Glory, glory, hallelujah!

Νίκου Κεσσανλή, από τη σειρά Φαντασμαγορία της ταυτότητας


Σήμερα επιστράτευσα όλη μου την υπομονή και τα ομορφότερα χαμόγελά μου και ξεκίνησα για τη θρυλούμενη ως περιπετειώδη διαδικασία της έκδοσης νέας αστυνομικής ταυτότητας. Surprise, surprise! Κατέθεσα τα δικαιολογητικά μου σε ένα ολοκαίνουργιο, απαστράπτον αστυνομικό τμήμα σε χρόνο ελάχιστα περισσότερο από μηδέν. Μαζί τους ασχολήθηκε ένας ευγενικός και γρήγορος διοικητής που βρισκόταν μόνος του σε ένα επίσης απαστράπτον, ήσυχο και ευρύχωρο γραφείο με φτηνά αλλά υπερσύγχρονα εργονομικά έπιπλα και γλάστρες με μπέντζαμιν στις γωνίες.

Ομολογώ ότι καταχάρηκα για όλο αυτό το new look και τη new age ατμόσφαιρα, και βέβαια χαίρομαι πιο πολύ γιατί στο νέο δελτίο ταυτότητας που θα παραλάβω σε τρεις (sic) μέρες δεν θα υπάρχει πια αυτό το σκοταδιστικό «ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ: Χριστιανή Ορθόδοξος», αφού το σύγχρονο (ευρωπαϊκό)ελληνικό κράτος μας μου εγγυάται ότι, από τη στιγμή που ταυτίζομαι με τα στοιχεία που θα αναγράφει η ταυτότητά μου και πληρώνω τους φόρους μου, οι θρησκευτικές και κοσμοθεωρητικές μου πεποιθήσεις δεν ενδιαφέρουν κανέναν άλλο εκτός από εμένα και την ψυχούλα μου.

Είμαι βέβαιη ότι μου το εγγυάται, γιατί ο κύριος διοικητής θα εκδώσει τη νέα μου ταυτότητα υπό τη σκέπη ενός τεράστιου γλυκερού Χριστού μέσα σε μια επίσης τεράστια μπαρόκ κορνίζα πάνω από το κεφάλι του και μιας Παναγίας Ελευθερώτριας λίγο μικρότερων διαστάσεων και με πιο μίνιμαλ κορνίζα πάνω από τον δεξιό του ώμο.

Με αφορμή μια παράσταση

Italian Mask by Elena Glazunova


Μια θεατρική παράσταση που θα μπορούσε να αφορά (και) τους bloggers: «Η λάμψη των Άλπεων», του Πέτερ Τουρίνι, στη Β’ σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.

Οι επιθυμίες ως ρόλοι. Οι ρόλοι ως ζωές. Οι ζωές ως ρόλοι.

Κλασικό το θέμα της αναζήτησης ταυτότητας μέσα από τον θεατρικό ρόλο και της χρήσης του ως συνθήκης βίωσης της πραγματικότητας. Ωστόσο, εδώ, η βιολογική τυφλότητα, ως παράγοντας αποκλεισμού της αναγνώρισης και αποκλειστικής εξάρτησης από την παρεχόμενη πληροφορία, γίνεται (ερήμην του συγγραφέα, που έγραψε το έργο το 1993) ένας ευθύς συμβολισμός για την ηλεκτρονική «θεατρική» σκηνή, όπου συνήθως «στήνουμε» την προσωπική μας παράσταση προσθαφαιρώντας πινελιές στο σκηνικό της πραγματικής μας ζωής –χωρίς αυτό να σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι εξαπατάμε συνειδητά (και χωρίς, σε κάποιες περιπτώσεις, να το αποκλείει) τους εξ ορισμού «τυφλούς» θεατές μας.


Δεν ξετρελάθηκα με την παράσταση, αλλά τη μνημονεύω γιατί με εντυπωσίασε το γεγονός ότι μου προκάλεσε αυτόν τον συνειρμό, ίσως γιατί δεν έχω πάψει να «ψάχνομαι» για το ποιες ασυνείδητες ανάγκες μού καλύπτει η ενασχόλησή μου με το «άθλημα».

