Το μποζόνιο Χιγκς και η ποίηση

Stanley Cubric, 2001_A Space Odyssey.

Η σύλληψη του Big Bang ή το Βig Bang της σύλληψης; Είναι η κοσμογονία ποίηση ή η ποίηση κοσμογονία; Συμπτωματικό το παράδειγμα και ολίγον απλοϊκός ου μην και κοινότοπος ο συνειρμός, αλλά μου ήρθε αυτόματα, ενώ με το ένα αφτί (και με αφάνταστη συγκίνηση) άκουγα τις ειδήσεις για το Μεγάλο Πείραμα και με το άλλο το πονηρό, συγκαταβατικό, τρυφερό γέλιο της Μικρής μου Πριγκίπισσας, η οποία κρυβόταν σε εμφανή κρυψώνα που εγώ απαγορευόταν να βρω _«νονά, δεν πρέπει να με βρεις».
Για ν’ αναχαιτίσω λίγο την ανεξάντλητη επινοητικότητά της σε (ανεξάντλητα) παιχνίδια, και να κερδίσω χρόνο για μιαν ανάσα, άρχισα να της λέω ένα παραμύθι:

…και τότε, το παμπόνηρο Μποζόνιο που κανείς δεν είχε καταφέρει να το πιάσει, γιατί ξεγλιστρούσε άφαντο κι απ' τις πιο έξυπνες παγίδες που του έστηναν όλοι αυτοί οι σοφοί άνθρωποι που λέγονται επιστήμονες, γέλασε δυνατά και είπε: «αυτό που ψάχνετε είναι μπροστά στα μάτια σας, αλλά αν το βρείτε δεν θα το δείτε ποτέ, γιατί τότε θα πάψετε να το ψάχνετε». Και μετά άρχισε να λέει ένα ποίημα –αυτά τα όμορφα, αλλά παράξενα παραμύθια που γράφουν κάτι άλλοι σοφοί άνθρωποι που λέγονται ποιητές_ για ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ, ένα ποίημα που το λένε Ιθάκη…

(Της άρεσε, νομίζω… Κυρίως αυτό το ασύλληπτο μποζόνιο _είχε τόσο πολλές ιδέες για το πώς μπορούμε να το πιάσουμε!)