Τείχος ψηλό.
Βαδίζουμε εμείς από τη μια κι ο χρόνος απ' την άλλη.
Φορές φορές σμίγουμε τις ρώγες των δαχτύλων _
ποτέ τα βλέμματα.
Παλιό το τείχος.
Ανάμεσα στις πέτρες
σφυρίζει ο καιρός
και ξεπετιέται σε μικρές αστραποβόλες λάμψεις.
Το κοίταγμά του
το κρατάς σφιχτά στα δόντια,
σαν πεθαμένος,
και πορεύεσαι
στη συνωμοτική σιωπή σου.
Ποιος είναι έτοιμος να κοιταχτεί;
Η ποίηση κλεφτή ματιά πάνω απ' το τείχος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ, καινός διαιρέτης, Εκδόσεις Νεφέλη, 2007
Robert Motherwell, The Poet's eye, 1989-90(από εδώ)
[Ωστόσο, διαπράττω ασυγχώρητο ατόπημα: ο Καινός Διαιρέτης διαιρεί, αλλά δεν... διαιρείται. Δεν διαβάζεται αποσπασματικά. Είναι η μακριά πορεία (ή μάλλον, για να είμαστε στο πνεύμα των ημερών, η χαρτογράφηση μιας πορείας) που πρέπει να βιωθεί βήμα βήμα, μυητικά (Ισμηνός - Σκάμανδρος - Ιορδάνης), για να οδηγήσει, τελικά, στον τόπο πριν απ' τον παράδεισο _ εγώ θα 'λεγα στον παράδεισο τον ίδιο: την επικράτεια της Ποίησης.]
Λίγοι στίχοι την ημέρα
κάθεμέραλεπτήσυρτήγραμμή
σωρόςανεβαίνεισωρόςαδειάζ
ειεπανάληψηστηνκίνησηκαν
ονικότηταστηζωήβγεςαπτοπ
οίημακαιδεςτηνατέρμονηπαν
ομοιότητατοποίημαανατρέπ
ειτηδιαίρεσηκαινόςδιαιρέτης
ηποίηση.
καινός διαιρέτης,"ΚΑΙΝΟΣ ΔΙΑΙΡΕΤΗΣ" (επίλογος)
Μουσικές
Arvo Prät, Tabula Rasa
-------------------------------------------------------------
ΤΕΤΑΡΤΗ 26 ΜΑΊΟΥ 2009
Είναι μάλλον αστείο που αναγκάζομαι να το κάνω αυτό σε μια τέτοια ανάρτηση και αυτή την περίοδο. Είναι πολύ αστείο: αυτό το ήσυχο, μάλλον μονόχνωτο και ελάχιστα εξωστρεφές ιστολόγιο έπεσε θύμα φτηνού χακερισμού και δέχτηκε ένα απρεπές σχόλιο (εικαστικά και πιθανόν και λεκτικά _δεν ορκίζομαι γιατί δεν ξέρω κινέζικα), που επιπροσθέτως, για κάποιο λόγο, δεν μπορώ να το εξαλείψω. Αν ήταν μόνο για μένα δεν θ' αξιζε τόση φασαρία και θα έκανα απλώς την... Κινέζα∙ αλλά δεν ανέχομαι να υπάρχει κάτι που κάποιος ενδέχεται να εύρισκε προσβλητικό σε σχέση με τους συν-ιστολόγους που εμπλέκονται σε αυτή την ανάρτηση. Επειδή δεν θέλω, ωστόσο, να υποστούν κι εκείνοι τα επίχειρα αυτής της ανοησίας, σκέφτηκα να κλείσω μεν τα σχόλια της συγκεκριμένης ανάρτησης, μεταφέροντάς τα δε στο ίδιο το "σώμα" της, για να μη χαθούν _μαζί με τη δική μου εξήγηση, σχόλιο και αυτή, για τους λόγους που δεν είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή απαντήσει σε καθέναν χωριστά. Οι λόγοι εξακολουθούν να ισχύουν, γι 'αυτό δεν ανεβάζω ακόμη καινούργια ανάρτηση. Το μέιλ μου και οι προηγούμενες αναρτήσεις είναι στη διάθεση των φίλων μου -και των "Κινέζων" αναγκαστικά, που δυστυχώς δεν έχω άλλο τρόπο να τους κάνω να... βρουν (στην προκειμένη περίπτωση να χάσουν) τον Mπελά τους! :) :) :)
Ο/Η dodo είπε...
Ευχαριστώ γιά την κλεφτή ματιά στον "Καινό Διαιρέτη".
