Beverly Doolitle, The forest has eyes
Είμαστε κομμάτι της γης κι αυτή πάλι ένα κομμάτι από μας.
.....................................................................................
Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τα ζώα;
Αν εξαφανίζονταν τα ζώα, ο άνθρωπος θα πέθαινε από μεγάλη πνευματική ερημιά.
Ό,τι συμβεί στα ζώα θα συμβεί σύντομα και στον άνθρωπο.
.....................................................................................
Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: Η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ανήκει στη γη .
.....................................................................................
Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά, αλλά θα 'ρθει.
Κανείς δεν ξεφεύγει απ' το γραφτό του.
Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα.
.....................................................................................
Πού είναι η λόχμη;
ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΗ
Πού είναι ο αετός;
ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΣ
Αυτό είναι το τέλος της ζωής και η αρχή του θανάτου.
.....................................................................................
.....................................................................................
Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τα ζώα;
Αν εξαφανίζονταν τα ζώα, ο άνθρωπος θα πέθαινε από μεγάλη πνευματική ερημιά.
Ό,τι συμβεί στα ζώα θα συμβεί σύντομα και στον άνθρωπο.
.....................................................................................
Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: Η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ανήκει στη γη .
.....................................................................................
Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά, αλλά θα 'ρθει.
Κανείς δεν ξεφεύγει απ' το γραφτό του.
Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα.
.....................................................................................
Πού είναι η λόχμη;
ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΗ
Πού είναι ο αετός;
ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΣ
Αυτό είναι το τέλος της ζωής και η αρχή του θανάτου.
.....................................................................................
George De Forest Brush, The Picture Writers StoryΜετά από λίγους χειμώνες, μετά από λίγα φεγγάρια, κανένα
παιδί των μεγάλων φυλών δε θα μείνει για να πενθήσει ένα λαό που κάποτε ήταν δυνατός και με πολλές ελπίδες, όπως ο δικός σας σήμερα.
.........................................
Τι να πενθήσω;
Τι να πενθήσω απ' τον αφανισμό του λαού μου;
Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν όπως τα κύματα της θάλασσας.
Τα αποσπάσματα πάρθηκαν από την έκδοση της ΚΟΑΝ, Πού είναι ο αετός, 1992, με την ιστορική απάντηση του αρχηγού της φυλής Ντουγάμε Σηάτλ στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Φράνκλιν Πιρς ο οποίος απαίτησε ν΄αγοράσει τη γη τους, το 1855.
Τα δύο τελευταία αποσπάσματα αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη κι ακόμη πιο τραγική επικαιρότητα, ύστερα από την είδηση αυτή, που αποκαλύπτει για άλλη μια φορά ότι σκοτώνοντας το περιβάλλον σκοτώνουμε τον άνθρωπο και σκοτώνουμε τον άνθρωπο για να σκοτώσουμε ευκολότερα το περιβάλλον. Την είδηση, εγώ τουλάχιστον, την οφείλω στη φιλέρευνη και ανθρωπιστική πένα της φίλης και συμπλόγκερ Πόλυς Χατζημανωλάκη (ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΑΠΟ ΚΕΡΙ)
7 σχόλια:
Εκπληκτική η ανάρτησή σου, συγκλονιστική η επιλογή των φράσεων του Ινδιάνου αρχηγού. Λες και γράφτηκαν σαν επιτάφιος θρήνος του μέλλοντος, για τους ειρηνικούς Ακουντσού του Αμαζονίου, τα θύματα αυτής της «πετυχημένης» όπως λέγεται, γενοκτονίας.
Εξαφανίστηκαν τα ζώα, το αγριογούρουνο και το αγκουτί, εξαφανίστηκαν τα άγρια φυτά, η μικρή κληματίδα και το αννάτο που από τους σπόρους του έφτιαχναν τις ωραίες βαφές για τα μαλλιά τους. Τώρα απομένουν μόνο φυτείες σόγιας και στο λαιμό τους αντί για κοσμήματα από κοχύλια κρεμούν πλαστικά κομμάτια από τα κουτιά των εντομοκτόνων.
Ας μας επιτραπεί να μνημονεύσουμε, άλλη μια φορά, τα ονόματά τους, σημάδια τις παρουσίας τους, πριν φύγουν κι αυτοί «σαν τα κύματα της θάλασσας», πριν χαθούν ανεπιστρεπτί σαν τις λέξεις με τις οποίες αναπαριστούσαν τον κόσμο τους – «τα όντα και τα αστέρια» - τώρα που έρχεται «η πνευματική ερημιά» που πρόβλεψε ο σοφός Ινδιάνος.
Εννέα χρόνια πριν το θάνατο της γηραιάς U r u r u που εμφανίζεται δεύτερη από αριστερά στη φωτογραφία των Νέων, τότε που οι Ακουντσού ήταν επτά, μια νεαρή κοπέλα, η B a b a k y h p σκοτώθηκε από ένα δέντρο που έπεσε πάνω στην καλύβα της την ώρα που κοιμόταν.
Ο αρχηγός της φυλής είναι ο σαμάνος K o n i b ú, που καπνίζει ακόμα κομμάτια ταμπάκο προσπαθώντας να ξορκίσει τα κακά πνεύματα.
Η U r u r u ήταν αδελφή του.
Ζουν ακόμα: Η γυναίκα του Konibú, η P u g a p í a, που είναι περίπου πενήντα χρονών και οι δυο κόρες τους, οι N ã n o i και E n o t é i που είναι 35 και 25 χρονών αντίστοιχα. Ζει ακόμα και μια ξαδέλφη τους, γύρω στα σαράντα, η P u p a k.
Αχ, τι μέρες θα 'ρθουν...
Κάποτε είχαμε κάνει στο σχολείο, στα Κείμενα, ένα γράμμα-απάντηση ενός Ινδιάνου αρχηγού στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, που του είχαν καταθέσει μια εξευτελιστική πρόταση-εκβιασμό για αγορά της γης της φυλής του, και τους απαντούσε με περηφάνεια και με ένα κείμενο-μανιφέστο για τη φύση και τη ζωή. Μου είχε κάνει εντύπωση τότε εκείνη η ανάγνωση.
Δυστυχώς δε θυμάμαι αρκετά ώστε να ψάξω και να το βρω. Δεν έχω και το χρόνο αυτήν τη στιγμή. Ίσως να επανέλθω. Ίσως και με post, τώρα που το σκέφτομαι.
Ευχαριστούμε για το έναυσμα για σκέψη, just you. :)
Το ίδιο πρέπει να είναι, Ιάσονα. Εγώ ευχαριστώ που δεν ξεχνάς το αραχνιασμένο φτωχικό μου!
:) :) :)
...και τα κορίτσια ευχαριστώ, εννοείται! Έστω και τόσο ετεροχρονισμένα...
:)
Είκοσι χρόνια από την Στοκχόλμη μέχρι την διακήρυξη τού Ρίο το 1992 και ώς σήμερα, ακόμη την ψάχνουμε την "πράσινη" ανάπτυξη. Στο μεταξύ, dodo πηγαίνει τέσσερα τετράγωνα δρόμο γιά να βρει κάδο ανακύκλωσης συσκευασιών- πάλι καλά, πριν χρόνια, βάζαμε τις σακκούλες στο αυτοκίνητο και πηγαίναμε στο Ψυχικό, όπου υπήρχαν... :-(
Το βρήκα και το ανέβασα. :)
Δημοσίευση σχολίου