"Ακριβώς έτσι χάνεται ο χρόνος"∙ ανάμεσα σε ιστούς σελίδων όπου, παγιδευμένο σαν μικρό ανίσχυρο τζιτζίκι, το εγώ μας αδυνατεί να αναμετρηθεί με την πανίσχυρη αυταπάτη. Έτσι χάνεται ο ακριβός χρόνος, από την απερίσκεπτη άρνηση να καταβάλουμε λύτρα στην πραγματικότητα και την κουτοπόνηρη πεποίθηση πως εμείς, τραγουδώντας, θα καταφέρουμε να τον ανταλλάξουμε με καιρό. Μετά άντε να εξηγείς στο φθαρτό σαρκίο σου (όταν, κάθε βράδυ ύστερα από τη μάχη, μυστικά καταμετράς τα σημάδια της φθοράς του) γιατί τα σκάτωσες στις διαπραγματεύσεις με τον Διάβολο.
René Magritte, Le temps traversé, 1939
(H πρώτη φράση είναι ένα πρακτικό σχόλιο φίλης και δεν είναι _αν και θα μπορούσε και όφειλε_ στίχος∙ τα υπόλοιπα είναι «τα δικά μου» και αδυνατούν_ακόμη και αν όφειλαν_να γίνουν στίχοι∙ και όλο αυτό το ελαφρώς ασυνάρτητο είναι μια γιορτινή «ξεπέτα» _η δική μου χαμένη αψιμαχία με την αυταπάτη.)
2 μ.μ.
Υ.Γ. Δεν είναι πια γιορτινή η "ξεπέτα" _αλλά το θέμα της δεν παύει να είναι ο Χρόνος κι ο καιρός... Καλό σου ταξίδι, Ωραία μου!
20 σχόλια:
Tο θέμα μέγα και πάντα βασανιστικό. Έλα και πες μου πως γίνεται, ενώ την έχουμε τη γνώση του φθαρτού, να κόβουμε βόλτες συμπεριφερόμενοι ως άφθαρτοι κι αθάνατοι; Σε φιλώ
υγ: Αυτά που έχεις ονομάσει "ξεπέτες" είναι συχνά μικ΄ρα πολύτιμα διαμαντια.
καλό ταξίδι στην Παΐζη! Μπορεί και να είχε καλύτερες διαπραγματευτικές ικανότητες
Κάποιες απώλειες ανθρώπων έχουν υπαρξιακό βάρος για ανθρώπους που δεν τους ήξεραν ή τους γνώρισαν ελάχιστα. Θρηνείς το χαμό κάποιου και ταυτόχρονα θρηνείς τη ζωή που υποκύπτει πάντα στον αδυσώπητο χρόνο που δεν είναι πανδαμάτωρ γιατί δεν μπορεί ποτέ να δαμάσει την μεγάλη αυταπάτη (που λες). Κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο ξεχωριστοί που μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι θα ξεφύγουν από τα δεσμά της λογικής της ύπαρξής μας. Θα ανοίξουν ένα υπόγειο τούνελ, θα μας πάρουν από το χέρι και θα μας οδηγήσουν στο φως και στην αιώνια λιακάδα όπου εμείς κι όλοι, παιδιά, θα παίζουμε για πάντα ανέμελα. Μας βάζουν ξύπνιους για ύπνο και μας κάνουν να ονειρευόμαστε. Είναι κάποιοι άνθρωποι που μοιάζουν με σταθμούς στο ταξίδι του Οδυσσέα. Πoυ θέλουμε να αράξουμε για πάντα στην αγκαλιά τους και να ξεχάσουμε τα πάντα, εμάς. Καλό της ταξίδι.
Επί του τυπογραφείου λοιπόν το ποστ σου και θα έγραφα – αν δεν είχε και αυτό ειπωθεί ποικιλοτρόπως και από πολλούς - αν είναι στα βουτήματα η αιτία που χάνουμε εδώ, στις διαπραγματεύσεις.
Από χτες το μεσημέρι λοιπόν, το ποστ έγινε παλίμψηστο. Με σημειώσεις και υπερδεσμούς που μελετούν τα σημάδια του χρόνου, τη θλίψη, την αιωνιότητα, τη γοητεία της ωριμότητας της κυρίας που φόρεσε ένα κοραλί κολλιέ και ένα φόρεμα με κοραλί λουλούδια για να πάει στην ανάκριση.
