Πέμπτη, Μαΐου 07, 2009

Άσκησις η αισχυντηλή

Τι έχουμε για σήμερα;
Mια έτοιμη άσκηση (άσκησις η αισχυντηλή∙ γιατί γνωρίζει, χωρίς να έχει συναντηθεί με αυτό, ότι υπάρχει " εκεί έξω" το ολοκληρωμένο έργο τέχνης: η μετάφραση του Διονύση Καψάλη _στον οποίο οφείλεται ευγνωμόνως η γνωριμία με το πρωτότυπο ποίημα).
Ετοιμασίες για τα γενέθλια της Μικρής Πριγκίπισσας.
Γενέθλιο του Γιοχάνες Μπραμς (μ' όλο που, το' πα και τις προάλλες, απεχθάνομαι την "κατανάλωση" των επετείων).
Τι θα μπορούσαν να συνθέσουν όλα αυτά στο μίξερ μιας ανεξέλεγκτης
διάθεσης να "ειπωθεί" κάτι _όχι το ανείπωτο, κάτι όμως που θα το υποκαθιστά, κάτι σαν καραμέλα για το κόψιμο του καπνίσματος ένα πράγμα;




Johannes Brahms (May 7, 1833 - April 3,1897)



SAMUEL TAYLOR COLERIDGE
Frost at Midnight


Παγωνιά τα μεσάνυχτα

H παγωνιά επιτελεί το μυστικό της έργο,
αβοήθητη απ’ τον άνεμο∙ και να! η κουκουβάγια
φωνάζει δυνατά∙ ξανά! πιο δυνατά από πρώτα.
Στο σπίτι, όλοι αναπαύονται αφήνοντάς με μόνο
στη μοναξιά που πάει μαζί με σκέψεις μπερδεμένες∙
ωστόσο έχω συντροφιά: στην κούνια εδώ κοντά μου
κοιμάται ήρεμα και βαθιά ο μικρός μου γιος.
Όλα είναι τόσο ήσυχα, που λες και διαταράσσει
η ίδια η απόλυτη σιγή τις διαδρομές της σκέψης.
Παράξενη σιγή! Βουνό, θάλασσα, δάσος και όλο
τούτο το χωριό! Βουνό, θάλασσα, δάσος
κι ο κόσμος με τις καθημερινές δοσοληψίες,
αθόρυβες σαν όνειρα! Η ισχνή γαλάζια φλόγα
σιγοκαίει στο τζάκι μου χωρίς διόλου να τρέμει∙
κι η αιθάλη που αναρριπίζεται στη σχάρα,
το μόνο πράγμα που δεν ησυχάζει απόψε,
μου φαίνεται, καθως μες στη σιωπή κινείται,
όμοια με μένα ζωντανή κι εκείνη,
και γίνεται έτσι ευχάριστη παρέα,
που κάθε της καπρίτσιο το άεργο Πνεύμα
το ερμηνεύει όπως βολεύει, καθώς ψάχνει
παντού για το είδωλο ή για την ηχώ του,
και έχει για παιχνίδι του τη Σκέψη.

............................................................Κι όμως, συχνά,
πόσο συχνά, ευκολόπιστος, στα σχολικά μου χρόνια
ατένιζα επίμονα τη σχάρα της εστίας
γυρεύοντας σημάδια ενός απρόσμενου επισκέπτη
κι ονειρευόμουνα γλυκά με μισάνοιχτο στόμα
το γενέθλιο τόπο μου και την παλιά εκκλησία,
με τις καμπάνες , των φτωχών τη μουσική, να ηχούν
βράδυ πρωί, τις γιορτινές ημέρες, τόσο γλυκά
που με ξεσήκωναν και στοίχειωναν το νου μου
με άγρια χαρά και ο ήχος τους μες στ’ αυτιά μου
έφτανε σαν προμήνυμα όσων θ’ ακολουθούσαν!
Έτσι αποκοιμιόμουνα, καθώς οι ονειροπολήσεις,
γαλήνιες σα νανούρισμα, νέα όνειρα γεννούσαν !
Κι έτσι μελαγχολούσα το επόμενο πρωί
και τρέμοντας μπρος στ’ αυστηρό πρόσωπο του δασκάλου,
χωρίς να βλέπω, κάρφωνα τα μάτια στο βιβλίο:
εκτός και αν μισάνοιγε η πόρτα και κοιτούσα
στα κλεφτά, μα έφτανε η καρδιά μου να σκιρτήσει,
γιατί ακόμα έλπιζα να δω έναν επισκέπτη,
συγχωριανό ή συγγενή, ή την αγαπημένη
αδελφή, συντρόφισσά μου στα νηπιακά παιχνίδια.

