Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006

The Little Match-Seller



Νομίζω ότι απόκτησα αυτό που αυτάρεσκα και άκριτα ονομάζουμε "αριστερή συνείδηση" πριν ακόμη ο πατέρας μου μού μιλήσει για ένα κομμάτι της ζωής του και πάντως πολύ πριν εντρυφήσω (όπως-όπως, καθώς οι περισσότεροι της γενιάς μου) στη μαρξιστική βιβλιογραφία. Συγκλονισμένη και γεμάτη οργή, στα εφτά μου, αποφάσισα ότι ο κόσμος αυτός πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει, όταν πρωτοδιάβασα στα "Παραμύθια του Άντερσεν", από τις εκδόσεις ΑΣΤΗΡ, την ιστορία του κοριτσιού με τα σπίρτα, που πέθανε ολομόναχο από την πείνα και από το κρύο μπροστά στα μάτια χορτασμένων και καλοπερασμένων ανθρώπων που γιόρταζαν τη γέννηση κάποιου πανάγαθου τύπου που τον λέγανε Χριστό _με μοναδική συντροφιά του τις παραισθητικές εικόνες μιας ζεστής εστίας και το παραπλανητικό όραμα ενός επουράνιου παραδείσου, όπου θα συναντούσε τη χαμένη μαμά του.

Έτσι, χάρη στο παραμύθι των παιδικών μου χρόνων πέρασα στο παραμύθι της νιότης μου (και, φευ, μέρους της ενήλικης ζωής μου), ενός τόπου όπου τα παιδιά δεν πέθαιναν από κρύο και από πείνα, αλλά ζούσαν και μορφώνονταν ευτυχισμένα σε έναν (αν όχι έτοιμο, υπό οικοδόμηση τουλάχιστον) επίγειο παράδεισο. Για την ακρίβεια, το ότι το «υπαρκτό» παραμύθι μεταβλήθηκε σε μια εφιαλτική πραγματικότητα για τον συγκεκριμένο τόπο το αντιλήφθηκα σχετικά νωρίς, διατηρώντας ωστόσο την αισιοδοξία μου για το μέλλον, αλλά το ότι το «όμορφο» πολιτικό παραμύθι ήταν και θα παραμείνει τελεσίδικα μια παγκόσμια ου-τοπία άργησα αρκετά να το αποδεχτώ.

Τελικά, ξαναγύρισα στο αφετηριακό παραμύθι του Άντερσεν, και γράφοντας στα παλιά μου τα παπούτσια τη ξύλινη ρητορεία περί υπεροχής των συλλογικών αγώνων και των πολιτικών στόχων έναντι της ατομικής δράσης, καθώς και τις politically correct αναλύσεις για τις βλαβερές συνέπειες της δοτικότητας σε ό,τι χαρακτηρίζεται συλλήβδην ως επαιτεία, σωρεύω στην τσάντα μου όσα πακέτα χαρτομάντιλα μου προσφέρονται από παιδικά χεράκια. Προσπαθώ να συνοδεύω τον πενιχρό έτσι κι αλλιώς οβολό μου με μια-δυο κουβέντες, έχοντας πλήρη συναίσθηση ότι πιθανότατα απευθύνονται σε αφτιά ελάχιστα εκπαιδευμένα στη δική μου "εκλεπτυσμένη" γλώσσα. Και λέω στον απλοϊκό εαυτό μου ότι αν τύχει και "πεθάνει" _με οποιοδήποτε τρόπο_ απόψε αυτή η ψυχούλα, ίσως και να τη συνοδέψει κάτι ελάχιστα λιγότερο από την αυτάρεσκη σιωπή των πολιτικά επαϊόντων· επίσης, έτσι έχω πάντα χαρτομάντιλα διαθέσιμα για την περίπτωση που ο κόμπος στον λαιμό μετατραπεί σε κάτι πιο υγρό και πιο εμφανές.

7 σχόλια:

ioeu είπε...

Τόσο αληθινά ... correct!!!

Mh Xeirotera είπε...

Agaphth mu Just me... o eautos su mporei na einai aplos alla den pistevo oti einai aploikos :)

Prosopika den exo ideologia pia, prospatho apla na "vlepo" ton anthropo apenanti mu, auton me ton opio me enonun tosa polla (egnies, agonies, oneira, pathi). Mesa apo auto odigume sth sinkatavash. Isos auth einai h ideologia mu telika h sinkatavash...

Prin 3 xronia, eixa paei stis katexomenes perioxes ths Kyprou opu gnorisa tixea enan epiko (enan "kuvalito" "parisakto" "paranomo" "anepithimito" k.o.k). Mesa se liga lepta ksemina apo epitheta giti eida apenanti mu ton anthropo... Toso apla :)

just me είπε...

Γιάννη, καλησπέρα σου. Δεν σχολιάζω το σημερινό σου ποίημα γιατί τις αφιερώσεις τις βλέπω σαν απευθείας συνομιλίες, όπου οι τρίτοι και οι παραξενότεροι δεν πρέπει να επιδιώκουν θέση. Εξάλλου, τα λόγια δεν θα πρέπει να φθείρονται μέσα στον καταναγκασμό των καλών τρόπων και της επιβαλλόμενης ευγένειας. Όμως και το διάβασα και το "ένιωσα".

Konstantine,
Mou phre xronia gia na epitrepso ston prosopiko mou hthiko kai synaisthhmatiko kodika na epikratei tou ideologikou xoris enoxes _me kritirio afto akrivos pou anafereis: th synkatavasi, thn anektikothta, thn onomatodosia kathe anthropou apenanti mou, pera apo genikefseis kai kathgoriopoihseis.
Have a nice evening!

ioeu είπε...

Να 'ξερες πόσο ξεχωρίζω αυτό το στίχο που ξεχώρισες κι εσύ... Και πόσοι λίγοι τον έχουν ξεχωρίσει!... Δεν ξέρω καν αν τον έχει ξεχωρίσει αυτή για την οποία γράφτηκε...
Με συγκινείς, πάντα...

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Αυτό και ο "θάνατος του παλληκαριού" του Παλαμά μου στοίχειωσαν τα παιδικά μου χρόνια, για άλλους λόγους το καθένα.
Στα 20 με 35 τα ξέχασα για τους ίδιους με εσένα λόγους και απο τη μέρα που ήρθαν τα σκασμένα στη ζωή μου ξαναγύρισαν δριμύτερα.

just me είπε...

Γιάννη
:) ...

Συντρόφισσα Νερίνα
Εγώ, επειδή αν εξαιρέσεις την ιστορική αισιοδοξία διέθετα μειωμένη προσωπική _και όταν μας τελείωσε η πρώτη, δεν έμεινε σχεδόν τίποτε_ δεν απόκτησα "σκασμένα". Έτσι, τώρα, τα στοιχειά μου είναι, ίσως όχι φοβερότερα, αλλά πιο σκοτεινά. Τα παλεύω, όμως...

Σε φιλώ, και σένα και τα "σκασμένα" σου.
:)

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Καλημέρα σου!