Κυριακή, Φεβρουαρίου 22, 2009

Seasonal Affected Disorder (SAD)

ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ ΑΝΑΠΑΥΛΑ

Λευκό τα μεσάνυχτα –όλα είναι καινούργια, λες και
ο κόσμος άρχισε σήμερα. Τα χωράφια είναι βολεμένα

κάτω από ένα παχύ στρώμα, τα πουλιά αναχώρησαν,
ένα σκυλί εγκαταλείπει το αφεντικό του και φεύγει∙
κι οι πόλεις όλες είναι καθηλωμένες και κλειστές.
καρφωμένες με ξύλινους πασσάλους,
ούτε τρένο επιστροφής, ούτε σφηνάκι για το δρόμο.

Κανείς δεν ξέρει τι χάθηκε κάτω απ’ το χιόνι,
τι διαδρομές έσβησαν στη διαδρομή, τι νερό κύλησε,
τι αλλαγή θέσης συνέβη πραγματικά,
τι αλλαγή μέσα μας, τι αγριεμένη παγωνιά∙
και τίποτα δεν αφανίζει ούτε αφανίζεται, παρά μόνο οι χειμώνες
από την καλοκαιρία∙ σαν χιονάνθρωποι έτοιμοι να φύγουν,
που η αγάπη τους είναι κρύα, που η αγάπη τους δεν είναι αρκετά κρύα.

Μάθιου Χόλις


Jean-Baptiste Armand Guillaumin,
Chemin creux, effet de neige, 1869

…στα μέρη μας, ο Φεβρουάριος είναι περίπου η εποχή που _ανεξαρτήτως καιρού_ το αίμα μοιάζει να παγώνει στις φλέβες του χρόνου κι ένα παχύ στρώμα χιονιού _ανεξαρτήτως καιρού_καθηλώνει τις εσωτερικές διαδρομές, αφανίζοντας κάθε ίχνος από αφετηρίες και τέρματα∙ το εύκολο είναι να προσποιηθεί κανείς ότι περιμένει την άνοιξη∙ το δύσκολο είναι να πάρει το πινέλο στα ναρκωμένα του δάχτυλα και να χρωματίσει την εντύπωση της κίνησης που κρύβεται ανάμεσα στο cold και στο not cold enough…



WINTER ΒΡΕΑΚ

White at midnight _ all is new, as if
the world began today. The fields are thick
and neatly tucked, the birds have packed,
a dog gives up its man and goes;
and all the towns ate chocked and closed,
pinned in place by wooden poles,
no last train home, no chaser for the road.

No one knows what’s lost beneath the snow,
what ways gave up to way, what water flowed,
what change of place there really was,
what change in us, what roughing frost;
and nothing kills or is killed off, but winters
from the thaw; like snowmen getting up to go,
whose love is cold, whose love not cold enough.

(Matthew Hollis, Groundwater, Bloodaxe Books, 2004)



[Και, με αφορμή ένα σχόλιο για χιόνια...
Snow poem by Archibald Lampman
...και ξωτικά:
Snow music by Loreena McKennit]

21 σχόλια:

βαγγελης ιντζιδης είπε...