Αγαπημένο μου μωρό, που δίπλα μου κοιμάσαι,
και μόλις που ακούγεται η απαλή σου ανάσα
μες στη βαθιά ησυχία, καθώς γεμίζει τα σκόρπια
κενά και τα προσωρινά διαλείμματα της σκέψης!
Μωρό μου τόσο όμορφο, που σκιρτά η καρδιά μου
με γλύκα και αγαλλίαση, έτσι όπως σε κοιτάζω
και σκέφτομαι ότι εσύ τόσο πολλά θα μάθεις,
σε τόσο πολλά μέρη! Γιατί εγώ μεγάλωσα
στην πόλη, φυλακισμένος μέσα σε μουντές στοές
κι άλλη ομορφιά δεν είδα από τον έναστρο ουρανό.
Μα εσύ, μωρό μου, σαν αεράκι θα περιπλανιέσαι
δίπλα σε λίμνες κι αμμουδιές, σ’ απόκρημνες χαράδρες
βουνών αρχαίων και κάτω από σύννεφα μεγάλα
που φτιάχνουν με τον όγκο τους και λίμνες κι αμμουδιές
και ορεινές χαράδρες: έτσι θα δεις τις εξαίσιες
μορφές και θ’ ακούσεις όλους τους νοητούς ήχους
της γλώσσας της αιώνιας, με την οποία μιλάει
ο Θεός σου, που απ’ την αιωνιότητα διδάσκει
Εαυτόν στα πάντα και τα πάντα στον Εαυτό του.
Ο μέγας Δάσκαλος του Κόσμου! Αυτός θα πλάσει
το πνεύμα σου και δίνοντάς του θα το κάνει να ζητά.

Έτσι, όλες οι εποχές θα είναι γλυκές για σένα,
είτε το καλοκαίρι ντύνει ολόκληρη τη γη
με πρασινάδα, είτε ο σπουργίτης κελαηδά επάνω
στο γυμνό και χιονισμένο κλωνάρι της μηλιάς
ενώ η αχυροσκεπή καπνίζει στη λιακάδα∙
είτε κυλούν οι στάλες απ’ το γείσωμα της στέγης
κι ακούγονται μονάχα όταν ο άνεμος κοπάζει,
είτε τελώντας το μυστικό της έργο η παγωνιά
τις αναρτά ψηλά σε σιωπηλούς κρυστάλλους
που λαμπυρίζουν ήσυχα στο ήσυχο φεγγάρι.





Λίγοι στίχοι την ημέρα
ανάγνωση του Frost at midnight από τον Nigel Planer

Bιντεοκλίπ από την ταινία Pandaemonium του Julien Temple, η οποία αναφέρεται στη ζωή του Coleridge.

23 σχόλια:

substatum είπε...

Αγαπητή φίλη
(1) Να η Βικτωρία τη μια να τώρα η αναφορά σου στο Διονύση Καψάλη (που κάτω από κοινωνικές περιστάσεις έφερε η καλή τύχη να μπορώ κατά πάρα πολύ αραιές περιόδους να τον χαιρετώ και άπό κοντά). Κατ΄εμέ ο πλέον εγγράμματος της γενιάς του. ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΤΟ DNA του και όχι στο μυαλό ή στην καρδιά του μόνον. Αλλά αν κανείς διαβάσει τα δοκίμια του Διονύση εκεί καταλαβαίνει τι θα πει γράφω για τη λογοτεχνία γνωρίζοντας τη λογοτεχνία και μοιραζόμενος με τον αναγνώστη μου την αίσθησή μου για τη λογοτεχνία (σταματώ θα μιλώ ώρες αλλιώς) ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΔΙΑΔΙΔΟΥΜΕ ΔΙΟΝΥΣΗ ΚΑΨΑΛΗ
(2) Η δική μου αδαής θρασύτητα (μη νομίζεις πως επειδή την παραδέχομαι θα την κόψω αντιθέτως με κάτι τέτοια δηλώνω το πείσμα μου στη γραφή μου την αναλφάβητη και την πίστη μου επαναβεβαιώνω στους αναλφάβητους αναγνώστες της ποίησης) Η δική μου δηλαδή θρασύτητα να ενσωματώνω αυτούσια ό,τι θέλω και από όπου θέλω χειραφετείται πλέον όταν και άλλοι ποιητές, και μάλιστα όταν ο ποιητής Καψάλης, το τολμά ανάλογα. Και εγκιβωτίζει τον Κολριτζ. Αλλά όταν τον ενσωματώνει το συγκείμενο, το συγκείμενο πια της συλλογής του, Από λεπτότατη οδύνη, σημαίνει πως τον αναδεικνύει ως εκείνα τα υβρίδια που ξέρεις πόσο αγαπώ και παύει να είναι Κολριτζ αλλά ενώ είναι Κολριτζ μέσα στο συγκείμενο οι στίχοι γίνονται κάποιοι που έρχονται από τον Κολριτζ και γίνονται Διονύσης Καψάλης.
(3) και ΕΠΙΠΛΕΟΝ Ο ΚΟΠΟΣ ΣΟΥ ΝΑ ΑΠΟΔΟΣΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΛΡΙΤΖ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΡΥΘΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ
ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΧΑΣΚΩ ΜΠΡΟΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΝΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΚΡΙΝΩ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΕΤΑΦΡΑΖΕΙ ΤΟ Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ (ΕΓΓΕΝΗΣ Η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΜΟΥ)
(4) ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΤΡΙΚΗ ΤΟ ΡΥΘΜΟ
ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΩ ΠΩΣ ΟΤΑΝ ΜΙΛΩ ΓΙΑ μετρική
ΈΙΜΑΙ Ο ΠΛΕΟΝ ΤΩΝ ΑΔΑΩΝ
Aλλά ο παραλήπτης αυτού του δώρου είμαστε και εμείς εκτός της Πριγκίπισσας και των γενεθλίων της (να τα εκατοστήσει. στα χίλια χρόνια της πριγκίπισσας!)
ΚΑΙ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
και από θετική προκατάληψη
έτσι ρε παιδί μου
αγαπάμε τη just me και τις ασκήσεις της.
Επί του περιεχομένου εντός...ολίγου
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ
Bαγγέλης Ιντζίδης