Ένα αληθινό παραμύθι

«…Το Σύμπαν είχε την αρχή του σε μια αδιανόητη Μεγάλη Έκρηξη, πριν από 12 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια. [Τη στιγμή της γεννήσεως_ που είναι η αρχή του χρόνου και η αρχή του παντός_ όλη η ύλη και η ενέργειά του ήταν συγκεντρωμένες σε μια κοσμική σφαίρα με απειροελάχιστο μέγεθος, σε ένα αρχέγονο κοσμικό «αυγό»]. Από τότε το Σύμπαν άρχισε να διαστέλλεται και να ψύχεται. Ακόμη και σήμερα, οι γαλαξίες υπερνικούν την βαρυτική έλξη και απομακρύνονται με μεγάλη ταχύτητα.
(…) Οι βαρυτικές όμως δυνάμεις, που ενεργούν ανασταλτικά στη σημερινή διαστολή του, κάποια στιγμή θα υπερισχύσουν (…) η βαρύτητα επιβάλλει μια επιταχυνόμενη συστολή προς ολοένα και μικρότερες διαστάσεις και το Σύμπαν θα γίνεται διαρκώς θερμότερο και μικρότερο. Όταν θα έχει συσταλεί στο ένα εκατοστό του σημερινού του μεγέθους, η ακτινοβολία μικροκυμάτων θα κυριαρχήσει στον ουρανό, η θερμοκρασία της θα φθάνει τους εκατοντάδες βαθμούς και η νύχτα θα γίνει φλεγόμενη μέρα: μια πραγματική Δευτέρα Παρουσία. Με την παρέλευση μερικών εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων ακόμη, η θερμοκρασία θα φτάσει γύρω στα δέκα εκατομμύρια βαθμούς. Τότε τα άστρα και οι πλανήτες , επιστρέφοντας ταπεινά στον αρχέγονο εαυτό τους, θα αποσυντεθούν σε ακτινοβολία, ηλεκτρόνια και πυρήνες.
Δέσμιο πάντοτε της βαρυτικής δομής, το Σύμπαν θα καταλήξει, σε αντιδιαστολή με την Μεγάλη Έκρηξη που το δημιούργησε, σε μια εξίσου απροσδιόριστη Μεγάλη Σύνθλιψη. Αν αυτή οδηγήσει σε μια καινούργια Μεγάλη Αρχή και σε ένα Σύμπαν που θα κάπως θυμίζει το δικό μας, είναι παρακινδυνευμένο να το προβλέψουμε.»

Αποσπάσματα από την «Αυτοβιογραφία του φωτός» του Γιώργου Γραμματικάκη, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.

Το παραμύθι αυτό μας χωράει όλους, για τον απλούστατο λόγο ότι μόνο μέσα του υπάρχουμε. Ταιριάζει σε όσους δεν αγαπάνε τα παραμύθια, γιατί είναι απότοκο της επιστημονικής θεωρίας, των πειραμάτων και των επιτευγμάτων της τεχνολογίας, άρα αληθινό. Ταιριάζει και σ’ αυτούς που τα αγαπάνε, γιατί είναι ασύλληπτο από την πεπερασμένη καθημερινή σκέψη μας, από τα σωματικά μας βιώματα, έχει Ερυθρούς Γίγαντες και Λευκούς Νάνους, Μαύρες Τρύπες, θαύματα και κοσμική μουσική και τη θεωρία της σχετικότητας που μπορεί να σε ταξιδέψει στον χρόνο.

Μπορείς να πεις ότι έχει καλό τέλος, αφού μένει, συγκρατημένα έστω, ανοιχτό σε μια Καινούργια Αρχή. Αλλά μπορείς να συμπορευτείς με την απαισιόδοξη προοπτική του, αφού για την Καινούργια Αρχή προϋποτίθεται οπωσδήποτε το Μεγάλο Τέλος.
Σε κάθε περίπτωση, μπορείς να το διαμορφώσεις όπως θες, αφού αφηγείται μια ιστορία το πραγματικό τέλος της οποίας δεν πρόκειται να το μάθει κανείς.

Όσο για μένα, είναι η απόλυτη παραμυθία μου. Όταν το σκέφτομαι, νιώθω ολόκληρη την ύπαρξή μου, μαζί με τους φόβους μου, τις λύπες μου, την υπαρξιακή μου αγωνία, να συρρικνώνεται σε μια μοναδική κουκκίδα του χωροχρόνου, το τώρα. Αν αυτό το τώρα περιέχει έστω και απλή ευχαρίστηση, γίνεται πολύτιμο, αν περιέχει οδύνη και αγωνία απαλύνεται και γίνεται ανεκτό, γιατί, στο φως της αναπόδραστης συμπαντικής προοπτικής, μοιάζει ασήμαντο και φευγαλέο.

Αφιερωμένο…

Five o' clock coffee

By Alan T. Horwell


Επειδή η Speira με ταρακούνησε σήμερα, λέω να κάνω ένα διάλειμμα για καφέ με παρέα. Είστε μέσα;

ΥΓ1. Θα υπάρχει και τσάι για τους Αγγλοσάξονες ;)

ΥΓ2. ...οι οποίοι, όπως πληροφορήθηκα μετά την ανακοίνωση της πρόσκλησης, εάν έρθουν, μας υπόσχονται και χορό ;))

My perfect rose

Για μια ρόδινη εβδομάδα.

