Πέμπτη, Ιουνίου 04, 2009

Καλό καλοκαίρι!



ΦΟΛΕΓΑΝΔΡΟΣ

Ο άνεμος είναι μόνος.
Δεν μπορεί να έχει υπόσταση
στη θάλασσα, δεν μπορεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξή του
όμως χιμάει παντού
μέχρι να συναντήσει μάρτυρες.
Οι πεζούλες του νησιού,
ο πάσσαλος ενός φράχτη για να τριφτεί ,
ελιές, τράγοι,
κι οι κάτοικοι του τόπου
τον κόβουν. Τώρα
φτάνει συνεχώς.
Αποκαμωμένος μερικές φορές
ξεθυμαίνει σε μουρμουρητό,
μεταφέροντας τη σκόνη από φύλλο σε φύλλο,
μετά δυναμώνει τη νύχτα,
από φόβο πως δεν μπορεί να δει ούτε τον εαυτό του
ούτε τίποτε άλλο, από φόβο
πως ο κόσμος
χάθηκε για πάντα.
Υπάρχει μια αίσθηση παιδικότητας
στη συνεχή παρουσία του,
στο πώς ακολουθεί και ουρλιάζει,
πώς διακόπτει
τις προσωπικές στιγμές σου
κυριεύοντάς τες στην παραλία το σούρουπο.
Θα ‘θελες να υπήρχε κάποιος θεός
για να του ζητήσεις να τον κατευνάσει,
κάποια τελετή,
κάποια τελετουργική θυσία
να ησυχάσει το μουγκρητό του και να τον αποκοιμίσει
μ΄ένα νανούρισμα,
αλλά δεν σου ‘χει μείνει τίποτα
να πιστεύεις_
μόνο ο άνεμος
που πλημμυρίζει τους τρούλους στα ξωκλήσια
και τ’ αφτιά των γαϊδουριών
σβήνοντας τελικά
στον λαβύρινθο των πνευμόνων σου.

Φράνσις Λέβιστον



Ήθελα κάτι καλοκαιρινό. Αλλά όχι χαζοχαρούμενο. Ούτε χαζολυπημένο. Κάτι ακόσμητο αλλά "έγχρωμο". Κάτι γήινο και αέρινο μαζί.
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν πρόκειται για τις καλοκαιρινές εντυπώσεις μιας νεαρής κοπέλας, τουρίστριας ή ταξιδεύτριας, ή για την καλυμμένη υπαρξιακή αγωνία του άφυλου και διαχρονικού συμπαντικού όντος που είναι ο ποιητής, ο οποίος αναζητάει παντού μάρτυρες για να επιβεβαιωσει την ύπαρξή του _και τη δική τους, δηλαδή του Κόσμου.

Καλό καλοκαίρι!



(η φωτογραφία είναι από τον ιστότοπο της Κοινότητας Φολεγάνδρου )


FOLEGANDROS

The wind is lonely.
It cannot be real
at sea, ti cannot conform itself
but rushes about
until it encounters witnesses.
The island’s tiers,
a fence post to rub against,
olive trees, billy goats,
and human habitants
break it. Now
it is always arriving.
Tired at times
it falls to a murmur,/
moving the dust from leaf to leaf,
then rises at night,/
afraid it cannot see itself
or anything else, afraid
the world has vanished forever.
There is a childish
feel to its always being there,
how it follows and whines,
how it interrupts
your private moments
taken on the beach at dusk.
You wish for a god
you could ask to appease it,
some rite,/
some ritual sacrifice
to quiet its roarings and lull
it to sleep,
but there is nothing
left you believe in_
only the wind
filling the domes of summit churches
and donkeys’ ears,
dying at last
in the maze of your lungs.

Frances Leviston, Public Dream, "Folegandros"