ioeu είπε...

κι άλλη ομορφιά δεν είδα από τον έναστρο ουρανόκαι μόνο για έναν τέτοιο στίχο αξίζει να μεταφράσει κανείς ένα ποίημα...

και μόνο για μια τέτοια απόδοση αξίζει κανείς να το κάνει...

Πόλυ είπε...

Just me performed her perfect ministry
Unhelped in her secret “exercise”. Ashamed.
Thesaurus gives her dim sympathies, with her to try
But her own mood interprets every word…

Her Spirit, not idling at all,
Echo or mirror seeking of itself
In Coleridge verses,
Makes a toy of Poetry

The inmates of her blogspot all at rest
Have left her to her solitude, which suits
Translation musings: save that by her side
The little princess celebrates her birthday…

kiara είπε...

Εγώ αγαπώ πολύ και την εκτέλεση στο πιάνο.
:)

βαγγελης ιντζιδης είπε...

Η εκπλήρωση πεθαίνει, ο πόθος ζει [19]

Στο μέλλον ζεις, στο παρελθόν πεθαίνεις [21]

[14] Μόλις το τρέβηξες από το ράφι,
έπεσε απ' τις σελίδες του βιβλίου
μια κόλλα τετραδίου διπλωμένη
στα τέσσερα (το σχήμα του φακέλου):
How like a winter hath my absence been,/
πλήρες΄ ο γραφικός της χαρακτήρας.
(Σαράντα χρόνια έκανε να φτάσει.)

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ, ΄Ολα τα δειλινά του κόσμου, εκδ. ΄Αγρα.

Substratum είπε...

[14] Μόλις το τράβηξες από το ράφι,
έπεσε απ' τις σελίδες του βιβλίου
μια κόλλα τετραδίου διπλωμένη
στα τέσσερα (το σχήμα του φακέλου):
How like a winter hath my absence been,/
πλήρες΄ ο γραφικός της χαρακτήρας.
(Σαράντα χρόνια έκανε να φτάσει.)

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ, ΄Ολα τα δειλινά του κόσμου, εκδ. ΄Αγρα.

βαγγελης ιντζιδης είπε...

πάντως αγαπητή φίλη αν σκεφθείς το substratum - που επισκέπτεσαι - και αν διαβάσεις και τα περί Ιωάννας της Λωραίνης (από ετικέτες) στο metissage (και όχι μόνον) θα δικαιώσεις πολλαπλώς την άποψη ότι από την blogosfaira και την όποια εδώ δημιουργία ή και μη δημιουργία αντλούνται ενδιαφέροντα πράγματα τα οποία στη συνέχεια αποσιωπούνται...όποιος δει και έχει και πληροφόρηση περί των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων θα καταλάβει τι εννοώ. Προφανώς αυτή η υπόμνηση δεν αφορά τα όσα πολύ όμορφα συζητάμε εμείς εδώ. Αφορά αυτούς τους ατάλαντους που τα αξιοποιούν.
:) ΑΛλά για Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα που αγνοούν την τέχνη του metissage ή των υποστρωμάτων
:)
Βαγγέλης Ι.

just me είπε...

