Η επιμονή της μνήμης

Σαλβαδόρ Νταλί, Η επιμονή της μνήμης

Η Ανάμνηση ξανά πια δεν βλασταίνει

‘Ο,τι κι αν κάνεις, αν χάσει τις ρίζες_
Το Χώμα κι αν σωριάσεις γύρω-γύρω
Και όρθια καταφέρεις να τη στήσεις
Ίσως ξεγελαστεί η Οικουμένη
Αλλ’ όμως το Φυτό δεν θ’ αναστήσεις_
Η Μνήμη η γνήσια φορά παπούτσια
Φτιαγμένα από την Αντοχή του Κέδρου_
Μα ούτε να Την κόψεις θα μπορέσεις
Αν έχει έστω μια φορά βλαστήσει_
Πάλι τα σιδερένια της Μπουμπούκια
Θ’ ανθίσουνε, όσες φορές κι αν πέσουν_

(Emily Dickinson, poem 1508)

Wim Mertens, Often a bird

Τάδε έφη Έμιλυ. Εγώ, πάλι, λέω (άσχετα):
Ξεχνώ σημαίνει αρκούμαι να θυμάμαι.