Υ.Γ. Δυστυχώς, η ψηφιακή μου δεν διαθέτει menu "Smell"!

Έτος Μότσαρτ

Τον λένε Μότσαρτ. Εδώ σταματάει κάθε ομοιότητά του με τον τετράποδο σταρ του Χόλιγουντ, Μπετόβεν, καθώς ο Μότσαρτ δεν ζει σε ένα αμερικάνικο μεσοαστικό σπίτι-με-γρασίδι-στην-είσοδο, δεν υπάρχουν γλυκά, ευαίσθητα και ενήλικης αυτάρκειας παιδάκια να τον φροντίζουν και να παίζουν μαζί του, ούτε είναι τόσο πολύτιμος ώστε να αποτελεί το αντικείμενο του πόθου των κλασικών «κακών» που ξεσηκώνουν τον κόσμο για να τον αποκτήσουν, κάνοντάς τον, έτσι, διάσημο. Ο Μότσαρτ ζει σε ένα ανήλιαγο κομμάτι μιας ούτως ή άλλως μίζερης αυλής, κοιμάται στο υγρό τσιμέντο και αντικρίζει μονίμως ένα ντουβάρι μήκους πεντέξι μέτρων παραλλήλως του οποίου βολτάρει πάνω-κάτω· ενίοτε, όταν τα αφεντικά του ξυπνάνε ευλογημένα από κανένα καλό όνειρο, του επιτρέπουν να μείνει λίγο στο μπροστινό κομμάτι της αυλής, που το βλέπει λίγος ήλιος και έχει χώμα (το σκάψιμο του οποίου, ως απασχόληση, αποτελεί και το έγκλημα που έχει προκαλέσει τον ιδρυματισμό του στο πίσω μέρος). Σε ένα τέτοιο τυχερό διάλειμμα (μάλλον σε μια σειρά τέτοιων διαλειμμάτων) έγινε η γνωριμία μας και τώρα, κάθε που τύχει να συμπέσουν οι έξοδοί μας, προσπερνά τα εμπόδια που θέτουν οι μισοσπασμένες και παραμελημένες γλάστρες και χώνει το κεφάλι του, με επιδεξιότητα που όμως με τρομάζει, ανάμεσα στα κάγκελα παίρνοντας μια το κατά δύναμη αναπαυτική θέση για του χαϊδέψω το κεφάλι. Δεν βαριέται ποτέ πρώτος (κι ούτε εγώ θα βαριόμουν, αν ήταν δυνατόν)· όμως δεν μοιάζει και χαρούμενος. Δέχεται τα χάδια με μια στωική μελαγχολία, με ορθάνοιχτα μάτια, και μόνο η ουρά του, που κουνάει αδιάκοπα, φανερώνει την απόλαυσή του –αν έχει αποκρυπτογραφηθεί σωστά η γλώσσα του σώματος των σκύλων. Την υπόλοιπη μέρα κοιμάται με τις ώρες ή είναι ξαπλωμένος αδρανής, εκτός και αν η έντονη μυρωδιά κάποιου συγγενή του τον βγάλει από την απάθεια και του ξυπνήσει τα ένστικτά του.

Τα αφεντικά του είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, πρώτης γενιάς Αθηναίοι, που είτε κάποια αταβιστική παρόρμηση είτε, αντίθετα, (αν κρίνουμε από το όνομα του Μότσαρτ) η φαντασίωση λίγου τηλεοπτικού glamour τούς έπεισε ότι έπρεπε οπωσδήποτε να έχουν σκύλο. Που δεν τον βγάζουν βόλτα, γιατί είναι ορμητικός «και δεν τον κάνουν καλά» (για εκπαίδευση σκύλου και ιδιοκτήτη δεν έχουν ακούσει, ούτε θέλουν να ακούσουν)· δεν τον αφήνουν στην μπροστινή αυλή γιατί χαλάει τις γλάστρες και φοβίζει τους γείτονες «επειδή είναι μαύρος και έχει άσχημη φωνή»· δεν τον χαϊδεύουν –δεν τους έχω δει ποτέ-–γιατί προφανώς μνησικακούν επειδή δεν πεθαίνει μόνος του, αφού αυτοί δεν είναι δα και τέρατα να τον σκοτώσουν οι ίδιοι.