Σημειώνω με συγκίνηση την ιστορία με την εκτύπωση του πρώτου Ριζοσπάστη στο σπίτι της και τη βιαστική ταφή εκείνου του τυπογραφικού μηχανήματος στον κήπο του σπιτιού, την αγωνία μήπως οι καινούργιοι ένοικοι φυτέψουν κάποιο δεντράκι και το ανακαλύψουν.
I have not told my garden yet,
Lest that should conquer me;
Ο κήπος της Αλέκας Παΐζη, ο μυστικός κήπος της ιστορίας μας.
Την αποχαιρετήσαμε, λοιπόν... Την παραδώσαμε και αυτήν στον άφθαρτο και αιώνιο Xρόνο, κρατώντας σπαράγματα μνήμης να γλυκαίνουν τον φθαρτό καιρό.
Ποτέ δεν μπόρεσα να τα βολέψω εντός μου με την πάρτη του.
Είναι το ζήτημα οδυνηρό πολύ και βασανιστικό και σκληρό, ναι, όσο κι αν απλώνουμε χάδια τα λόγια να ξορκίσουμε τα δύσκολα.
Οι συμπεριφορές μας και η πορεία μας -ορθώς μιλά η Σπείρα-, ωσάν να έχουμε το αποκλειστικό προνόμιο της αθανασίας.
Υπέρτατη η σοφία εκείνων που στήνουν αυτίο στη στιγμή και την καταπίνουν ολόκληρη.
Κι έχουν μες στο "τίποτα", το άπαν.
Ώρα καλή στη σπουδαία Γυναίκα, την Παΐζη. Εκτός από τη δράση και την στάση ζωής της να τονίσω πως πέρα και πάνω απ' το χρόνο, υπήρξε ουσιαστικά ερωτική.
Σπείρα,
η "αμάν βαριά φιλοσοφία" (και για τις δυο μας το λέω) χωνεύεται καλύτερα με λίγο (ε, κάμποσο...) καλό αλκοόλ... Άντε, πριν πάθουμε δυσπεψία!
:) :) :)
----------------------------------
Μένη,
σίγουρα είχε! Τόσες, που δεν χρειάστηκε να του πουλήσει την ψυχή της, ούτε καν να την παζαρέψει!
----------------------------------
Κερασιά,
...κι είναι κάποιοι άλλοι άνθρωποι που ή ψυχή τους έχει το ταλέντο να επικοινωνεί με αυτούς που περιγράφεις, να αντανακλά και να διαχέει την αιώνια λιακάδα τους. Κάποιοι που επίσης μας γλυκαίνουν όλους...
:)
-----------------------------------
Πόλυ,
Μοιραζόμαστε τη συγκίνηση και την παρηγοριά της γνώσης του μυστικού κήπου.
-----------------------------------
Πατριώτισσα,
("Υπέρτατη η σοφία εκείνων που στήνουν αυτίο στη στιγμή και την καταπίνουν ολόκληρη. Κι έχουν μες στο "τίποτα", το άπαν")...
...Κι αν δεν τα βολεύουμε μόνοι μας, πορευόμαστε τουλάχιστον με δεκανίκι την ποίηση:
Υπέρτατη σοφία να είσαι ο χρόνος, έχει πει ο φίλος Γιάννης Ευθυμιάδης στον KΑΙΝΟ ΔΙΑΙΡΕΤΗ του. Αν τη μοιράζονται αυτοί που τη διαθέτουν, την έχουμε από λίγο όλοι...
Κι όσο για την Αλέκα Παΐζη, αυτό το " εκτός από [...]ουσιαστικά ερωτική", κρατάω κι εγώ πρώτο στη μνήμη.