Μουσικές
...καμιά καλή ιδέα για μουσική επένδυση;
κάτι λιτό και δωρικό σαν τις πεζούλες των κυκλαδονησιών∙αλλά και πανηγυρικό και βίαιο, σαν τις πολεμικές σάλπιγγες που φυσάει ο άνεμος ηγούμενος του στόλου των κυμάτων όταν καταναυμαχεί φθονερά την υποτιθέμενη συντροφικότητα των ανθρώπινων όντων∙ και άγριο και σπαραχτικό σαν το ουρλιαχτό του όταν παλεύει με την αρχέγονη μοναξιά του∙ που να καταλαγιάζει τελικά σε παιδικό παράπονο λίγο πριν από τον ύπνο που, όπως όλα τα στοιχεία της φύσης, αντιμάχεται και λαχταράει (κάτι σαν τις
Εβρίδες του Μέντελσον, δηλαδή);
κάποιο μοναχικό τραγούδι με έναν αυλό του Πανός σαν του
Ζαμφίρ, ένα κλαρίνο σαν του Σαλέα, ένα σαξόφωνο σαν του Ίαν Γκαρμπάρεκ;
-ένα ιαματικό αν και άσχετο με το ποίημα"μελουδάκι", όπως το
Summer Wind με τη φωνή της Μαντλέν Πεϊρού, γιατί είναι καλοκαίρι και η ζωή πρέπει να είναι εύκολη και χαλαρή με κάθε κόστος;
-το επίσης άσχετο αλλά νοσταλγικό
Dust in the Wind των Κansas, καθόσον το ποίημα ψυχογραφεί μεν τον άνεμο, ωστόσο μας υπενθυμίζει, παρενθετικά, ότι είμαστε μόνο η σκόνη του Άνεμου-Χρόνου που μας μεταφέρει ήσυχα αλλά αναπόδραστα από φύλλο σε φύλλο _απο καλοκαίρι σε καλοκαίρι_ και ακριβώς αυτό το αναπόδραστο είναι ό,τι έχουμε και δεν έχουμε να πιστεύουμε ; -
ή σιωπή, εκκωφαντική σιωπή, σαν τη νηνεμία του λυκαυγούς ψηλά στο Κάστρο της Χώρας, στη Φολέγανδρο εκείνου του καλοκαιριού;
καλόδεχτη μια μουσική ιδέα, αντί σχολίου _και αντί καλοκαιρνού χαιρετισμού...................................................................


κάποια... κρυπτοεφηβική ψυχή άκουσε
έτσι έτσι την "τρυφερή και επιθετική" μουσική του ανέμου. :)

13 σχόλια:

adaeus είπε...

...νιώθω γλυκανάλατος, μπροστά στο συγκεκριμένο!
Δεν φανταζόμουν σε ποίηση αυτιά γαϊδάρων, τράγους και πεζούλες...
Κι όμως...
Μια απόδειξη αυτού που νιώθω, ότι ποίηση είναι ανάγκη... και η ανάγκη είναι πάντα χωρίς κανόνες...
Υπέροχη ανάρτηση και το σχόλιό σου....
Καλό τριήμερο :)

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Αντεύχομαι στην κτήτορα και στους καλούς σχολιογράφους αυτού του μπλογκ «καλό καλοκαίρι». Μια ευχή για την υποδοχή της αλλαγής της εποχής όπως οι ξεχασμένες τελετουργίες που υπαινίσσεται η Λέβιστον.

Εξαιρετική η Φολέγανδρος σε αυτούς τους στίχους της. Εκεί που οι ανεμοδαρμένες πεζούλες φιλοξενούν τον χωρισυπόσταση θεό που πλημμυρίζει τους τρούλους, τα ξωκλήσια και τα ευλογημένα αυτιά των γαϊδουριών.

Καλή σου εβδομάδα και καλό καλοκαίρι λοιπόν!
:)

βαγγελης ιντζιδης είπε...

Δεν μπορεί να έχει υπόσταση
στη θάλασσα, δεν μπορεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξή του
όμως χιμάει παντού
μέχρι να συναντήσει μάρτυρες.
από φόβο πως δεν μπορεί να δει ούτε τον εαυτό του
ούτε τίποτε άλλο, από φόβο
πως ο κόσμος
χάθηκε για πάντα.
Υπάρχει μια αίσθηση παιδικότητας
στη συνεχή παρουσία του,
Θα ‘θελες να υπήρχε κάποιος θεός

Kαλό καλοκαίρι
αγαπητή φίλη
με τέτοιους στίχους η ερημιά γίνεται παρηγοριά και η απόγνωση ένωση με την ιστορία και την αιωνιότητά της
Καλό καλοκαίρι
Βαγγέλης

just me είπε...