Βαγγέλη,
εν Καψάλη αδελφέ,
:)
απλά και απλώς ευχαριστώ για όλα ανεξαιρέτως τα λόγια σου (και η Μικρή Πριγκίπισσα για τις ευχές σου)!
---------------------------------
Γιάννη,
αξίζει να υποβάλω τον εαυτό μου στις πιο δύσκολες ασκήσεις, μήπως μπορέσω κάποτε κι αποδόσω στ' αγγλικά το

κάθεμέραλεπτήσυρτήγραμμή
σωρόςανεβαίνεισωρόςαδειάζ
ειεπανάληψηστηνκίνησηκαν
ονικότηταστηζωήβγεςαπτοπ
οίημακαιδεςτηνατέρμονηπαν
ομοιότητατοποίημαανατρέπ
ειτηδιαίρεσηκαινόςδιαιρέτης
ηποίηση

.
(όχι που θα περιμένει εμένα μέχρι τότε, αλλά.. anyway)
:)
--------------------------------
Πόλυ
!!!!!!
(την αισχυντηλή ν' ανοίξει η γη να την καταπιεί από την αισχύνη της...)
:)

τόσο όμορφο και ευρηματικό, beyond translation!
------------------------------
zVyk,
αχ, πώς ξέχασα το πιάνο σου!
(αν και νομίζω πως το youtube δεν είχε καμιά καλή απόδοση σε πιάνο)

! Αν μας το έπαιζες εσύ;
:)

substratum είπε...

στο πρώτο μου σχόλιο δεν ανησυχώ για τα ορθογραφικά μου λάθη
τα επιμελείσαι πάντα εσύ
άμα τα δάχτυλα είναι πλέον πληκτρολόγια θα ξεχάσω κι αυτά που ήξερα - αν ήξερα και κάτι -
Β.

dodo είπε...

Με συγκίνησε το Νανούρισμα- πολλά, πολλά χρόνια πίσω, το άκουγα καθημερινά: κούρντιζα ένα μουσικό κουτί με χρωματιστά ζωάκια και ύστερα τής έσβηνα το φως...

Τώρα προτιμά το Let's Get Lost με τον Chet Baker ;-)

SUBSTRATUM είπε...

"θ’ ακούσεις όλους τους νοητούς ήχους
της γλώσσας της αιώνιας, με την οποία μιλάει
ο Θεός σου, που απ’ την αιωνιότητα διδάσκει
Εαυτόν στα πάντα και τα πάντα στον Εαυτό του.
Ο μέγας Δάσκαλος του Κόσμου! Αυτός θα πλάσει
το πνεύμα σου και δίνοντάς του θα το κάνει να ζητά."