Σάββατο, Μάϊος 16, 2009 10:23:00 πμ
Ο/Η substratum είπε...
Καλημέρα
Υπάρχει αυτό και έπειτα εμείς
κι έπειτα εσύ.
Ίσως και μια απόκριση προς εαυτόν: εσύ/εγώ.
Ηχητικά σιωπή (σιωπή σου) αλλά και η σιωπή ακόμη πιο έντονη μέσα από το σφύριγμα του καιρού
και η όραση για αστραποβόλες λάμψεις ή για κλεφτή ματιά πάνω από το τείχος
Από πάνω μας κοιτά η ποίηση
εμάς το τείχος τη σιωπή
εμάς τον καιρό τις λάμψεις μες στις πέτρες
Αλλά η ποίηση δεν έρχεται από ψηλά
ή καλύτερα η ποίηση κοιτάζει - στα κλεφτά - το τείχος που μας κοιτάζει
Η ποίηση και μεις μπροστά στο τείχος
μπροστά στο χρόνο
μπροστά στη σιωπή
Μονάχα η πορεία
εκεί στο όριο του τείχους
παρά το τείχος πορεία
ίσως και γύρω - γύρω από το όριο.
Και η συνωμοσία; Και ποια σιωπή συνωμοτεί; Η δική σου/μου σιωπή, η σιωπή του τείχους, η σιωπή της ποίησης που βλέπει;
Κι αυτό το βλέμμα, το κοίταγμα που το κρατάς σαν οβολό σφιχτά στα δόντια, για το πέρασμα...
Ποιος είναι έτοιμος να κοιταχτεί; ΄Ετοιμος; Σαν πεθαμένος;
Τι αίνιγμα!
Αδύνατον να το λύσω
΄Ισως γιατί δεν είμαι έτοιμος
έτοιμος να κοιταχτώ
΄εχω τόσα μίλια ακόμα να πάω
έχω ακόμα χιλιάδες υποσχέσεις να κρατήσω
δεν είμαι έτοιμος
αλλά και αν ανέτοιμος πρέπει ως έτοιμος από καιρό να δράσω ή αντιδράσω
αφήνω εδώ μπόλικες πέτρες και σήματα και αλφάβητα
μισός ερείπια μισός σπαράγματα
δεν είμαι έτοιμος
όσο ο καιρός δεν είναι έτοιμος να κοιταχτεί
δεν θα είμαι έτοιμος κι εγώ
η μονάδα ανάλυσης του χρόνου
για αυτό απευθύνω το αίνιγμα αυτό στον καιρό
Κι η ποίηση κλεφτή ματιά ας χαράξει
Βαγγέλης Ι.
Σάββατο, Μάϊος 16, 2009 11:59:00 πμ
Ο/Η Πόλυ είπε...
Οι πιο σπουδαίες συναντήσεις είναι οι μυστικές.
Ιδιαιτέρως αυτές που συμβαίνουν στα ποιήματα.
Κάποια ποιήματα γράφονται για να τις κάνουν δυνατές.
Και ο άλλος «Παράδεισος», που λέγαμε, για να συναντήσει εκείνος επί τέλους τη Βεατρίκη του…
Σάββατο, Μάϊος 16, 2009 4:40:00 μμ
Ο/Η Γιώργος Χ είπε...
Υπέροχε μπελά
Χαίρομαι που ο δρόμος και ο δικός μας και του χρόνου φαίνεται ανοιχτός κι ας μην συναντιόμαστε ' ίσως περισσότερη σημασία έχει να μπορούμε να βαδίζουμε κι ας έχουμε ανεπαίσθητη επικοινωνία!
Το τείχος,βλέποντάς το θετικά, δεν είναι εμπόδιο ' είναι μέτρο του ύψους της ύπαρξής μας και οδηγός του δρόμου για να μην πω "οδικός χάρτης" και παρεξηγηθώ.
Το ρεύμα του αέρα που ακολουθεί την οροφή του τείχους είναι η ελευθερία και μπορούμε να τη δούμε λίγες στιγμές στη ζωή μας και για δευτερόλεπτα όταν γινόμαστε ηρωϊκοί επειδή αρνούμαστε να προσαρμοστούμε.
Δευτέρα, Μάϊος 18, 2009 11:55:00 μμ
Ο/Η zVyk είπε...
Τι θλιμμένο που είναι... και πόσο όμορφο...
Τρίτη, Μάϊος 19, 2009 6:08:00 μμ
Ο/Η just me είπε...