Adaeus,
Δεν φανταζόμουν σε ποίηση αυτιά γαϊδάρων
Μα πώς να το φανταστείς; Εμείς είμαστε της γενιάς που η παιδική ανυπακοή χαρακτηριζόταν ως "γαϊδουρινά αυτιά" _και τα (στην κυριολεξία) επίχειρα κάθε άλλο από.... ποιητικά ήταν!
:) :) :)
-------------------------------
Πόλυ,
μεγάλο σουξέ τα αυτιά των γαϊδουριών, βλέπω!
:)
Πέραν τούτου, για τις ιστορίες και τις αναγνώσεις σου, είμαι πάντα "όλο αυτια"!
:)
---------------------------------
Bαγγέλη,
είναι αξιόλογη η νεαρά. Καλά λέω εγώ πως εσείς οι ποιητές είστε άφυλα και άχρονα "συμπαντικά" όντα, μία Φωνή που απλώς εκφέρεται με πολλούς τρόπους από πολλά στόματα.
:)
(μου επιτρέπεις ολίγη μεταφυσική, με ενέπνευσε ο ανυπόστατος άνεμος!)
:) :) :)
Kαλό καλοκαιρι και σε σένα!

MenieK είπε...

καλό καλοκαίρι

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Tango per una cabeza: δεν είναι τραγούδι;
Check this:
http://www.planet-tango.com/lyrics/porunaca.htm

just me είπε...

Πόλυ,
έχεις απόλυτο δίκιο, μ' έπιασες αδιάβαστη ή μάλλον επιλήσμονα. Ως κοριτσάκι, μάλλον το είχα ακούσει δια στόματος Γκαρντέλ από τα βινύλια του πατέρα μου, αλλά βλέπεις ως πρώην κοριτσάκι τα έδωσα όλα με τη βερσιόν "Αλ Πατσίνο"!
;)

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

και η Ουρουγουανή βερσιόν, πιο παλιομοδίτικη αλλά εξ ίσου περιπαθής αν λάβουμε υπ' όψη τους στίχους:

http://dailymotion.virgilio.it/video/x9dwvi_carlos-gardelpor-una-cabeza_music?from=rss

:)

substratum είπε...

Αγαπητή Just me μοιράζομαι και μαζί σου
τα σχόλια στα Κέρινα Παιδιά της Πόλυς
Βαγγέλης

dodo είπε...

Πριν από ημέρες είχα περάσει από εδώ και νόμιζα ότι είχα προσθέσει τις ευχές μου- βλέπω ότι τελικά το είχα παραλείψει: παρασύρθηκα από την αναζήτηση τής κατάλληλης μουσικής και απομακρύνθηκα χωρίς σχόλιο. Επανέρχομαι σήμερα, με άδεια φευ χέρια, μονάχα γιά να ευχηθώ καλό και όσο χρειάζεται θερμό το καλοκαίρι, στοργικό τον ήλιο στο κεφάλι μας και ούριους πάντοτε ανέμους.

just me είπε...

MenieK,
χίλια συγγνώμη, μόλις αντιληφθηκα ότι δεν σου έχω αντευχηθεί (ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι τι να κάνει, που 'λεγε και η μαμά μου...)

YΓ. Μετά την έκφραση της ειλικρινούς μεταμέλειάς μου, ελπίζω να μπορώ να μπω στο μπλογκ σου!
:) :) :)
---------------------------------
Πόλυ,
μούτσος γκράτσιας!
(ή κάπως έτσι)
:)
----------------------------------
Βαγγέλη,
μούτσος γκράτσιας και σε σένα.
:)
-----------------------------------
dodo,
...δηλαδή, αν ερχόσουν "με γεμάτα χέρια", τι θα έφερνες καλύτερο από τέτοιες ευχές;
:)

Μετεωρίτης είπε...

καλό καλοκαίρι... ξαδέλφη!

Γύρισα στη δουλειά μετά από έναν χρόνο, μαμά με δίδυμα 9 μηνών πια... αλλά οι (καλές) συνήθειες δεν κόβονται!

Δεν έχω πάει Φολέγανδρο.

Και ο Montale μυρίζει καλοκαίρι. Αχ, τον λατρεύω. ΦΙΝΕΣΤΕΡΕ και άλλα τέτοια...

just me είπε...

Καλώς τη μανούλα!!!!
Τι καλά που με θυμάσαι ακόμη (κι ας μη με βρίσκες στα πολύ επικοινωνιακά μου... κακοί μπελάδες με δουλειές και προθεσμίες!)

Τι κάνουν τα ανθρωπάκια σου; Στείλε ένα "δίδυμο" χαμόγελο και κατά δω, ν' ανοίξει η καρδια μας (νοερό, σαν του Γάτου της Αλίκης, μην τα βγάλουμε νωρίς νωρίς στην "πιάτσα" τα γλυκούλια ανιψάκια-ψυχούλες μου!)
:) :) :)