που η αγάπη τους δεν είναι αρκετά κρύα... για να αντέξει και στην καλοκαιρία έτσι;
χμ! Πολύ θυμωμένος ο Μάθιου καθώς το φλογερόν πάθος του/της ερωτευμένου/ης συχνά νιώθει κανείς ότι υπολείπεται σε κάτι για να κατακτήσει πλήρως την ψυχή του/της ΄Αλλου... κι αυτό το έλειμμα είναι που κάνει το πάθος ακόμη ισχυρότερο
ενώ τον άλλο ακόμη πιο κρύο στα μάτια εκείνου που αγωνιά...
χμ...
εγώ λέω πως "κανείς δεν ξέρει τι χάθηκε κάτω από το χιόνι"
Μα λέω πάλι πως ό,τι κι αν χάθηκε
τον Απρίλη, τον μήνα το σκληρό, με δυνάμεις απίστευτα ισχυρές θα σπρώξουν οι Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη...
εγώ λέω
πως η νεκρή γη φοβάται τη ζωή που δίνει...
κανείς δε ξέρει τι χάθηκε κάτω από το χιόνι
και όλοι θυμούνται τι είχαν, τι ήταν, τι έχασαν,τι έγιναν
κάτω από το χιόνι βλέπει μόνον η μνήμη μας
βολβός κι εκείνη
για την ωραία αδιαφορία των κήπων
που θα ανθίσουν ξεδιάντροπα - αδιάφορα για ό,τι έμεινε και για ό,τι έφυγε
κανείς δεν ξέρει πράγματι
γιατί εκείνο που χάθηκε κάτω από το χιόνι
μέσα μας βλέπει
:)
Βαγγέλης Ι.
πολύ δυνατό και πολύ πληγωμένο - θυμωμένο (ροκ) ποίημα
αλλά και η απόδοσή σου just you
B.

Ανώνυμος είπε...

Χθες το απομεσήμερο, ένιωσα την ανάγκη να ξελαμπηκάρω το μυαλό μου, οπότε πήρα το μούργο και περπάτησα (1,5χλμ) μέχρι το μεγάλο ρυάκι. Έκαψα λιβάνι στο παρακείμενο μικρό εκκλησάκι, το μύρισα και μετά πήγα και έκατσα σε μια ξύλινη παλαιά εγκατάσταση, δίπλα στο ρυάκι και εκεί, τι να δω; Στην απέναντι όχθη έβοσκε ένα νεαρό, με ασυνήθιστα μακρύ, σκούρο καφέ τρίχωμα άλογο. Δεν το είχα ξαναδεί εκεί. Παρατήρησα ότι στην άκρη του σχοινιού του ήταν ένας μεγάλος σπασμένος θάμνος. Έδεσα το μούργο για να μην τρομάξει το άλογο και το πλησίασα. Πρέπει να σου πω ότι τα ‘χασα με την ομορφιά και την αρχοντιά αυτού του υπέροχου ζώου. Ήταν ήμερο αλλά και ζωηρό ταυτόχρονα και η μούρη του καθώς επίσης και τα μάτια του είχαν – ας το διατυπώσω έτσι – την ανυπέρβλητη γοητεία της φυσικότητας. Το χάιδεψα στο μέτωπο.
Μετά ήρθε ο Ανδρέας, ο νοικοκύρης της παρακείμενης αγροικίας και πιάσαμε κουβέντα για τον τετράποδο δραπέτη, μέχρι που κατέφθασε και ένα αγροτικό με τον ιδιοκτήτη του αλόγου και ένα φίλο του. Πειράγματα μεταξύ των ανδρών, θαυμαστικά κοιτάγματα προς το άλογο, δέσιμο του αλόγου στην καρότσα του αγροτικού και αναχώρησή του. Επιστροφή στο σπίτι, τάισμα του μούργου, κρυστάλλινη ατμόσφαιρα, γράψιμο.

ioeu είπε...

με το καλό και...η ανοιξιάτικη ανάσα...

όμως μη μας πολυκουράζεστε, καλή μου μεταφράστρια (μας δίνετε κάθε τόσο αυτές τις εκπληκτικές αποδόσεις,
έπεσε κι η βαρυχειμωνιά...)

ερώτηση κακεντρεχούς:
τι σημαίνει BPEAK
:):):):):):)

(ωχ, τι έχω ν' ακούσω...)

kiara είπε...

Πιάσαμε τα DSM και δε μ'αρέσει αυτό. Η αγάπη δεν πρέπει να είναι ούτε κρύα, ούτε και ζεστή. Η αγάπη χρειάζεται να έχει μια δροσερή αύρα που να προσαρμόζεται στις εποχές του μυαλού μας.
Σημειώνω, θέλω να μάθω αυτό το κομμάτι, μήπως και δουν τα πλήκτρα μου χαΐρι!