Πρόλαβα και την είδα
πρόλαβα
και συγκινούμαι βαθύτατα από όλες και όλους εδώ
με τα σχόλιά σας
Ισως έτσι να κερδίζεται κάθε χαμένος χρόνος
με συνείδηση και με δημιουργία
Λένε πως σε κάθε θάνατο κλαίμε για το δικό μας θάνατο;
Για αυτό κλαίμε ή μήπως με τις αναμετρήσεις του χρόνου και του καιρού
ότι δεν αναμετρήθηκε η ατομική μας ιστορία με την Ιστορία;
Η Αλέκα είχε διαλέξει να ζήσει και να πεθάνει για τα καλά
στην ιστορία λοιπόν και στην Ιστορία
Βαγγέλης Ιντζίδης
Χαίρετε. Καλώς σας βρίσκω!
Ευχαριστώ για την τρανταχτή διάψευση του τίτλου του ιστολογίου σας -υπέροχος μπελάς-
Όπως οι περισσότεροι Έλληνες παλεύω κι εγώ εδώ και χρόνια με στιχουργήματα.
Πριν από 20 περίπου χρόνια, θυμάμαι πως έγραφα απευθυνόμενος στον υποτιθέμενο αναγνώστη μου: "...γι' αυτό πάψε να παρακολουθείς τους δείκτες του ρολογιού, αν θέλεις κάποια στιγμή ο χρόνος να σταματήσει..." και σε άλλο σημείο: "...τα πολλά λόγια είναι φτώχια και τα λίγα ανοστιά' μόνο φτωχός μπορώ να είμαι".
Καλό απόγευμα.
πάντα ήμουνα φτωχός
ίσως γιατί αγαπούσα τα πολλά λόγια κι αποζητούσα τις αναλύσεις (πόσα λόγια έχουν γραφεί από την εποχή των αρχαίων ημών ...άστα φτώχεια και τώρα με την οικονομική κρίση η φτώχεια γίνεται ακόμη περισσότερη γιατί σε περιόδους φτώχειας γράφονται ακόμη πιο πολλές αναλύσεις...δηλαδή ακόμη πιο φτωχοί).
και πάντα ήμουν ανοικονόμητος με το χρόνο...
Τι τα θες Γιώργο
Πάντα είχα επίγνωση και πάντα ονειρευόμουν
Αλλά έτσι είναι ο πλούτος
βρίσκεις τι έχεις και ποιος είσαι μόνον αν έχεις τη συνήθεια των αρίστων, ήτοι την σπατάλη...
Για αυτό και αγαπώ την πολυτέλεια των τεμπέληδων...την αλήθεια
Βαγγέλης Ι.
Χάρηκα για τη γνωριμία αγαπητέ Βαγγέλη. Έχω επισκεφθεί τον εξαιρετικό σου χώρο. Πολλή δουλειά, αλλά αξίζει τον κόπο. Εύχομαι να μπορέσουν να σε καταλάβουν περισσότεροι επισκέπτες.
Καλημέρα
Γιώργος Χ.
ευχαριστώ Γιώργο Χ.
Είδες πόσο καλό μπορεί να κάνει ένας κακός μπελάς;
Να μας συνάξει όλους τους αποσυνάγωγους!
Να είστε όλοι καλά
Σας (και μου) αφιερώνω το
"΄Αρρυθμο τραγούδι του ανθρώπου που δεν ήξερε να γράφει" θα το δεις (δειτε) μεσω του metissage sto link με το substratum.
Αν γίνω ποτέ συγγραφέας θα υπάρχω μόνον ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τους αναλφάβητους αναγνώστες. Και ο νοών νοήτω!
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία και πάλι Κακέ Μπελά
Αγαπούμε διαβάζουμε διαδίδουμε την ΄Εμιλυ Ντίκινσον!
Β.Ι.
Αγαπητέ Βαγγέλη, αγαπητέ Γιώργο Χ. (χάρηκα πολύ για τη γνωριμία!),
εύχομαι να με βλέπετε μόνο ως φιλόξενη και όχι ως αμελή ή σνομπ οικοδέσποινα, δοθείσης μιας ε... σχετικής μεταχρονολόγησης στην απάντηση των σχολίων (τόσο οίκαδε όσο και στα φίλια μπλογκ). Οι παλιότεροι μπλογκοφίλοι μάλλον το έχουν συνηθίσει. :)
Μου δίνετε, πάντως, μεγάλη χαρά με τη μετατροπή αυτής της μικρής γωνιάς σε ανεπίσημο στέκι φιλικής συνεύρεσης (μακάρι να μπορούσα να προσφέρω και καφέ, δεν ξέρω αν μοιραζόμαστε την ίδια εξάρτηση). :) Αν βολεύει, να αισθάνεστε ελεύθεροι να τον χρησιμοποιείτε όποτε θέλετε, ακόμη κι αν εγώ "χάνομαι" για λίγο (κάπου τριγύρω θα είμαι, θα γκρινιάζω για το μάταιο, το ματαιόδοξο και το επίπονο του μπλόγκινγκ και... θα επανέρχομαι).
