DÉJÀ NON VU
à la mode de Marina
Μην επιμένετε, κύριε. Δεν σας γνωρίζω.
Δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ.
(Δεν σας έχω καν ονειρευτεί _τότε θα σας θυμόμουν με κάθε λεπτομέρεια).
Όχι, όχι, μην επιμένετε. Δικές σας αναμνήσεις είναι, όχι δικές μου,
αυτές οι μεταμεσονύχτιες συζητήσεις που μου περιγράφετε λέξη με λέξη, με
την ποίηση που, υποτίθεται, διαχειριζόταν την αμφισημία της επιθυμίας.
Και οι χειροπιαστές αποδείξεις που επικαλείστε,
εκείνο το μεταξωτό φουλάρι που δένατε με
ναυτικούς κόμπους, καταχωνιασμένο στην τσέπη του παλιού παλτού μου,
μπορώ να σας το δείξω,
μικρές παιδιάστικες ταχυδακτυλουργίες που δεν ξεγελάνε την ενήλικη μνήμη.
Μην επιμένετε! Δεν ήμουν εγώ (κι ούτε θα ήθελα να είμαι, κύριε,
είναι τρομακτική τόση ακρίβεια στις αναμνήσεις _τόση χειρουργική ακρίβεια: oύτε
μια τόση δα ατέλεια στην αποκατάσταση, ούτε μια μικρή ουλή_
υπόμνηση ενός, έστω πολύ μικρού, μαρτυρίου∙ τίποτα που να απωθεί
ή να απωθείται).
Αχ, σταθείτε! Όχι οι περιγραφές σας, αλλά κάτι στον τόνο της φωνής σας…
αυτή η συγκράτηση της κλίμακας, αυτό το χαμόγελο
(καλλιγραφημένο ακόμα και τώρα που σίγουρα νιώθετε πληγωμένος ),
ξυπνάνε κάτι απροσδιόριστα οικείο, όχι στο μυαλό μου, αλλά στα χέρια μου…
…ναι, ναι, τα χέρια μου θυμούνται τώρα (θαμπά, ωστόσο) τη σαρκοβόρα πείνα τους/
για τα πυκνά ξανθά μαλλιά σας!
(Τι εννοείτε _είστε μελαχρινός κι είχατε πάντα λιγοστά μαλλιά,
τι εννοείτε _τώρα καταλαβαίνετε, χάρη στην
τερατώδη λήθη μου,
ότι δεν σας αγάπησα ποτέ; )
Αυτό καταλαβαίνετε;
Όχι ότι η εξάλειψη της μορφής σας από τη μνήμη μου
είναι η δική μου χειροπιαστή απόδειξη ότι σας είχα απόλυτα,
ανεξίτηλα αγαπήσει;