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

«…σαν χιονάνθρωποι έτοιμοι να φύγουν…»

Όπως όλοι οι χιονάνθρωποι. Αυτό είναι το πρόβλημα με τους χιονάνθρωπους:


The Trouble with Snowmen


-'The trouble with snowmen,'
Said my father one year
'They are no sooner made
than they just disappear.

I'll build you a snowman
And I'll build it to last
Add sand and cement
And then have it cast.

And so every winter,'
He went on to explain
'You shall have a snowman
Be it sunshine or rain.'

And that snowman still stands
Though my father is gone
Out there in the garden
Like an unmarked gravestone.

Staring up at the house
Gross and misshapen
As if waiting for something
Bad to happen.

For as the years pass
And I grow older
When summers seem short
And winters colder.

The snowmen I envy
As I watch children play
Are the ones that are made
And then fade away.

Roger McGough

just me είπε...

Βαγγέλη,
αχ, αυτά τα ελλείματα και τα πάθη μας!
Κι από κοντά, η "ωραία αδιαφορία των κήπων..."!
:)
(πώς και πότε θα σου ξεπληρώσω τα σχόλιά σου;)
--------------------------------
Ανώνυμε,
αφού δεν μας χαρίζεις το όνομά σου, δεν λες τουλάχιστον εκείνο του "μούργου"; Έχω μια λόξα να βαφτίζω κάθε πρόσωπο που αντικρίζω ή φαντάζομαι.
(Η αφήγησή σου γοητευτική _εκείνο το "επιστροφή στο σπίτι, τάισμα του μούργου, κρυστάλλινη ατμόσφαιρα, γράψιμο" το 'γραψες για να με "στείλεις";)
:)
-------------------------------
ioeu,
τίποτα δεν θ' ακούσετε, καλέ μου κύριε! Αποκαλύπτομαι (δηλαδή με αποκαλύψατε), δεν μου μένει παρά η αιδήμων σιωπή...
:) :) :)
(άσχετο, το λινκάκι του τίτλου είναι για κοινή χρήση...)
:)
-----------------------------------
Σβουκ,
πλήκτρα είπες; To επόμενο κομμάτι στις "Μουσικές" του μπλογκ θέλω να είναι από τα πλήκτρα σου. Please!
-----------------------------------
Πόλυ μου,
τι όμορφο, μ΄αυτό το υποδόριο πικρόγλυκο χιούμορ του Μακ Γκοφ, και την τέχνη του να μιλάει σαν σε παιδιά, κλείνοντας το μάτι στους "μεγάλους"!

Ανώνυμος είπε...

Κνεχτ, το δικό μου.
Dharma (προφέρεται Ντάρμα=καθήκον, στα Σανσκριτικά) του μούργου.
Ναι! τολμώ να πω. Διέκρινα στο βλέμμα σου ότι το χρειαζόσουν και ότι θα έπιανε τόπο...

βαγγελης ιντζιδης είπε...

Αγαπητή αχ αυτά τα ελλείματα ενώ έγραψα τα ελείμματα !!! άλλοι δια του ελλείμματος σκέπτομαι πως υγραίνουν ανορθόγραφα οι επιθυμίες (λλλλ) και αλλού πεισμώνουν οι κήποι από ομορφιά και κρατούν κλειστό το στόμα από λέξεις ανήκουστες
κι έστι τι να μου ξεπληρώσεις
αφού δεν ακούω τους κήπους και δεν τους βλέπω ενώ εκείνοι και μας ακούν και μας βλέπουν
όπως οι μέσα μας βολβοί εκείνο το τριμμένο μάτι από χρονο στο μέτωπο
Πότισες τις γλάστρες σου;
είναι μια ανταπόκριση
βαγγέλης ι.

dodo είπε...

...το εύκολο είναι να προσποιηθεί κανείς ότι περιμένει την άνοιξη∙
... που, ευτυχώς, τελικά έρχεται κάθε χρόνο.

MenieK είπε...

το καλό με τις χαμένες στο χιόνι διαδρομές, είναι η χαρά της επανανακάλυψής τους με το λιώσιμο :-)

ritsmas είπε...