Η Εαυτότητα στο προσκήνιο (δες και Η Ψήφος των Ποιητών[metissage]). Αλλά εδώ ενδημεί ένα σκάνδαλο για μένα ιδεώδες στην..."αμετροέπειά του"!
Από τη μια το θνητό θα γνωρίσει (γνωρίζει ακούγοντας) το νοητό φωνητικό αλφάβητο της γλώσσας του Θεϊκού. Από την άλλη τίθεται ο σκοπός: να ερμηνεύσεις αυτή την αιώνια γλώσσα γιατί αυτό σου δόθηκε να αναζητάς την ερμηνεία, την εξήγηση, να αναζητάς το μυστικό, που κατέχεις, την ομiλία του. Ο Κόλριτζ γεννιέται στον αιώνα του Διαφωτισμού και ζει τα μισά του, περίπου χρόνια σε αυτόν, και τα άλλα τριάντα του, περίπου τα άλλα μισά, στις απαρχές του 19ου. Έναν αιώνα μετά, στις απαρχές του εικοστού, ο Μπένγιαμιν έρχεται να συμφωνήσει ως προς το όλα είναι γλώσσα και από την άλλη έρχεται να "παραδεχτεί(;)"¨μαζί με τον Μαλλαρμέ πως η αθάνατη λέξη είναι βουβή.
Κι όλα αυτά όταν "το άεργο Πνεύμα
το ερμηνεύει όπως βολεύει, καθώς ψάχνει
παντού για το είδωλο ή για την ηχώ του,
και έχει για παιχνίδι του τη Σκέψη."
Λες και - δεύτερο σκάνδαλο - εκ των υστέρων (ή αν διαβάσεις το ποίημα αναποδογυρίζοντας μέρη των στροφικών συνόλων)αυτή η νοητή γλώσσα του θεϊκού ΕΙΝΑΙ η ηχώ του άεργου πνεύματος που ενδημεί στο θνητό, ο Θεός γίνεται το είδωλο του Νάρκισσου Ανθρώπου στη λίμνη του νοήματος, την άεργη, την ακίνητη. ΄Η μήπως ο Θεός είναι νάρκισσος;!!!!
Κι ύστερα όλα ήσυχα για να έρθει στο προσκήνιο εκείνη η που "μόλις ακούγεται η απαλή σου ανάσα" κι όλα ακίνητα, παγωμένα, κρυστάλλινα να δεις την αντανάκλαση ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ μετασχηματίζοντας την αεργία του Πνεύματος σε αναζήτηση. Ξανά πίσω τώρα στους στοχασμούς του Σολωμού. Χμ...η διαλεκτική των αντιθέτων του Χέγκελ, ο οποίος γεννιέται και πεθαίνει την ίδια περίοδο με τον Κόλριτζ (Χέγκελ: 1770 - 1831, Κόλριτζ: 1772-1834). Η Ιδέα, το Πνεύμα, πραγματώνεται παντού - η βασική θέση και των δύο - η ίδια Ιδέα θα πραγματωθεί στο αλωνάκι του Σολωμού στους Πολιορκισμένους την ίδια περίοδο με το δεύτερο μισό της ζωής των Χέγκελ και Κόλριτζ).
Μα "είτε τελώντας το μυστικό της έργο η παγωνιά
τις αναρτά ψηλά σε σιωπηλούς κρυστάλλους
που λαμπυρίζουν ήσυχα στο ήσυχο φεγγάρι." δεν μπορεί κανείς να είναι ευκολόπιστος.
Και ξέρει κανείς πια ενήλικας πως λησμονώντας τα πάντα και ξαναρχίζοντας από την αρχή αποζητά χαρίζοντας κίνηση.
Η ανάσα του μωρού
ένας παλμός στην παγωμένη ακινησία.
Αλλά η κίνηση, η άρση της αεργίας γίνεται με το λόγο, τη διδαχή, τη μυστική γλώσσα.
Και η γη αντανακλάται στο φεγγάρι και ουχί το αντίστοιχο.
Από εκεί μιλά η ποιητική φωνή από το ανάποδο, το πίσω μέρος που από εδώ, από τη γη λέμε καθρέφτη.
Μα βέβαια πώς αλλιώς θα μπορούσε να προβλέψει για το μωρό του, αν δεν βρισκόταν από την άλλη μεριά.
Μιλά από τη μεριά του ενήλικα, από τη μεριά του φεγγαριού, από την μεριά του μυστικού...
Μιλά για το μωρό του - και το δικό του μέσα του - από την άλλη μεριά. Βλέπει το μέσα από έξω και βρίσκει το μέσα στην μέσα του παγωμένη αεργία που τον τοποθετεί έξω. Η εξορία των ποιητών του 19ου αι., ο ρομαντισμός αλλά και η πολιτική διαχείριση του αύριο. Από τη μια εγκλεισμός και από την άλλη κόσμος. Από τη μια εγκλεισμός για να ακουστεί η γλώσσα του Δασκάλου (στρέφεται η ύπαρξη προς εαυτόν-Ντίκινσον στο τέλος του αιώνα που άρχισε με Χέγκελ και Κολριτζ, Δες τα Master΄ς Letters) και από την άλλη Ιστορία (στρέφεται η υλικότητα στην εξέλιξή της προς τα έξω). Αυτό θα ζητήσει το μωρό. Την Ιστορία. Και εκεί στον 19ο αιώνα θα διαβάσει τους άλλοτε φρικιαστικούς και άλλοτε λυτρωτικούς τρόπους ερμηνείας της μυστικής γλώσσας. Εκεί στον αιώνα του ρομαντισμού ενδημεί η αντίφαση του ανθρώπινου και του απάνθρωπου. Εκεί το νιστσεϊκό ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο στο τέλος του αιώνα πια.
Βαγγέλης Ιντζίδης

Substratum είπε...

Nα ποια είναι η καταγωγή της Αλίκης του Κάρολ
και να που η Πόλυ Χατζημανωλάκη στις Πινακίδες από κερί βρίσκει στο κείμενό της ένα διάλογο με την ανάρτησή σου Just me.
H Αλίκη του Κάρολ και το ποίημα του Κολριτζ.
Και στο πώς επηρεάζονται οι μυστικές γλώσσες των δικών σας διαδρομών (Πόλυ - Just me) με διαφορετικές προσεγγίσεις
Και στο πώς επηρεάζονται οι μυστικές γλώσσες των διαδρομών ανάμεσα σε Κάρολ και Κόλριτζ
Και στο πώς επηρεάζονται οι μυστικές γλώσσες των διαδρομών ανάμεσα σε Χέγκελ και Κολριτζ και Καντ και Ντίκινσον και ... και ...
ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ
:):):)
Βαγγέλης Ι.

substratum είπε...