Δεν τον φωνάζω ποτέ Μότσαρτ. Του σφυράω και του λέω «είσαι καλός…καλός». Γνωρίζει το σφύριγμά μου, ίσως και τον ήχο του «καλός», είμαστε γείτονες τρία χρόνια τώρα. Και πάντα έρχεται στα κάγκελα –τώρα τελευταία όλο και πιο αργά– κοιτώντας με αυτό το στωικό, χωρίς χαρά βλέμμα που είναι σαν να λέει «για σένα το κάνω».

Και δεν μιλάω για την Christmas ή τα χιλιάδες άλλα θύματα της αλαζονείας και της αναλγησίας του Homo neohellenicus “sapiens”, αλλά μόνο για τον Μότσαρτ, που στο κάτω-κάτω έχει εξασφαλισμένα φαΐ και στέγη (; ).

Υ.Γ. Δεν είναι ποστ για Παρασκευή αυτό, το ξέρω, αλλά φταίει που σήμερα είχε «άδεια αυλισμού» ο Μότσαρτ και ξαναβρεθήκαμε ύστερα από αρκετές μέρες.
Επίσης, σήμερα είθισται να μιλάμε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Αλλά νομίζω ότι το διαχρονικό αίτημα μιας ανθρώπινης κοινωνίας δεν φτωχαίνει –αντίθετα– αν συμπεριλάβει και τα δικαιώματα των συγκατοίκων του ανθρώπου στον πλανήτη Γη.

In the mood for Poetry

The Day grew small, surrounded tight
By early, stooping Night–

The Afternoon in Evening deep
Its Yellow shortness dropt–

The Winds went out their martial ways
The Leaves obtained excuse–

November hung his Granite Hat
Upon a nail of Plush

......................................

Η Μέρα όλο μίκραινε, στριμωγμένη
Από μια Νύχτα πρόωρα κυρτωμένη–

Τ’ Απόγευμα έριχνε στο βαθύ το Δειλινό
Το κοντό του μπόι το Κίτρινο–

Οι Άνεμοι βγήκαν με πολεμικά τραγούδια
Τα Φύλλα ζήτησαν και πήραν άδεια–

Ο Νοέμβρης κρέμασε σε καρφί Βελουδένιο
Το Καπέλο του το Γρανιτένιο


(Emily Dickinson
Η Ποιήτρια των επομένων εποχών
Μετάφραση ΚΩΣΤΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ)

On fire!

Δια χειρός Just me, στις 5.45 μμ., με την ευγενή χορηγία του Blogger και του modem μου, που αποφάσισαν να μου φερθούν καλά απόψε.

Το κουκκί και το ρεβύθι

Το παραμύθι:
...όπου η ανιδιοτέλεια και η κοινή λογική ενός θετού πατέρα μεταμορφώνουν μια υπεροπτική ξύλινη μαριονέτα σε ένα ευαίσθητο αληθινό παιδάκι που μιλάει σαν όλα τα συνομήλικά του και πηγαίνει στο σχολείο με τη λαχτάρα να μάθει γράμματα.


Το αντιπαραμύθι:
...όπου η ματαιοδοξία και η ακρισία δύο φυσικών γονιών μεταμορφώνουν ένα ευαίσθητο αληθινό παιδάκι σε υπεροπτική ξύλινη μαριονέτα που μιλάει μεγαλίστικα και κουνά δασκαλίστικα την ευπροσάρμοστη μύτη της μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας.


Η πραγματικότητα:
...όπου η Είδηση, εξαιτίας των επικρατούντων εκδοτικών και δημοσιογραφικών ηθών, χάνει το δημοκρατικό της δικαίωμα να θεωρείται αληθινή, έστω και μόνο μέχρις αποδείξεως του εναντίου.


Αλλά δεν μου αρέσει αυτό το ποστ. Δασκαλίστικο σαν τα λόγια της μαριονέτας μού βγήκε.

Στου κουφού την πόρτα...

"Stone Deaf" by James Marsh


Ο ανάλγητος blogger αποφάσισε να με καταδικάσει στη σιωπή, στο μόνο post που ήθελα απελπισμένα ανταπόκριση, για ν' ακούσω δυο παραμυθητικά λόγια, έστω και ψεύτικα. Ας είναι όμως... Σαν να ήμουν η Πολυάνα, θα παρηγορηθώ με τη σκέψη ότι τουλάχιστον δεν είμαι ακόμη στην ηλικία της βιολογικής κωφότητας. Ή ότι τον ήχο της σιωπής μπορείς να τον "ακούς" όσο όμορφο τον φαντάζεσαι. Ή, τέλος πάντων, ότι είμαι μια... κουφή γκόμενα.


Υ.Γ. Κακόγουστη είναι η τελευταία φράση, το ξέρω, αλλά, λέμε, παρηγοριά θέλω...