Η αλλαγή μέσα μας - αυτό που τόσο πρόχειρα μου θυμίζει τη θαλασσα μέσα μου - είναι ίσως η κορυφωση της σκέψης...
φιλια πολλά

just me είπε...

Dodo,
...και σώζει τα προσχήματα, γιατί υποτίθεται ότι ήμαστε σίγουροι ότι θα 'ρχόταν!
:)
--------------------------------
Μένη,
εκτός αν επέμβει ο... σε συνεχή ετοιμότητα κρατικός μηχανισμός και τις... χώσει πιο βαθιά μέσα στο χιόνι!
;)
---------------------------------
Ρίτσα,
ακόμη και όταν γίνεται ερήμην μας; (Μάλλον, τότε, η σκέψη έρχεται με την κορύφωση _δηλαδή την συνειδητοποίηση_ της αλλαγής...)

Σε επισκέπτομαι ανελλιπώς... και όταν τα ναρκωμένα μου δάχτύλα καταφέρουν να κινηθούν λίγο περισσότερο... θα ξαναρχίσω να γράφω και σχόλια. :) :) :)
Φιλιά κι από μένα.

Ανώνυμος είπε...

Ο Κνεχτ είπε...
Μικρή, χρήσιμη ιστοριούλα για κρύο (μπρρρρ): ένα χειμώνα πριν από 8 χρόνια μετακόμισα σε μια παμπάλαιη αγροικία (παλαιά κεραμίδια με λειχήνες, ποντίκια εντός, τουαλέτα (παράγκα) εκτός, ανοικτή ομπρέλα εντός - όταν έβρεχε, βρύσες και αποχετ. πάγωναν ακόμα και για 12 μέρες, οι θερμοκρασίες -7 σχεδόν κάθε βράδυ έως και -19, εντός... το κρύο της αρκούδας...). Μεγαλωμένος στην πόλη, φρίκαρα. Εκείνα τα δύο που με 'έσωσαν' στην προκείμενη περίπτωση (και σε όλες τις υπόλοιπες δυσκολίες) ήταν 1. εκείνο το κρίσιμο 'ένα πρώτο χιλιοστό' αποστασιοποίησης που μου χάριζε η (έμφυτη σε κάθε άνθρωπο) δυνατότητα να παρατηρώ (δηλ. να αποστασιοποιούμαι) από τον 'χαμό', και εντός του οποίου (χιλιοστού) να οργανώνω την αντιμετώπιση του 'χαμού' και 2. να διατηρώ τον μεταβολισμό μου (με σωματική άσκηση και πολλά σάκχαρα) σε υψηλά επίπεδα.
Έτσι, λοιπόν, έμαθα και ‘γω, ομοίως με τόσους άλλους συνανθρώπους μου, πώς να μην γίνω άλλος ένας... χιονάνθρωπος.

just me είπε...

Κνεχτ,
με τον Ντάρμα (θα μπορούσε να λέγεται και Κάρμα;)πώς συναντηθήκατε;
:)

Ανώνυμος είπε...