(Και ναι: διαβάζουμε και διαδίδουμε την Έμιλι Ντίκινσον _καμιά δε φορά της ζητάμε τη μεγαλόθυμη συγγνώμη της και τη μεταφράζουμε κιόλας!)
:) :) :)
Ίσως είμαι νεαρός ακόμα, αλλά νομίζω ότι είναι ευτύχημα όταν κανείς καταφέρνει αυτό που περιγράφει η speira, έχοντας δηλαδή γνώση του φθαρτού, να διάγει βίον νιώθωντας άφθαρτος και αθάνατος. Αυτό είναι ελευθερία.
Μου άρεσε ο πίνακας.
Καλή βδομάδα.
:) καλημέρα σε όλες/ους
β.ι.
Καλό σας απόγευμα,
έστω και με καθυστέρηση μια ευχή δεν χάνει ποτέ την αξία της, νομίζω.
Ακόμη μιά από τις πολύτιμες "ξεπέτες" σου.
Το φιλόξενο παραθυράκι κάτω από την επιτακτικά διατυπωμένη πρόσκληση Αφήστε το σχόλιό σας μού έρχεται στενό γιά το θέμα. Ακούω λοιπόν την μουσική από πλάι, χωρίς άλλα λόγια...
... αποτίω φόρον τιμής (ακούγεται άλλης εποχής αλλά μ'αρέσει)...
Είναι φορές που σκέπτομαι (μου περνάει από το μυαλό) τα εξής: μαλλον κάθε μπλογκ αντιστρατεύεται την αφήγηση, τη διασπά σταματώντας τους εγκιβωτισμούς της γιατί η αφήγηση επανεντάσσει την ατομικότητα στο προαπαιτούμενο προσδιοριστικό της, τη συλλογικότητα και την τελετή σήμα της συνεύρεσης του κοινωνικού.
Σήμερα ο καθείς με την πραγμάτεια του στα μπλογκ υμνεί την ατομικότητα εν τω μηδενισμώ της τελικά (μήτε εμού ασφαλώς εξαιρουμένου).
Αρχίζω να σκέφτομαι μήπως το μπλογκ είναι μια παγίδευση του ούτως ή αλλιώς ανταγωνιστικού. Ο αθέσμιτος ολοκληρωτισμός πολύ φοβούμαι
και ίσως είναι η ώρα να επιστρέψουμε στους χάρτες της αφήγησης και όχι στο άτοπον της μη δημοκρατίας
Μήπως να καταργήσω τα μπλογκς μου;
βαγγέλης ιντζίδης
επηρεασμένος από μια βαθύτατη ανάλυση σε χτεσινοβραδινή εκδήλωση.
Και μου τη δίνει αγρίως να διαβάζω την ανταγωνιστικότητα αντί της αφήγησης στο μπλογκοσχεδιασμό του νοήματος.΄ενας θάνατος της αθανασίας είναι το μη θεσμικό διαδίκτυο. Τι λέτε;
Βαγγέλης Ιντζίδης
Ιάσονα,
είσαι νεαρός ακόμα και έχεις την ελευθερία να νομίζεις ό,τι θες.
:) :) :)
-----------------------------------
Adaeus,
δεν είναι που ακούγεται "άλλης εποχής", αλλά που ακούγεται της δικής μας εποχής...
;)
(αλλά κι εμένα μ' αρέσει)
-----------------------------------
Dodo,
Εσύ με "ακούς", εγώ σε "βλέπω", τα άλλα λόγια είναι μάλλον περιττά...
:)
-----------------------------------
Βαγγέλη Ιντζίδη,
...προσωπικά, λέω να πάω για καφέ στη λιακάδα!
:) :) :)
-----------------------------------
Δημοσίευση σχολίου