίωση και εικόνα. H πραγματική καλλιτεχνική εμπειρία, που ήρθε αργότερα, δεν τ’ άλλαξε αυτό.

2. Η περιπέτεια του «Ποσειδώνα» ( The Poseidon adventure, 1972, Ρόναλντ Νιμ).
Η πρώτη ταινία καταστροφής, στον όχι και τόσο μακρινό απόηχο του ναυαγίου του «Ηρακλείου», του 1965, που είχε συγκλονίσει την Κρήτη_ και επειδή επανέρχονταν τα λάιτ μοτίβ της εφηβείας μου: η κρυφή έλξη μιας νεαρής προς έναν μεγάλο άντρα, και ηγέτη στην «περιπέτεια», που συνέβαινε να είναι ο γοητευτικότατος τότε Τζιν Χάκμαν, αλλά και η συνάντηση καθημερινών ανθρώπων με ακραίες συνθήκες ζωής και θανάτου.

3. Απαγορευμένα παιχνίδια (Jeux interdits, 1952, Ρενέ Κλεμάν).
Πρωί Κυριακής στην Κινηματογραφική Λέσχη των Χανίων, δεκατριάχρονη και μόνη, στις πρώτες εξόδους μου χωρίς γονεϊκή συνοδεία. Συγκλονίστηκα, καθώς από τότε ταυτιζόμουν με το πώς βίωναν καθημερινοί άνθρωποι τον πόλεμο, με υπέβαλε η σκοτεινή ασπρόμαυρη φωτογραφία και γιατί το κλάμα της ήδη ορφανεμένης μικρής Πολέτ πάνω στη βομβαρδισμένη γέφυρα, αγκαλιά με το σκοτωμένο σκυλί της, θα με συνοδεύει μέχρι να πεθάνω.

4. Τα καλύτερά μας χρόνια (The way we were, 1973, Σίντνεϊ Πόλακ).
Γιατί τα είχε όλα όσα χρειαζόταν για να ισορροπήσει ιδεολογικά και συναισθηματικά μια νεαρή που είχε μόλις ανακαλύψει την Αμερική και _δυστυχώς αμέσως μετά :)))_ τον μαρξισμό.

5. Ένας προφήτης μα τι προφήτης (The life of Brian, 1979, Tέρι Τζόουνς) .
Γιατί, βοηθούσης μιας υπέροχης φοιτητοπαρέας και της καλοκαιρινής βραδιάς στο «Βοξ», δεν θυμάμαι να έχω ξαναγελάσει μέχρις εσχάτων συνεπειών σε ταινία, γευόμενη την άφατη νεανική ηδονή του ανίερου, καταλυτικού χιούμορ των Μόντι Πάιθον.

6. Καζαμπλάνκα (Casablanca, 1942, Μάικλ Κέρτιζ).
Γιατί «Θα έχουμε πάντα το Παρίσι».

7. Θωρηκτό Ποτέμκιν (Brenenosetz Potemkin, 1925, Σεργκέι Αϊζενστάιν).
Στην "Αλκυονίδα", νομίζω. Here it starts.