το άστικτο δημιουργεί πρόβλημα
΄οχι δε λέω λοιπόν
Αυτή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η αθανασία
λέω
Αυτή δεν είναι η αθανασία;
λέω ναι
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ
(και της πριγκίπισσας)
:):):):)
Βαγγέλης Ι.

ritsmas είπε...

Καλησπερίζω την εκλεκτή ομήγυρη και τη Μικρή την Πριγκιπέσσα.
Πέρασα να πω ένα ευχαριστώ για την παρουσία σου, καλή μου φίλη, στο Συνέδριο. Πραγματικά ευχαριστώ.
ριτς
--------
"Κάποτε γίνεται ο φόβος του θανάτου
ύπνος βαθύς και τον σκεπάζει ο Τειρεσίας·
σαν νυχτοφύλακας σε ώρα υπηρεσίας
που αποκοιμήθηκε στην άγρυπνη σκιά του.
Γι’ αυτό προσφεύγουμε στη λύπη των ονείρων
μ’ ένα υπόλοιπο ντροπής κι αθανασίας,
κι ο μελανόπτερος επάνω μας σωσίας
άλλοτε σκύβει λυρικός κι άλλωτε είρων.
Κι όταν βραδιάζει σαν αθώωση του ασώτου,
κι ο ουρανός μετεωρίζεται και παίρνει
όλο το μέσα της ζωής για να νυχτώσει,
είναι επόμενο να στρέφουμε με τόση
πνοή στη μαντική του δύναμη, ωσότου
ο σπαραγμός του την καινούρια μέρα σπέρνει."
Διονύσης Καψάλης

adaeus είπε...

... γίνομαι μονότονος όταν μιλώ για την αισθητική αυτού του μπλογκ????
Ναι???
ναι αλλά μ'αρέσει...:)))

just me είπε...

Dodo,
...και οσωνούπω, υποθέτω, θα προτιμά και άλλον... νανουριστή (αχ, τι ζόρια τραβάτε κι εσείς οι πατεράδες!)
:) :) :)

YΓ. Άψογα τα μουσικά γούστα της μικρής σου!!!
--------------------------------
Βαγγέλη,
ευχαριστώ ξανά _το μόνο αντάξιο των σχολίων σου σχόλιο_για την "ανάγνωση" του ποιήματος που μας πρόσφερες, ου μην και για την παραμυθητική (αμφί-σημα) αύρα αθανασίας που ενέπνευσες στο αγκυρωμένο στα εγκόσμια τούτο μπλογκ!¨
:)
Ευχαριστώ, στ' αλήθεια!
------------------------------
Ρίτσα,
στο είπα, η χαρά ήταν δική μου _και μεγάλη_ που σε άκουσα, ελπίζω όλοι οι φίλοι να απολαύσουν, στο μπλογκ σου, την τόσο φρέσκια και από θέση αισιόδοξη παρέμβασή σου.

Δεν έχω γνώμη για το υπόλοιπο συνέδριο, παρά μόνο από το πρόγραμμά του. Να τολμήσω να πω, ωστόσο ("απευθυνόμενη" στους διοργανωτές, φυσικά, και όχι σε σένα) ότι μου' λειψε (εμένα της απλής ακροάτριας), ας πούμε, από ποιητικές παρουσίες έστω ως επίτιμος προσκαλεσμένος ο προσφιλής μας Διονύσης Καψάλης _κεφάλαιο με διττή έννοια (περιουσία και γνωστικό πεδίο) της λογοτεχνικής γενιάς του και ενεργός παράγοντας, λόγω επαγγελματικής δραστηριότητας, στον ευρύτερο χώρο των γραμμάτων; Ή, να ξανατολμήσω, ο Βαγγέλης Ιντζίδης που μου κάνει την τιμή να μ' επισκέπτεται εδώ, που με το ποιητικό του έργο, όπως έχει επί του παρόντος αποτυπωθεί και στο μπλογκ του,substratum, αποτελεί ένα φιλόδοξο, πρωτοπόρο και άκρως γοητευτικό εγχείρημα ζεύξης της ποίησης με τη σύγχρονη διαδικτυακή πραγματικότητα _θέμα που συζητήθηκε πολύπλευρα στο συνέδριο; Αλλά και αξιολογότατοι νέοι ποιητές, μη "βραβευμένοι" _ακόμη_ που τους συναντάμε άμεσα ή έμμεσα στο διαδίκτυο και στις παρυφές της "θεσμικής" κριτικής, και ίσως θα μπορούσε να τους είχε αφιερωθεί μια ώρα για ν' απαγγείλουν κάποιους στίχους τους, γιατί αν για τη δημοσιογραφία είδηση είναι, ευλόγως, τα νούμερα επισκεψιμότητας των λογοτεχνικών διαδικτυακών περιοδικών, για την ποίηση είναι η ύπαρξη των ανθρώπων της, με σάρκα και οστά και αίμα_νέο, παλλόμενο αίμα.