Ο Κνεχτ είπε...
Ο Ντάρμα γεννήθηκε στις 18/3/2001, ενώ έχτιζα ένα πέτρινο αγγειοπλαστείο, στην Ξάνθη, παρέα με το δάσκαλό μου της αγγειοπλαστικής. Ο μπαμπάς του ήταν, πρώην, mister Rottewiller Σουηδίας και έτσι, βγήκε κούκλος. Μόλις τον είδα του λέω: παιδαρά, είσαι για μια σχέση έντιμης αμοιβαιότητας; Αυτός απάντησε: γουφ. Και από τότε είμαι το αφεντικό του…
Οι έννοιες του ντάρμα και του κάρμα έχουν υπόσταση μόνο εντός της ανατολίτικης κοσμοαντίληψης, αναφορικά με την ελικοειδή (αντί της ευθύγραμμης που έχουμε εμείς, εδώ στο δυτικό κόσμο) τροχιά του χρόνου.
Πάντως, διαπράττοντας μια (σχεδόν βάρβαρη) υπεραπλούστευση, μπορώ να σου πω ότι ντάρμα είναι ο ηθικός νόμος, η αρετή και η δικαιοσύνη που στηρίζει ‘τους’ κόσμους, δηλαδή, η προσήλωση στην επιτέλεση του καθήκοντος. Αναφέρεται δε, σε μια αντίστοιχη στάση ζωής και για το λόγο αυτό αποτελεί ένα (αποτελεσματικό) μέσο. Το κάρμα, ακολουθεί τον άνθρωπο κατά τις επίγειες ενσαρκώσεις του, τις συνθήκες των οποίων και προσδιορίζει. Έτσι, όσο ο άνθρωπος εξελίσσεται, τόσο λιγότερο εξαρτάται από τα δεσμά του κάρμα, με συνέπεια να καταστεί ο ίδιος συνειδητός δημιουργός των συνθηκών της ζωής του. Αποτελεί, δηλαδή, την περιγραφή ενός οικουμενικού νόμου (μιας οικουμενικής κατάστασης πραγμάτων). Έτσι, ντάρμα και κάρμα αποτελούν δύο έννοιες διαφορετικής τάξης.
Ονόμασα Ντάρμα το μούργο για να είναι ένα, οιωνοί, ξυπνητήρι και να μου θυμίζει (ιδίως στις δύσκολες στιγμές) ποιο είναι εκείνο που πρέπει να κάνω, ποιο είναι το σημαντικό...

βαγγελης ιντζιδης είπε...

Φίλη Just me
μετά από ολονύκτια βάσανο
Αγαπητές και αγαπητοί
φίλες και φίλοι της just me
σας προσκαλώ στο ποιητικό ξόρκι για προστασία από τη μαύρη γούνα της αντιποίησης

"Ding an sich: το ποίημα που διάβασε τον εαυτό του στο δωμάτιο του Ιμμάνουελ Καντ"
Είσοδος από το metissage [http://vintzidis.blogspot.com] δεξιά στήλη στο [substratum]κλικάρετε επάνω
Βαγγέλης Ιντζίδης

βαγγελης ιντζιδης είπε...

Κι όμως το χιόνι που μας σκεπάζει εδώ
είναι ζεστό
κι ανθρώπινο
ευ-χαρις - το μπλογκ
το ξωτικό που κατοικεί εδώ
φωλιάζει παντού μας
β.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Τέλειο!

Ο Archibald Lampman, Καναδός, νοσταλγός και ιδαλγός μια από το Τρίνιτι απεφοίτησε – του Τορόντο και όχι του Δουβλίνου - όπου προσπαθούσε ως φοιτητής μέλος του Episkopon να αντιγράψει και να βιώσει μέσα σε μυστικές φοιτητικές εταιρείες τις παραδόσεις της γηραιάς Ηπείρου.
Και η αγαπημένη μας Laureena, γνήσια κοκκινομάλλα, που μας έχει πείσει αν και Καναδή ότι κατάγεται και αυτή από τη χώρα των ξωτικών.

Να προσέχουμε τη χύτρα μας.

βαγγελης ιντζιδης είπε...

τα ξωτικά είμαστε εμείς
εκ νέου γραφή και νέες πλαισιώσεις του ίδιου ως πάντα άλλου
(κι εδώ όπως και στης Πόλυς όπως και εκεί που σας περιμένω εγώ για να τις δείτε εκ νέου τώρα
Βαγγέλης (metissage και substratum)

dodo είπε...

Μοιάζει να απέκτησε άλλο βάθος, ως τραγούδι- όμορφο...

βαγγελης ιντζιδης είπε...

Αγαπητή Just me
προστρέχω στη βοήθειά σου
Δεν γνωρίζω διόλου πίστεψέ με πώς να αντιμετωπίσω την Ανια που βάλθηκε να μου στέλνει επιστολές (Letters of Dulness from the Dunciad) δες στο metissage .
Συγγνώμη για την αναστάτωση αλλά τέτοιες ώρες προστρέχει κανείς σε συνοιδοπόρους
Σε ευχαριστώ
Βαγγέλης Ι.