Το ξέρω, είναι αγένεια να μην απαντάς στα σχόλια που σου γράφουν οι συν(τροφοι)μπλόγκερ ξοδεύοντας, από το υστέρημά τους, πολύτιμο χρόνο, κόπο και ενδιαφέρον
Αγένεια είναι όμως, σύμφωνα με τον προσωπικό μου συναισθηματικό κώδικα, και να τα στριμώχνεις με το ζόρι αυτά στην προκρούστεια κλίνη της τυπολατρίας και του εκάστοτε savoir-vivre.
O Μάιος είναι ο μήνας _το κατώφλι προς ένα ακόμη/ένα λιγότερο καλοκαίρι της ζωής μου_ που με καθηλώνει και με σωπαίνει.
Ξαναδιαβάζω τον "Καινό Διαιρέτη" και παρακολουθώ υπνωτισμένη τη λεπτή συρτή γραμμή, ψευδαισθητικά ακίνητη και σταθερή, να ενοποιεί τον χρόνο. Μέχρι που επεμβαίνει ξανά η αναπόδραστη κανονικότητα της ζωής, ο καιρός σφυρίζει δηκτικά μέσα από μια τρύπα του τείχους, ο μέλλων ξαναγίνεται συντελεσμένος και έχει έρθει η ώρα να σπάσω τη συνωμοτική σιωπή μου και "να βγω από το ποίημα", εκεί έξω που μπορεί να είναι και το εδώ μέσα αλλά ως έξω προς τον Άλλο, έξω της ανταλλαγής, του εσύ/εγώ. Του εμείς. Φέτος, όπως πέρυσι, όπως _μακάρι_ και του χρόνου. Μέσα στην ατέρμονη πανομοιότητα. Ανάμεσα στις κλεφτές ματιές του καθενός μας πάνω από το τείχος.
Τα λέμε...
Πέμπτη, Μάϊος 21, 2009 11:10:00 πμ
Ο/Η ritsmas είπε...
Πολύ όμορφα το θέτεις αυτό το αδιαίρετο στον καινό διαιρέτη
Πέμπτη, Μάϊος 21, 2009 11:59:00 πμ
Ο/Η βαγγελης ιντζιδης είπε...
Aγαπητή φίλη
το σχόλιό σου προς απάντησή μας
ένα θαυμάσιο κείμενο
Σκέφτομαι αυτό το καινό στον διαιρέτη και δηλώνω απόλυτα αδαής
΄Εχοντας εξασφαλίσει την προϋπόθεση κάθε χειραφέτησης, το να είσαι, δηλαδή, αδαής,προσπαθώ να κατανοήσω τι είναι εκείνο που χρειάζεται να διαιρεθεί ή από την άλλη τι είναι εκείνο που επαληθεύεται δια του πολλαπλασιασμού. Μετά λέω πως μάλλον αυτά είναι εξυπνάδες ενός αναλφάβητου όπως εγώ. Και πως δεν έχω κατακτήσει ακόμη το αλφάβητο εκείνου του αθέατου κειμένου γύρω από το οποίο κάθε λογοτεχνία διερωτάται για τον εαυτό της πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι.
Χαίρομαι πάντως που άλλοι ποιητές το έχουν καταφέρει. Και προσκομίζουν βέβαιοι το καινό αλλά και το διαιρέτη για την μοιρασιά των πραγμάτων.
Παραμένοντας ακόμη ένα περιττό - ενδεχομένως, και για αυτό - βραχύβιο- αναλφάβητο υβρίδιο διαβάζω ξανά και ξανά το ποίημα αυτό καθώς και τη συλλογή μέρος της οποίας αποτελεί.
Δεν καταλαβαίνω...και ετοιμάζω τον εαυτό του για έναν πόλεμο με την κατανόηση που νόμιζα πως είχα αφήσει πίσω μου.
Λυπάμαι που ακόμη δεν έχω καταφέρει να σταθώ στο ύψος του τείχους.
Μέχρι τώρα πήγαινα μέχρι εκεί για να δω τι διακρίνει τη ζωή από τη μηζωή κι ίσως καμιά φορά για να κρύψω το πρόσωπό μου από το προσωπείο του θεού.
Ας είναι η ποίηση
η ποίηση
και όχι το ποίημα
ανασαίνει το ύστατο
Με Χαιρετισμούς αγαπημένους
σε καληνυχτώ
Ο φίλος
Βαγγέλης Ι.
Παρασκευή, Μάϊος 22, 2009 10:11:00 μμ