The Little Match-Seller

Νομίζω ότι απόκτησα αυτό που αυτάρεσκα και άκριτα ονομάζουμε "αριστερή συνείδηση" πριν ακόμη ο πατέρας μου μού μιλήσει για ένα κομμάτι της ζωής του και πάντως πολύ πριν εντρυφήσω (όπως-όπως, καθώς οι περισσότεροι της γενιάς μου) στη μαρξιστική βιβλιογραφία. Συγκλονισμένη και γεμάτη οργή, στα εφτά μου, αποφάσισα ότι ο κόσμος αυτός πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει, όταν πρωτοδιάβασα στα "Παραμύθια του Άντερσεν", από τις εκδόσεις ΑΣΤΗΡ, την ιστορία του κοριτσιού με τα σπίρτα, που πέθανε ολομόναχο από την πείνα και από το κρύο μπροστά στα μάτια χορτασμένων και καλοπερασμένων ανθρώπων που γιόρταζαν τη γέννηση κάποιου πανάγαθου τύπου που τον λέγανε Χριστό _με μοναδική συντροφιά του τις παραισθητικές εικόνες μιας ζεστής εστίας και το παραπλανητικό όραμα ενός επουράνιου παραδείσου, όπου θα συναντούσε τη χαμένη μαμά του.

Έτσι, χάρη στο παραμύθι των παιδικών μου χρόνων πέρασα στο παραμύθι της νιότης μου (και, φευ, μέρους της ενήλικης ζωής μου), ενός τόπου όπου τα παιδιά δεν πέθαιναν από κρύο και από πείνα, αλλά ζούσαν και μορφώνονταν ευτυχισμένα σε έναν (αν όχι έτοιμο, υπό οικοδόμηση τουλάχιστον) επίγειο παράδεισο. Για την ακρίβεια, το ότι το «υπαρκτό» παραμύθι μεταβλήθηκε σε μια εφιαλτική πραγματικότητα για τον συγκεκριμένο τόπο το αντιλήφθηκα σχετικά νωρίς, διατηρώντας ωστόσο την αισιοδοξία μου για το μέλλον, αλλά το ότι το «όμορφο» πολιτικό παραμύθι ήταν και θα παραμείνει τελεσίδικα μια παγκόσμια ου-τοπία άργησα αρκετά να το αποδεχτώ.

Τελικά, ξαναγύρισα στο αφετηριακό παραμύθι του Άντερσεν, και γράφοντας στα παλιά μου τα παπούτσια τη ξύλινη ρητορεία περί υπεροχής των συλλογικών αγώνων και των πολιτικών στόχων έναντι της ατομικής δράσης, καθώς και τις politically correct αναλύσεις για τις βλαβερές συνέπειες της δοτικότητας σε ό,τι χαρακτηρίζεται συλλήβδην ως επαιτεία, σωρεύω στην τσάντα μου όσα πακέτα χαρτομάντιλα μου προσφέρονται από παιδικά χεράκια. Προσπαθώ να συνοδεύω τον πενιχρό έτσι κι αλλιώς οβολό μου με μια-δυο κουβέντες, έχοντας πλήρη συναίσθηση ότι πιθανότατα απευθύνονται σε αφτιά ελάχιστα εκπαιδευμένα στη δική μου "εκλεπτυσμένη" γλώσσα. Και λέω στον απλοϊκό εαυτό μου ότι αν τύχει και "πεθάνει" _με οποιοδήποτε τρόπο_ απόψε αυτή η ψυχούλα, ίσως και να τη συνοδέψει κάτι ελάχιστα λιγότερο από την αυτάρεσκη σιωπή των πολιτικά επαϊόντων· επίσης, έτσι έχω πάντα χαρτομάντιλα διαθέσιμα για την περίπτωση που ο κόμπος στον λαιμό μετατραπεί σε κάτι πιο υγρό και πιο εμφανές.