Επαναλαμβάνω πως τα λέω αυτά ευκαιρίας δοθείσης, κάτι σαν "τα λέω στη νύφη για να τ' ακούσει η πεθερά", αν υποτεθεί ότι θ' "άκουγε" κανείς τη φωνή ενός ιδιωτεύοντος στα όρια του αυτισμού μπλογκ! Και σπεύδω να ξαναδιαβάσω την ομιλία σου, στο δικό σου μαχόμενο και παντοειδώς φιλόξενο "βήμα".

(ΥΓ. Το απόσπασμα από τις Μέρες Αργίας τόσο καίριο! Άσχετο (ή σχετικό;) ήθελα να σχολιάσω στο "Ο θάνατος κι η κόρη", πολύ με άγγιξε, αλλά ως συνήθως... δεν σε πρόλαβα!)
:) :)
----------------------------------
Adaeus,
σ' αρέσει να... γίνεσαι μονότονος;
:) :) :)

(ευχαριστώ, για τη ματιά με την οποία κοιτάς αυτό το μπλογκ)


------------------------------------

speira είπε...

Aγαπητή έχετε διαφύγει προ πολλού των κοινοτοπιών, χαράσσοντας τον δικό σας πολύ ιδιαίτερο δρόμο! Συχνά αδυνατώ να σχολιάσω κ αρκούμαι να χαμογελώ για την ευτυχή συγκυρία...

Σας φιλώ

just me είπε...

Αμ εγώ "δύναμαι" να σχολιάσω τα δικά σας, νομίζετε, Κυρία μου
(εκεί στις ποιητικές σφαίρες_και δεν εννοώ απαραιτήτως τη μορφή_ που περιίπτασθε τελευταίως);

Σας αντι-φιλώ (ακόμη και όταν δεν σας αντι-μιλώ)
:) :) :)

βαγγελης ιντζιδης είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
βαγγελης ιντζιδης είπε...

ΑΦΙΕΡΩΝΟΝΤΑΣ
στη JUSTME
και του Κάλβου τις Μέλισσες η Πόλυ.
να χιλιάζουν της Πριγκίπισσας οι χρόνοι

:)
΄Ενα χαμόγελο για σένα φίλη από τους διαδικτυακούς Χαιρετισμούς από την Ελλάδα και τη Βιογραφία του Χρόνου,[1898-2004].
Τα chatrooms από εκεί σε χαιρετούν, με greeklish και αλλό(πολύ)γλωσσους μπαρόκ ταμπουρλισμούς και με όλα τα ετερώνυμά τους οι ήρωες (εκεί) και ο Γιοσέφ Ελιγιά και η Μίλενα των διαμελισμένων στρατοπέδων και ο Βάλτερ χαιρετισμούς σου παιανίζουν. ΄Ενα χαμόγελο από τα ίδια στρέφει προς σε ο Joseph K. και οι ΄Αγγελοι μες στις εκδρομές από την Ελλάδα, εμφύλιοι δοσίλογοι, ψάλλουν τα δεινά αθανασίας οι κρότοι .
Αλλά κι ο παρακμάζων εν ακμή γάτος ο Μπάροουζ και σε υπόστρωμα από πάχνη λογικής γλιστρά ο Νίτσε χορευτής,άκου σου φωνάζει, αστείος και ιδεώδης, το πράγμα καθαυτό, κι από κοντά ο Κάντ, ο Λόρκα και ο Κόρσο και η Ελένη κι η Ευμορφία.
Οι εφήμεροι - σάμπως εγώ - της καθημερινότητας κοιτώντας στο ρολόι παύσεις, συντάσσουν καθώς λεπτό-λεπτό τον μαραζώνει η αεργία, του χρόνου βιογραφία.
Κι ο Χρόνος επιλέγει, από τις δημοσιεύσεις του-ζωές μας, κεφάλαια. Μα "λευκό το μέτρημα και μαύρο το άθροισμα"¨αποφαίνονται οι ποιητές.
Μη χάνεις, μη κερδίζεις τη στιγμή και προσμετρώ αμέσως. Να προσθέσεις ένα - κοίτα με,να έτσι - θα πάψει να είναι άπειρο, το άπειρο, από πρόσθεση μονάδας. Κι αν ένα αφαιρέσεις - να πάλι, δες - γίνεται, χρόνος ολάκερος, του φυσικού αριθμός.
Πεπερασμένος.
Και μας χωράει. Εγώ, εσύ, αυτή, εμείς κι απέξω κι ανακατωτά εμάς, εσένα, αυτούς, εμένα. Της ηδονής το τρία πάλι κρέμεται από το εκπληρούμενο και τα δίσεκτα του τέσσερα πηλίκα δίχως υπόλοιπα μένουν στο φως γραφή του φιλμ: η μητέρα, ο πατέρας και τα δυο παιδιά καθώς ανάβουν τα καντήλια στη γιαγιά τα πρωτοσχολικά τα αλφαβητάρια.
Στο μεταξύ η ΄Ασια τρώει τα πικραμύγδαλά, στο υπόστρωμα του Κάπρι. Ο Βάλτερ στις παλάμες της φιλά ρωγμές τους χάρτες. Το PortBou, τα σύνορα, τα ισπανογαλλικά, του πιθανού το σήμα να μας δροσίζει κύμα.
Αθέατα από εξαίσια αίγλη της φθοράς είμαστε κείμενα που σκάλισαν της νέας υλικότητας
αναλφάβητοι αναγνώστες.
Ubiquitous σε βρίσκω και μας βρίσκουν και Ubiquitous σε χάνω και τους χάνουμε. Σαστίζουμε. Κι έτσι από πάντα το παντού εδώ θα μένει αφού απανταχού εκεί κι εδώ, συρίζει τώρα.
Και τώρα, να, το τώρα , κοίτα, γίνεται. Μέλισσες που ακόμα τριγυρνούν, Πόλυ, Ξένοι, εσείς, του Ανδρέα Κάλβου.
Και η δεύτερη προς τα έξω των ίδιων η έκφραση προ θύρας ψέλνει το πέρασμα. Εμπρός σειρά μας για να φεύγουμε επί τόπου μαρμαρυγή αστεριών από χτες νεκρών μα μέχρι τώρα ακόμη λάμπουν.
Και να οι κήποι, πιο εκεί οι φίλοι, και νικητής σαν χάραξε στην πέτρα σκαλισμένος ήλιος.
Αυτό είναι το μέλημα - για την πριγκίπισσα - το μεγαλείο μιας αθέατης γραφής για αναλφάβητους από μελλούμενα παρόντες.
Περίμενε, θνητό μιλά του θεϊκού τις γλώσσες και από την παγωνιά θερμό από ανάσες φτάνει μουρμουριστό νανούρισμα.
Ο σπαραγμός του την καινούρια μέρα σπέρνει
για είδωλο έχει την ηχώ και για παιχνίδι σκέψη.
Να εκεί, τώρα, τώρα το μέλλον πώς ανοίγει,δες, στο χίλια κι ύστερα πάλι, δες, δες σου λέω, το κρίμα ένα γίνεται, το λάθος ξαποσταίνει.
Δεν έχει νου το μέτρημα και αμαρτία ο κόσμος. Νυχτώνει μια πανσέληνος, λευκίζει μια αγάπη.


Από τα χίλια χρόνια έρχεται στα χίλια της πηγαίνει

πριγκίπισσα
της λεύκας

Να χνουδίζει ο Μάης
και να λησμονούνται οι λησμονιές
το χτες, το αύριο περιττά
σε όλες τις πράξεις
τώρα

Βαγγέλης Ιντζίδης

dodo είπε...

(αχ, τι ζόρια τραβάτε κι εσείς οι πατεράδες!)Οι... πατεράδες;! ;-)


Ενα φιλί στα μαλλάκια τής μικρής σου πριγκήπισσας- είναι τυχερή που σε έχει στην ζωή της. Όπως κι εσύ, ασφαλώς!

Ανώνυμος είπε...

Έχετε μήπως τους ελληνικούς στίχους για το νανούρισμα; Ευχαριστώ για τη μουσική.

just me είπε...

Ανώνυμε
["ευχαριστώ" και "ανώνυμος" δεν πολυπάνε, πάντως! :) ].

δυστυχώς όχι. Νομίζω ότι με τη μελωδία του τραγουδιέται ένα απλό παιδικό τραγουδάκι που αρχίζει "καλό βράδυ, καληνύχτα" ή κάπως έτσι. Και τι τα θέλετε τα ξένα λόγια; Με γλυκιά φωνή και λα-λα-λα τα μικρούλια βολεύονται μια χαρά!
:)